Μία ακόμα Παρασκευή έφτασε και ο Στέλιος είναι δέσμιος των ερωτημάτων που λαμβάνει στο email του από αναγνώστες. Ώρες ώρες το να ανοίγω το mailbox μου είναι σκέτη ανατριχίλα, διότι γνωρίζω τι θα δω… Δεν είναι τόσο τα απειλητικά και τα υβριστικά μηνύματα, τα οποία ομολογουμένως τα απολαμβάνω δεόντως αν και συχνότατα στερούνται χιούμορ ή πρωτότυπων μπινελικιών, είναι οι ερωτήσεις που θα βρω απο ένα κάρο παράξενους που περιμένουν μια “τελεσίδικη” απάντηση απο τον “know-it-all” Στέλιο, το επόμενο βήμα είναι να μου στήσουν βωμό και να αρχίσουν τις εκατόμβες, ίσως να μου αφήνουν και νεκρά ποντίκια ή γατάκια στο πατάκι της εξώπορτάς μου.
Το αστείο φυσικά είναι πως οι απαντήσεις πολλές φορές είναι εύκολο να βρεθούν μέσω Γούγλη, αυτό που χρειάζεται όμως είναι και λίγη κριτική ικανότητα και διασταύρωση πληροφοριών για να καταλάβεις αν διαβάζεις μπούρδες ή κάτι που έχει κάποια βάση. Δύσκολο όμως τούτο για κάποιον που θέλει μασημένη τροφή στο πιάτο ε;
Αν και στις περισσότερες ερωτήσεις απαντώ μέσω προσωπικού email, υπάρχουν ερωτήματα που εμφανίζονται αρκετές φορές ώστε να αρχίσουν να χαρακτηρίζονται “κλασσικά“, ίσως να έχουν και μια περιοδικότητα. Παραδείγματος χάριν, μετά το καλοκαίρι συνήθως λαμβάνω πολλές ερωτήσεις για το ανθρώπινο σώμα — και μια φορά και φωτογραφία πιθανού μελανώματος από τον ήλιο όπου ο αποστολέας θέλει τηλεδιάγνωση “αν είναι σοβαρό“.
Μάλλον κάτι τους πιάνει όλους, γυρνάνε πίσω στις δουλειές τους, βαριούνται την ζωούλα τους και αρχίζουν να ψάχνονται με μανία σχεδόν υποχόνδριου. Αποφάσισα λοιπόν να συλλέξω τέσσερις απο αυτές τις κλασικές ερωτήσεις, να τις απαντήσω μια και καλή μασώντας την τροφή σε πολτό και στα επόμενα σχετικά email που θα λάβω να απαντώ απλά με το μονόσειρο link προς αυτό το άρθρο. Ποια η δική μου ικανοποίηση στην όλη φάση; Τρώγοντας την μασημένη μου τροφή, αναπόφευκτα τρώτε και τα σάλια μου — πρακτικά είναι σαν να έχω γλωσσοφιληθεί με μεγάλο μέρος του αναγνωστικού μου κοινού. Ω ναι, η ανατριχίλα οφείλει να είναι αμφίδρομη!
Γιατί τα κόπρανα έχουν καφέ χρώμα και τα ούρα κίτρινα
Εχμ, ναι εντάξει — όλοι μας γνωρίζουμε πως κανένας αναγνώστης της στήλης μου δεν θα ρωτούσε το παραπάνω τόσο κόσμια. Η αρχική ερώτηση ήταν πιο κοντά στο “γιατί τα σκατά είναι καφέ και το κάτουρο κίτρινο” αλλά τουλάχιστον με τον ευπρεπισμό της το άρθρο μου μπορεί να το διαβάσει και η μαμά σου και ο παπάς της γειτονιάς σου. Τουλάχιστον οφείλεις να αναγνωρίσεις στον αναγνώστη πως την ψάχνει την δουλειά , ρωτάει κάτι τόσο απλό και καθημερινό που εσύ που γελάς με την ερώτηση πιθανότατα δεν αναρωτήθηκες για αυτό — πόσο μάλλον γνωρίζεις να το απαντήσεις.
Προσωπικά υποπτεύομαι πως ο αναγνώστης που το ρώτησε δεν είναι εκκολαπτόμενος επιστήμονας στα σπάργανα της αναζήτησης αλλά πολύ απλά αρέσκεται να κοιτάει επίμονα κάθε “μερίδα” που βγαίνει απο τα σπλάχνα του, ίσως να την αφαιρεί με συγκίνηση απο τον πορσελάνινο θεό για να την κρατήσει λίγο στην αγκαλιά του σαν νεογέννητο προτού την παραδώσει στα υδάτινα τάρταρα.
Η σύντομη απάντηση είναι σοκαριστικά απλή και παράξενη: τα κόπρανά σου και τα ούρα σου παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα σου! Εδώ με κοιτάς σαν βλάκας που είσαι, με κόρες και στόμα ορθάνοιχτα. “Το αιμα μου είναι κόκκινο“! Μπράβο σου, το ξέρεις, έχεις αιμορραγήσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή σου και όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε απο ποιά οπή…
Η πιο περίπλοκη απάντηση είναι πως το χρώμα των κοπράνων και των ούρων σου προέρχονται έμμεσα απο την αίμη, την ουσία που αποτελεί μέρος της αιμοσφαιρίνης και φέρει πάνω της τον γνωστό σίδηρο, και η οποία απελευθερώνεται απο τα ερυθροκύτταρα του αίματός σου όταν αυτά πεθάνουν.
Η αίμη μετατρέπεται σε μια άλλη ουσία, την χολερυθρίνη (bilirubin, την βρήκα γραμμένη και ως “μπιλιρουμπίνη” και ανατρίχιασα) η οποία απεκκρίνεται κυρίως μέσω της χολής. Αυτή η ουσία μέσα σου μετατρέπεται σε δυο άλλες ουσίες: την ουροχολίνη (urobilin) και την κοπροχολίνη (stercobilin), ουσίες οι οποίες είναι φώς φανάρι σε τι δίνουν τα χαρακτηριστικά χρώματά τους!
Σημαντικές πληροφορίες
- Το χρώμα των κοπράνων μπορεί να διαφέρει ανάλογα την διατροφή ή και ανάλογα την πάθηση! Δοκίμασε τεράστιες ποσότητες παντζαριού για ένα εξαιρετικό ρουμπινί χρώμα και μια καλή απόφραξη των χοληδόχων οδών για να δείς το χρώμα των σκατών σου χωρίς χρωστικές: αργυρόλευκο!
- Με τον ίδιο τρόπο μπορούν να χρωματιστούν τα ούρα. Το πόσο “κίτρινα” (εώς και βαθύ πορτοκαλί) είναι εξαρτάται απο τον βαθμό οξείδωσης της ουροχολίνης, η οποία γίνεται μέσα σου με την συνεισφορά βακτηριδίων. Αν προτιμάς τα ούρα σου πράσινα ή μπλε (Ανό για σενα χτυπάει η καμπάνα), η χρωστική μπλε του μεθυλενίου μπορεί να σου προσφέρει τέτοιες εξωτικές εμπειρίες.
- To “Bristol Stool Chart” είναι το όνειρο του κάθε κοπρόφιλου, άπαξ και περιγράφει ενδελεχώς την μορφή των κοπράνων και τα κατηγοροιοποιεί σε 7 διακριτούς τύπους με χαρακτηρισμούς όπως “ενιαίο και λείο σαν σαλάμι” ή “μικρά πετραδάκια σαν ξηροί καρποί“. Όχι, δεν χρησιμοποιούνται σε “πριβέ γκουρμέ εστιατόρια” κοπρολάγνων ώστε να μπορούν να παραγγείλουν εκλεπτυσμένα “μπριζόλα με γαρνιτούρα τύπου 5 και σάλτσα τύπου 7“, έχει αναπτυχθεί και χρησιμοποιείται απο γιατρούς για τον χαρακτηρισμό του δείγματος κοπράνων προς εξέταση.
Γιατί όταν τρίβω τα μάτια μου εμφανίζονται λάμψεις και χρώματα
Διότι έχεις υπερδυνάμεις και κάτι μεταφυσικό σίγουρα συμβαίνει εδώ! Ίσως να μπορείς έτσι να δεις και πλήρεις εικόνες, από τοπία και fractals μέχρι και πρόσωπα… ιερών φιγούρων (Βούδα, Χριστό, με τον Αλλάχ έχουμε ένα μικρό πρόβλημα διότι απαγορεύεται η απεικόνισή του). Χμ, δεν σε έπεισα; Τι σκατά , άρχισε να ξυπνάει η κριτική σου σκέψη εις βάρος της… “ανοιχτομυαλιάς” σου και των ευσεβών σου πόθων; Υπέροχα!
Το φαινόμενο αυτό που βλέπεις ανήκει στα “ενδοφθάλμια φαινόμενα” (entoptic phenomena), ανέλυσε την λέξη στα συνθετικά της -έτσι να μην πάει τζάμπα το δημοτικό που 6 χρόνια σε στέλναν αναγκαστικά- και θα μάθεις τι είναι. Το όνομά του είναι “φωσφαίνια” (phosphenes , θα τα βρείς στα ελληνικά και ως φωσφένια ). Το μάτι μας ως όργανο με… φυσική υπόσταση, έχει τους περιορισμούς και τις ιδιαιτερότητες της ύλης — μια από τις οποίες είναι πως σε κάθε όργανο μπορείς να έχεις “ψευδές σήμα” , “θόρυβο” ή “αλλοιώσεις“, οι οποίες προέρχονται απο το όργανό σου αυτό καθαυτό.
Τα παραπάνω τα γνωρίζουν πολύ καλά οι φωτογράφοι και οι ηχολήπτες, δεδομένου ότι δουλειά τους είναι να καταγράφουν και να επεξεργάζονται το “σήμα” απο ένα εξωτερικό όργανο προς τέρψη των φυσικών οργάνων σου. Αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση που τρίβεις τα μάτια σου, είναι να ενεργοποιείς λόγω πίεσης (μηχανικού ερεθίσματος) το οπτικό σου νεύρο με αποτέλεσμα να στέλνει “ότι να ‘ναι” σήματα στα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου σου.
Πολλές φορές αυτά είναι ασυνάρτητα, ορισμένες φορές όμως ο εγκέφαλος προσπαθώντας να τα ερμηνεύσει παράγει εικόνες. Τι εικόνες; Αναλογα τα ερεθίσματά του και πως τον έχεις εκπαιδεύσει να αναγνωρίζει “μοτίβα”.
Αν και το νεύρο του ματιού ενεργοποιείται κυρίως από οπτικό ερέθισμα (φως, φωτόνια) για τα οποία έχει χαμηλή ουδό (διάβαζε: ελάχιστη ένταση ερεθίσματος που το ενεργοποιεί), μπορεί να ενεργοποιηθεί και από ηλεκτρισμό, μαγνητικά κύματα, κινητική ενέργεια, και άλλους παράγοντες – απλά για αυτούς έχει μεγαλύτερη ουδό. Έτσι φωσφαίνια επίσης θα δεις όταν φτερνίζεσαι και εμφανίζονται εκείνα τα “χρωματιστά μυγάκια” ή όταν φας χαστούκι και δείς “αστεράκια“.
Σημαντικές πληροφορίες
- Η πιο ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη περίπτωση ενεργοποίησης οπτικού νεύρου (ή μάλλον οπτικών κέντρων) ήταν αυτή του Anatoli Petrovich Bugorski, ενός Ρώσου επιστήμονα που είχε ένα ενδιαφέρον ατύχημα. Καταλάθος… έχωσε το κεφάλι του στην δέσμη πρωτονίων ενός επιταχυντή σωματιδίων, η ακτίνα μπήκε απο το πίσω μέρος του κεφαλιού του και βγήκε κάτω από το ρουθούνι του. Δεν ένιωσε πόνο, επέζησε αν και με προβλήματα (ιονίζουσα ακτινοβολία γάρ) αλλά το ενδιαφέρον είναι το πως περιέγραψε τι ένιωσε. Είπε πως είδε μια λάμψη “πιο λαμπερή και απο χίλιους ήλιους“!
Γιατί όταν κοιτάω τον ουρανό βλέπω περίεργα σημάδια που μοιάζουν με αγγεία και σωλήνες
Για αρχή να επισημάνω πως δεν είναι αγγεία ή βακτήρια — πόσο μάλλον “μικροί σωλήνες“. Εκτός φυσικά αν έχει χωθεί στο μάτι σου ο Bob the Builder και έχει μετατρέψει τον αμφιβληστροειδή σου σε εργοτάξιο. Θα το πάμε λίγο χαλαρά και όμορφα, μπας και το πιάσεις. Συμφωνήσαμε παραπάνω πως το μάτι σου έχει φυσική υπόσταση, έτσι; Είναι ένα όργανο, ένα γκατζετάκι, καλοφτιαγμένο μεν αλλά πάνω απο όλα “μηχάνημα“.
Δες οποιαδήποτε συσκευή στο σπίτι σου, από ψυγείο εώς καφετιέρα και αμάξι και πες μου για πόσο καιρό “αντέχει” χωρίς να βγάλει προβλήματα. Εδώ θα κοιτάξεις μέσα στο μαγικό συρτάρι που συσσωρεύεις όλες τις εγγυήσεις από ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίες ουσιαστικά σημαίνουν το εξής: ο κατασκευαστής σου εγγυάται πως το κονσερβοκούτι που σου πούλησε θα δουλεύει καλά για Χ χρόνια και κόβει το πουλί του πως δεν θα πάθει κάτι μέσα σε αυτό το διάστημα. Αν πάθει, δεν θα κόψει το πουλί του φυσικά — απλά θα σου αντικαταστήσει ή θα σου επιδιορθώσει την συσκευή δωρεάν.
Ωραία, τώρα ψάξε στο άλλο στο συρτάρι, που έχει το πιστοποιητικό γεννήσεώς σου να βρείς την εγγύηση για το σάπιο κορμάκι σου και τα εξαρτήματα που το αποτελούν. Τι έγινε, δεν την βρίσκεις; Εδώ που τα λέμε πιθανότερο είναι να βρεις με τρεμάμενα χέρια και δακρυσμένα μάτια αντί για πιστοποιητικό γεννήσεως το πιστοποιητικό υιοθεσίας σου, παρά την εγγύηση για το κορμάκι σου… Και… πόσο καιρό, είπαμε, πως τα “φοράς” τα μάτια σου παλίκαρε;
Αυτό που βλέπεις και μοιάζει με μαύρα σημάδια ή σωληνάκια ονομάζεται μυοψία (floaters). Ουσιαστικά είναι πυκνώσεις του υαλώδους υγρού του ματιού (vitreous humour, αν έχεις λίγο χιούμορ και το θες και αυτό στα Αγγλικά για να το ψάξεις), τις οποίες δεν βλέπεις αυτές καθαυτές: αυτό που βλέπεις είναι η σκιά τους στον αμφιβληστροειδή σου!
Τέτοιες πυκνώσεις υπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, δεν είναι παθολογικές -δεν οφείλονται στον καθ’ έξιν αυνανισμό, δεν θα τυφλωθείς ούτε θα πεθάνεις- απλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τις προσέχουν. Για να τα προσέξεις πρέπει ή να είναι φάτσα κάρτα μέσα στο κεντρικό οπτικό σου πεδίο ή να έχεις πολύ χρόνο στα χέρια σου (με υποχόνδριες τάσεις) και να παρατηρείς τα πάντα πάνω σου και γύρω σου.
Στην δεύτερη περίπτωση ίσως σε περιμένει μια λαμπρή καριέρα στην φιλοσοφία. Αν θες να τα παρατηρήσεις , κοίτα μια μονόχρωμη φωτεινή επιφάνεια και κούνα τα μάτια σου — ίσως τα δείς! Μια τέτοια έξοχη “επιφάνεια” είναι ο ουρανός. Το έκανες; Χμ, απο εδώ και πέρα ξέρεις σε πιο σημείο του οπτικού σου πεδίου βρίσκονται και είσαι καταδικασμένος να τα παρατηρείς συνεχώς. “I just ruined your visual experience just for teh lolz!“.
Σημαντικές πληροφορίες
- Η μυοψία δεν είναι επικίνδυνη, όπως είπαμε παραπάνω εκτός αν παρουσιαστεί απότομα. Σε αυτήν την περίπτωση πας καρφί στον οφθαλμίατρο για βυθοσκόπηση (στο αφήνω για έκπληξη τι ειναι αυτό) διότι μπορεί να παίζει χοντρότερο πρόβλημα απο πίσω όπως αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.
- Αναρωτήθηκες διαβάζωντας τα παραπάνω γιατί βλέπεις αυτές τις μικρές πυκνώσεις και όχι π.χ. τα αγγεία του αμφιβληστροειδή σου που και πιο “στερεά” είναι και πιο πολυπληθή; Η απάντηση είναι πως τα βλέπεις και αυτά, τουλάχιστον από την μηχανική πλευρά του ζητήματος, απλά επειδή είναι “σταθερά” και δεν πλέουν μέσα στο υαλώδες υγρό ο εγκέφαλός σου τα έχει εντοπισμένα και τα “φιλτράρει” εκτός της εικόνας που βλέπεις με περισσή μαεστρία, κάνοντας τον Σάββα να φάει το Photoshop του και όλη την τσάντα με τα φίλτρα και τους παράξενους φακούς του.
Γιατί δεν μπορώ να γαργαλήσω τον εαυτό μου
Διότι είσαι παντελώς ανίκανος να διασκεδάσεις ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό, πόσο μάλλον τρίτους. Μη ψαρώνεις, είναι απολύτως νορμάλ, ίσως το πιο νορμάλ πράγμα πάνω σου. Αντίθετα με το “ρητό” των Τρυπών που εφαρμόζεις τακτικά και λέει “μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις, φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι“, η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να γαργαλήσεις τον εαυτό σου ακόμα και αν γνωρίζεις που ακριβώς γαργαλιέσαι όσο και να προσπαθείς. Δεν το πιστεύεις; Δοκίμασε το! Μπορείς έτσι επίσης να κρατήσεις απασχολημένους τους ηλίθιους φίλους σου για τουλάχιστον ένα 24ώρο στο πέρας του οποίου θα ανακοινώσουν πως “προσπάθησαν σκληρά αλλα δεν τα κατάφεραν“. And that’s what she said…
Η απάντηση, στην πιο απλή της μορφή, έγκειται στο προφανές: για να γαργαληθείς από κάτι πρέπει να υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, να γαργαληθείς χωρίς να γνωρίζεις που θα γαργαληθείς. Προσπαθώντας να γαργαλήσεις τον εαυτό σου αποτυγχάνεις διότι η “σωματαισθησία” σου , η αίσθηση δηλαδή του πού βρίσκεται κάθε μέρος του σώματός σου, σε ειδοποιεί πως το άγγιγμα που δέχεσαι είναι απο το ίδιο σου το σώμα (το χέρι σου) και μπορεί να “προβλέψει” (ουσιαστικά, γνωρίζει) που ακριβώς θα είναι το άγγιγμα.
Όσο παράξενο και να σου φανεί ξοδεύτηκαν λεφτά για την έρευνα (!) αυτών των φαινομένων, ξοδεύτηκαν λεφτά για να γαργαλάει ο ερευνητής τον εθελοντή, για να αυτογαργαλιέται ο εθελοντής, ακόμα και για να χρησιμοποιήσει “ρομπότ” ο εθελοντής για να γαργαληθεί — το οποίο έλεγχε μέσω joystick, έτσι ώστε να βγάλουν από την μέση τον παράγοντα “με γαργαλάω με το χέρι μου“. Τα παραπάνω εκτός ότι αποτελούν μαζί με τα πειράματα για τον ανθρώπινο οργασμό εφαλτήριο να ασχοληθείς με τις επιστήμες, έριξαν λίγο παραπάνω φως στην υπόθεση. Απ’ ό,τι φαίνεται η παρεγκεφαλίδα είναι που χαλάει την φάση στους “αυτογαργαλιστές”, είναι ο “μαρτυριάρης” που λέει στον σωματοαισθητικό φλοιό που ακριβώς θα γαργαληθεί, οπότε η φάση είναι στημένη, καρφωτή και λαδωμένη και αυτός δεν αντιδρά!
Σημαντικές πληροφορίες
- “Η επιστήμη δεν έχει εξηγήσει γιατί γαργαλιόμαστε“. Ω, λατρεύεις τις βαρύγδουπες δηλώσεις Miss Storm ιδίως όταν κατά παράξενο τρόπο θεωρείς πως αποτελούν επιχειρήματα “κατά” της επιστήμης, σε ένα δικό σου σύστημα πεποιθήσεων που προφανώς έχει απαντήσεις για τα πάντα. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ξεκάθαρο γιατι γαργαλιόμαστε, γαργαλιούνται πάντως πολλά πρωτεύοντα, ίσως ορισμένα ποντίκια και μια ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι αν γαργαλιούνται τα δελφίνια!
- Υπάρχουν αρκετές θεωρείες για τον πιο λόγο μπορεί να γαργαλιόμαστε, απο το ότι μπορεί να είναι ένα παραπροϊόν της αυξημένης σωματαισθησίας μας εώς το ότι μπορεί να βοηθάει το έμβρυο να πάρει την κατάλληλη θέση στην μήτρα ή να συσφίγγει τους δεσμούς ενός γκρουπ ατόμων σαν μορφή παιχνιδιού. Ρίξτε περισσότερα λεφτά στην έρευνα για το γαργαλητό και τον οργασμό για να μάθουμε!
- Μπορείς να γαργαληθείς χωρίς να σε γαργαλήσουν. Αρκεί ο άλλος να σε… “απειλήσει” πως θα σε γαργαλήσει και να προσπαθήσει να το κάνει. Ένα ποσοστό των ανθρώπων μπορεί να νιώσει αυτό το “γαργάλημα” χωρίς ο άλλος να τους αγγίζει.
- Υπάρχει πιθανότητα να… γαργαλιούνται και οι πιγκουϊνοι. Χμ, να το κάνουμε sport και να το πούμε “Extreme Tickling“; Δέχομαι εθελοντές απο τους αναγνώστες μου να αναλάβουν να γαργαλίσουν δράκους του Κομόντο.
