Ted Kaczynski: Η ιστορία του Unabomber

Χμμμ… Theodore John Kaczynski, ωστόσο είναι περισσότερο γνωστός ως Ted Kaczynski ή Unabomber. Είναι από εκείνους τους “love him or hate him” τύπους, αν και προσωπικά με κάνει να ξύνω το τιρκουάζ κεφάλι μου με απορία. Τα mainstream media τον έχουν πει παράφρονα και τρομοκράτη, το FBI ακόμα κλαίει τα τρελά ποσά που σπατάλησε προσπαθώντας επί 18 χρόνια να τον εντοπίσει — ρε συ αυτοί είναι χειρότεροι απ’ τους δικούς μας…

Διάφοροι ημιμαθείς vegan νεοχίπηδες τρώνε γλιστρίδα στο όνομα του και μερικοί, τάχα μου και καλά πιο “ενημερωμένοι”, θεωρούν πως τους χαλάει τη πιάτσα. Ναι, αυτός ο τύπος ξέρει να κάνει τους πάντες γύρω του να παραληρούν. Τι όμως έκανε αυτός ο κύριος και προκαλεί τόσες ποικίλες αντιδράσεις από τόσους διαφορετικούς κύκλους; Ας το πάρουμε από την αρχή.

Ο μικρός Ted γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1942 στο Σικάγο και ανήκει στη δεύτερη γενιά Αμερικάνων με καταγωγή από την Πολωνία. Ήταν ένα ιδιαίτερα ευφυές πιτσιρίκι, αν και ολίγον τι μοναχικό. Όταν ήταν στην πέμπτη τάξη του δημοτικού, διεξάχθηκε ένα γενικό τεστ IQ στο οποίο ο μικρός Ted έβγαλε 167 μονάδες. Τουν-του-ρου-ρουν! Συγχαρητήρια οικογένεια Kaczynski! Έχεις ένα ιδιοφυές μέλος που θα προσφέρει στην ανθρωπότητα και στην επιστημονική πρόοδο!

Ή μήπως όχι; (Καταραμένα κουτσούβελα πότε θα μάθετε να γίνεστε αυτό που θέλουν οι γονείς σας;).

Αφού “πηδάει” την έκτη δημοτικού και πάει στην εβδόμη (δηλαδή πρώτη γυμνασίου σύμφωνα με το δικό μας σύστημα) τα πράγματα χειροτερεύουν για την πάρτη του. Δε μπορούσε να προσαρμοστεί ανάμεσα στους συμμαθητές του που ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και ήταν διαρκές αντικείμενο χλευασμού και πειραγμάτων από τα υπόλοιπα τσογλάνια της τάξης του. Αυτό τον έκανε ακόμα πιο απόμακρο και αντικοινωνικό και, όπως ο ίδιος αναφέρει, από τότε άρχισε να μισεί την αστική τεχνολογική κοινωνία και να ονειρεύεται την επιστροφή στη φύση.

Είδες τι κακό κάνουν οι περίπατοι στα δάση; Γεμίζουν τα κοινωνικά ανάπηρα πιτσιρίκια με επικίνδυνες χίπικες ιδέες. Και το εν λόγω παιδάκι ήταν τόσο ακοινώνητο που η μαμά του προνόησε να το πάει σε μελέτη για αυτιστικά παιδάκια. Μάνα να σου τύχει. Να της λες “είμαι καλά” και να επιμένει πως έχεις αυτισμό. Θυμίστε μου όταν κάνω κουτσούβελα να τα δώσω σε κάστορες να τα μεγαλώσουν, σίγουρα η καστορίσια ανατροφή θα τους δημιουργήσει λιγότερα ψυχολογικά απ’ ότι η ανθρώπινη.

Τέλος πάντων το μικρό μας wannabe ταρζανάκι ήταν υπόδειγμα μαθητή και στο λύκειο όπως κάθε socially impaired νέρντουλας που σέβεται τον εαυτό του, τα πατομπούκαλα και τα σπυριά του. Ήταν άπαικτος σε ένα θετικό μάθημα, σε αυτά, τα αποκρουστικά και απαίσια — τα μαθηματικά.

Είχε τέτοιο σκάλωμα με τα μαθηματικά που κλεινόταν μέσα σε αίθουσες και έλυνε μόνος του εξισώσεις. Τον πήγαν σε πιο προχωρημένο τμήμα μαθηματικών και αισθανόταν “διαλεκτικά περιορισμένος”, τόσο που μαζί με κάποια καλοκαιρινά μαθήματα αγγλικών κατάφερε να ξεπετάξει το λύκειο στα 15 του. Γαμάτος ο νέρντης. Ένα χρόνο αφού έφυγε από το λύκειο τον δέχτηκαν με υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Harvard. Λογικά όλον το χρόνο πριν την εγγραφή του τον πέρασε πάνω στα δέντρα λύνοντας εξισώσεις…

Εκτός απ’ το ότι συνέχισε να είναι το ίδιο σπασίκλας και στο πανεπιστήμιο, αποφάσισε να πάρει μέρος σε μια μελέτη του Δόκτωρ Henry Muray. Άλλος κάφρος αυτός, είπε στους εθελοντές του πειράματος ο,τι θα είχαν διάλογο με κάποιο συμφοιτητή τους πάνω στη κοσμοθεωρία του καθενός. Αντ’ αυτού όμως οι εθελοντές σε αυτή τη μελέτη υπέστησαν ψυχολογική επίθεση, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο από αυτά με τα τζάμια-καθρέφτες, δεμένοι σε μια καρέκλα και καλωδιωμένοι. Με έναν μαλάκα να τους καταλύει τα ατομικά τους πιστεύω, και όλο αυτό να βιντεοσκοπείται. Γαμάτα περνούσαν στο Harvard.

Αυτό ήταν καλύτερο και από ομαδικό όργιο με χταπόδια! Ύστερα από αυτό το υπέροχο σκηνικό υποστηρίζεται οτί ο Ted μίσησε μια και καλή την βιομηχανική τεχνολογική κοινωνία στην οποία γεννήθηκε.

Το 1962, δηλαδή στα 20 του, τελειώνει με το Harvard και πάει κατά Michigan πλευρά για μεταπτυχιακό – που αλλού;- στα μαθηματικά. Πιο συγκεκριμένα στη σύνθετη ανάλυση και στη θεωρία γεωμετρικών συναρτήσεων (τον οποίο όρο δε βρήκα σε κανένα ελληνικό site, αλλά ουσιαστικά είναι η μελέτη των γεωμετρικών ιδιοτήτων των αναλυτικών συναρτήσεων — δε ξέρω τι είναι δαύτες, αλλά ακούγονται τρομακτικές και ανοργασμικές).

Ας μην τα πολυλογούμε — και εκεί ο Ted πάλι παπάδες έκανε, έλυνε προβλήματα που την έλεγαν στους καθηγητές του και τους έκαναν να χτυπάν τα κεφάλια τους στους τοίχους, τους πήρε τα βρακιά και 100 δολάρια επιβράβευση επειδή ήταν “ο καλύτερος στα μαθηματικά για εκείνη τη χρονιά”.

Ήταν 25 χρονών τότε και ο νεότερος καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Έλα όμως που δεν το είχε με το καθηγητιλίκι. Κλασσικός αντικοινώνας από μικρός, όποτε βρισκόταν με μεγάλο ακροατήριο τον βαρούσε η νευρικότητα κατακούτελα, παραμιλούσε και αγνοούσε τους μαθητές του την ώρα της παράδοσης. Τυπικός μαθηματικός. Α! Και έβαζε κάκιστους βαθμούς.

Τυπικότατος μαθηματικός…

Το όλο φιάσκο δε κράτησε πολύ. Παραιτήθηκε μόνος του — είχε αυτογνωσία τουλάχιστον. Μετά από 2 χρόνια (1971) πήγε στους δικούς του στο Illinois. Και μετά από άλλα δύο χρόνια στην Montana, σε ένα από εκείνα τα απαράδεκτα ξύλινα σπιτάκια στο δάσος, χωρίς ρεύμα και νερό. Ο Ted γύρισε επιτέλους στη φύση.

Και τώρα αρχίζει να έχει ουσία το πράγμα.

Αφού έμαθε να ζει απλοϊκά, να μαζεύει ραδίκια και τα λοιπά χίπικα, έκανε σαμποτάζ στις διάφορες προσπάθειες εξάπλωσης του πολιτισμού γύρω από τη καλύβα του — αλλά όσο να ‘ναι πολύ επιτυχημένες δεν ήταν. Εκεί που του γύρισε η βίδα όμως ήταν όταν βρήκε ένα από τα αγαπημένα του σημεία στο δάσος ασφαλτοστρωμένο. Ήταν σα να του πήρανε το γλειφιτζούρι. Ήθελε απελπισμένα εκδίκηση.

Τι έκανε; Άρχισε να στέλνει βόμβες-δωράκια σε διάφορους σατανικούς λειτουργούς της Τεχνολογικής Προόδου που τόσο μισούσε, αφού πρώτα διάβασε κοινωνιολογία και πολιτική φιλοσοφία — μην μας πουν και αδαείς.

Η πρώτη βόμβα στάλθηκε το 1978 στον καθηγητή του τμήματος μηχανικών επιστήμης υλικών Buckley Crist του Northwestern University. Κατά βάση βρέθηκε στο University of Illinois με την διεύθυνση του Crist, σαν διεύθυνση επιστροφής πάνω του. Οπότε του “επιστρέφουν” το δέμα. Αυτός όμως, χαζός-δεν-ήταν, εκτός από το ο,τι δεν είχε στείλει κανένα δέμα, ο γραφικός χαρακτήρα του δέματος δεν ήταν δικός του, οπότε κάλεσε τις αρχές. Τη νύφη πλήρωσε ο μπάτσος του campus, Terry Marker, με ελάχιστα κατάγματα.

Μέσα σε 18 χρόνια ο Ted έστειλε 16 πακετάκια-έκπληξη σε πανεπιστήμια και αεροπλάνα. Από εκεί βγαίνει και το προσωνύμιο UNABOM (University and Airplane Bomber) με το οποίο ήταν γνωστός στο FBI και το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε Unabomber από τα media. Συνολικά “έφαγε” 3 άτομα και τραυμάτισε άλλα 23. Και όλα αυτά γιατί;

Γιατί μισούσε από καρδίας την πρόοδο και την τεχνολογία. Θεωρούσε πως έκαναν τους ανθρώπους μαλθακούς και πειθήνιους. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του ουτοπιστή. Θεωρούσε ότι μόνο με τη βία θα έπεφτε το “τεχνολογικό καθεστώς”.

Ήταν οπαδός του πρωτογονισμού, γνώριζε όμως πως μια πρωτογονιστική κοινωνία δεν θα είχε ροζ συννεφάκια και μικρά πόνυ. Θα επικρατούσε καθεστώς “βίας και επιβίωσης”. Σε μια συνέντευξή του για ένα τουρκικό αναρχό-fanzine το 2003 είχε δηλώσει ρητά πως θεωρεί το GA (Green Anarchism) ένα κίνημα ουτοπιστικό που επί τω πλείστω αποτελείται από αργόσχολους, αναποτελεσματικούς ονειροπόλους και αριστεριστές, τους οποίους δε πολυσυμπαθούσε, και ο,τι όλοι αυτοί ονειρεύονται ένα μη υλοποιήσιμο κοινωνικό μοντέλο, αφού σε κάθε πρωτόγονη κοινωνία:

1. Υπήρχε ανέκαθεν κατανάλωση τροφής ζωικής προελεύσεως, οπότε το όνειρο για μια ανθρωπότητα που μασουλάει μαρούλια και χλόη πάει άκυρο (πάρτε τα veggies, η ιστορία σας λέει να μας απαλλάξετε από τη χορτοφαγική σας βλακεία).
2. Υπήρχε βία προς τα ζώα — ναι αγαπητέ μου ευαισθητοποιημένε άναρχε, γουστάραν να δέρνουν ζωάκια στις πρωτόγονες κοινωνίες, κανείς δε λέει ο,τι είναι καλό, αλλά ήταν καθεστώς τότε — ή τα κακοποιούσες ή σου κάναν τη μούρη κρέας.
3. Δεν υπήρχε ισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Σε όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες έπεφτε ρόπαλο στη γυναίκα (όχι πως και στις σημερινές δε πέφτει, αλλά πλέον θεωρείται politically incorrect). Επίσης δεν υπήρχε σεβασμός σε κουτσούς, στραβούς, ανάπηρους και ομοφυλόφιλους και το θεωρούσαν φυσιολογικό.
4. Οι άνθρωποι δεν εργάζονταν 2-3 ώρες την ημέρα, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι αργόσχολοι αναρχοχίπηδες, συνήθως ήταν 40 ώρες τη βδομάδα -το λιγότερο- στο πόδι, κυνηγώντας και συλλέγοντας τροφή.
5. Υπήρχε βία. Ξύλο και σκοτωμοί για ψύλλου πήδημα.
6. Υπήρχε και ανταγωνισμός, αθέμιτος, που οδηγούσε στη βία.
7. Δεν δίναν δεκάρα τους για τον περίγυρο και το περιβάλλον τους ! Όπου και να πήγαιναν παρασιτούσαν και τα κάναν γης μαδιάμ, όπως και στις μέρες μας άλλωστε — απλά τότε δεν είχαν ανακαλύψει το μπετόν και την άσφαλτο. Η μόνη διαφορά είναι ό,τι κάποιοι τα κάναν πολύ άνω κάτω και άλλοι λιγότερο, αναλόγως τη φυλή.

Μετά από αυτό το ξέρω νεοχίπη μου, θα μου στείλεις hate mail για να υπερασπιστείς την οικολογική σου ουτοπία και θα πας στο δεντρόσπιτό σου να κλάψεις γοερά που σου σοδόμισα το όνειρο…

Τέλος πάντων, αφού μια πρωτόγονη κοινωνία έχει τόσα στραβά αυτός τι ζόρι έχει και επιθυμεί τόσο “back to the primitive” καταστάσεις; Το ζόρι του ήταν πως θεωρούσε την τεχνολογική πρόοδο άχρηστη — πως η πρόοδος δεν διόρθωσε κανένα στραβό και πως πρόσθεσε και άλλες αναποδιές στη καμπούρα της ανθρωπότητας. Την έκανε να αποκοπεί από τη φύση και να γίνει μαλθακή και με τη μαλθακότητα την έκανε πιο ελέγξιμη και προβατοποιημένη.

Κατά τον Ted ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος και ζούσε πραγματικά μόνο έχοντας στενές επαφές με τη φύση. Το αν είναι σωστή ή όχι αυτή ή θεώρηση και σε ποιον βαθμό, είναι ένα άλλο κεφάλαιο — αν και κατά την ταπεινή μου άποψη και μόνο το ότι ήταν μαθηματικός τον κάνει άξιο να πεταχτεί στον Καιάδα φορώντας λευκή ρομπίτσα (well just kidding, αλλά τους έχω άχτι τους μαθηματικούς).

Το όμορφο αυτό εκρηκτικό στόρυ με τα οικολογικά μηνύματα όμως δε τελειώνει εδώ. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι έρευνες γύρω από την υπόθεσή του και κάποιες από τις επιθέσεις του.

Πρώτα απ’ όλα, οι μηχανισμοί που έφτιαχνε ήταν 100% homemade. Συνήθως χρησιμοποιούσε μεταλλικούς σωλήνες διαμέτρου 2,5 εκατοστών και μήκους 23 εκατοστών τους οποίους στούμπωνε με “άκαπνα” εκρηκτικά υλικά, συνήθως σε σκόνη. Οι άκρες του σωλήνα ήταν βουλωμένες με ξύλινες τάπες όπως και το κουτί που περιείχε την όλη “κατασκευή” με τους διακόπτες της και τα λοιπά όμορφα τσιμπράγκαλα. Ο διακόπτης της βόμβας ήταν ένα καρφί δεμένο με λαστιχάκι, το οποίο όταν άνοιγες το δωράκι τριβόταν πάνω σε μια σειρά από 6 σπίρτα — και ΜΠΑΜ! Αλλά ο εν λόγω διακόπτης είχε τα θεματάκια του γιατί συνήθως άναβαν μόνο τα 3 από τα 6 σπίρτα και δεν είχε τόσο τζέρτζελο και πυροτέχνημα η όλη φαση. Βέβαια αυτό διορθώθηκε στη πορεία, οπού ο Ted άρχισε να χρησιμοποιεί μπαταρίες και θερμαινόμενο σύρμα που ήταν πιο αποτελεσματικά και εφετζίδικα.

Το τρίτο του χτύπημα έκανε το FBI να ξυπνήσει, επειδή έστειλε την βομβίτσα του σε αεροπλάνο — τις δύο πρώτες τις έστειλε σε πανεπιστημιακούς και ποιος τους χέζει τους πανεπιστημιακούς; Είχαν θέμα ανέκαθεν οι Αμερικάνοι με την εναέρια “ασφάλεια”. Την βόμβα λοιπόν την έστειλε το 1979 στην πτήση 444 των Αμερικάνικων Αερογραμμών στον χώρο των αποσκευών. Σε κάποια φάση η βόμβα άρχισε να καπνίζει και το κάπνισμα απαγορεύεται, οπότε κάναν μια στάση για να την κατεβάσουν. Πολλοί επιβάτες υπέστησαν αναπνευστικά προβλήματα και τους τρέχαν, αλλά δεν έγινε κάτι σοβαρότερο.

Τότε πήρε μπρος και το FBI και άρχισε να ερευνά την υπόθεση. Είχε μαζέψει ένα team 150 ατόμων πλήρους απασχόλησης — από ερευνητές, αναλυτές και άλλα λαγωνικά, και όλοι μαζί έψαχναν τον Ted. Ότι και να κάναν δε μπορούσαν να βρουν τίποτα. Το μόνο που γνώριζαν ήταν πως μάλλον ήταν το ίδιο άτομο και εκτός από το UNABOM που του είχαν προσδώσει ως παρατσούκλι τον φώναζαν και Jynkyard – bomber για τα τρέχα-γύρευε υλικά που χρησιμοποιούσε στους μηχανισμούς του.

Ένας επικεφαλής πράκτορας, ο John Douglas που δούλευε μαζί με τους πράκτορες του FBI έφτιαξε το 1980 το ψυχολογικό προφίλ του δράστη — και ο μπαγάσας έπεσε πολύ μέσα.

Το προφίλ του Douglas υποστήριζε ό,τι ο Unabomber είχε δείκτη νοημοσύνης άνω του μετρίου, σχετιζόταν με τους πανεπιστημιακούς κύκλους που είχε βάλει στο μάτι, είχε πτυχίο σε κάποια hardcore επιστήμη και υποστήριζε τον Νεο-Λουδισμό (Neo-Luddism). Βέβαια τα βλαμμένα από το FBI μετά από τρία χρόνια αναίρεσαν αυτό το τόσο διορατικό προφίλ και θεώρησαν πως ο δράστης ήταν μηχανικός αεροσκαφών. Στόκοι.

Το 1993 πήρε την ευθύνη για τις επιθέσεις δηλωμένος σαν οργάνωση με το όνομα FC (Freedom Club) το οποίο ανέγραφε και πάνω στις βόμβες του. Θεός! Είχε “ιδρύσει” δική του οργάνωση στην οποία ήταν μόνος του. Ακόμα και ο Forever Alone Guy θα το ζήλευε αυτό!

Το 1995 στέλνει γράμμα στην New York Times και απαιτεί να βρεθεί εκδότης για το μανιφέστο του, αλλιώς θα συνέχιζε τις επιθέσεις. Χαλάρωσε φίλε — και άλλοι ψάξαμε για εκδότη, αλλά δε κάναμε έτσι.

Ο Bob Guccione, ο εκδότης του Penthouse (ναι, αυτός που έχει πηδήσει όλα τα μοντέλα που έχουν περάσει από το περιοδικό όσο ζούσε) προσφέρθηκε να το εκδώσει. Του Kaczynski δε του καλάρεσε αυτό και δήλωσε ότι αν γίνει αυτό έχει δικαίωμα να στείλει άλλη μια βόμβα με σκοπό να σκοτώσει κοσμάκη. Λογικόν. Φαντάσου τώρα από την μία το μανιφέστο του τρελάκια και από την άλλη τον ζουμερό κώλο ενός πορνιδίου, τι από τα δύο θα πρόσεχες. Όλοι ξέρουμε την απάντηση, γι’ αυτό και ο Ted στράβωσε.

Τελικά εκδόθηκε από την New York Times και την Washington Post στις 19 Σεπτεμβρίου του 1995. Το μανιφέστο λεγόταν “Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της” (Industrial Society and Its Future) αλλά έγινε γνωστό ως και “Το Μανιφέστο του Unabomber”, και μετρούσε πάνω από 50 σελίδες σε έκταση.

Σε αυτό το μανιφέστο έκραζε αριστεριστές και επιστήμονες (αφού πρώτα ανέλυε την ψυχολογία τους) και επεξηγούσε την βιομηχανική πρόοδο και τα δεινά που έχει φέρει στην ανθρωπότητα: ελλειψη αυτονομίας, αποκοπή από τη φύση, μαζοποίηση συμπεριφορών και απόψεων, εύκολη χειραγώγηση και άλλα τέτοια. Επίσης αναφερόταν στον εαυτό του ως “εμείς” ή “FC”. Όχι δεν ήταν πολλαπλή προσωπικότητα, ούτε μιλούσαν οι φωνούλες στο κεφάλι του, απλά ήθελε να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ο,τι είναι πολλοί αυτοί που ασπάζονται τις ιδέες του, άρα είναι υπολογίσιμη δύναμη.

Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πως το μανιφέστο του τον πρόδωσε, γιατί έπεσε στα χέρια αρχικά της κουνιάδας του, που αναγνώρισε τον τρόπο γραφής και τις ιδεολογίες του Ted μέσα στο κείμενο και μετά το έδωσε στον αδερφό του Ted, τον David ο οποίος επιβεβαίωσε τις υποψίες της. Οι αδερφοί Kaczynski εδώ και καιρό δε τα πήγαιναν καλά, μάλλον επειδή ο Ted ήταν weirdo. Ο David αρχικά προσέλαβε ιδιωτικό ντετέκτιβ για να παρακολουθήσει τον αδερφό του και μετά με την βοήθεια δικηγόρου συγύρισε τα στοιχεία για να δοθούν στο FBI.

Ο εν λόγω δικηγόρος ονόματι Tony Bisceglie έδωσε προσωπικά γραπτά του Ted σε ερευνητή του FBI και του ζήτησε να τα συγκρίνει με το μανιφέστο. Στην πρώτη ανάλυση βρέθηκε 60% ποσοστό πιθανότητας να ήταν γραμμένα από το ίδιο άτομο, ενώ στη δεύτερη ήταν πλέον σίγουρο ο,τι τα γραπτά είχαν τον ίδιο “πατέρα” και ζητήθηκε από τον Tony να φέρει το FBI σε επαφή με τον πληροφοριοδότη του. Ο David έπαιξε τον ρόλο του καταδότη αλλά όπως κάθε δοσίλογος ζήτησε να μην δοθεί δημοσιότητα στο όνομά του.

Όταν όμως έχεις να κάνεις με τα αμερικάνικα ΜΜΕ που ψοφάνε για δράμα είναι φυσικό πως το όνομά σου θα διαρρεύσει “κατά λάθος”. Επίσης το FBI είχε επικηρύξει τον Ted εδώ και καιρό με την διόλου ευκαταφρόνητη αμοιβή του ενός εκατομμυρίου δολαρίων τα οποία πήρε ο αδερφός του και τα μοίρασε στις οικογένειες όσων την είχαν πάθει από τις βόμβες του Ted, σαν αποζημίωση. Πιο πολιτικά ορθός πεθαίνεις.

Τον Ted τον συνέλαβαν στις 3 Απριλίου του 1996 στο καλύβι του — το οποίο σαν κλασσικά ουγκάνια το κάναν θερινό όταν βρήκαν υλικά για βόμβες και γραπτά του Ted. Στο δικαστήριο οι δικηγόροι του Ted προσπάθησαν να τον βγάλουν τρελό για να τον γλιτώσουν από την ηλεκτρική καρέκλα, αλλά αυτός δεν θέλησε να διασύρουν τη λογική του για να γλιτώσει το τομάρι του. Καλύτερα νεκρός παρά δηλωμένος τρελός. Γούστα είναι αυτά.

Εδώ που τα λέμε αργότερα στο βιβλίο του “Technological Slavery”-που είναι η διορθωμένη version του μανιφέστο του- αναφέρει ότι και οι δύο ψυχολόγοι που τον παρακολουθούσαν ανά τακτά διαστήματα επί τέσσερα χρόνια, του είχαν εκμυστηρευτεί πως δεν έχει καμία σοβαρή ψυχολογική πάθηση και το ο,τι προσπάθησαν να τον βγάλουν τρελό τότε ήταν γελοίο και έγινε από πολιτική σκοπιμότητα. Βρε μπας και ήταν και οι ψυχολόγοι του χίπηδες;

Τελικά γλίτωσε την θανατική ποινή δηλώνοντας πως “αποκηρύττει την τρομοκρατία” και καταδικάστηκε σε τετράκις ισόβια χωρίς δυνατότητα αναστολής. Από τότε μέχρι σήμερα κρατείται στις φυλακές ύψιστης ασφαλείας της Florence στο Colorado, είναι συγγραφικά ενεργός και το μόνο που τον χαλάει είναι να τον λένε τρελό και ότι δε θα κάνει τον Ταρζάν ποτέ ξανά στη ζωή του. Στον αδερφό του δεν έχει ξαναμιλήσει από τότε, παρόλο που ο David δε παραλείπει να του στέλνει γράμματα, τα οποία ο Ted μάλλον τα χρησιμοποιεί για να σκουπίζει τον κώλο του…

Ενδιαφέρουσα η ιστορία του Ted, αν και προσωπικά δεν μπορώ να πάρω ξεκάθαρη θέση για την περίπτωσή του. Ήταν ιδεολόγος; Ήταν ανήθικος; Τρελός; Επαναστάτης; Ίσως όλα, ίσως και τίποτα, ο καθένας άλλωστε έχει την κρίση να ταξινομήσει μέσα στο μυαλό του τον εν λόγω τύπο όπως θέλει. Πάντως κάτι θα άξιζε για να σπάνε το κεφάλι τους επί 18 χρόνια οι πράκτορες του FBI…

Μετά το μπουζούριασμα, ο Ted βρισκόταν στην λίστα με τα άτομα που ήταν πιθανό να είναι ο Zodiac, εκείνο το παλικαράκι που μέχρι σήμερα το ψάχνουν οι αρχές και δε το βρίσκουν -ψάξε, ψάξε!- το οποίο είχε καθαρίσει ουκ ολίγο κόσμο. Αυτή η σύνδεση έγινε επειδή ο Ted ζούσε στο Bay Area την περίοδο 1967-1969 οπού γίναν οι περισσότεροι εξακριβωμένοι φόνοι του Zodiac.

Επίσης και οι δύο είχαν αξιοσημείωτα υψηλή ευφυία, μια λατρεία με ότι μπορούσε να σκάσει και να κάνει “μπαμ” στα χέρια των άλλων και ένα σκάλωμα με συμβολάκια και μηνυματάκια με τα οποία περιπάιζαν τις αρχές και τους δυσκόλευαν την ζωή.

Οι υποψίες αυτές όμως είχαν μια μεγάλη μαύρη ξεχειλωμένη τρύπα: ο Ted από το 1970 και μετά δε βρισκόταν στο Bay Area, ενώ οι φόνοι με την ταγκιά του Zodiac συνέχισαν να γίνονται, οπότε ο Ted βρέθηκε γρήγορα εκτός λίστας, παρόλο που οι συμπτωματικές ομοιότητες του με τον Zodiac θεωρούνταν πολύ έντονες για τις αρχές. Χαλαρώστε παίδες, ο ένας ήταν πρωτογονιστής χίπης, κατά πάσα πιθανότητα άθεος, που ήθελε να κάνει την κοινωνικοπολιτισμική του επανάσταση και ο άλλος “μάζευε ψυχές σκλάβων για την μεταθάνατον ζωή”.Έχουν καμιά σχέση αυτά τα δύο κίνητρα;

Όχι. Απολύτως καμία. Μετά από όλα αυτά έχω αρχίσει σοβαρά να πιστεύω ο,τι οι μυστικές υπηρεσίες απαρτίζονται κυρίως από ανθρωπόμορφα κοτρόνια. Τουλάχιστον μας προσφέρουν στιγμές διασκέδασης με τα ηλίθια συμπεράσματά τους και μια στο τόσο, από καλή τύχη και μόνο, βάζουν στην στενή όσους τους μπαίνουν στο μάτι γιατί είναι πιο έξυπνοι από αυτούς. Funny guys.