ΑρχικήΕιδήσειςΤα εντομοκτόνα και οι πεποιθήσεις των οικολόγων

Τα εντομοκτόνα και οι πεποιθήσεις των οικολόγων

Βρισκόμαστε στο 1962. Στις ΗΠΑ έγινε best seller το βιβλίο της Rachel Carson με τίτλο Silent Spring. Στο βιβλίο αυτό προβλήθηκε, μεταξύ άλλων, ο ισχυρισμός ότι τα εντομοκτόνα και, ειδικότερα, το διάσημο τότε και δαιμονικό έκτοτε DDT, δηλητηριάζουν τόσο την άγρια ζωή όσο και τον άνθρωπο. Αν και δεν θα το χαρακτήριζε κανείς φανατικό, το βιβλίο αυτό αποτέλεσε το έναυσμα του περιβαλλοντικού κινήματος στις ΗΠΑ. Η στοχοποίηση του DDT ήταν αναπόφευκτη μιας και, εκτός των άλλων, σχεδόν μονοπωλούσε την αγορά.

Η επιστήμη επέλεξε για μια ακόμα φορά τότε – όπως αδιάκοπα κάνει μέχρι και σήμερα και θα κάνει πάντα στο μέλλον – τις ασαφείς διατυπώσεις που τείνουν να προτρέπουν στην επιβολή περιορισμών και απαγορεύσεων. Ο λόγος; Πέραν των φασιστικής καταβολής αλαζονικών φαινομένων εκείνων που «ξέρουν» για όσους «δεν ξέρουν», υπάρχουν και λόγοι πολύ ρεαλιστικοί. Όταν απαγορεύεις κάτι θεωρώντας το ως παράγοντα κινδύνου για το Χ κακό, υπάρχουν δυο πιθανότητες. Αν το κακό Χ δεν επέλθει ή μειωθεί αισθητά, το αποτέλεσμα πιστώνεται ως επιτυχία και επιβεβαιώνει την αξία των μέτρων που λήφθηκαν, ασχέτως αν το κακό Χ δεν επρόκειτο να επέλθει ή θα μειωνόταν έτσι κι αλλιώς. Κανείς δεν θα ψάξει αν άλλοι παράγοντες συνέβαλαν στο αποτέλεσμα, πέραν αυτών που η επιστήμη εξετάζει. Αν πάλι το κακό Χ επέλθει, δεν έχεις παρά να λάβεις …αυστηρότερα μέτρα, αφού τα ληφθέντα απλώς …αποδείχτηκαν ανεπαρκή. Με τον τρόπο αυτό η επιστήμη σπάνια διακινδυνεύει το κύρος της ακόμα κι όταν αποτυγχάνει.

Το 1967, μια ομάδα δικηγόρων και επιστημόνων δημιούργησαν το EDF (Environmental Defense Fund). Την ίδια εποχή, επιστήμονες έδειξαν ότι τα αυγά γερακιών και άλλων άγριων πουλιών της Καλιφόρνιας, στα οποία ανιχνευόταν DDT σε αυξημένα (;) επίπεδα, είχαν συχνά πιο λεπτό τσόφλι. Κανείς δεν σκέφτηκε να δείξει τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό. Θεωρήθηκε πάντως κακό. Τα δικαστήρια, μετά από αγωγές του EDF αποφάσισαν το 1972 την απαγόρευση του DDT. Παρά το γεγονός ότι η απαγόρευση δεν ήταν ολική, ακολούθησε ομοβροντία απαγορεύσεων και σταδιακή αποκαθήλωση του DDT, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Η βιομηχανία στράφηκε στην ανακάλυψη εναλλακτικών (και ακριβότερων) λύσεων. Προφανώς γλίτωσαν τα πουλάκια που τώρα, φαντάζομαι, θα γεννάνε αβγά με φυσιολογικό τσόφλι και σωστό κρόκο.

Όλα καλά ως εδώ. Αλλά το DDT υπήρξε και παραμένει το σημαντικότερο όπλο εναντίον της ελονοσίας η οποία, φυσικά, δεν απειλεί τους οικολόγους της Καλιφόρνιας ή της Εκάλης, αλλά κυριολεκτικά θερίζει σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Ο Ιάπωνας γιατρός και ειδικός στη δημόσια υγεία Arata Kochi, διευθυντής του προγράμματος κατά της ελονοσίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, εκλιπαρεί συγκλονιστικά τους πλούσιους ακτιβιστές της οικολογίας: «Βοηθήστε να σώσουμε τα μωρά της Αφρικής, όπως βοηθάτε να σωθεί το περιβάλλον». Ο Robert Gwadz, του National Institute of Health, στις ΗΠΑ ανέλαβε να κάνει τον επίσημο μακάβριο απολογισμό του οικολογικού ακτιβισμού: «Η απαγόρευση του DDT μπορεί να έχει σκοτώσει 20 εκατομμύρια παιδιά». Το 2008, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. (https://www.who.int/en/news-room/fact-sheets/detail/malaria) καταγράφηκαν 247 εκατομμύρια περιστατικά ελονοσίας (άλλοι μιλάνε για τα διπλάσια αφού το 50% δεν γίνεται αντιληπτό) και περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αυτήν, στη μεγάλη πλειονότητα παιδιά κάτω των 6 ετών, κατά 90% στην τροπική Αφρική, όπου κάθε 45 δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από ελονοσία!!!

Οι τρομακτικοί αριθμοί επανέφεραν στο προσκήνιο τη χρήση DDT, αλλά μόνο για τον ψεκασμό των εσωτερικών τοίχων των σπιτιών (μέθοδος IRS, Indoor Residual Spraying) όπου το DDT πλεονεκτεί, όπως πάντα πλεονεκτούσε έναντι όλων των εντομοκτόνων και είναι και ήταν πάντα από τα ασφαλέστερα για τον άνθρωπο και τα θηλαστικά, σε αντίθεση με όσα επιλεκτικά αναμεταδίδονται από συνήθως άσχετα αλλά «περιβαλλοντικά ευαίσθητα» ΜΜΕ. Στη Σρι Λάνκα, μετά το πρόγραμμα των ψεκασμών, τα 3 εκατ. περιστατικά ετησίως έγιναν 29 (!) το 1964, χρονιά που διακόπηκε το πρόγραμμα για οικονομικούς λόγους, για να γίνουν 600.000 το 1968.

Θα επιτρέψουν οι οικολόγοι να σωθούν οι δυστυχισμένοι φτωχοί αυτού το κόσμου; Είναι πολύ αμφίβολο δυστυχώς! Οι τροπικές χώρες που θερίζει η μαλάρια είναι τόσο φτωχές, ώστε μπορούν να καλύψουν το ψέκασμα των εσωτερικών των «σπιτιών» στο ποσοστό του 80% που απαιτείται, μόνο εφόσον το πρόγραμμα χρηματοδοτηθεί. Και κανείς δεν τολμά να χρηματοδοτήσει πρόγραμμα με DDT. Αντίθετα, πολλοί είναι πρόθυμοι να στέλνουν απείρως ακριβότερα αν και πρακτικά αναποτελεσματικά χάπια. Ανθρωπιστική βοήθεια. Είναι politically correct.

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166