Από τη μία, έξι βασικά κομμάτια που συνθέτουν την άψογη ανδρική εικόνα. Από την άλλη, οι έξι πιο καλοντυμένοι άντρες των τελευταίων δεκαετιών. Άντε, και του χρόνου («Επτά επί Θήβας»; «Επτά νάνοι»; «Και οι επτά ήταν υπέροχοι»;).
Ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, όπως χρόνια τώρα συνηθίζουμε σε αυτήν τη στήλη: Το σύγχρονο ανδρικό ντύσιμο το οφείλουμε στον Άγγλο τζέντλεμαν του 18ου αιώνα. Για το μηχανισμό της μόδας, όπως και για τις μικρές μερίδες στα εστιατόρια, μπορούμε άνετα να συνεχίσουμε να κατηγορούμε τους Γάλλους. Στους Ιταλούς, πάλι, έπεσε το βάρος να κάνουν λίγο πιο σέξι το όλο εγχείρημα του αντρικού ντυσίματος. Και το πολύ ενδιαφέρον είναι πως η τάση τους να φέρουν τα αντρικά ρούχα πιο κοντά στο σώμα δεν πρωτοεμφανίστηκε με το ιταλικό κοστούμι των 60’s, μα με την Αναγέννηση. Μάλιστα, κύριοι, από τότε ο Ιταλός είχε την προνοητικότητα να πάρει τον κυρίαρχο χιτώνα της εποχής και να τον κοντύνει, να τον στενέψει, να τον ψαλιδίσει και να τον ξαναράψει ακολουθώντας το αντρικό περίγραμμα. Κάπως έτσι, πλησιάσαμε ένα βήμα πιο κοντά προς το σημερινό κοστούμι. Στη συνέχεια, ήρθαν οι Ισπανοί και έφεραν μαζί τους το μαύρο. Το οποίο, βέβαια, για λίγο καιρό θα έκανε ισπανική υποχώρηση (χμμμ) μπροστά στα μπροκάρ, τα σατέν, τις δαντέλες, τα αρσενικά παγόνια της αυλής του Βασιλιά Ηλίου, αλλά ας σημειωθεί ότι η πρώτη εμφάνισή του ως χρώματος (ή ως μη χρώματος, αν θέλετε) επίσημου χαρακτήρα αποδίδεται στους amigos.
Για πολλούς αιώνες, το πουκάμισο είχε τη μορφή μιας τουνίκ σε γραμμή Τ, με αρκετά μειωμένες απαιτήσεις tailoring.
Αυτό άρεσε πάρα πολύ στους Άγγλους, φυσικά, οι οποίοι δεν χώνευαν τους Ισπανούς μεν, αλλά πάντα αναζητούσαν έναν τρόπο να ξεχωρίσουν από τους πολύχρωμους Γάλλους, τους οποίους, ως γνωστόν, δεν χώνευαν ακόμη περισσότερο. Στον Samuel Pepys (Άγγλο αξιωματικό του ναυτικού, μέλος του κοινοβουλίου και συμπτωματικά υιό ράπτη), όστις είχε τη συνήθεια να κρατάει λεπτομερές ημερολόγιο, οφείλουμε πολλές γνώσεις για την εποχή της αγγλικής παλινόρθωσης, κατ’ επέκταση και για τις ενδυματολογικές εξελίξεις που αυτή επέφερε. Από τα γραπτά του μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι το 1661 βγήκε για πρώτη φορά από το σπίτι του φορώντας ένα «coate», που αποτελούσε πλέον «τον τρόπο μεταξύ των κυρίων». Από αυτό το ρούχο προήλθε το σακάκι στη σύγχρονη μορφή του. Το 1666, έφερε μαζί του το γιλέκο, προσωπική προτίμηση του ίδιου του βασιλιά Καρόλου Β΄, που το προώθησε δεόντως. Το επόμενο βήμα ήταν το στένεμα του παντελονιού («άρπα και ετούτη, σκορδοφάγε!»), οπότε ήδη μέχρι το 1670 είχε εμφανιστεί το πρώτο κοστούμι της Ιστορίας.
Επόμενο λογικό ερώτημα: Τι φοράμε από μέσα; Για πολλούς αιώνες, το πουκάμισο είχε τη μορφή μιας τουνίκ σε γραμμή Τ, με αρκετά μειωμένες απαιτήσεις tailoring. Τα μόνα σημεία που άρχισαν να έχουν σημασία είναι οι γιακάδες και οι μανσέτες, εκείνα που φαίνονταν δηλαδή, και στα οποία τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Άγγλοι (της Ελισάβετ) τα έδωσαν όλα με άφθονη πιέτα και βολάν. Θα χρειάζονταν διακόσια και κάτι χρόνια, ένας Beau Brummell, πολύ λευκό λινό και καλό πλύσιμο για να αλλάξει η κατάσταση. Τι μένει για να ολοκληρωθεί η εξάδα του καλού αντρικού ντυσίματος; Μια γραβάτα, πρώτα πρώτα, έτοιμη στη σημερινή μορφή της ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να γίνεται μόδα το πιο σύγχρονο σακάκι με βαθύ V στο στήθος (χρειαζόταν ύφασμα για να καλύπτεται το «κενό»), ένα ζευγάρι κάλτσες (στους ελισαβετιανούς οφείλουμε το ευτυχές γεγονός της καθιέρωσής τους αντί του κολάν) καθώς και ένα ζευγάρι παπούτσια (οι Άγγλοι νίκησαν και πάλι τους Γάλλους· αλλιώς θα φορούσατε όλοι τακούνια –πράγμα που, δεν ξέρω, μπορεί να ήταν και σέξι).
Το θέμα είναι ότι όλες αυτές οι εξελίξεις έδωσαν μορφή στους έξι πιο καλοντυμένους κυρίους των τελευταίων δεκαετιών, όπως και στον απαίσια ντυμένο γείτονα που όλοι λίγο πολύ αναγκαζόμαστε να καλημερίζουμε κάθε πρωί. Αλλά γιατί, τελικά, κυριάρχησε το μονόχρωμο πρότυπο έναντι του παγονιού; Ίσως για τους ίδιους λόγους που το απλό «γεια!» αντικατέστησε τις ρεβεράντζες της Αυλής, το κέρασμα ποτού μοιάζει πιο αποτελεσματικό από το πολύμηνο φλερτ, και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο εκτόπισε τελικά τα παχουλά πιτσιλωτά περιστέρια: Αστική τάξη. Απλοποίηση, Εξέλιξη, Πρόοδος και, εντέλει, «Κοινωνική Ισότητα», αφού πλέον μια σύζυγος ή μια οικιακή βοηθός αρκούν προκειμένου να ετοιμαστείτε για το γραφείο ή για οπουδήποτε αλλού αντί της στρατιάς υπηρετών και του οικογενειακού διαπιστεύματος που θα κρατούσαν την blue-collar πλέμπα έξω από τη φιέστα της κατανάλωσης. (Αν ζούσε ο Κάρολος Β΄, θα πρότεινα να του στέλνατε το λογαριασμό της πιστωτικής σας.)
