Τα παλιά τα χρόνια το διάσημο μοντέλο Λίντα Εβαντζελίστα είχε κάνει μια δήλωση που έμεινε στην ιστορία. «Δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για λιγότερο από δέκα χιλιάδες δολάρια», είχε πει. Υπόψη, εννοούσε αμιγώς τη δουλειά της και όχι διάφορες παραμοντελικές δραστηριότητες, όπως παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών, συνοδεία κυρίων, hi-end πορνεία κ.λπ.όπως στρεβλά έφτασε να σημαίνει η ιδιότητα του μοντέλου στην όμορφη πατρίδα μας. Από τότε έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Ακόμη και με το στασιμοπληθωρισμό των ημερών στον αναπτυγμένο κόσμο, το ποσό θα είχε φτάσει γύρω στα είκοσι χιλιάρικα αν η Εβαντζελίστα έκανε και πάλι την ίδια δήλωση και εάν ακόμη περνούσε η μπογιά της -τουλάχιστον στον βαθμό που περνούσε κάποτε.
Τη στρέβλωση των μηνυμάτων, των τάσεων και των εξελίξεων από το εξωτερικό, στην ημεδαπή την έχουμε αναγάγει σε παραδοσιακή τέχνη σχεδόν. Περίπου, όπως θεωρήσαμε ότι αρκούσε ένα επιτυχημένο αμερικανικό σίριαλ, ναι, για το Sex and the City , λέμε, για να γεφυρώσει το χάσμα δεκαετιών στη χειραφέτηση της Ελληνίδας, κάπως έτσι μαϊμουδίσαμε και το καταναλωτικό μοντέλο εξωτερικού έμπλεοι αυτοπεποίθησης ότι αρκούσαν τα δανεικά. Τα αποτελέσματα, γνωστά.
Και κάπως έτσι, επίσης, φτάσαμε να έχουμε τους διαμαρτυρόμενους της γενιάς των 700 ευρών που συνέκριναν την αγορά εργασίας (τους) με τις αντίστοιχες των χωρών της Δύσης και έβγαιναν από τα ρούχα τους. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν αυτό, αλλά ότι τόσα χρόνια ανταλλάσσαμε υπερτιμολογημένες υπηρεσίες μεταξύ μας. Τώρα που αν πετύχεις τα 700 ευρώ θεωρείσαι σχεδόν υψηλόμισθος, το καταλαβάμε. Αν αυτά τα χρήματα δεν μας φτάνουν για να καταναλώνουμε όπως πριν τα, σε ποσοστό 90% εισαγώμενα, αγαθά, είναι ένα άλλο, πονεμένο, θέμα. Κλείνουμε το οικονομικό ιντερμέδιο.
Τα παλιά τα χρόνια, τα καλά, λοιπόν, αν και κάμποσα μετά τη δήλωση Εβαντζελίστα, θυμάμαι, ψάχναμε εδώ για το γραφείο μια βοηθητική γραμματέα. Το casting το είχε αναλάβει η κα Καραμπέτσου. Πέρασαν διάφορες υποψήφιες. Οι περισσότερες ήσαν ευγενικές: άκουγαν τα χρήματα (1000 ευρώ, περίπου, καθαρά), τις ώρες δουλειάς (οκτάωρο τσιμπημένο), τις απαιτήσεις (σηκώνεις τηλέφωνα, βγάζεις κάνα φαξ, δακτυλογραφείς κάνα κείμενο), ευχαριστούσαν, μα δεν θα πάρουν. Υπήρξαν και κάποιες ακραίες. Εκεί οι απαντήσεις είχαν μια άλφα ποικιλία. Ξεκινούσαν από το «α, είναι μακριά, δεν αξίζει τον κόπο» (και έμεναν στο Χολαργό -please note: Τα γραφεία είναι στο Γέρακα) και έφταναν έως το «για τόσα λίγα λεφτά δεν βλέπω το λόγο, αυτά τα λεφτά μου τα δίνει κι ο μπαμπάς μου κάθε μήνα».
Πέρασαν τα χρόνια, πέρασε και το Καστελόριζο, ήρθε το Μνημόνιο 1, ήρθε και το 2, (τώρα είμαστε στο 3; στο 4;) και κάπου εκεί χρειαστήκαμε και πάλι μια γραμματέα. Και μπορεί η γενιά των 700 ευρώ να ήταν πλέον μια ανάμνηση, σαν κακό χωρατό, αλλά εμείς είπαμε να την αναβιώσουμε. Τόσα δίναμε αυτή τη φορά. Του κάκου, όμως. Ο κόσμος ήταν ακόμη γεμάτος μικρές Εβαντζελίστες.
Όχι ότι στο δικό μας μετερίζι ήταν καλύτερα τα πράγματα. Όποτε ψάχναμε για κανέναν intern -μαθητευόμενο, στο ελληνικότερο- το σύνδρομο Εβαντζελίστα ήταν ακόμη εντονότερο και παρουσίαζε μια βιοποικιλότητα. Καταρχήν ενώ η, επίσημη ή άτυπη, αγγελία έλεγε σαφώς ότι οι ενδιαφερόμενοι έπρεπε να απευθυνθούν σε περιοδικό (-κά) είχαμε την χαρά και την τιμή, που λένε, να υποδεχτούμε διάφορα υψιπετή που σου δήλωναν εξαρχής «κοιτάχτε, εμένα η τηλεόραση μ’ ενδιαφέρει». Το θαυμαστικό δεν είναι αρκετό.
Υπάρχουν τα επίσημα οικονομικά στοιχεία και υπάρχουν και οι δείκτες της πραγματικής οικονομίας. Αυτοί που λένε ότι όποιος δεν κατατρέχεται από το σύνδρομο Εβαντζελίστα θα τη βρει την άκρη, και τη δουλειά που ψάχνει, να την κάνει.
Λίντα Εβαντζελίστα
Υπήρχαν και αυτοί οι οποίοι είχαν, παρά την ανύπαρκτη προϋπηρεσία τους, την αυτοπεποίθηση μιας παραίσθησης μεγαλείου σε συνδυασμό με την επιχειρηματολογία παιδιού του δημοτικού. «Γράφω πολύ καλά», ήταν συνήθως η εισαγωγή τους. Ή σε πιο τραβηγμένες περιπτώσεις, αν δεν έδειχνες να πείθεσαι ιδιαίτερα σου αντιγύριζαν «γράφω καλύτερα απ’ ό,τι νομίζετε». Επειδή στο δημοτικό δεν είχε βρεθεί η δασκάλα που θα έβαζε το παιδί αυτό στη θέση του οι απαντήσεις σου μπορούσαν να ποικίλουν από το ευγενικό «θα μου επιτρέψεις να το κρίνω εγώ αυτό», έως το αγενές «νομίζεις!».
Υπάρχουν τα επίσημα οικονομικά στοιχεία και υπάρχουν και οι δείκτες της πραγματικής οικονομίας. Αυτοί που λένε ότι όποιος δεν κατατρέχεται από το σύνδρομο Εβαντζελίστα θα τη βρει την άκρη -και τη δουλειά που ψάχνει, να την κάνει. Ο καθείς στο είδος του φυσικά. Γνωρίζουμε καλά, ειδικά εμείς που ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε, ότι το αξιόλογο εργατικό δυναμικό σιγά σιγά αποψιλώνεται. Τα πιο πολύτιμα θύματα αυτού του ανηλεούς πογκρόμ, που έχει υποστεί τόσα χρόνια η πραγματική οικονομία του ιδιωτικού τομέα, ή ακολουθούν τα κελεύσματα του καθηγητού Ράιχενμπαχ για την αναδιοργάνωση της παραγωγικής βάσης και το γυρίζουν στις σπιρουλίνες και τα φωτοβολταϊκά ή την κάνουν για τα ξένα. Είναι αυτοί που βρίσκονται στην πιο παραγωγική τους ηλικία και έχουν τα απαραίτητα ουσιαστικά προσόντα. Τα ουσιαστικά, γιατί τα τυπικά τα έχουν τόσοι και τόσοι, αλλά σε μια πραγματικότητα σαν τη δική μας που χαρακτηρίζεται τόσο από την υπερπαραγωγή υπερπτυχιούχων όσο και ευνουχισμένων προσωπικοτήτων -ας όψεται η λειψή μας παιδεία, τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η αγία ελληνική οικογένεια- αυτό δεν λέει και πολλά. Ή μάλλον δε λέει και τίποτα.
Προσλήψεις δεν κάνουμε (ποιος κάνει; Α, ναι. Το δημόσιο. Ακόμη. Ναι, είναι αλήθεια). Αν παρ’ όλα αυτά διαθέτετε τα βασικά προσόντα της εποχής -μιλάτε τρεις, τέσσερις γλώσσες, είστε εμπράγματα εγγράμματοι, παίζετε την τεχνολογία στα δάκτυλα, έχετε μια κάποια προσωπικότητα (υπό διαμόρφωση έστω) και έχετε αναπτύξει κριτήριο- τότε εμείς εδώ είμαστε να σας μάθουμε τη δουλειά, με καλούς δασκάλους (hopefully), σε ένα ευχάριστο περιβάλλον και χωρίς να σας βάζουμε να βγάζετε φωτοτυπίες ή να σας πιάνουμε τον πωπό (μεταφορικά ή κυριολεκτικά).
Το ως άνω, ναι, μπορεί να ιδωθεί και ως αγγελία.
