Έχει καιρό τώρα που σκέφτομαι πως πάνε πολλοί αιώνες από τη τελευταία φορά που σου σέρβιρα φονικό τυπά αμερικάνικης κοπής.
All in all, η Αμερική έχει βγάλει μερικά από τα καλύτερα σεσημασμένα παλιόπαιδα, ψυχωτικούς κατά συρροήν δολοφόνους, εσωτερικούς τρομοκράτες με ιδεολογίες άπιαστες για τον μέσο Αμερικάνο και μεγαλομανείς αρχηγούς συμμοριών, που εν τέλει μακέλεψαν κοσμάκη.
Όλοι είναι ένας κι ένας, με αποτέλεσμα να προσφέρουν σε πολλούς αρθρογράφους ανά την υφήλιο, όπως και σε εμένα φυσικά ένα θεματικό οπλοστάσιο που μπορεί να επιφέρει εγκεφαλικό ολοκαύτωμα στους αναγνώστες. Αλλά για να μη σας χαλάσω τα κεφάλια περισσότερο απ’ όσο πρέπει, αφήνω αυτά τα “weapons of mass destruction” να πιάνουν σκόνη, λες και ζούμε στην Σοβιετική ένωση που υπήρχε κατά κάποιο τρόπο ένα είδος λογοκρισίας.
Περνώντας λοιπόν επί του παρόντος και αφήνοντας τις γενικούρες στην άκρη, είπα να σου ετοιμάσω τη βιογραφία μιας σχετικά pop προσωπικότητας, για την οποία (κυρίως αν είσαι γεννημένος πριν το ’90) έχει πάρει λίγο ή πολύ το αυτί σου.
Σήμερα λοιπόν θα μας απασχολήσει ο περίφημος “Βομβιστής της Οκλαχόμα” — does that ring any bells to you? Θέλω να πιστεύω πως ναι. Αν πάλι, κανένα καμπανάκι δεν χτυπάει μέσα στο κεφάλι σου σου (όχι, δεν μιλάμε για ακουστικές παραισθήσεις) άφησε με να σε βοηθήσω: το 1995, στις 19 Απριλίου, έγινε το δεύτερο πιο πολύνεκρο και καταστροφικό τρομοκρατικό μακελειό στην ιστορία των ΗΠΑ — ήταν η πρώτη σταρ στην αρχή, αλλά η 11η Σεπτεμβρίου της πήρε τα πρωτεία. Ως συνήθως οι Αμερικάνοι δεν ήξεραν από που τους ήρθε και αναρωτιόταν ποιος ήθελε τόσο πολύ το κακό των “καλών και νομοταγών πολιτών” — γενικολογίες των media, σας αγαπάμε!
Εντελώς συμπτωματικά έπεσαν πάνω στον ένοχο, μέσα σε χρονικό διάστημα μικρότερο των δύο ωρών μετά το ΚΑΜΠΟΥΜ που “συγκλόνισε τη κοινή γνώμη“. Το όνομα αυτού Timothy McVeigh. Από εκεί και μετά τον έριξαν στα χέρια της κυράς Δικαιοσύνης και αυτή τον καμτσίκωσε του θανατά. Όμως αυτό είναι ένα πολύ μικρό περιληπτικό κομματάκι αυτών που θα δούμε σήμερα: της ιστορίας του McVeigh και εν συνεχεία τα “τι“, τα “γιατί” και τα “πώς” της περίφημης επίθεσης στην Οκλαχόμα.
Άραξε λοιπόν και έλα να δούμε τι παίζει με τον βομβιστή μας.
Ο Timothy James McVeigh γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1968, στο Lockport της Νέας Υόρκης. Απ’ όσο έχει αναφέρει και ο ίδιος δεν είχε και πολύ ευχάριστη παιδική ηλικία.
Μία το bulling στο σχολείο, μια οι γονείς του που αποφάσισαν να το διαλύσουν όταν αυτός ήταν 10 ετών, μεγάλωσε έχοντας κάποια… θεματάκια. Θα μου πεις στις σύγχρονες κοινωνίες θεματάκια τέτοιου τύπου συναντάς κάτω από κάθε πέτρα. Έλα μου όμως που σαν άνθρωποι είμαστε υποκειμενικά όντα και ο καθένας εκλαμβάνει και αντιμετωπίζει οποιοδήποτε βίωμα του πολύ διαφορετικά.
O Timothy για παράδειγμα, μέσα στο κεφάλι του τιμωρούσε και εκδικούνταν όλους τους τραμπούκους που του δυσκόλευαν τη ζωή. Στη συνέχεια, μεγαλώνοντας και θέλοντας να αποδείξει πως δεν είναι ο αδύναμος σπασίκλας που όλοι είχαν του χεριού τους, άρχισε να ασχολείται με τα όπλα — πολλές φορές μάλιστα, κουβαλώντας τα και κάνοντας επίδειξη αυτών εντός σχολείου.
Παράλληλα με το macho “έχω-όπλα-που-κάνουν-μπαμ-μπαμ” προφίλ που προσπαθούσε να επιβάλει στους άλλους, είχε και ανησυχίες γκίκικου τύπου. Πιο συγκεκριμένα, είχε μεγάλη πετριά με τους υπολογιστές και τον προγραμματισμό. Μάλιστα, είχε καταφέρει να χακέψει και υπολογιστές της αμερικάνικης κυβέρνησης, αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν τον καταχέριασαν ποτέ για αυτό. Κάθε άλλο, είχε ανακηρυχθεί σαν “ο πιο υποσχόμενος προγραμματιστής υπολογιστών” στο λύκειό του, άσχετα αν κατά τ’ άλλα οι βαθμοί του ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλοί.
Τελειώνοντας με το λύκειο, πήγε στο Bryant & Stratton College. Δεν έμεινε για πολύ εκεί όμως. Αυτό που τον τραβούσε περισσότερο ήταν ο στρατός και έτσι κατέληξε στη Πολεμική Σχολή Μηχανικών του Αμερικάνικου Στρατού, από την οποία αποφοίτησε το 1988.
Μετά την αποφοίτησή του παρέμεινε στον στρατό και συνήθιζε να περνάει τον ελεύθερο του χρόνο διαβάζοντας. Μη φανταστείς ότι ήταν κανένας Μάκης. Όχι, ο Timothy αρεσκόταν να ξεκοκαλίζει τα εγχειρίδια των όπλων και διάφορη βιβλιογραφία που είχε να κάνει με εκρηκτικά και τακτικές σναϊπεράδων. Ρομαντικά πράγματα.
Τον έστειλαν και στον πόλεμο του Κόλπου, επιστρέφοντας από τον οποίο ‘κονόμησε ένα ωραιότατο Bronze Star. Επί του γενικότερου, ο Timothy τα πήγαινε πολύ καλά στο στρατό, το πράγμα όμως στράβωσε όταν πήγε να μπει στις ειδικές δυνάμεις: ενώ είχε ξεκινήσει εκεί καλά κι ωραία και ο δικός μας μπήκε σε πρόγραμμα επιλογής στρατιωτών, του έβγαλαν ένα ωραιότατο ψυχολογικό προφίλ, σύμφωνα με το οποίο ο Timothy ήταν λίαν ακατάλληλος για τις ειδικές δυνάμεις. Μετά από αυτή την ήττα αποφάσισε να αφήσει τον στρατό. Έτσι, στις 31 Δεκεμβρίου του 1991 έπαψε να είναι χακί μπαρμπαδέλι με δικαίωμα στην ανθρωποκτονία και ξανάγινε πολίτης.
Μετά τον στρατό γύρισε στα μέρη του και έπιασε δουλειά σαν σεκιουριτάς. Θεωρώντας όμως πως το Buffalo έπασχε από την ασθένεια του φιλελευθερισμού, μάζεψε τα σιδερικά του, πήρε το αμάξι του και πήγε να βρει τους φίλους του από τον στρατό. Μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, γύρισε πάλι στο πατρικό του, έπιασε πάλι κάποια χαζοδουλειά και αποφάσισε να αρχίσει να στήνει τη ζωή του, κατ’ αρχάς βρίσκοντας κοπέλα.
Παρέβλεψα να σου αναφέρω πως ο Timothy κόμπλαρε πολύ άσχημα με το άλλο φύλο, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να σταυρώσει γκόμενα και να εκτονώσει με υγιή τρόπο τις σεξουαλικές του ορμές. Αν κάνεις μέσα στο κεφάλι σου τη σύνδεση, μπορείς (ελπίζω) να κατανοήσεις προς τι το κόλλημα με τους στρατούς και όλα αυτά τα “αντρίκια” πράγματα. Συνήθως οι άνθρωποι με καταπιεσμένες σεξουαλικές ορμές, ψάχνουν διάφορους τρόπους για να τονώσουν το πληγωμένο από την στέρηση “εγώ” τους, διοχετεύοντας χρόνο και ενέργεια σε άλλες δραστηριότητες που θα τους κάνουν να αισθανθούν χρήσιμοι, σημαντικοί και αξιόλογοι. Και σε πολλές περιπτώσεις ανδρών, όπως και σε αυτή του Timothy, για να νιώσουν “πιο άντρες“.
Παρόλα αυτά, ο Timothy έκανε προσπάθειες για να ξεπεράσει τον φόβο του προς τις γυναίκες (και την απόρριψη ίσως από αυτές), αλλά δεν τα πήγε και πολύ καλά, και μετά από την απόρριψη που πήρε από μια συνεργάτιδα του που προσπάθησε να προσεγγίσει ερωτικά, το γύρισε στον τζόγο για να ξεχάσει. Bad deal. Το αποτέλεσμα αυτής της κατρακύλας ήταν να καταλήξει να χρωστάει παντού. Αν και κατάφερε να ξεπληρώσει τους δανειστές του, οι οικονομικές δυσκολίες δεν σταμάτησαν: το κράτος του ζήτησε πίσω 1.058 δολάρια τα οποία υποτίθεται υπερπληρώθηκε από το στρατό, τα έσπασε με τον πατέρα του με αποτέλεσμα να μένει πλέον μονάχος του, σταμάτησε να δουλεύει και επί του γενικότερου βάλτωσε άσχημα.
Έχοντας αυτά τα χάλια, την είδε και ακτιβιστής και είπε να σκάσει μύτη στο Waco όταν γινόταν το πατιρντί με τους δαυϊδιανούς, μοιράζοντας φυλλάδες υπέρ της οπλοκατοχή (hint: διαχρονικό debate εκεί στις ΗΠΑ, κάθε τόσο κορυφώνεται σαν οργασμός — βλέπε το πρόσφατο βα-βα-βουμ στο Colorado). Λέγεται πως το σκηνικό που έγινε εκεί, ήταν ένα από τα κύρια εναύσματα του για την μετέπειτα πράξη του.
Πέρα από αυτό όμως, η ζωή του άρχισε σιγά σιγά να στρώνει. Το 1993 άρχισε να δουλεύει σε gun shows. Αυτό σημαίνει πως βρισκόταν και πάλι στο στοιχείο του και βρήκε άτομα που υποστήριζαν παρεμφερείς ιδέες με τις δικές του. Μάλιστα, όσο πιο δυτικά πήγαινε (μιας και η δουλειά του απαιτούσε συνεχείς μετακινήσεις) τόσο περισσότερους οπλόκαυλους αντιεξουσιαστές συναντούσε. Συν τοις άλλοις -όπως σου ανάφερα παραπάνω- το σκηνικό στο Waco τον συγκίνησε αρκετά, όπως και οι προγενέστερες καφρίλες της κυβέρνησης και του FBI στο Ruby Ridge, κάνοντας το μίσος που ήδη έτρεφε προς την κυβέρνηση να φτάνει σε ανεξέλεγκτα επίπεδα.
Αυτό το μίσος λοιπόν, έπρεπε κάπου να ξεσπάσει. Tι καλύτερο το να ξεσπάσει σε μια πράξη κατά της κυβέρνησης; Και πως κινούνται εδώ και τόσο καιρό πολλοί και διάφοροι κατά της κυβέρνησης; Ανατινάζοντας κτίρια που θεωρούνται σημαντικά για την κυβέρνηση βεβαίως βεβαίως!
Το όλο εγχείρημα άρχισε να το ψήνει από το 1993, με τη βοήθεια ενός πρώην συνφάνταρου του, τον Terry Nichols. Μαζί του, αλλά και με τις ευλογίες του μεγάλου αδερφού του Nichols, έμαθαν να φτιάχνουν DIY σπιτικά εκρηκτικά. Αφού ο Timothy έπαιξε επαρκώς με εκρηκτικές ύλες, άρχισε να ψάχνει συμμάχους για την τρέλα που ετοίμαζε. Εν τέλει μόνο ο Nichols του παρείχε αμέριστη υποστήριξη.
Αρχικά ο Timothy σκεφτόταν να κατευθύνει την επίθεση του σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Πιο συγκεκριμένα οι υποψήφιοι “θα-γίνεις-θρύψαλα-θα-πας-παντού” ήταν η Janet Reno, o δικαστής Walter S. Smith Jr και ο πράκτορας του FBI Lon Horiuchi. Επειδή όμως το να καταφέρει να ανατινάξει κάποιο από αυτά τα άτομα ήταν κομματάκι χλωμό, είπε να διευκολύνει τον εαυτό του και να ανατινάξει κάποιο ομοσπονδιακό κτήριο, πράξη που κατά τα λεγόμενα του θα έκανε και “γενικότερη αίσθηση“.
Έτσι, έπειτα από δύο χρόνια ψησίματος, στις 19 Απριλίου του 1995, ο Veigh και ο Nichols πάρκαραν ένα φορτηγάκι μπροστά από το ομοσπονδιακό κτήριο Alfred P. Murrah.
Το εν λόγω φορτηγάκι ήταν παραγεμισμένο με 2,3 τόνους νιτρικό αμμώνιο και νιτρομεθάνη. Στις 9:02 τα φιτίλια στέρεψαν και ΚΑΜΠΑ ΜΠΑ ΜΠΟΥΜ! Το κτήριο έγινε καλοκαιρινό, 168 άνθρωποι πήγαν να βρουν τους προγόνους τους στον άλλο κόσμο, άλλοι 680 τραυματίστηκαν, ενώ ανάμεσα στις απώλειες υπήρχαν μπόλικα πιτσιρίκια από τον παιδικό σταθμό που στεγαζόταν στο κτήριο. Ο δικός μας αργότερα ανέφερε πως αν γνώριζε πως στο κτήριο υπήρχαν παιδάκια θα άλλαζε στόχο — Φυσικά, ο Timothy “σκεφτόταν τα παιδιά μας“.
Οι υλικές ζημιές της επίθεσης ήταν εξίσου βαρβάτες με τις ανθρώπινες απώλειες. 324 κτήρια καταστράφηκαν μερικώς ή ολοκληρωτικά από το ωστικό κύμα ή την φωτιά. Επίσης έγιναν καινούρια 86 αυτοκίνητα και θρυψαλιάστηκαν υαλοπίνακες σε 258 κτήρια της περιοχής. Στο είπα, παραήταν μεγάλο νταβαντούρι.
Ο Timothy εν τω μεταξύ την είχε κάνει με ένα αμάξι χωρίς πινακίδες και ο τροχονόμος Charlie Hanger τον σταμάτησε για αυτό το λόγο. Μετά ανακάλυψε πως ο Timothy οπλοφορούσε παράνομα. Έτσι από απροσεξία και γκαντεμιά, τα έμπλεξε με την αστυνομία όπου μετά από ελάχιστη έρευνα -μιας και πολλά πράγματα μέσα στο αμάξι του τον κάρφωναν- συνδέθηκε με την επίθεση. Το ίδιο και ο Nichols.
Οπότε αρχίζουν οι δίκες και η τρομοπαράνοια των media, η φάτσα του McVeigh φιγουράρει πλέον παντού και επί του γενικότερου, ξεκινά το τρελό τσίρκο που γίνεται κάθε φορά όταν κάποιο αντιεξουσιαστικό στοιχείο συλλαμβάνεται από τις αρχές. Βλέπεις, όσο κάφρος μπορεί να είναι ο εκάστοτε επιθετικός αντιεξουσιαστής που δεν υπολογίζει ανθρώπινες ζωές προκειμένου να μεταδώσει το μήνυμα του (όσο “προχώ” και υπέρ του “κοινού καλού” και να είναι αυτό), τόσο κάφροι είναι οι υπάνθρωποι των media, που όποτε κάποια τέτοια ιστορία είναι επίκαιρη την πιάνουν από τα μαλλιά και κάνουν αιματηρό streching σε όσες τρύπες έχει αυτή στο κορμί της.
Ας αφήσουμε όμως τη τρομολαγνεία των ΜΜΕ που έκανε τον McVeigh πρώτη μούρη στις ΗΠΑ εκείνο το διάστημα -άλλωστε έχουμε δει παρεμφερή σκηνικά και στη χώρα μας προ δεκαετίας- και ας πιάσουμε τα της δίκης και της καταδίκης του εκρηκτικού μας παλικαριού.
Στις 10 Αυγούστου είχαμε την πρώτη φάση της δίκης, κατά την οποία βρέθηκε να κατηγορείται για 11 παραβάσεις από το ομοσπονδιακό κατηγορητήριο. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1996, ζητήθηκε η μεταφορά του Timothy και του πανηγυριού της δίκης από την Oklahoma στο Colorado (στην ίδια φυλακή και πτέρυγα, η οποία μετέπειτα “φιλοξένησε” και τον Kaczynski. Μετέπειτα, στις 2 Ιουνίου του 1997, κρίθηκε ένοχος και για τις 11 κατηγορίες που τον βάραιναν, ενώ 11 μέρες αργότερα έπεσε στο τραπέζι η ιδέα της εκτέλεσής του.
Η εκτέλεση καθυστέρησε μια τριετία, μέσα στην οποία ο McVeigh το πάλεψε για επανεξέταση της υπόθεσης του — αλλά φευ! Όταν έχεις καταφέρει να τιτλοφορηθείς ως ένας από τους πιο επικίνδυνους τρομοκράτες των ΗΠΑ, το να σου χαρίσουν έστω και φλούδα από κάστανα είναι μάλλον αδύνατον. Το 1999 τον μετέφεραν σε φυλακή θανατοποινιτών στην Indiana, αλλά η ποινή του καθυστέρησε άλλη μια διετία.
Μετά από πολλές αναβολές και μπουρδουκλώματα η τελική ημερομηνία εκτέλεσης ορίστηκε στις 11 Ιουνίου του 2001. Ο Timothy, πριν τον πρεζώσουν με την ενεσούλα που θα τον έστελνε στον άλλο κόσμο, κατέβασε δύο πίντες παγωτό μέντα με κομματάκια σοκολάτας και απήγγειλε το “Invictus” του William Ernest Henley.
Το σώμα του μετά την εκτέλεση αποτεφρώθηκε, αν και νωρίτερα ζήτησε να δωρίσουν τα όργανά του, πράγμα αδύνατο βέβαια λόγω κανονισμού της φυλακής. Τις στάχτες του, σκέφτηκε αρχικά, πως θα ήταν ωραία ιδέα να τις σκορπίσουν στο μνημείο που έγινε στο σημείο της έκρηξης, αλλά μετά σκέφτηκε πως κάτι τέτοιο θα ήταν “πολύ φιλέκδικο, πολύ ωμό, πολύ κρύο“. Τελικά οι στάχτες του σκορπίστηκαν από τον δικηγόρο του σε απροσδιόριστη τοποθεσία.
Με αυτό τον τρόπο, μας τελείωσε ο Timothy McVeigh. Μεγάλη ειρωνεία αν σκεφτείς πως ακριβώς ένα τρίμηνο μετά την εκτέλεσή του έγινε το σκηνικό με τους Δίδυμους Πύργους, το οποίο επισκίασε τη δική του δράση — και όπως γνωρίζουμε όλοι είχε τελείως διαφορετικές πολιτικές σκοπιμότητες. Ειρωνεία επίσης είναι το ότι πήρε στο λαιμό του και αθώους πολίτες, ενώ το ζητούμενό του ήταν να τους προστατεύσει από την βιαιότητα και τις παραβάσεις του κράτους εις βάρος των δικαιωμάτων τους. Άβυσσος. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και κυρίως του οργισμένου.
Σκέψου πως μέχρι και ο Ted του την είπε για αυτό — στην ίδια πτέρυγα βρίσκονταν, είχαν άμεσο πάρε δώσε. Βέβαια, η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο ήταν δυνατά βασισμένη πάνω στο μορφωτικό τους επίπεδο. Εξυπακούεται πως ο Kaczynski, λόγω της κατάρτισης που είχε, λειτουργούσε με ένα πιο mindfull και μεθοδευμένο τρόπο σε σχέση με τον McVeigh, όπου ωσάν λιγότερο “ψαγμένος” και καυλωμένος οπλάκιας ήταν πιο απερίσκεπτος και για αυτό φυσικά έγινε τσακωτός με συνοπτικές διαδικασίες σε αντίθεση με τον Ted. Πέρα αυτών των διαφορών και οι δύο ήταν παράλογοι, πιστεύοντας πως με το να ανατινάζουν κτήρια και ανθρώπους θα κατάφερναν να “αλλάξουν κάτι” ή να “περάσουν ένα μήνυμα στις μάζες“.
Οι “μάζες” τη φοβούνται τη βία όταν στρέφεται, ακόμα και έμμεσα, εναντίον τους. Πράγμα λίαν λογικό. Περιμένεις τον μέσο Αμερικάνο (ή όποιον άλλο πολίτη του κόσμου) να κατανοεί τις αιθέριες ιδέες του κάθε αντιεξουσιαστή; Ο μέσος άνθρωπος ενδιαφέρεται για την ευημερία του και τέτοιες ιδέες συνήθως δεν συμβαδίζουν με αυτήν, έστω βραχυπρόθεσμα. Έτσι πάντα τέτοιες ενέργειες, λόγω κοινωνικών ροπών, αλλά και της προπαγάνδας των ΜΜΕ, ποτέ μα ποτέ δεν θα καρποφορήσουν ωσάν πράξεις αντίστασης στη συνείδηση των μαζών, οπότε άσε τη βόμβα και βρες καμιά πιο έξυπνη ιδέα — στο κάτω κάτω το να λουφάζεις και το να γκρινιάζεις, ανέκαθεν σε έκανε να φαίνεσαι βλάκας.
That’s all for today. Τα λέμε την επόμενη Τετάρτη.
