Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, τη συγκεκριμένη βιογραφία την είχα γράψει τα Χριστούγεννα, ωστόσο για διάφορους λόγους δεν την είχα δημοσιεύσει τότε και αποφάσισα να το πράξω σήμερα.
Γιορτινές, “άγιες” μέρες αυτές που διανύουμε. Μπορεί ο κόσμος για κάποιους έχει τελειώσει εδώ και κάνα πενθήμερο, αλλά εσύ δε παίζει να πολυνοιάζεσαι. On the contrary, δε παίζει καν να έχεις συνέλθει από το χριστουγεννιάτικο γουρούνιασμα και τα μεθύσια των ημερών. Πραγματικά, το μόνο πράγμα που μπορεί να θεωρούν “άγιο” όσοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα εκτός θρησκευτικού context, πρέπει να είναι το touchpad που μόλις ‘κονόμισαν, η μάσα, το αλκοόλ, άντε και το εορταστικό σεξ για όσους έχουν φαντασιώσεις που περιλαμβάνουν κόκκινο ύφασμα, λευκά γουνάκια και “χο χο χο χο“.
Σε αυτό το σημείο ίσως σκάσει μύτη κάποιος ρομαντικός χριστιανοκάγκουρας και να αρχίσει να μας λέει για το “πνεύμα των εορτών“, για το πόσο πρέπει να μας απασχολεί που ο Τζίζας κατέβηκε επί της γης και άλλες τέτοιες αερολογίες τις οποίες μάλλον κάπου μέσα του ούτε και ίδιος τις πολυπιστεύει.
Ας το παραδεχτούμε: οι γιορτές ήταν, είναι και θα παραμείνουν, απλές αφορμές για να δραπετεύει ο άνθρωπος από τη δυσκολία και την ανία της καθημερινότητάς του. Το τι θρησκευτική ή ιδεολογική επικάλυψη μπορεί να φέρει η κάθε γιορτή δεν έχει και τόση σημασία. Στην ουσία τους αποτελούν μικρά vent outs για εμάς τα ανθρώπια. Ας γίνουμε λοιπόν λίγο ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και ας παραδεχτούμε πως δεν μας ενδιαφέρουν οι “αγιότητες“.
Η “αγιότητα” είναι ένα ιδεώδες και, κατά κανόνα, ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται και σκίζουν πραγματικά τις καλτσοδέτες τους για ιδεώδη και ιδανικά υψηλότερα του “ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει η σούφρα μας“. Συνήθως οποιοδήποτε ιδανικό, οποιαδήποτε “αιθερική ιδέα” χρησιμοποιείται σα πρόσχημα, είτε από επιτήδεια μπαρμπαδέλια προς έλξη και χειρισμό ανίδεων μπαρμπαδελιών, είτε από τα ίδια τα ανίδεα μπαρμπαδέλια για τη δικαιολόγηση διαφόρων εσφαλμένων τους ενεργειών.
Τέτοιες χαριτωμένες ιστορίες χόρευαν ανέκαθεν στα κιτάπια της ιστορίας και πάντα υπήρχαν αυτοί που θα βίαζαν κάτι “ιδανικό” από όλες τις τρύπες του για να πετύχουν τους μεγαλομανείς σκοπούς τους. Παράλληλα υπήρχαν και οι μάζες που θα τους ακολουθούσαν μέχρι να πάρουν χαμπάρι ότι “κάτι πάει στραβά“.
Ένα τέτοιο τρανταχτό παραδειγματάκι μακιαβελικών τυπάδων, που χρησιμοποιώντας τη θρησκεία σαν βρακί για να καλύπτουν το κωλί τους, έκαναν του κόσμου τις κωλοπαιδιές είναι η οικογένεια Borgia – hint: η οργανωμένη θρησκεία μπορεί να μην “πουλάει” πολύ πλέον, αλλά για πολύ καιρό αποτελούσε αγαπημένη, αιθερική ιδέα προς εκμετάλλευση.
Γνωστοί ως οι πρώτοι μαφιόζοι της ιστορίας, οι Borgias δεν δίσταζαν να ξεπεράσουν πολλάκις τα όρια -που άλλοι άνθρωποι φοβόντουσαν έστω να αγγίξουν- ώστε να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Στο σημερινό άρθρο θα ρίξουμε ένα γρήγορο ξεσκόνισμα στα τέσσερα πιο διαβόητα μέλη αυτής της οικογένειας: τον Alphonso Borgia, τον Rodrigo Borgia και τα δύο από τα τέκνα του τον Cesare και την Lucrezia Borgia.
Φυσικά η οικογένεια είχε και άλλα μέλη, εξίσου υψηλόβαθμα καθίκια, αλλά επειδή δεν κάνει να σε κουράζω μέρες που είναι, εμείς θα δούμε τις πιο pop μούρες αυτής της φαμίλιας.
Alphonso Borgia
Γνωστός και ως “Alphons de Borja”, γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου του 1378 στη La Torreta της Valencia, έμελλε να γίνει ο προπάτορας του ιταλικού μέρους της οικογένειας των Borgia.
Στις αρχές της καριέρας του δίδασκε νομική στο Πανεπιστήμιο της Lleida. Μετέπειτα έκανε τα τερτίπια του και κατάφερε από πανεπιστημιακός να πάρει upgrade και να γίνει διπλωμάτης στις υπηρεσίες των βασιλιάδων της Αραγωνίας. Σε αυτή την θέση έμεινε για κάμποσο καιρό, ενώ ένα από τα πολύ γνωστά του διπλωματικά επιτεύγματα ήταν το ότι κατάφερε να συμφιλιώσει τον Πάπα Ευγένιο με τον βασιλιά Alfonso V της Αραγωνίας. Βέβαια όταν μιλάμε για “συμφιλίωση” στους κύκλους της εξουσίας, μάλλον εννοούμε “εύρεση κοινών συμφερόντων για να μην αλληλοσκοτωθούμε” παρά κάτι αγαπούλικο και ειλικρινές.
Μετά από αυτή του την επιτυχία, είπε να αφήσει τη διπλωματία στην άκρη και να γίνει καρδινάλιος — ελπίζω να την ψυλλιάζεσαι πως δεν μπήκε στους κόλπους της εκκλησίας επειδή αγαπούσε τον Θεό. Προφανώς, αυτό που τον καύλωνε ήταν η κοσμική εξουσία και το κύρος αυτής της θέσης. Κάθε άλλο, εκείνο το καιρό το να ανήκεις στον κλήρο σε έκανε ultra προνομιούχο. Καρδινάλιος χρίστηκε το 1444, σε ηλικία 46 ετών. Έντεκα χρόνια αργότερα, το 1455, θα αποκτούσε την πολυπόθητη Παπική Έδρα και θα γινόταν ο Πάπας Κάλλιστος Γ’. Για κακή του τύχη βέβαια, δεν θα καβατζωνόταν στο παπικό αξίωμα για πολύ καιρό, αλλά και αυτό το λίγο που έκατσε αρκούσε για να καφριλιάσει επαρκώς.
Από τους ιστορικούς, ο Κάλλιστος θεωρείται κακή περίπτωση Πάπα: ανίκανος, αδύναμος και ανεπαρκής με μόνο του μέλημα την επιβολή εξουσίας. Έτσι έχουμε την αλάνθαστη αγιότητά του, να βγάζει το 1456 το παπικό διάταγμα “Inter Ceatera” όπου επέτρεπε στους Πορτογάλους να καθαιρούν σε υπηρέτες τους απίστους της χώρας τους, είτε αυτοί ήταν συμπατριώτες τους, είτε μουσουλμάνοι αραβικής και αφρικανικής καταγωγής (για τους τελευταίους χρησιμοποιούταν κατά κόρον ο όρος “Moors“). Το κακό είναι πως αυτό το διάταγμα πήγαινε ενάντια σε ένα παλιότερο διάταγμα του Πάπα Ευγένιου Δ’ το “Sicut Dudum“, το οποίο υπερασπιζόταν τις αλλόθρησκες φυλές, σαν παιδιά του ίδιου Θεού. Όπως καταλαβαίνεις με τέτοιες τρανταχτές αντιφάσεις, κάθε υπόνοια για “αλάνθαστο” πάει περίπατο.
Η μισαλλοδοξία του όμως δεν τελειώνει εκεί. Ένα από τα πρώτα του μελήματα ήταν να κινήσει μια Σταυροφορία κατά των Τούρκων που είχαν στρογγυλοκάτσει στην Κωνσταντινούπολη από το 1453. Προς απογοήτευσή του όμως, κανένας από τους χριστιανούς ηγεμόνες δε φάνηκε ιδιαίτερα ψημένος για κάτι τέτοιο και έτσι η ιδέα για το όλο εγχείρημα εγκαταλείφθηκε. Βέβαια πολεμικά νταβαντούρια με θρησκευτική γαρνιτούρα έπαιζαν έτσι και αλλιώς, όπως η πολιορκία του Βελιγραδίου τον Ιούλιο του 1456, την οποία ο δικός μας υποστήριζε με τα μπούνια.
Περιττό να πούμε πως κάτι τέτοιες συρράξεις τις υποστήριζε κυρίως οικονομικά και οι τρόποι με τους οποίους έβρισκε τα χρήματα δεν ήταν και οι πιο “άγιοι“– όπου παίζει παράς δεν παίζει αγιότητα άλλωστε. Πέρα από το να πουλάει “συγχώρεση” δίνοντας συγχωροχάρτια σε ματσωμένους πιστούς και να τα αρπάζει από τους άφραγκους πιστούς μέσω φόρων, δεν δίσταζε να πουλήσει εκκλησιαστικά κειμήλια και χειρόγραφα για να ‘κονομήσει ρευστό, με το οποίο χρηματοδοτούσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που τόσο πολύ τον καύλωναν.
Ευτυχώς αυτό το παραμύθι δεν κράτησε και πολύ μιας και ο Κάλλιστος τα τίναξε την τρίτη χρονιά της κυριαρχίας του και πιο συγκεκριμένα στις 6 Αυγούστου του 1458.
Μπορεί ο ίδιος να μην ήταν τόσο καθίκης όσο οι Borgia των επόμενων δύο γενεών, αλλά ήταν αυτός που έβαλε τις βάσεις για την δράση αυτής της αμοράλε φαμίλιας — βλέπεις πουλάκι μου, όσο το έπαιζε εκπρόσωπος του Θεού στη Γη, φρόντισε να χρήσει καρδινάλιο τον ανιψιό του, τον Rodrigo Borgia, για την πάρτη του οποίου θα μιλήσουμε ευθύς αμέσως.
Rodrigo Borgia
Ανιψιός του Alfonso, μεγάλος κωλοπαιδαράς, πατούσε τα αχαμνά του θείου του σε απληστία, ηδονισμό, δίψα για εξουσία και αμοραλισμό. Γεννήθηκε τη 1η Ιανουαρίου του 1431 στη Xativa της Valencia υπό το όνομα Roderic Llançol. Υιοθέτησε το μητρικό του επίθετο, το Borgia, και το εξιταλισμένο “Rodrigo” όταν ο θείος Alfonso έγινε Πάπας.
Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο της Bolognia, από το οποίο αποφοίτησε ως ένας από τους πιο υποσχόμενους σπουδαστές — δεν νομίζω ότι πρέπει να μας κάνει εντύπωση αυτό. Περιττό να σου πω πως από νεαρή ηλικία δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε “καλό παιδί“. Το μυαλό του το είχε συνέχεια στα γαμήσια, στα μεθύσια και στα όργια. Αυτό όμως δεν τον απέτρεψε από το να χωθεί με τα μούτρα στον κλήρο όταν του δόθηκε η ευκαιρία και να χριστεί καρδινάλιος στην ηλικία των 25 ετών.
Βέβαια, το ότι φόρεσε πορφύρες δεν σήμαινε πως θα άφηνε πίσω του τον άσωτο βίο. Από όργιο σε όργιο και από ερωμένη σε ερωμένη χοροπηδούσε, έχοντας αμολήσει μέχρι το 1470 τρία νόθα τέκνα. Από το 1470 και για αρκετό καιρό μετά, είχε σαν μόνιμη ερωμένη την Vannozza dei Cattani, μια πηδηχτούλα δούκισσα από την Candia, η οποία είχε στην ιδιοκτησία της αρκετά πανδοχεία μέσα στη Ρώμη. Ο Rodrigo με τη Vannozza επηδιόντουσαν έτη πολλά και απέκτησαν μαζί τέσσερα μπασταρδάκια τα οποία ο Rodrigo φρόντισε να αναγνωρίσει ως νόμιμα τέκνα του. Δαύτα ήταν ο Cesare, o Giovanni, η Lucrezia και ο Gioffre. Δύο από αυτά θα μας απασχολήσουν παρακάτω στο άρθρο (ο Cesare και η Lucrezia).
Αφού χρίστηκε καρδινάλιος, πήρε το αξίωμα του επισκόπου της Valencia, κληρονομικό δωράκι από τον θείο Κάλλιστο. Μετά τον θάνατο του Κάλλιστου, στην παπική διαδοχή ακολούθησε ο Πάπας Πίος Β‘ ο οποίος υποστήριζε το ιεραρχικό ανέβασμα του Rodrigo, παρόλο που του επισήμανε ανά τακτά διαστήματα πως έπρεπε να κόψει επιτέλους τα όργια. Φυσικά ο δικός μας συνέχιζε τον χαβά του σχεδόν ανενόχλητος.
Όταν ο Πίος πέθανε, ακολούθησε ο Πάπας Ιννοκέντιος Θ΄ο οποίος επίσης ευνοούσε τον Rodrigo και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του έδωσε στη Valencia το status της μητρόπολης, με αποτέλεσμα ο Rodrigo να ανέλθει από απλός επίσκοπος σε αρχιεπίσκοπος – θέση την οποία σκόπευε να δώσει στο γιο του τον Cesare. Αφού μας άφησε και ο Ιννοκέντιος έπρεπε να γίνει εκλογή Πάπα και ο Rodrigo ήταν μέσα στους υποψήφιους.
Φυσικά ο Rodrigo είχε εξ αρχής στο κεφάλι του την ιδέα να γίνει Πάπας, κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας and the rest. Όπως αναφέραμε ο Rodrigo ήταν κάτι παραπάνω από ανήθικος και δεν δίστασε να εξαγοράσει τις ψήφους σχεδόν όλων των καρδιναλίων. Έτσι λοιπόν, στις 11 Αυγούστου του 1492, έγινε ο νέος Πάπας της Ρώμης υπό το όνομα Αλέξανδρος ΣΤ‘.
Με την παπική εξουσία στα χέρια του ήταν ανεξέλεγκτος: εκμεταλλευόταν την εκκλησιαστική περιουσία για να κανακεύει τα τέκνα του, σπίτωσε τη καινούρια του ερωμένη, την Giulia Farnese, σε ένα κτήριο δίπλα στο Βατικανό μαζί με την κόρη του τη Lucrezia και επί του γενικότερου εγκαινίασε μια περίοδο ύψιστης διαφθοράς στο Βατικανό. Θα μου πεις πάντοτε το Βατικανό αγκάλιαζε συνωμοσίες και ίντριγκες με περίσσια αγάπη, αλλά την περίοδο που βρισκόταν ο Borgia στο κουρμπέτι η κατάσταση είχε ξεφύγει.
Ο δικός μας ανακάτευε την μούρη του στην πολιτική όσο κανένας άλλος μέχρι τότε, ενώ δε δίσταζε να στείλει στον άλλο κόσμο όποιον του χαλούσε τη ζαχαρένια με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα από τα πολύ τρανταχτά παραδείγματα είναι η εκτέλεση του Girolamo Savonarola, ενός Φλωρεντινού μοναχού, που εξαπέλυε σκληρή κριτική στον Αλέξανδρο και στις πρακτικές του. Επίσης, όπως και ο θείος του, ήταν υπέρ της υποδούλωσης των γηγενών πληθυσμών της Αφρικής και της Ασίας, θεωρώντας τους όντα κατώτερης φύσης.
Όλο αυτό το χάλι κράτησε για έντεκα χρόνια. Λίγες μέρες μετά την 11η επέτειο της παραμονής του Αλέξανδρου στον παπικό θρόνο, ο ίδιος και ο Cesare έπεσαν βαριά άρρωστοι. Ο Cesare την έβγαλε με μια απλή παραμόρφωση στη μούτσκα του, αλλά ο μπαμπάς Borgia δεν την πάλεψε και στις 12 Αυγούστου του 1503 πήγε να βρει τον δημιουργό του, μετά από μια σπαρακτική εξομολόγηση στον πνευματικό του, τον αρχιεπίσκοπο Alexis Celadoni — έτσι πάει πάντα, όταν μας έρχεται το αυγό στο κωλί και ο θάνατος στο κατώφλι μας, μετανιώνουμε για τις μαλακίες που κάναμε.
Δύο είναι οι επικρατέστερες εκδοχές όσον αφορά το θάνατο του Rodrigo Borgia: η μία λέει πως δηλητηριάστηκε από cantarella, είτε κατά λάθος από τον γιο του, είτε από τους αντιπάλους του, ενώ η δεύτερη εκδοχή τον θέλει να έχει προσβληθεί από μαλάρια. Ότι και να ισχύει, το θέμα είναι πως το μεγάλο κεφάλι δαύτης της οικογένειας βγήκε από την μέση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη παρακμή της δύναμής τους, η οποία στοίχισε άμεσα στον Cesare Borgia, με την αφεντιά του οποίου θα συνεχίσουμε το άρθρο μας.
Cesare Borgia
Όπως αναφέραμε, ήταν το πρώτο παιδί του Rodrigo με τη Vannozza. Ήταν ένα κάτιτις παραπάνω σκατάς σε σχέση με τον πατέρα του, πιο παρορμητικός, βίαιος και φονικός, πράγμα που εδώ που τα λέμε τον καθιστούσε και κάπως πιο βλάκα.
Σαν ημερομηνία γέννησης του εικάζεται η 13η Σεπτεμβρίου του 1475, ενώ άλλες πηγές αναφέρουν πως γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1476. Το 1480 αναγνωρίστηκε ως γνήσιο τέκνο του Rodrigo Borgia. Με το που αναγνωρίστηκε ως Βοργιοπαίδι, του έσκασαν μύτη ένα σωρό τίτλοι και ιδιοκτησίες, καθώς και ένα μόνιμο χαρτζιλίκι από τα ταμεία της εκκλησίας.
Ο πατέρας του τον προόριζε για κληρικό, έτσι ώστε να διατηρήσει την δύναμη της οικογένειας μέσα στην εκκλησία. Λόγω αυτής της φιλοδοξίας του Rodrigo, ο Cesare πήρε πλήρη μόρφωση από τους καλύτερους δασκάλους της εποχής και με το που πάτησε τα 18 του και τελείωσε με τις σπουδές, ο πατέρας του τον έχρισε καρδινάλιο. Το θέμα ήταν πως τον Cesare τον χαλούσε ο εκκλησιαστικός βίος, όχι επειδή του στερούσε την έκλυτη ζωή, αλλά επειδή το μεγάλο του ψώνιο ήταν να γίνει στρατηλάτης. Μόνο που την θέση του στρατηγού του παπικού στρατού την είχε ο δεύτερος γιος του Rodrigo, o Giovanni.
Μια, πάρα πολύ πιθανή, εκδοχή της ιστορίας, είναι πως ο Cesare δολοφόνησε τον Giovanni έτσι ώστε να υποχρεώσει τον πατέρα του να κάνει τον ίδιο στρατηγό. Ο κακομαθημένος Cesare λοιπόν πέταξε τα άμφια και έβαλε την πανοπλία. Βέβαια πέρα της πολεμοχαρούς μανίας και της έπαρσής του, ο Cesare δεν ήταν και κάνα στρατηγικό μυαλό περιωπής. Όποια στρατιωτική επιτυχία είχε, βασιζόταν κυρίως στο πατρονάρισμα που είχε από τον μπαμπάκα του.
Αφού πέταξε τα άμφιά του λοιπόν, παντρεύτηκε μια Γαλλίδα πριγκίπισσα, τη Charlotte d’ Albert και αποκτώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο συμμαχία με τους Γάλλους, κατάφερε να ηγηθεί τα στρατεύματα του Γάλλου βασιλιά Louis XII. Λαμβάνοντας υπόψιν του τις στρατηγικές προτάσεις του πατέρα του, ο Cesare έφτασε στο απόγειο της δύναμης του. Το 1500 ανακηρύχθηκε ήρωας της Ρώμης.
Όπως προείπαμε όμως, ο Cesare παραήταν αδίστακτος, σε σημείο ουγκανιάς. Έτσι μπορεί ο Μακιαβέλι να εμπνεύστηκε τον “Πρίγκιπα” από την αφεντιά του, αλλά αυτός ο πρίγκιπας πέρα από την γοητεία και τον αδίστακτο χαρακτήρα του είχε αρκετά bugs. Το πιο σημαντικό απ’ όλα ήταν η εξάρτησή του από τον πατέρα του. Χωρίς την εύνοιά του δεν μπορούσε να κάνει και πολλά και όταν με το καλό ο Rodrigo τα τίναξε, ο Cesare άρχισε να παίρνει τη κάτω βόλτα.
Ο νέος Πάπας όχι μόνο δεν του έδινε την εύνοιά του, αλλά εχθρευόταν τον ίδιο και όλο το διαβολοσόι του. Ο Cesare προσπάθησε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κινώντας επανάσταση στη Romagna, η οποία απέτυχε και ο ίδιος αρχικά φυλακίστηκε και μετέπειτα στάλθηκε εξόριστος στην Ισπανία, ενώ όλη του η περιουσία πέρασε στη παπική ιδιοκτησία. Εκεί στην εξορία τον έκλεισαν και πάλι στη στενή, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει και μπήκε στην υπηρεσία του βασιλιά John III της Ναβάρας. Εν τέλει σκοτώθηκε το 1507 σε μια μάχη στη πόλη Vianna της Ισπανίας.
Όπως και οι υπόλοιποι της οικογένειας, έτσι και αυτός δεν θα λείψει σε κανέναν, αφού -ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του- είχε πάρει πολύ κοσμάκη στο λαιμό του μόνο και μόνο για να εγκαθιδρύσει την εξουσία του — αλλά (ω του fail!) δεν κατάφερε ούτε τα μισά απ’ όσα είχε στο κεφάλι του.
Last but not least σε αυτό το άρθρο έρχεται η…
Lucrezia Borgia
Γεννημένη στις 18 Απριλίου του 1480, ήταν η αγαπημένη κορούλα του Rodrigo. Έχει μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αναίσχυντες τσούλες, που με την ευλογία του πατέρα της φαρμάκωνε κοσμάκη και παντρευόταν όποιον εξυπηρετούσε τα οικογενειακά συμφέροντα. Επίσης, τα ιστορικά κουτσομπολιά λένε πως διατηρούσε σχέσεις σεξουαλικής φύσεως με τον Cesare και τον πατέρα της — ότι υπάρχει μέσα στην οικογένεια καλό είναι να καταναλώνεται εντός της οικογένειας, έτσι δεν είναι ρε παιδιά;
Οι ιστορικοί της εποχής την περιγράφουν ως μία πολύ όμορφη ύπαρξη — ξέρεις τώρα, κατάξανθα μακριά μαλλιά, καστανοπράσινα μάτια, πλούσιο ντεκολτέ και αέρινο βάδισμα. Μια οπτασία η Lucrezia!
Μεγάλωσε δίπλα στην ερωμένη του πατέρα της, τη Guilia και στα 13 της παντρεύτηκε με τον Λόρδο του Pesaro, Giovanni Sforza. Φυσικά ήταν ένας γάμος που βρομούσε πολιτική σκοπιμότητα και όταν ο οίκος τον Sforza έχασε τη χρησιμότητά του για τους Borgia, 0 μπαμπάς Rodrigo βρήκε τη κλασσική δικαιολογία για να διαλύσει τον γάμο: τη μη σεξουαλική εκπλήρωση του γάμου.
Παράλληλα, η Lucrezia ήταν γκαστρωμένη από τον εραστή της, τον αρχιθαλαμηπόλο του πατέρα της Pedro Calderon, ο οποίος ήταν γνωστός και ως “Perotto“. Παρά το ότι ήταν έγκυος οι κριτές του Βατικανού την βρήκαν “intacta” δηλαδή παρθένα και διέλυσαν τον γάμο — γκαστρωμένη και παρθένα, μόνο η Παναγία και η Lucrezia. Αυτά είναι γούστα.
Βέβαια όταν ο αιμομίκτης Cesaro έμαθε για την εγκυμοσύνη της αδερφής του πήρε ανάποδες και παραλίγο να σκοτώσει τον Perotto. Και μπορεί ο τελευταίος να γλίτωσε (προσωρινά) από του Χάρου τα δόντια, αλλά τη φυλακή δεν την απέφυγε. Άσε που μερικές μέρες μετά τη φυλάκιση του έπεσε “κατά λάθος” στον Τίβερη και πνίγηκε. Κάτι λέγαμε περί βιαιότητας και ουγκανιάς του Cesare παραπάνω…
Το παιδί της Lucrezia γεννήθηκε στη ζούλα, το ονόμασαν Giovanni, το παρουσίασαν στον λαό της Ρώμης όταν ήταν τριών ετών σαν παιδί του Cesare και κάποιας άγνωστης γυναίκας και του έδωσαν τον τίτλο “infans Romanus“, το παιδί της Ρώμης.
Αφού την κάλυψαν και αυτή την κουτσουκέλα τους, πάντρεψαν την Lucrezia για δεύτερη φορά με τον 17χρονο Alfonso της Αραγωνίας. Ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια, από το 1498 μέχρι το 1500. Αυτή τη φορά ο γαμπρός δεν ήταν και τόσο τυχερός όσο ο Sforza που την έβγαλε με ένα απλό διαζύγιο. Ο Alphonso δολοφονήθηκε από τον Cesare. Αρχικά του την έπεσαν οι μπράβοι του Cesare στην πλατεία του Άγιου Πέτρου, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο. Τον μάζεψαν τα παλικάρια του Βατικανού και τον πήγαν στα διαμερίσματα του ζεύγους. Εκεί ο Cesare απαίτησε από την αδερφή του και όλους όσους βρίσκονταν στο δωμάτιο να του αδειάσουν τη γωνιά. Αφού έμεινε μόνος του με τον μικρό, τον έπνιξε.
Μέχρι εδώ πρέπει να έχεις συνειδητοποιήσει πως ο Cesaro είχε τρελό θέμα με την αδερφούλα του — αν και πέρα από τον αιμομικτικό του έρωτα, αυτός ο φόνος είχε και πολιτική σκοπιμότητα. Επίσης η Lucrezia πρέπει να σου μοιάζει περισσότερο για θύμα ή έστω πιόνι της οικογενείας, παρά για αναίσχυντη μοιχαλίδα. Η αλήθεια είναι όμως πως και η ίδια έπαιρνε ενεργό μέρος στις δολοπλοκίες των δικών της και είχε τουπέ χιλίων καρδιναλίων για κοπελίτσα 20 χρονών. Μετά τον φόνο του Alphonso ο πατέρας της φρόντισε να την παντρέψει με τον Alphonso d’Este, το Δούκα της Ferrara.
Ένα χρόνο μετά τον γάμο, ο μπαμπάς Borgia πέθανε και ο Cesare άρχισε να κακοπέφτει. Και η Lucrezia; Η Lucrezia και το μουνί της έπαψαν να έχουν πολιτική ισχύ και έτσι αποσύρθηκε μαζί με τον αντρούλη της από την Ρώμη.
Βέβαια κανένας από τους δύο δεν ήταν πιστός σε αυτό τον γάμο. Η Lucrezia είχε δύο εραστές, τον κουνιάδο του συζύγου της, Francesco Gonzaga και με τον ποιητή Pietro Bembo. Με τον πρώτο η σχέση ήταν κυρίως σεξουαλικής φύσεως και διακόπηκε όταν ο Francesco άρπαξε σύφιλη. Με τον Bembo τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά — ξέρεις τώρα, ανταλλαγή γραμμάτων, όρκοι για αιώνια αφοσίωση and the rest.
Παρά τα γκομενιάσματα της όμως, η Lucrezia κατάφερε όσο ζούσε να κρατήσει το status της σεβαστής συζύγου και της καλής μητέρας μέχρι τον θάνατό της σε ηλικία 39 ετών κατά την διάρκεια του όγδοου της τοκετού.
Από όσο βλέπεις, το κυνήγι της εξουσίας δεν είναι και το καλύτερο σπορ με το οποίο μπορείς να ασχοληθεί κανείς. Ενέχει πολλή σαπίλα, διαφθορά, αιματοκυλίσματα και αποτελέσματα αμφιβόλου σταθερότητας. Ας μην αφήσουμε στην απ’ έξω και την κακή υστεροφημία, η οποία μπορεί να κυνηγάει ένα σόι για αιώνες.
Εδώ λέω να σε αφήσω στην ησυχία σου, χωρίς κηρύγματα και ηθικά διδάγματα. Θα τα πούμε από την αρχή του καινούριου έτους μπουκίτσα μου, μέχρι τότε θα σου επιτρέψω να κρεπαλιάσεις με την ησυχία σου.
Au revoir!
Έτσι μας τελείωσε η Lucreze και μαζί με αυτή η πιο διαβόητη μερίδα της οικογένειας. Οι απόγονοί της, καθώς και οι απόγονοι του Cezare (πέρα του γιου του Girolamo) κράτησαν σχετικά χαμηλό προφίλ και έμειναν μακριά από τις κωλοπαιδιές των γονιών τους. Ο δισέγγονος του Rodrigo μάλιστα, ο Francis Borgia έγινε Ιησουίτης μοναχός και αγιοποιήθηκε από την Καθολική Εκκλησία.
