Ου 666 (για εκείνους που δαιμονοποιούν το ίντερνετ)

Άρθρο του Δημήτρη Μακρή.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βγαίνουν στην τηλεόραση σε κάποια εκπομπή ή σε κάποιο περιοδικό σοβαρό (λέμε τώρα) ορισμένοι υποτίθεται σκεπτόμενοι άνθρωποι που διακατέχονται από τρομολαγνεία και δαιμονοποιούν τον ίντερνετ, προκειμένου να αφυπνίσουν δήθεν τον υπόλοιπο κόσμο που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Ω, το ίντερνετ είναι κακό, σε απομονώνει, σε αποξενώνει, σε αποκοινωνικοποιεί, σε αποσβωλώνει, και άλλα πολλά που αρχίζουν από “από-”

Ναι, έχουν δίκιο. Τα κάνει αυτά το ίντερνετ. Επίσης κάνει και άλλα πολλά, που δεν τα λένε, όπως ότι σου δημιουργεί πλατυποδία γιατί δεν περπατάς όσο σερφάρεις, σου δημιουργεί δυσοσμία στο στόμα γιατί μένεις με το στόμα κλειστό και δεν ανανεώνεται ο αέρας στη στοματική σου κοιλότητα, σου δημιουργεί δυσκοιλιότητα γιατί το στομάχι σου βρίσκεται συνεχώς διπλωμένο, σου δημιουργεί μυκητίαση από τα χιλιάδες μικρόβια που παραμονεύουν σε κάθε πλήκτρο, και άλλα πολλά.

Φτου σας που δεν τα λέτε όλα, αλήτες.

Επίσης όμως, θα έπρεπε να λένε και για άλλα πράγματα που σου κάνουν κακό.

Γιατί δεν λένε και για την ίδια την τηλεόραση; Δεν παθαίνεις αποβλάκωση; Δεν μένεις επί της ουσίας ανενημέρωτος και μαθαίνεις μόνο ό,τι σου σερβίρουν;

Γιατί δεν λένε και για το αυτοκίνητο; Δεν σκοτώνονται τόσοι και τόσοι κάθε μέρα παγκοσμίως; Η γρίπη των χοίρων είναι παιχνιδάκι μπροστά στα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Γιατί δεν λένε και για τις μπατονέτες για τα αυτιά; Καθάριζε καθάριζε, στο τέλος σου καταστρέφει το αυτί.

Για τα ξυραφάκια που μπορείς να κόψεις φλέβες; Για το μπαμπάκι που μπορείς να σκοτώσεις κάποιον από ασφυξία; Για το τηγάνι που μπορείς να κοπανήσεις κάποιον στο κεφάλι; Για, για, για…

Το θέμα είναι ΠΩΣ χρησιμοποιείς το οτιδήποτε, κύριοι βλακέντιοι. Το οτιδήποτε όμως. Ακόμα και το πιο αθώο αντικείμενο μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Ακόμα και η καλύτερη υπηρεσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί βλακωδώς. Αν επικρατούσε η λογική αυτών που βγαίνουν και κατακρίνουν το ιντερνΕτ, θα έπρεπε να επικρατήσει και για όλα τα υπόλοιπα πράγματα που ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά.

Εχτές ο πατέρας μου χρειάστηκε αίμα για μια εγχείριση που πρέπει να κάνει. Ενώ ξεκίνησα να παίρνω κάποια τηλέφωνα, έγραψα μια φράση και στο twitter: “Ανάγκη για αίμα, όποιος μπορεί να βοηθήσει ας μου στείλει μήνυμα”.

Η φράση αυτή αναμεταδόθηκε (ή έγινε retweeted όπως λέμε στο twitter) πάρα πολλές φορές, από αυτούς που με παρακολουθούν, από αυτούς που παρακολουθούν αυτούς που παρακολουθούν εμένα και πάει λέγοντας. Από ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει προσωπικά (στην συντριπτικότατη πλειοψηφία τους). Από ανθρώπους που είναι άγνωστοι σε μένα, μεταξύ τους, σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας. Είναι αυτός ο κύκλος που αυτοί που κατηγορούν το μέσο ΔΕΝ τον θεωρούν κοινωνικοποίηση. Τον θεωρούν αποξένωση και περιθωριοποίηση.

Το αποτέλεσμα ήταν σε λιγότερο από μία ώρα, η ανάγκη από αίμα να καλυφθεί πλήρως και με το παραπάνω. Μου στείλανε μήνυμα πάνω από 20 άτομα που ήταν πρόθυμα και ικανά να δώσουν αίμα και που τελικά δεν χρειάστηκε καθώς όπως είπα καλυφθήκαμε άμεσα. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τέτοιο αποτέλεσμα από κάποιο άλλο, πιο “κοινωνικοποιημένο” μέσο.

Για τα πάντα υπάρχει το μέτρο, η σωστή χρήση, η λογική λειτουργία, κάτι που το ξεχνάμε συχνά. Το ότι το ξεχνάμε όμως, δεν σημαίνει ότι φταίει το μέσο.

Υστερόγραφο: ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους στο twitter που βοήθησαν ουσιαστικά στην ανάγκη αυτή για αίμα!