Ένας νεαρός άντρας παλεύει να αναδειχθεί στο μουσικό στερέωμα υπηρετώντας με μεράκι αυτό που αγαπάει περισσότερο από όλα, το τραγούδι. Η άνοδος και η καθιέρωση του είναι δύσκολη και οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα, όμως ο Πέτρος (Νίκος Ξανθόπουλος) δεν τα παρατάει αμαχητί. Όταν η ευκαιρία του δίνεται, δεν μένει με σταυρωμένα χέρια και προσπαθεί σκληρά για την επιτυχία! Γνήσιο παλικάρι του λαού όμως δεν ξεχνά τους ανθρώπους που τον βοήθησαν, ιδιαίτερα τη νεαρή κοπέλα που τον υποστήριξε όταν ακόμα ήταν άσημος.
Ο Πέτρος εκτός από εκτίμηση και ευγνωμοσύνη για την Άννα τρέφει και ιδιαίτερα αισθήματα για το πρόσωπό της και όταν η κοπέλα ανταποκρίνεται στην τρυφερότητά του αποφασίζουν να ενωθούν με γάμο και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Η μοίρα όμως τους επιφυλάσσει ένα τραγικό απρόοπτο που θα οδηγήσει στην καταστροφή και τον πνευματικό κλονισμό του Πέτρου.
Το «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη» είναι χαρακτηριστικό δείγμα ελληνικού κοινωνικού δράματος με πρωταγωνιστή το Νίκο Ξανθόπουλο αλλά με μια εντυπωσιακή διαφορά. Η τραγωδία μοιάζει να μην έχει τέλος και η δικαίωση να μην έρχεται ποτέ! Υπάρχει μια κλιμακούμενη κακοτυχία και τραγικότητα που αρχίζει να αμέσως μετά την φαινομενική αποκατάσταση και εξομάλυνση της πορείας του Πέτρου αν και το σενάριο του Χρήστου Κυριακού αφήνει να διαφανούν μικρές ενδείξεις που ίσως υποψιάζουν για όσα θα επακολουθήσουν. Η συνηθισμένη εξέλιξη στα ελληνικά δράματα της εποχής είναι η διαδοχή των δυσκολιών από τη δικαίωση, που παίρνει τη θέση της οριστική, τελική, απόλυτη.
Εκεί συνήθως οι ήρωες ακολουθούν κάποιες αναμενόμενες σταθερές που διέπουν τις πράξεις τους και προσδιορίζουν την ηθική αποκατάσταση που επέρχεται, εφόσον το τίμημα έχει πληρωθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το τίμημα δεν πληρώνεται ποτέ αρκετά για να περιοριστεί η ισχύς του, πράγμα που προσδίδει μεγαλύτερη τραγικότητα αλλά και αληθοφάνεια στην περιπέτεια.
Ο Πέτρος προσπαθεί και προσπαθεί αδιάκοπα, παλεύοντας όχι μόνο με εξωτερικούς παράγοντες αλλά και με τους εσωτερικούς του «δαίμονες» που συσκοτίζουν την ούτως ή άλλως θολωμένη πραγματικότητα της ζωής του και στοιχειώνουν τις στιγμές αυτές, που θα έπρεπε να μοιράζεται με την οικογένειά του και κυρίως με το βασικότερο και πιο ευαίσθητο μέλος της, το γιο του. Η απουσία της γυναίκας του γίνεται σημαντικότερη από οποιαδήποτε παρουσία δίπλα του, διαλύοντας όλες τις αντιστάσεις και τις διαθέσεις για αγώνα.
Κι όταν όμως κατορθώνει να ελέγξει την τραγική εσωτερική του κατάσταση, τα απομεινάρια αυτής της εμπειρίας μετασχηματίζονται σε φυσικές εκδηλώσεις που αντανακλούν το αδιέξοδο ενός αδιάκοπου αγώνα. Παίρνει το ρίσκο για να επιτρέψει μια τελευταία ευκαιρία στη ζωή του, στον εαυτό του και κατ’επέκταση στο γιο του να πετύχει και να κερδίσει όσα του αποστερήθηκαν τόσο άδικα. Χωρίς προσποίηση με την καρδιά του αληθινού άντρα, του εκφραστή της λαϊκής ψυχής που ξεκινάει από χαμηλά αλλά δεν ξεχνά, ρίχνει τη ζωή του στο παιχνίδι παίρνοντας το βάρος των συνεπειών μιας τέτοιας απόφασης και της επικείμενης αποτυχίας που πιθανόν να τη συνοδέψει.
Ο Απόστολος Τεγόπουλος δίνει στον ήρωά του τραγικές διαστάσεις που δεν έχουν τέλος. Το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η εντιμότητα, η ευαισθησία και το αληθινό του ενδιαφέρον για τους άλλους, εξαντλούνται χωρίς να βρίσκουν την πολυπόθητη δικαίωση. Το τέλος απελευθερώνει μεν από τις γήινες διαδικασίες αλλά δε συνοδεύεται από Happy end. Είναι ίσως η σκληρότερη κατάληξη ταινίας με το Νίκο Ξανθόπουλο να βιώνει με πάθος τη δυστυχία του Πέτρου. Παρατηρήστε την ειλικρίνεια και την ένταση του πόνου του, που είναι ολοκληρωτικός, σαρωτικός και μεταφέρεται με μοναδικό τρόπο στην έκφραση του λόγου του, όταν εκλιπαρεί τον μπάρμαν για ένα ακόμα ποτό που εκείνος του αρνείται.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος αποδίδει με τη γνωστή αθώα πειστικότητα του ύφους του την αβάστακτη εσωτερική ένταση του ήρωα που υποδύεται, ο οποίος άλλωστε αποτελεί και την κεντρική προσωπικότητα γύρω από την οποία εξελίσσεται η πλοκή, ενώ ο Γιάννης Βογιατζής και η Ελένη Ζαφειρίου που υποδύονται τους συγγενείς της άτυχης συζύγου του Πέτρου, λειτουργούν καθαρά ως υποστηρικτικές φιγούρες στο απόλυτο και πλαισιωμένο από λαϊκές μελωδίες, δράμα ενός ανθρώπου.
- Βαθμολογία: 4/10