Ο Πύραυλος, ονομάζεται διαφορετικά και ρουκέτα, είναι βλήμα που έχει την ιδιότητα να διανύει μεγάλες αποστάσεις, χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια του ανθρώπου για να προωθηθεί. Τα αέρια που περικλείονται μέσα του, όταν γίνεται καύση, καθώς εξέρχονται από τον πύραυλο, τον προωθούν προς τα μπρος. Η λειτουργία στηρίζεται στη θεωρία του Νεύτωνα περί δράσης και αντίδρασης. Η ταχύτητα του καθορίζεται από το μέγεθός και την ταχύτητα με την οποία εξέρχονται τα αέρια.
Η καύση γίνεται με τη βοήθεια του οξυγόνου, που εναποθηκεύεται σε υγρή κατάσταση μέσα στον πύραυλο.
Η ιστορία του πυραύλου
Ο πύραυλος πήρε το όνομά του από το πυρ (φωτιά) και το αυλός (φλογέρα) κι αυτό, γιατί με την καύση δημιουργείται φλόγα και το σχήμα του είναι μακρόστενο και κατά την εκκίνηση παράγει εκκωφαντικό διαπεραστικό ήχο.
Έχουμε πυραύλους μονώροφους, δηλ. ο σκελετός τους είναι ενιαίος και πολυώροφους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, που αφορά πιο πολύ τους πυραύλους που στέλνονται σε πολύ μακρινά ταξίδια ή σε τροχιές γύρω από τη γη, χωρίζεται ο πύραυλος σε μερικά ξεχωριστά το ένα από το άλλο διαμερίσματα, που το καθένα καλύπτεται από αέρια. Όταν τα αέρια του ενός ορόφου τελειώσουν, τότε από μια οπή προωθούνται προς τα έξω τα αέρια του δευτέρου ορόφου.
Ο πύραυλος ήταν γνωστός στους Κινέζους από το 13ο αιώνα μ.Χ., ίσως και νωρίτερα. Τον χρησιμοποίησαν το 1232 μ.Χ. σε μάχη που έδωσαν με το γιο του Τζένγκις Χαν. Οι πύραυλοι εκείνοι λειτουργούσαν στη βάση της πυρίτιδας, που δημιουργούσε με την καύση αέρια.
Πιθανόν από τους Κινέζους να έμαθαν τον πύραυλο και οι Ινδοί, που τον χρησιμοποίησαν εναντίον των Άγγλων. Από εδώ και διαμέσου των Άγγλων, μεταφέρθηκε το μυστικό της κατασκευής πυραύλου στην Ευρώπη. Οι Άγγλοι είχαν πυραύλους (ρουκέτες) στη μάχη της Βουλώνης, ενάντια στα γαλλικά στρατεύματα κι επίσης όταν αντιμετώπιζαν τα αμερικανικά στρατεύματα το 1812, στην Ουάσιγκτον.
Η συστηματική όμως μελέτη για την τελειοποίηση του πυραύλου, άρχισε τον 20ό αιώνα, που θεωρείται κι ο αιώνας της διαστημικής.
Ο πρώτος πύραυλος που εκτοξεύτηκε με καύσιμη ύλη το υγρό οξυγόνο, το 1926 στη Μασαχουσέτη. Η ιδέα να χρησιμοποιήσει υγρό οξυγόνο ήταν του Γκόνταρντ και ήθελε να λύσει το ζήτημα έλλειψης οξυγόνου στις μακρινές ατμοσφαιρικές αποστάσεις. Η ταχύτητα αυτού του πυραύλου του Γκόνταρντ ήταν 60 μίλια την ώρα. Από τον πρώτο αυτό πύραυλο μακρινής απόστασης μέχρι τους σημερινούς, η διαφορά και η πρόοδος είναι τεράστια.
Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, ήταν πλατιά η χρήση του πυραύλου από τις αντιμαχόμενες χώρες.
Μικροί πύραυλοι είναι τα γνωστά όπλα μπαζούκας, δηλ. οι ατομικοί πύραυλοι, που έφταναν δύο άνθρωποι για να μεταφέρουν και να βάλουν σ’ ενέργεια κάποιον από αυτούς.
Οι Ρώσοι (με τον Σεργκέι Καραλιόφ γνωστό αργότερα και ως επικεφαλής σχεδιαστή πυραύλων της Ρωσίας) και οι Γερμανοί [με επικεφαλής τον Βέρνερ Φον Μπράουν] έβαλαν εναντίον επίγειων στόχων με πυραύλους με τους Γερμανούς να βομβαρδίζουν το Λονδίνο με τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, τους V2 (μήκος 15 μέτρα, βάρος 15 τόνους και εκρηκτική ύλη ενός τόνου) από τεράστια απόσταση. Σαν αντιαεροπορικά βλήματα χρησιμοποίησαν τους πυραύλους πρώτοι οι Σοβιετικοί.
Μετά τον πόλεμο, το κέντρο μελέτης κι έρευνας μεταφέρεται στην Αμερική. Οι Αμερικάνοι ζήτησαν τη βοήθεια και τις υπηρεσίες των Γερμανών, που είχαν περισσότερη πείρα στους πολεμικούς πυραύλους.
Για μεγάλο διάστημα, οι πύραυλοι αντιμετωπίζονταν σαν πολεμικά όπλα. Αργότερα μόνο εξετάστηκε και η δυνατότητα χρησιμοποίησής τους για επιστημονικούς και πρακτικούς λόγους. Η εξέλιξη σ’ αυτόν τον τομέα είναι μεγάλη. Με πυραύλους π.χ. έγινε δυνατό να επιδράσει, μέχρι ένα βαθμό, ο άνθρωπος στην ατμόσφαιρα, διαλύοντας τα σύννεφα ή καθαρίζοντάς τη. Επίσης, διαμέσου του πυραύλου, μπορούν να σταλούν σήματα στα πιο απόμακρα μέρη της γης και της ατμόσφαιρας.
Σήμερα οι πύραυλοι είναι από τους βασικούς παράγοντες έρευνας του διαστήματος.
Η ταχύτητα που αναπτύσσουν στις μέρες μας οι πύραυλοι είναι 27.000 χλμ την ώρα . Είναι σε θέση να μεταφέρουν στο διάστημα μεγάλου βάρους αντικείμενα, όπως διαστημόπλοια, δορυφόρους, εξέδρες διαστημικές, μηχανήματα για φωτογράφηση της γης και των άλλων αστεριών. Το βάρος αυτό μπορεί να φτάσει και τους 5-6 τόνους.
