Απρίλιος 2016. Ο Sturgill Simpson μόλις έχει κυκλοφορήσει το A Sailor’s Guide To Earth και εγώ μόλις έχω αγοράσει ένα κομοδίνο (να το κάνει ο Θεός) από τα ΙΚΕΑ για συναρμολόγηση (μεταξύ μας, το καρπούζι βγήκε μάπα και πετάχτηκε ένα χρόνο μετά).
Ήξερα το όνομα του από το ψυχεδελικό country αριστούργημα Metamodern Sounds In Cοuntry Music του 2014 (τίτλος tribute στον Ray Charles) αλλά δεν είχα εντρυφήσει καθόλου στη μουσική του. Διαβάζοντας την αποθεωτική κριτική του Χάρη στο I Was A Teenage Music Geek για το ASGTE (This is not country music, you can no longer stick that label on Simpson. This is the genius of Otis Redding and Roy Orbison viewed through a Nashville prism, and it’s gorgeous) αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να ψάξω για ποιο λόγο τον ανέφεραν όλοι σαν Μεσσία της σύγχρονης outlaw country.
Ενώ προσπαθούσα να βρω βίδες, παξιμάδια και τα υπόλοιπα γνωστά μπιχλιμπίδια που χρειάζεται κάθε επίδοξος μάστορας, πάτησα το play και από τα ηχεία ξεχύθηκε το Pollywog (Welcome To Earth). Η πρώτη μου σκέψη ήταν “ωχ, άλλος ένας χιπστεροτροβαδούρος που θα μας τα κάνει τσουρέκια με την μελαγχολική και ευαίσθητη ψυχούλα του” μέχρι το 2:43 όταν ένα ξαφνικό soul μπάσιμο σήκωσε φρύδια, κατσαβίδια και οτιδήποτε υπήρχε τριγύρω εκείνη τη στιγμή. Προφανώς ακολούθησαν ανασκαφές στην δισκογραφία του (3 άλμπουμ όλα και όλα μέχρι τότε), άπειρες ακροάσεις, ξεψάχνιασμα της πορείας του και όλων των απαραίτητων λεπτομερειών της ζωής του. Είχα βρει πλέον τον μουσικό μου ήρωα.
Γεννημένος στο Kentucky, απόγονος οικογένειας ανθρακορύχων, έπαιζε ανέκαθεν κιθάρα και τραγουδούσε bluegrass και γενικότερα hillbilly μουσική. Σε νεαρή ηλικία, μπήκε στο πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. με αποτέλεσμα να γυρίσει ολόκληρη την ανατολική Ασία (κάτι το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο την πορεία, μιας και οι εμπειρίες/κοινωνικοπολιτικοί σχολιασμοί του σχετικά με τα ταξίδια του, θα αποτυπωθούν αργότερα στα τραγούδια του) και αφού ξεμπέρδεψε σχετικά γρήγορα, αποφάσισε να κάνει αυτό που γίνεται με το 99% των country τραγουδιστών σε αυτό το σύμπαν: να πάει στο Nashville για να κάνει καριέρα. Μένει για λίγα χρόνια εκεί, κάνοντας δουλειές του ποδαριού και παίζοντας σχεδόν κάθε βράδυ σε μπαράκια, καταλήγοντας όπως και το 99% των country τραγουδιστών σε αυτό το σύμπαν που πάνε στο Nashville: να φάει τα μούτρα του.
Τελικά κατέληξε με τη γυναίκα του στην Utah (το άντρο των Μορμόνων) όπου και δούλεψε για αρκετά χρόνια στο σιδηρόδρομο με αρκετά καλά λεφτά αλλά ψυχολογία στα βάθη της αβύσσου. Η σύζυγος (ας είναι καλά η γυναίκα) τον έψησε τελικά να τα πουλήσουν όλα και να ξανακατηφορίσουν προς το Nashville, παίρνοντας το ρίσκο (που κάθε μέρα συζητάμε όλοι αλλά δεν έχουμε τα cojones να το κυνηγήσουμε), με αποτέλεσμα το 2013 να κυκλοφορήσει (με δικά του λεφτά προφανώς, επειδή καμία εταιρεία δεν τον πίστεψε) τον πρώτο του δίσκο με τίτλο High Top Mountain (το μέρος στο Kentucky που έχει θαφτεί όλη του η οικογένεια). Καθαρόαιμο country album με τις συγκρίσεις να πηγαινοέρχονται ανάμεσα του και σε ιερά ονόματα του χώρου όπως ο Waylon Jennings. Δημιουργώντας σούσουρο με την κυνική αλλά πάντα αυτοβιογραφική θεματολογία του δίσκου, οργώνει όλα τα underground φεστιβάλ των Η.Π.Α. και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί το Metamodern Sounds In Country Music.
Αυτή τη φορά οι θρησκευτικές φιλοσοφίες του κόσμου, τα ναρκωτικά και οι προσωπικές του εμπειρίες παντρεύουν την ψυχεδέλεια με την (μετά)μοντέρνα country και σαν αποτέλεσμα γυρνάνε κεφάλια σαν την κλασσική σκηνή του Εξορκιστή. Αποθεωτικές κριτικές, αναλύσεις, εταιρικά κοράκια αρχίζουν να μυρίζουν αίμα και το άλμπουμ φιγουράρει ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Την επόμενη χρονιά υπογράφει στην Atlantic και κάνει το πρώτο του παιδί εξαιτίας του οποίου η θεματολογία στο A Sailor’s Guide To Earth προσφέρει ένα μουσικό κράμα από country/soul/funk και rock n’ roll μέσα από ένα πρίσμα parenthood στο οποίο αναλύει την ζωή στο δρόμο, την θνητότητα, τις ιστορίες του από το ναυτικό, μέχρι και την εμπλοκή των Η.Π.Α. σε όλους τους πολέμους που οι ίδιες έχουν ξεκινήσει. Ο πιο εμπορικά πετυχημένος δίσκος του (έφτασε στο no 3 του Billboard 200), του χάρισε ένα Grammy και τον έστειλε σε ανελέητη περιοδεία για τα επόμενα 2 χρόνια (με κορυφαία στιγμή την ζωντανή εκτέλεση του Call To Arms στο SNL).
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Ο Sturgill Simpson κυκλοφόρησε σήμερα τον 4ο δίσκο του με τίτλο Sound & Fury παράλληλα με ένα anime movie στο Netflix όπου κάθε τραγούδι ντύνει και ένα αντίστοιχο κεφάλαιο της ιστορίας (στην ουσία πρόκειται για μια αλληγορική μεταφορά του Yojimbo σε ένα post apocalyptic περιβάλλον). Το νέο άλμπουμ διαγράφει το μουσικό παρελθόν του, το country έχει πεθάνει για τα καλά, το sleazy rock n’ roll των ZZ Top βασιλεύει, τα παράξενα synths κάνουν παιχνίδι μαζί με το guitar hero χαρακτήρα των τραγουδιών και οι σκληροπυρηνικοί κλειστόμυαλοι φανς θα αρχίσουν τα καντήλια.
Το ζητούμενο όμως δεν βρίσκεται στην ποιότητα όσο στην σκέψη πίσω από αυτό. Αυτή που φανερώνει για ποιον λόγο ο Sturg ήταν, είναι και θα είναι ο πιο ειλικρινής down to earth καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
Το θεματολογικό ύφος του Sound & Fury αναφέρεται αποκλειστικά στην πικρία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και την ανελέητη δίψα της μουσικής βιομηχανίας για εκπόρνευση ανθρώπων με μοναδικό στόχο τι άλλο: το κέρδος. Θύμα της οποίας έπεσε και ο ίδιος με την απάντηση του να βρίσκεται σήμερα στα ράφια των δισκάδικων (με ένα υψωμένο κωλοδάχτυλο εκεί μέσα). Το 2017, έφτασε σε σημείο να τα παρατήσει όλα αλλά αυτό που όπως έχει πει και ο ίδιος τον κράτησε ζωντανό στην δημιουργία μουσικής, είναι το γεγονός πως μπήκε σε αυτο το χώρο ενώ είχε περάσει τα 30 του, όντας αρκετά ώριμος να διαχειριστεί ζόρικες καταστάσεις και να παραμείνει προσγειωμένος. Α, ναι. Ξέχασα να το αναφέρω.
Ο Sturgill Simpson σήμερα, δηλαδή το 2020, ΔΕΝ ΕΧΕΙ social media.
Η δουλειά του διαφημίζεται με τον παλιό καλό τρόπο πριν την (και καλά σωτήρια) λαίλαπα της μοντέρνας τεχνολογίας. Δεν τον ενδιαφέρει να ανεβάσει stories στο Instagram για να δείχνει πως έχεσε, τι έφαγε και πως περνάει τον ελεύθερο του χρόνο με τα 3 (πλέον) παιδιά του. Δεν δημιουργεί VIP πακέτα για τους οπαδούς του ώστε να σκάσουν ζεστά δολλάρια στην τσέπη του. Ό,τι έχει να πει, το λέει στις συναυλίες του (οι οποίες δεν έχουν encore – το βρίσκει υποκριτικό), με τη μουσική του, όταν παίρνει την κιθάρα του και παίζει unplugged έξω από τα Country Music Awards σχολιάζοντας τις πλαστικές περσόνες που παρελαύνουν στο κτίριο από πίσω του μέχρι τον Donald – fascist pig – Trump ή έστω στις ελάχιστες συνεντεύξεις του. Έτσι δεν είχαμε συνηθίσει παλιά με τους καλλιτέχνες που αγαπήσαμε; Κάνω λάθος;
“Θα μπορούσα να φτιάξω ήδη τον ίδιο δίσκο 5 συνεχόμενες φορές και να έχω καβατζώσει στην τράπεζα 80 εκατομμύρια δολλάρια και να το παίξω safe. Βέβαια θα κρεμόμουν σε κάποιο από τα δέντρα κοντά στο σπίτι μου, οπότε δεν πολυαξίζει να το κάνω” είπε στους New York Times πριν μια εβδομάδα, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Κάθε δίσκος του διαφέρει από τον προηγούμενο και ειδικά ο τελευταίος δημιουργεί από μόνος του ένα καινούργιο μουσικό υβρίδιο. Δείχνει στους υπόλοιπους εκεί έξω πως υπάρχει και άλλος δρόμος από το να καταλήξεις πουτανάκι των εταιρειών. Μπορείς να το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, όπως ακριβώς θέλεις, όποτε θες εσύ.
Όπως έχει πει και ο ίδιος, θα βγάλει συνολικά 5 άλμπουμ και μετά θα σταματήσει.
Όσο και αν με πικραίνει η παρακάτω πρόταση, μέχρι τώρα δεν έχει δώσει το παραμικρό δικαίωμα. Ελπίζω στον επόμενο δίσκο του, να μην το κάνει. Έστω και για τελευταία φορά.
