Πως αλλάζουν οι καιροί! Πριν κάποια χρόνια χάλαγε ο κόσμος για να προλάβουμε να αγοράσουμε το σούπερ σπορ Clio Williams των 150 ίππων και αναρωτιόμασταν τι θα την κάνουμε τόση ισχύ σε ένα τόσο μικρό και ελαφρύ αυτοκίνητο. Την ίδια στιγμή που το Corsa GSi είχε δεν είχε 120-125 ίππους και μάλιστα πολύ νωχελικούς.
Το επόμενο 2λιτρο Clio που κυκλοφόρησε είναι το ψηλότερο σκαλοπάτι στην εξέλιξη των τελευταίων 5-6 χρόνων, κάτι που καθιστά το μέχρι προχθές θηριώδες Williams να δείχνει παιδικό παιχνίδι, και το περασμένο RS των 182 ίππων ως «λίγο», λες και βλέπουμε κάθε μέρα 182 ίππους με ρούχα πόλης από 2λιτρο ατμοσφαιρικό κινητήρα. Και δεν είναι τόσο η αύξηση της ιπποδύναμης όσο όλα τα υπόλοιπα. Αν, λοιπόν, αυτό το Clio είναι φυσιολογική εξέλιξη και περίπου το περιμέναμε, το Corsa με τον εκρηκτικό 1,6 τούρμπο 192 ίππων και ροπή ατμοσφαιρικού κινητήρα… είναι έκπληξη και μετά το νωθρό GSi 1,8 των 125 ίππων, μάλλον κανείς δεν το περίμενε.
Μικρά σε διαστάσεις (γύρω στα 4μ.) και βάρος (γύρω στα 1300 κιλά) προσφέρουν κορυφαία οδηγική απόλαυση με λογική τιμή αγοράς κι ακόμη πιο λογικό κόστος χρήσης κάτι που τα κάνει προσιτά σε ηλικιακά νεαρότερο κοινό. Ειδικά δε το Clio μπορεί να στείλει και όποιον θέλει στην αφετηρία κάποιου αγώνα, είτε ως Γκρουπ Ν είτε ως κατηγορία R3 (230 ίπποι) που ξεκίνησε ήδη και από του χρόνου θα βλέπουμε όλο και περισσότερα αυτοκίνητα να παίρνουν «ομολογκασιόν». Υπάρχουν, άλλωστε και έτοιμες αγωνιστικές ή πολύ σπορ εκδόσεις.
Και τα δύο, παρά το ότι προσεγγίζουν το θέμα επιδόσεις από δύο διαφορετικά σημεία, έχουν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχυ των σούπερσπορ αυτοκινήτων της κατηγορίας Β, σε ορισμένα δε σημεία έχουν ξεπεράσει και τα διάφορα GTI της μεγαλύτερης κατηγορίας, όχι μόνο σε επιδόσεις κινητήρα αλλά συνολικά σε οδική συμπεριφορά. To Μini στην έκδοση Cooper S, το αναμενόμενο 207 RC και το Ibiza Cupra είναι οι αντίπαλοί τους, με το ισπανικό να πλησιάζει πιο κοντά λόγω γεωμετρίας ανάρτησης και γενικότερου «στησίματος». Το δε χειμώνα περιμένουμε και την ειδική έκδοση του Abarth Punto με τους 30-35 ίππους επιπλέον (180).
Το Clio όμως πέρυσι, μόλις εμφανίστηκε και τώρα το Corsa ξεχωρίζουν από τα άλλα, γι’ αυτό και τα βάλαμε μόνα τους δίπλα-δίπλα.
Ο κινητήρας 1,6 του Corsa προέρχεται από αυτόν του Meriva OPC και του νέου Astra με τους 180 ίππους, οι οποίοι για ην περίπτωη αυξήθηκαν σε 192 με νέα χαρτογράφηση, αύξηση της πίεσης του τούρμπο, αλλά και αρκετές ενισχύσεις ( δυνατότερα, σφυρήλατα έμβολα, στρόφαλος, μπιέλες). Με την κληρονομιά, λοιπόν, του Clio όπως τη σκιαγραφήσαμε και που έρχεται από τη δεκαετία του 60 με το R8 Gordini, αλλά και την μεγάλη και ξαφνική επιθετικότητα του νεοφερμένου Corsa, το ερώτημα που έρχεται μόνο του για τα δύο πυροβόλα της δοκιμής μας είναι ποιό από τα δύο είναι καλύτερο, πού διαφέρουν και στο τέλος – τέλος πόσο ψηλά έχει φθάσει το θέμα των επιδόσεων, συνολικά βέβαια, και όχι μόνο ως 0-100.
Για το σκοπό αυτό επιλέξαμε σχεδόν κάθε είδους διαδρομή και – κυρίως- δύσκολες με αλλεπάλληλες στροφές, αλλά και αυτοκινητόδρομο, όπως και πίστα (του γνωστού οδηγού αγώνων Καμιτσάκη) που συνήθως λειτουργεί ως «λυδία λίθος» σε τέτοιου είδους αυτοκίνητα απόλυτων επιδόσεων και ξεχωρίζει τους αμνούς… από τα ερίφια.
Η όψη
Αν διαλέγαμε μόνο κοιτάζοντας τα δύο αυτοκίνητα, τότε πολύ λίγοι θα επέλεγαν το σοβαρό Clio, αν μάλιστα όλα τα Corsa ήταν μόνο στο σέξυ μπλε χρώμα που χαρακτηρίζει την οικογένεια των OPC της Opel.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Εξωτερικά, στο OPC φωνάζουν οι μεγάλοι προφυλακτήρες με τα ανάλογα ανοίγματα και τις σχισμές, εμπρός και πίσω, για να φύγει ο αέρας και βέβαια είναι κι αυτός ο πίσω διαχύτης! Δηλαδή ό,τι ξεκίνησε πέρυσι το… RS έχει μεταφερθεί και στο OPC!
Αν μάλιστα δεν το προσέξετε καλά στο δρόμο από πίσω κι αν βέβαια δεν είναι… μπλε, τότε μόνο η τριγωνική εξάτμιση του Corsa, ενσωματωμένη στο κέντρο του διαχύτη είναι αυτή που το κάνει εύκολα να ξεχωρίζει. Αυτό δε το μπλε είναι πολύ κοντά στο χρώμα- σήμα κατατεθέν που έχει εκχωρηθεί πό τη FIA ως «εθνικό χρώμα» και βάφονται τα γαλλικά σπορ ή αγωνιστικά αυτοκίνητα αν δεν έχει άλλη γνώμη ο… χορηγός! Αν τώρα δείτε το Corsa OPC σε άλλο χρώμα π.χ. κόκκινο, έ, ακόμη και συντηρητικό θα το πείτε. Τόση είναι η διαφορά! Πάντως, αν και το Clio ήταν σε φωτεινό μπλε, μάλλον θα ήταν το ίδιο προκλητικό.
Η «θεματική» βαφή επεκτείνεται και στο εσωτερικό του Corsa είτε με πινελιές είτε με ολόκληρα μέρη του αυτοκινήτου βαμμένα σε μπλε ή σε όποιο άλλα χρώμα επιλέξετε. Εκεί όμως που το μικρό Opel σε τρελαίνει είναι τα εμπρός καθίσματα. Oχι γιατί είναι ένα βήμα πριν τα αγωνιστικά Recaro, όχι γιατί είναι στο χρώμα του αμαξώματος αλλά για το πώς είναι βαμμένα και πώς εναλλάσσεται το μπλε με τη μαύρη δερμάτινη επένδυση! Πέρα από τη λειτουργικότητά τους έχουν ενσωματωμένους δύο πλευρικούς αεροσάκους , σε σύνολο έξι. Το Clio προφέρεται με τα ίδια σχεδόν καθίσματα αλλά είναι με πρόσθετη επιβάρυνση ή τα έχετε αν πετύχετε την έκδοση Cup, με πιο χαμηλή και σφιχτή ανάρτηση, ζάντες ανθρακί και κόκκινες δαγκάνες φρένων.
Τα… μπλε αρχικά OPC υπάρχουν στα όργανα με τα χρωμιωμένα στεφάνια, μπλε είναι το περίβλημα των αεραγωγών, όπως και στο τιμόνι το σημάδι που σού δείχνει (υποτίθεται) που είναι το κέντρο, σε κάποιο τρελό ανάποδο τιμόνι. Κάτι που δεν συμβαίνει στην πράξη όταν έχεις τιμόνια που περνάνε τη 1,5 στροφή από αριστερά-δεξιά, αλλά είναι κάτι που έρχεται από τα αυτοκίνητα των αγώνων και πολύ μας αρέσει. Γι’ αυτό κι αγοράζουμε σπορ αυτοκίνητα. Καταναλωτές ονείρων είμαστε!
Το Clio, παρά τα φουσκωμένα, πλαστικά φτερά για να εξοικονομηθεί το πολύ φαρδύ μετατρόχιο (1,52μ) με τα σούπερ επαγγελματικά ανοίγματα για ταχύτερη εξαγωγή του θερμού αέρα, έχει σαφώς πιο διακριτική όψη, τουλάχιστον σε σχέση με το προκλητικό Opel και μάλιστα χωρίς να υστερεί σε γκίμικ. Το μετατρόχιο του Corsa λίγο πιο μικρό στα 1485 χλστ εμπρός και 1478 πίσω.
Γενικά, το Renault είναι πιο διακριτικό εσωτερικά, με λίγο πιο…κανονικό στην όψη ταμπλό, πιο κανονική ταπετσαρία στα… κανονικού τύπου μπακετ καθίσματα. Βέβαια, υπάρχει το στροφόμετρο που σε βάζει στη σφαίρα της αλήθειας σε σχέση με τα διάφορα ψεύτικα που μας έχουν κατακλύσει: το κόκκινο είναι στις 7.500 σ.α.λ και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό σε έναν κινητήρα που παρά τη μακρυά διαδρομή των 93 χλστ. αποδίδει τους 197 ίππους του στις 7.250 σ.α.λ. και με ένα κατέβασμα, πολύ εύκολα ξεπερνιέται το όριο αυτό. Αλουμινένια περιβλήματα στα όργανα συμπληρώνουν το σπορ διάκοσμο και στο δερμάτινο τιμόνι πάλι το – κόκκινο εδώ- σημάδι του κέντρου.
Και τα δυό φορούν ίδια λάστιχα, 215/45-17, που είναι ήδη μεγάλα, οπότε αποφύγετε τον πειρασμό να πάρετε τα εξτρά 235/35-18 του Corsa. Aς μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και τα δύο θα φορούσαν 16άρια αλλά στις ζάντες αυτές δεν χωράνε τα τεράστια δισκόφρενα. Ειδικά στο Clio είναι τα μοναδικά της Brembo με τις σούπερ αποτελεσματικές δαγκάνες.
Ρεζέρβα κανονική δεν υπάρχει σε κανένα, παρά μόνο κιτ επισκευής, γι’ αυτό προσοχή τη νύχτα ή μέρες… αργίας που τα βουλκανιζατέρ είναι κλειστά!
Η καθημερινή συμβίωση στην πόλη και το οδήγημα στην εθνική οδό ή στον αυτοκινητόδρομο με το OPC να είναι σαφώς πιο ξεκούραστη από το RS λόγω θορύβου του κινητήρα και τις λιγότερες αλλαγές χάρη στη δύναμη και ροπή, από πολύ χαμηλές στροφές, του κινητήρα τούρμπο. Με το Corsa είσαι σε τέτοιες συνθήκες μία ή και δύο ταχύτητες πάνω, άρα λιγότερος θόρυβος και κατανάλωση.
Η σχέση μετάδοσης στο Corsa μπορεί χάρη στη ροπή να είναι πιο μακρυά με την 6η στα 37,6 χλμ/ώρα κάθε 1.000 σ.α.λ. ενώ στο Clio είναι 30,5 χλμ/ώρα. Αυτό γίνεται επειδή με τις κοντές σχέσεις ο γαλλικός κινητήρας όταν βρεθεί σε… εμπόλεμη κατάσταση, έρχεται εύκολα στην ωφέλιμη περιοχή στροφών που είναι μετά τις 4.500. Οι κοντές σχέσεις είναι πάγια τακτική σε ατμοσφαιρικούς κινητήρες που αποδίδουν πάνω από 70 ίππους στο λίτρο. Το λάθος της Renault είναι ότι ακολούθησε την αγωνιστική λογική μκαι στην 6η. Θα μπορούσε, δηλαδή, οι 5 πρώτες σχέσεις να ήταν κοντές για επίθεση στις ειδικές διαδρομές και η 6η να είναι λίγο πιο μακρυά π.χ. στα 34-35 χλμ/ώρα για να πηγαίνουμε πιο ήσυχα στις απλές διαδρομές.
Εννοείται πως και τα δύο ό,τι άλλο βρουν να κυκλοφορεί στο δρόμο τους το προσπερνάνε με μεγάλη ευκολία, το OPC όμως έχει το πάνω χέρι λόγω της μεγάλης ροπής από πολύ χαμηλά που εξασφαλίζεται με το τούρμπο, δηλαδή 23,4 χγμ μόλις στις 1980 σ.α.λ. έναντι 21,9 του Clio αλλά και στις 5500 σ.α.λ. Ανεξάρτητα από τη σύγκριση μεταξύ των δύο, η ροπή του Clio είναι η περισσότερη που βρίσκουμε σε 2λιτρο ατμοσφαιρικό κινητήρα και σχεδόν ιδανικές οι 5500-5550 σ.α.λ που εμφανίζεται δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με κινητήρα που αποδίδει τη μέγιστη ισχύ του στις 7.250 σ.α.λ.
Στους δόμους της πόλης και τα δύο αντιμετωπίζουν πολύ καλά τις κακοτεχνίες, με το Clio να έχει το προβάδισμα λόγω γαλλικών γονιδίων, μεγαλύτερων διαδρομών στην ανάρτηση και… παχέων μπάκετ! Με άλλα λόγια έχει καλύτερη σχέση ελατηρίων/αμορτισέρ / διαδρομής. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η πίσω ανάρτηση είναι φθηνή και στα δύο, δηλαδή ημιάκαμπτος άξονας . Μόνο εμπρός διαφέρουν με το Clio να κερδίζει εδώ ένα σημαντικό βήμα που φαίνεται όχι τόσο μέσα στην πόλη όσο στον κλειστό δρόμο με τις αλλεπάλληλες στροφές.
Και στα δύο, πάντως, οι αντιδράσεις της ανάρτησής τους δεν είναι ξερή και -για το σούπερ σπορ χαρακτήρα των αυτοκινήτων, η άνεση είναι σε καλό επίπεδο.
Επίθεση
Στον αυτοκινητόδρομο, στις ανοιχτές πολύ γρήγορες καμπές και με τα δύο, σημαδεύεις με το τιμόνι τους και διαγράφεις τροχιές χωρίς νευρικότητα ή άλλες κινήσεις. Ακόμη κι αν αλλάξεις –λίγο, έτσι- γραμμή μέσα στις καμπές αυτές όπως π.χ. στην Πελασγία και τα δύο εκτελούν πιστά τις εντολές. Όσο όμως ο ρυθμός ανεβαίνει τόσο αισθάνεσαι αυτή τη μοναδική πλευρική πρόσφυση του Clio να κυριαρχεί. Στις αριστερές νοιώθεις το στομάχι σου να πηγαίνει στο δεξί ώμο και στις δεξιές στον αριστερό! Και τα μπάκετ μπορε’ί να μην είναι σαν ατ άλλα, όμως δεν υστερούν πολύ. Όλα είναι αλλοιώτικα, έστω κι αν η αίσθηση που παίρνεις από το τιμόνι (2,7 τροφές αριστερά- δεξιά) δεν είναι ό,τι καλύτερο.
Και του Corsa είναι περίπου ίδια αλλά κάπως καλύτερη. Ειδικά, σε φτιάχνει η δύναμη του κινητήρα, όταν επιταχύνεσαι μέσα στη στροφή έχοντας εξαντλήσει μεγάλο μέρος από τη διαδρομή της ανάρτησης. Νοιώθεις τη δύναμη του τούρμπο σαν ένα χέρι που σε τραβάει εμπρός ! Με τον ίδιο ρυθμό αλλά σε πιο κλειστές στροφές με 3η ή 4η νοιώθεις το αυτοκίνητο να ανοίγει την πορεία του με όλους τους τροχούς και το χαμόγελο της ευτυχίας φθάνει μέχρι τα αυτιά σου καθώς, αμέσως, το εμπρός μέρος κλείνει προς τα μέσα της στροφής και, στην κορύφωση της ισχύος, τα γόνατα της Μακ Φέρσον κάνουν τη –λίγη- δική τους μετακίνηση, το torque steering, χωρίς να είναι κάτι το δυσάρεστο.
Το επίπεδο θορύβου σαφώς καλύτερο υπέρ του Opel, αλλά όπως είπαμε είναι κάτι δεδομένο.
Φθάνεις χωρίς σχεδόν να το καταλάβεις στο δρόμο με τα κλειστό στροφιλίκι και ανασυντάσσεις τις δυνάμεις σου! Απαλλάσσεσαι από τα περιττά… υγρά, φέρνεις ένα κλικ πιο όρθια τη θέση του μπάκετ, σφίγγεις λίγο η ζώνη και ορμάς! Το Clio σου χαμογελάει πονηρά και σου λέει ότι εδώ είναι το δικό του βασίλειο. Εδώ δείχνει την αξία της η διαφορετική στήριξη και γεωμετρία της εμπρός ανάρτησης, Δεν ξεκολλάει με τίποτε κι ας πηγαίνεις ήδη «χωρλίς αύριο» στην ελαφρώς κατηφορική διαδρομή. Παίζεις με τον επιλογές και ανακατώνεις τις κοντές σχέσεις: 3η ή 4η και καμμιά φορά λίγη 5η για να πέσουν οι στροφές και πάλι 4η καιμετά σκασμένη 2α σε ανηφορική έξοδο σχεδόν φουρκέτας ! Το πράγμα είναι ακούνητο και εσύ οδηγείς με κολασμένο ρυθμό αλλά σε πλήρη ασφάλεια! Η δε συμμετοχή σου είναι τέτοια που δεν νοιώθεις ότι έχεις γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα!
Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως, πέρα από το φαινόμενο της τεράστιας πλευρικής πρόσφυσης, είναι Τα Φρένα! Σε 22 χιλιόμετρα κατηφορικής διαδρομής ούτε κουράστηκαν, ούτε μεγάλωσε η διαδρομή του πεντάλ, τίποτα! Όλα άψογα! Δεν πιστεύεις ότι κάνεις τέτοια πράγματα έχοντας φύγει από τη ζάλη του γραφείου! Κι αν μπορείς να παίζεις λίγο τα εντυπωσιακά Brembo με το αριστερό πόδι, έ, τότε γίνεσαι ο Άρχοντας του Δάσους, χωρίς να υπολογίσουμε τον ηδονικό ήχο του κινητήρα καθώς φλερτάρει συνέχεια με τον κόφτη κάπου στις 8000 σ.α.λ. και πιο πάνω στα κατεβάσματα! Με όλη αυτή την τρέλα ποιός να σκεφθεί τώρα αν οι 2,7 στροφές του τιμονιού του Clio «χάνουν» απέναντι στο Corsa.
Στο OPC, άλλη η εικόνα. Όπου στο γαλλικό είχαμε κατάσταση αγωνιστική, εδώ έχουμε ένα κλικ διαφορά δηλαδή κατάσταση σούπερ σπορ, τουλάχιστον σε αίσθηση.
Η μεγάλες διαδρομές του άχαρου επιλογέα δεν βοηθάνε και πρέπει να διορθωθεί αμέσως. Η εναλλαγή των στροφών γίνεται ταχύτατα, αλλά εδώ χρειάζεσαι περισσότερο εμβαδόν στο δρόμο για να ακολουθήσεις ρυθμό ανάλογο του γαλλικού. Βλέπετε, η εμπρός ανάρτηση είναι κλασική Μακ Φέρσον, με πολύ καλή στήριξη αλλά και τα όριά της.
Το μπάκετ κρατάει το σώμα με τον τρόπο που φρενάρουν τα Brembo του Clio! Για πας γρήγορα όμως χρειάζεσαι αλλαγή στον τρόπο οδήγησης. Εδώ πρέπει να είσαι μια ταχύτητα επάνω- όπου γίνεται- και να εκμεταλλεύεσαι την τεράστια ροπή για να ξεκολλάς από τις στροφές ειδικά αν είναι σε ευθεία ή ανηφορικές. Και πολύ σύντομα μαθαίνεις το χειρισμό αυτό για να μην έχεις άσκοπα σπιναρίσματα όταν πατάς μέχρι τέρμα το γκάζι! Στο στροφιλίκι βοηθάει και το πιο γρήγορο τιμόνι (2,2 στροφές) προφέρει δε και μεταβλητή σχέση ανάλογα με τις κινήσεις του οδηγού, κάτι το οποίο δεν αισθανθήκαμε στο βουνό, αλλά φαίνεται να μετράει περισσότερο στην πόλη.
Το ωραίο είναι ότι μπορείς να παίζεις το γκάζι αντί να κατεβάζεις ταχλύτητες, όπου αυτό είναι εφικτό. Τα φρένα, ποτέ δεν σε προδίδουν και είναι αποτελεσματικά, έστω κι αν δεν έχουν αυτό το κάτι άλλο των Brembo. Άλλωστε φαίνεται και από τις τυποποιημένες μετρήσεις στα 100 και 120 χλμ/ώρα στις οποίες το Clio έχει μικρό προβάδισμα. Αντίθετα, το Corsa παίρνει κεφάλι στις ενδιάμεσες επιταχύνσεις π.χ. με 3η, 4η ή 5η από τα 60 τα 80, τα 100 και τα 140 χλμ/ώρα.
Είναι το τούρμπο που κάνει το θαύμα του και στο στροφιλίκι αυτό φαίνεται πολύ καλά. Το περίεργο είναι ότι οι τρεις πρώτες σχέσεις του Corsa, όντας πιο… κοντές το κάνουν να χάνει στο τυποποιημένο 0-100 χλμ/ώρα (6’’,9 έναντι 7’’, 2 του Corsa) Βλέπετε, το Renault φθάνει τα 100 χλμ/ώρα οριακά με 2α ενώ το Opel θέλει άλλη μία αλλαγή διότι η δική του 2α μόλις αγγίζει στον κόφτη τα… 83 χλμ/ώρα!
Στο Δια Ταύτα
Η ώρα της αλήθειας δείχνει τις δύο διαφορετικές κατευθύνσεις των πυροβόλων μας. Και τα δύο ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Αν καθοριστικό κριτήριο είναι η τιμή τότε δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Οι 22.000 ευρώ του Corsa δεν παίζονται, καθώς το Clio είναι στις 27.000. Αν όμως θέλουμε κάτι άλλο και παραβλέψουμε τις 5000 ευρώ, τότε το Clio είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά παντού, εκτός από τις επιταχύνσεις, την τελική, το θόρυβο στο ταξίδι και την κατανάλωση.
Σε δρόμο φιδωτό όμως θα είναι μπροστά, στα φρένα θα είναι μπροστά όπως και στην κλιμάκωση του κιβωτίου. Κι αν σας μαγεύει ένας ατμοσφαιρικός κινητήρας που γυρίζει ψηλά και τραβάει πάνω από τις 4000-5000 σ.α.λ. σαν τα πιο γνήσια αγωνιστικά, έ, τότε το γαλλικό θα σα κλέψει την καρδιά (και το… πορτοφόλι!).
Προσοχή όμως, μην μας πείτε ότι γνήσια αγωνιστικά είναι και τα τούρμπο, διότι πολύ θα μας… μπερδέψετε! Το OPC είναι κορυφαίο σούπερ σπορ και μάλλον μπροστά από τα υπόλοιπα. Όπου εκείνα παίρνουν 9 αυτό παίρνει 10. Το Clio όμως παίρνει 10 με τόνο. Κι αυτή η τρίχα μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά είναι σημαντική!
