Η ελληνική κινηματογραφική εταιρεία Καραγιάννης – Καρατζόπουλος A.E. κυκλοφόρησε στις αίθουσες του κινηματογράφου το 1967 Το Πιο Λαμπρό Αστέρι και αυτή είναι η ταινία που βοήθησε την εταιρεία να ορθοποδήσει οικονομικά. Αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι το καστ της διέθετε το πιο δημοφιλές πρωταγωνιστικό δίδυμο της εποχής. Την Αλίκη και τον Δημήτρη. Η ταινία, όπως και οι περισσότερες που γύρισε το ζευγάρι, αφηγείται μία απλή ιστορία αγάπης με έναν μάλλον ανέμπνευστο και άνευρο τρόπο. Ωστόσο η συνεύρεση και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι τα στοιχεία που την διασώζουν ελαφρώς και της εξασφάλισαν και τότε αλλά γιατί όχι? και τώρα, πλειάδα θεατών. Η ταινία είχε τόση επιτυχία στα ταμεία ώστε η Αλίκη μετά την προβολή της βρέθηκε στην μοναδική θέση να διαπραγματεύεται την επιστροφή της στον Φίνο με τους δικούς της όρους. Η διαπραγμάτευση είχε αίσιον τέλος για την πρωταγωνίστρια. Είχε κανείς σας αμφιβολίες?
Την υπόθεση μπορείτε εύκολα να την μαντέψετε αν και βρίσκω εξαιρετικά απίθανο να μην έχετε δει την ταινία έστω και αποσπασματικά. Η Αλίκη σ’ αυτήν την ταινία είναι μία φτωχή – με μία αταίριαστη γκαρνταρόμπα καθώς κανείς, ούτε καν ο Φίνος δεν μπορούσε να την πείσει ότι δεν μπορεί να φορά ακριβά μοντελάκια όταν παίζει την φτωχή και κατατρεγμένη – πωλήτρια ψαριών και ο Παπαμιχαήλ είναι ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης και καθηγητής κλασσικής μουσικής . Φυσικά η σχέση τους αρχίζει με έναν καβγά στην αγορά, έναν καβγά που αποτελεί προσάναμμα για μια μεγάλη αγάπη. Τα ενδιάμεσα τα ξέρετε. Ο καθηγητής βοηθάει το λαϊκό κορίτσι με την καταπληκτική! φωνή να κάνει καριέρα στο τραγούδι και να γίνει το πιο λαμπρό αστέρι και το κορίτσι τον ανταμείβει με παρεξηγήσεις , πείσματα και ζήλιες μέχρι να καταλάβει πως η αγάπη μετράει πιο πολύ από την καριέρα και την δόξα.
Βγαίνει η Κατερίνα τσάρκα στην Αθήνα’, και καταφέρνει να «σπάσει» τα ταμεία στην Αθήνα.. Τραγούδι και χορός συνδυάζονται με την τσαχπινιά της πρωταγωνίστριας και δίνουν στην μουσική ταινία το στίγμα της δικής της παρουσίας. Σε ναπολιτάνικο στυλ η Αλίκη πουλάει την πραμάτεια της τραγουδώντας. Η λάμψη της είναι εκεί για άλλη μία φορά για το κοινό που βλέπει την αγαπημένη του ηθοποιό να εξελίσσεται από το φτωχό κορίτσι σε πλούσια βεντέτα – πραγματοποιώντας φυσικά το όνειρο κάθε φτωχού εργάτη ή εργάτριας-.
Από την άλλη πλευρά ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ , σοβαρός καθηγητής και αντίθετος με την μουσική του μπουζουκιού, αναγκάζεται να γράψει μουσική «αυτού του είδους» για να ζήσει. Ο έρωτας του για την Κατερίνα τον κάνει να συνθέτει και να δημιουργεί τραγούδια γεμάτα ένταση και συναίσθημα. Έτσι η αγαπημένη του γίνεται το πιο λαμπρό αστέρι. Ο ρόλος δίνει την δυνατότητα στον Παπαμιχαήλ να επιδείξει για άλλη μία φορά την ικανότητα του στο τραγούδι και τον χορό. Λίγοι έλληνες ηθοποιοί μπορούσαν να χορέψουν Ζεϊμπέκικο όπως αυτός. ‘ένα και ένα δυο τα δυο χέρια σου, στην ποδιά σου ριξαν τα άστρα τα νυχτέρια μου’.
Ο Παπαμιχαήλ ήταν ένας ικανός ηθοποιός και ήταν σε θέση να το αποδείξει σε κάθε του εμφάνιση. Ακόμη και σε ταινίες που απαιτούσαν ένα μίνιμουμ ερμηνευτικών δυνατοτήτων. Έτσι και εδώ κατορθώνει να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα, σ’ αντίθεση με την συμπρωταγωνίστρια του που και σε αυτήν την ταινία παίζει τον «λαμπερό εαυτό» της. Η μοίρα του ωστόσο, μία μοίρα που προφανώς είχε αποδεχθεί ήταν να επισκιάζεται από την δημοφιλή συμβία του, η οποία αναμφισβήτητα υπήρξε σταρ, δεν γνωρίζουμε όμως μέχρι και σήμερα αν υπήρξε και ηθοποιός.
Σε δεύτερο ρόλο, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, χαρακτηριστική δευτερορολίστρια, αποτελεί το κωμικό αντίβαρο στις κάποιες δραματικές στιγμές και ενσαρκώνει αυτόν τον αφανή ήρωα που είναι εκεί πάντα για να στηρίζει τον πρωταγωνιστή ακόμη και όταν ο ίδιος είναι σε πιο μειονεκτική θέση. Μαζί της και ο Λαυρέντης Διανέλλος, γραφικός χαρακτήρας, που οι προσδοκίες του από την ζωή είναι απλές και συνοψίζονται στο να είναι η κόρη του ευτυχισμένη. Ο Διανέλλος έχει μεγάλη εμπειρία σ’ αυτούς τους ρόλους καθώς υπήρξαν το φόρτε της κινηματογραφικής του καριέρας.
Η μουσική είναι του Γιάννη Μαρκόπουλου και για όποιον αγαπάει το μπουζούκι ένα είναι σίγουρο, θα την λατρέψει. Σε συνεργασία με τον Μεταξόπουλο στις χορογραφίες, δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ το κοινό απολαμβάνει σχετικά πλούσια χορευτικά νούμερα με αποκορύφωμα την χορογραφία με τις φωτιές στο τραγούδι της Αλίκης, «Γίνε ήλιος και φεγγάρι να μου φέγγεις παλικάρι….». Συγχρονισμός, πρωτοτυπία, και μια μεγάλη ομάδα επί σκηνής να ακολουθούν τις νότες των μπουζουκιών .
Μιούζικαλ λοιπόν, που δε στηρίζεται στο πολυπρόσωπο καστ και στα χορευτικά κομμάτια που μπαίνουν σφήνες στην ιστορία αλά Δαλιανίδη, αλλά στη λάμψη των δύο πρωταγωνιστών του-κυρίως της Αλίκης – με μια ιστορία που δεν έχει κάτι καινούριο να προσφέρει. Απλοϊκή πλοκή, έντονα χρώματα, ένα σύνολο κλισέ κωμικών και δραματικών σκηνών με σαφή προβλήματα εκφοράς και ένα αναμενόμενο ζαχαρωμένο happy end. Ό,τι περιμένει κανείς από μία ταινία της Αλίκης.
Παρόλα αυτά, το παραμύθι της φτωχής κοπέλας που καταφέρνει να κερδίσει τα πάντα: δόξα, χρήματα, τον απόλυτο έρωτα κατορθώνει πάντα να διεισδύει στην καρδιά του θηλυκού κυρίως κοινού.
- Βαθμολογία: 4/10
. Η ταινία, όπως και οι περισσότερες που γύρισε το ζευγάρι, αφηγείται μία απλή ιστορία αγάπης){kind=link}