Θα ήταν δύσκολο, εάν όχι αδύνατο, να επιλέξουμε ένα άλλο, πιο περιπετειώδες παπούτσι από την μπότα, την αρβύλα, το μποτάκι. Και να σκεφτείτε ότι όλα ξεκίνησαν από τους Ρωμαίους…
Caligae, λοιπόν, λέγονταν τα σανδάλια με τα οποία προήλαυνε ο ρωμαϊκός στρατός: Ψηλά μέχρι πάνω από τον αστράγαλο, ενίσχυση του παπουτσιού με μέταλλο για σταθερότητα στο βάδισμα, σόλα καλυμμένη με καρφιά, καθώς και επένδυση από σίδερο μπροστά για προστασία του πέλματος, αλλά και για καμιά γερή κλοτσιά στον αντίπαλο πάνω στην κάψα της μάχης. Αν τις ντύσεις ολόκληρες με δέρμα, έχεις κάτι που θυμίζει πολύ τις σύγχρονες αρβύλες.
Γενικά, ο πόλεμος έχει συνεισφέρει αρκετά στην εξέλιξη της μπότας, μια και στην ιστορία της σταθμό αποτελούν οι μπότες του Γουέλινγκτον, πολύ πριν γίνουν συνώνυμο της «γαλότσας», όταν ακόμη φτιάχνονταν από δέρμα και αποτελούσαν τον στάνταρ εξοπλισμό των ευρωπαϊκών στρατών κατά το 18ο αιώνα. Είναι οι κλασικές μαύρες μπότες με το μικρό τακουνάκι. Το τακουνάκι, εδώ που τα λέμε, είναι σύμφυτο με την μπότα, αλλά και με την αριστοκρατία, όπως ο δούκας του Γουέλινγκτον, που φορούσε πρωταρχικά μπότες για να κάνει ιππασία, από αυτήν την πολύ βασική μπότα γεννήθηκε και η cowboy boot γύρω στα 1880.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα δεν υπήρχε αριστερή και δεξιά μπότα· το καλαπόδι ήταν ένα και για τα δύο πόδια. Περίπου την ίδια εποχή εφευρέθηκαν στην Αγγλία και τα κορδόνια, μαζί με τις τρύπες τους, αλλάζοντας για πάντα το τοπίο. Από όλες τις εξελίξεις, πάντως, σε αυτό το πολυπερπατημένο παπούτσι –ένα διόλου πρακτικό ζευγάρι μπότες από τερακότα που χρονολογείται από το 900 π.Χ. υπάρχει στο μουσείο της αρχαίας Αγοράς– η πιο ενδιαφέρουσα ήταν η άφιξη του καουτσούκ.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του δόκτορος Μάρτενς και των ομωνύμων του μποτών: Το 1945 ο γιατρός Κλάους Μάρτενς τραυματίζει το πόδι του στο σκι. Οι αρβύλες του τού φαίνονταν εξαιρετικά άβολες. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του, σχεδάζει ένα βελτιωμένο ζευγάρι από πιο μαλακό δέρμα, με πιο ελαστικές σόλες. Το 1947 συναντά τον παλιό συμφοιτητή δρα Χέρμπερτ Φουνκ και μετατρέπει σε μπίζνες την ευρεσιτεχνία του, χρησιμοποιώντας για τις σόλες καουτσούκ –πεταμένο σε εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις της Luftwaffe! Αυτό που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον είναι το ότι, πριν ακόμη φτάσει στην Αγγλία και αγαπηθεί (αρχικά) από τους skinheads, η μπότα του γιατρού Μάρτενς είχε κάνει θραύση στις Γερμανίδες νοικοκυρές άνω των σαράντα.
Βέβαια, στην Αγγλία υπάρχει πάντα ένας τρόπος να γίνονται cool τα πράγματα. Το ίδιο ισχύει οπωσδήποτε και για τις Βeatle boots, διότι όλες οι μπότες δεν είναι φτιαγμένες για τον πόλεμο ή τα βουνά. Ιστορικά ομιλώντας, αποτελούν μια εξέλιξη της βικτοριανής Chelsea boot, την οποία οι Λένον και Μακ Κάρτνι προσάρμοσαν στο look της μπάντας προσθέτοντάς της λίγο τακούνι· μια λέξη που ενοχλεί μεν τον άντρα, αλλά χωρίς αυτό θα είχε διανύσει πολύ λιγότερα χιλιόμετρα και μια προφανώς λιγότερο ενδιαφέρουσα πορεία.
