Ένα από τα πιο επιτυχημένα μικρά, οικονομικά, αυτοκίνητα που σχεδιάστηκαν στην μεταπολεμική εποχή είναι το Mini που κατασκευαζόταν από διάφορες εταιρείες από το 1959 μέχρι και το 2000.
Εμπνευστής του ήταν ο Sir Alec Issigonis ή όπως είναι ολόκληρο το πραγματικό του όνομα στα ελληνικά Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος Ισσιγόνης, που γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1906. Ο παππούς του, Δημοσθένης Ισσιγόνης, είχε μεταναστεύσει στη Σμύρνη από την Πάρο το 1830 και κατάφερε να αποκτήσει Βρετανική υπηκοότητα. χάρη στην ανάμειξη της εταιρείας του στην Βρετανικών συμφερόντων κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης Σμύρνης-Αϊδινίου. Έτσι, τόσο ο πατέρας του όσο και ο ίδιος ,γεννήθηκαν Βρετανοί υπήκοοι. H μητέρα του, Hulda Prokopp, καταγόταν από την Βαυαρία.
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και πριν την καταστροφή της Σμύρνης, η οικογένειά του χάρη στην Βρετανική υπηκοότητά της μεταφέρθηκε στην Μάλτα -όπου και πέθανε ο πατέρας του- και από εκεί στο Λονδίνο.
Το 1925, ο Ισιγόνης που δεν είχε δει αυτοκίνητο μέχρι τα 12 του, απέκτησε το πρώτο του αυτοκίνητο -ένα “Singer” με αμάξωμα Weymann- και ταξίδεψε με την μητέρα του στην Ευρώπη — ένα ταξίδι που σημαδεύτηκε από μια ατέλειωτη σειρά μηχανικών βλαβών.
Η εμπειρία αυτή τον ώθησε επιστρέφοντας στο Λονδίνο να σπουδάσει μηχανολογία στο Battersea Polytechnic και στη συνέχεια στο the University of London. Η αγάπη του για το σχέδιο και τη ζωγραφική συναγωνίζονταν την απέχθειά του για την θεωρία των Μαθηματικών (τα αποκαλούσε ως “εχθρό κάθε πραγματικά δημιουργικού ανθρώπου“), στις εξετάσεις των οποίων απέτυχε 3 φορές.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1934, ο Ισσιγόνης ξεκίνησε να εργάζεται στην αυτοκινητοβιομηχανία — αρχικά για την Humber στο Coventry και δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στην Morris Motors, ενώ παράλληλα κατά τις δεκαετίες του ’30 και του ’40 συμμετείχε σε αγώνες ραλυ με αυτοκίνητα που σχεδίαζε και τροποποιούσε ο ίδιος, με μεγάλη επιτυχία.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, ανέλαβε να σχεδιάσει ένα ελαφρύ αναγνωριστικό όχημα της Morris για τον Βρετανικό Στρατό, καθώς και άλλα στρατιωτικά οχήματα στα οποία είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει νέες ιδέες και τεχνικά χαρακτηριστικά.
Ανάμεσα στα projects στα οποία εργάστηκε στην Morris, ήταν και ένα νέο μεταπολεμικό σχέδιο για αυτοκίνητο, με την κωδική ονομασία “Mosquito“, που αργότερα έγινε γνωστό ως Morris Minor και κατασκευαζόταν από το 1948 μέχρι και το 1971. Το 1952, η συγχώνευση της Morris & Austin σε “British Motor Corporation” (BMC) τον οδήγησε να μεταπηδήσει στην Alvis Cars. Εκεί, σχεδίασε ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο με οκτακύλινδρο κινητήρα από αλουμίνιο, που όμως δεν πέρασε στην παραγωγή γιατί το κόστος του ήταν πέρα από τις δυνατότητες της εταιρείας.
Στο τέλος του 1955 επέστρεψε στην BMC, αυτή τη φορά στο εργοστάσιο της Austin για να σχεδιάσει μια οικογένεια τριών μοντέλων (XC – experimental car) που αποτελούνταν από ένα πολυτελές μεγάλο αυτοκίνητο (XC/9001), ένα μετρίου μεγέθους οικογενειακό αυτοκίνητο (XC/9002) και ένα μικρό οικονομικό αυτοκίνητο πόλης (XC/9003). Ο Ισσιγόνης κατά το 1956 εργάστηκε στα δυο μεγαλύτερα μοντέλα σχεδιάζοντας διάφορες εκδοχές τους και κατασκευάζοντας μια σειρά από πρωτότυπα για δοκιμή.
Η κρίση του Σουέζ το καλοκαίρι του ίδιου έτους και η επιβολή του δελτίου καυσίμων, ανάγκασαν την εταιρεία να στρέψει το ενδιαφέρον της στο μικρότερο αυτοκίνητο που έπρεπε να βγει στην αγορά το συντομότερο δυνατόν.
Μέσα στην επόμενη χρονιά, μια σειρά από δοκιμαστικά πρωτότυπά του δοκιμάζονταν ήδη και τελικά το αυτοκίνητο πέρασε στην παραγωγή τον Αύγουστο του 1959 ως “Morris Mini Minor” και “Austin Seven” που σύντομα έγινε γνωστό σαν “Austin Mini” (το “Mini” όπως έμελλε τελικά να μείνει στην ιστορία), το πιο δημοφιλές Βρετανικό αυτοκίνητο όλων των εποχών, με ρεκόρ παραγωγής 5.3 εκατομμύρια οχήματα.
Αν και η πίεση χρόνου ανάγκασε την εταιρεία να αντικαταστήσει το σύστημα ανάρτησης που είχε σχεδιάσει ο Ισσιγόνης με ένα επίσης νέο αλλά λιγότερο εξελιγμένο, ο ρηξικέλευθος σχεδιασμός του Mini με κίνηση στους μπροστινούς τροχούς, εγκάρσια τοποθέτηση του κινητήρα (αντί της κατά μήκος) και εργονομικό σχεδιασμό χάρη στον οποίο εξοικονομούσε τον μέγιστο δυνατόν χώρο (80%) για επιβάτες και αποσκευές, σε συνάρτηση με τις μικρές διαστάσεις, του έκαναν το Mini το βρετανικό αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη επίδραση στον τομέα της αυτοκίνησης μέχρι και σήμερα. Με τιμή αγοράς £ 496 στη χώρα παραγωγής του, το Mini ήταν το δεύτερο πιο οικονομικό αυτοκίνητο της εποχής.
Χάρη στην τεράστια εμπορική επιτυχία του Mini, ο Ισσιγόνης προήχθη σε Τεχνικό Διευθυντή της BMC το 1961. Δυο χρόνια μετά έγινε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και συνέχισε να εργάζεται στα αρχικά XC projects — το XC/9002 κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1962 ως “Morris 1100” και το XC/9001 ως “Austin 1800” τον Οκτώβριο του 1964.
Έγινε έτσι ο δημιουργός τριών από τα πέντε βρετανικά αυτοκίνητα με τις υψηλότερες πωλήσεις στην ιστορία, το “Morris Minor“, το “Morris 1100” και το “Mini“.
Αν και έχει μείνει στην ιστορία ως δημιουργός του Mini, ο ίδιος ήταν περισσότερο υπερήφανος για την συμμετοχή του στον σχεδιασμό του Morris Minor (ένα αυτοκίνητο προσιτό στην εργατική τάξη, που όμως προσέφερε αρκετές από τις ανέσεις ενός καλού αυτοκινήτου σε αντίθεση με το Mini που ήταν ένα πολύ λιτό αυτοκίνητο με υποτυπώδεις ανέσεις), καθώς και για το Austin 1800 αν και δεν είχε την ίδια εμπορική επιτυχία που γνώρισαν τα τρία προηγούμενα μοντέλα του.
Στο ίδιο πνεύμα συνέχισε να εργάζεται πάνω σε ένα νέο μοντέλο, το Austin Maxi, ενδιαφερόμενος περισσότερο για την έρευνα και τον πειραματισμό παρά για το κόστος παραγωγής και τις περικοπές που επιθυμούσε να επιβάλει η BMC.
Το 1969 συστήθηκε η British Leyland που κυκλοφόρησε τελικά το Austin Maxi και ο Αλέξανδρος Ισσιγόνης παραγκωνίσθηκε στην νέα θέση του Διευθυντή Ειδικών Παραγωγών. Tο ίδιο έτος χρίστηκε ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αποσύρθηκε επίσημα από την αυτοκινητοβιομηχανία το 1971 αν και συνέχισε να εργάζεται ως σύμβουλος μέχρι το 1987. Πέθανε λίγο πριν κλείσει 82 του χρόνια στις 2 Οκτωβρίου του 1988.
