Ο τρόπος είναι δρόμος και τον δρόμο τον δημιουργούμε μοναχοί μας, ή συμβάλλει σε αυτό και η θεά Τύχη; Η ελευθερία, όμως, έστω και στα δύσβατα μονοπάτια, είναι κυρίως θέμα επιλογής.
Η Έμμα Γιουνγκ λέει ότι διαβάζοντας τον Γκαίτε ανακαλύπτει πως ο Φάουστ μεταφράζει το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και αναρωτιέται αν το «Εν αρχή ην ο Λόγος» θα αποδιδόταν καλύτερα με το «Εν αρχή ην η Δύναμις» ή η «Εννοια». Τελικά καταλήγει στο να γράφει «Εν αρχή ην η Πράξις».
Το συμπέρασμά της είναι ότι βρισκόμαστε σε τέσσερα στάδια μιας ακολουθίας που μέσω της εκφράζεται η πεμπτουσία της αρσενικής αρχής. Στο πρώτο στάδιο αντιστοιχεί η δύναμη, ακολουθεί η πράξη, κατόπιν ο λόγος και τέλος η έννοια. Στην ουσία, ο τετραπλός χαρακτήρας της αρχής του Λόγου προϋποθέτει το στοιχείο της Συνείδησης γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει τίποτε.
Στον κήπο του στην Αθήνα, ο Επίκουρος απέρριπτε τον φόβο απέναντι στους Θεούς, τον φόβο απέναντι στον Πόνο, τον Θάνατο, την Αποτυχία.
Όμως, η συνείδηση είναι ένα δώρο του ενστίκτου, της εκπαίδευσης, της σύνδεσης με τις αισθήσεις, των ταλέντων που διαθέτουμε, της πάλης με τον εσωτερικό μας εαυτό και τις φαντασιώσεις μας.
Είναι κυρίως η τύχη στο πού και πότε θα γεννηθείς και σε ποια κοινωνική τάξη ανήκεις. Αν γεννιόσουν στην Αρχαία Αθήνα τον Χρυσό Αιώνα και ήσουν σκλάβος, θα κατασκεύαζες υπέροχους ναούς, θα έφτιαχνες σανδάλια, θα ύφαινες ρούχα, θα έφερνες κρασί στα συμπόσια, θα σφυρηλατούσες όπλα, αλλά θα τα χρησιμοποιούσαν άλλοι, αυτοί που ανακάλυψαν τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και τις καλές τέχνες.
Το όνομα σου δεν θα έμενε στην Ιστορία εκτός αν ήσουν ο Σπάρτακος, αλλά κι αυτός δεν εμφανίστηκε στην Αθήνα, αλλά στη Ρώμη.
Το θέμα, λοιπόν, στη δημιουργία του δικού σου δρόμου, του μονοπατιού του Ταό και του βαδίσματος προς την πρόοδο ξεπερνά τον ορθό λόγο και τις καλές προθέσεις των φιλοσόφων. Ο δικός μου, δικός σου, δικός του τρόπος καθορίζεται μόνο στο στοιχείο της απόρριψης του φόβου. Στον κήπο του στην Αθήνα, ο Επίκουρος απέρριπτε τον φόβο απέναντι στους Θεούς, τον φόβο απέναντι στον Πόνο, τον Θάνατο, την Αποτυχία. Οι Θεοί δεν ασχολούνται με μας γιατί είμαστε εφήμεροι. Ο Θάνατος όσο υπάρχουμε δεν υπάρχει. Ο φόβος για τον Πόνο είναι φόβος μήπως πονέσουμε κι όταν σταματήσει ο Πόνος κυριαρχούμαστε από χαρά γιατί δεν πονάμε. Ο φόβος για την Αποτυχία είναι ο φόβος του Μέλλοντος, όμως αυτός ο συγκεκριμένος φόβος μάς εμποδίζει να απολαύσουμε τις χαρές της ζωής. Υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να ερωτευόμαστε, να τρώμε, να πίνουμε, να απολαμβάνουμε τις γλυκές ηλιόλουστες μέρες παρέα με τους αγαπημένους μας;
Αν κάποιος βρει τον τρόπο να ξεπερνά τους φόβους του, βρίσκει την Ελευθερία της χάραξης του πραγματικού του δρόμου και είναι έτοιμος για μεγάλα κατορθώματα!
