Ζοριλίκια, πολλά ζοριλίκια. Σήμερα επιτέλους θα κάτσουμε με την ησυχία μας και θα περιλάβουμε μια βιογραφία με σασπένς, ίντριγκες, συνωμοσίες και φόνους, όπως της πρέπει.
Ξεκινώντας, αν κυκλοφορείς καιρό στη στήλη με τα αφιερώματα και τις βιογραφίες, προφανώς θα θυμάσαι πως πριν περίπου ένα χρόνο είδαμε τις ομορφιές της φαμίλας των Borgia. Έπειτα από το εν λόγω άρθρο ο παλαιο-μάγειράς μας μου τριβέλισε το κεφάλι να κάτσω να δω την σειρά της Showtime για δαύτους. ΟΚ, το έκανα με καθυστέρηση εξαμήνου και δε το μετάνιωσα, αν και οφείλω να ομολογήσω πως με λίγωσε το sugar coatting που έκαναν οι σεναριογράφοι στις περσόνες των πρωταγωνιστών.
Έτερον εκάτερον, σε κάποιο σημείο της εμφανίζεται η καταπληκτική Αικατερίνη Σφόρτσα, η οποία παρά ελαχίστων προβληματικών της σημείων ήταν από τους πιο δυνατούς χαρακτήρες στη σειρά. Κατ’ αρχάς: Τύπισσα με κανονική πανοπλία και όχι τσίγκινο μαγιό: έρωτας. Τα υπόλοιπα για την απεικόνιση της Sforza δε θα τα πω εδώ, να δεις την σειρά.
Τέλος πάντων, απ’ ότι κατάλαβες ενθουσιάστηκα με την αφεντιά της στη σειρά και κάνοντας μια μικρή έρευνα είδα πως και στην πραγματικότητα ήταν μια ιδιαιτέρως badass κυρία, με βιογραφικό άξιο να παρουσιαστεί στη στήλη. Ξεκινάμε χωρίς περιστροφές:
Η Αικατερίνη Σφόρτσα (αγγλικά: Caterina Sforza) γεννήθηκε κάπου στις αρχές του 1463 στο Μιλάνο και ήταν ένα από τα τέσσερα εκτός γάμου τέκνα του Δούκα Galeazzo Maria Sforza και της ερωμένης του Lucrezia Landriani. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της πρέπει να τα πέρασε με τους συγγενείς της μητέρας της. Από το 1466, όταν ο Galeazzo πήρε επισήμως το δουκάτο του Μιλάνου στα χέρια του μετά το θάνατο του πατέρα του, η μικρή Caterina και τα αδέρφια της Carlo, Alessandro και Chiara μπήκαν υπό την προστασία του και πήγαν να μείνουν μαζί του στην Αυλή.
Την ανατροφή τους για αρχή την ανέλαβε η γιαγιά τους, Bianca Maria Visconti, ενώ στη συνέχεια η φροντίδα τους πέρασε στη δεύτερη σύζυγο του Galeazzo, την Bona του Savoy. Για καλή τύχη της Caterina και των υπόλοιπων τέκνων του δούκα, αμφότερες γιαγιά και μητριά ήταν πολύ εντάξει απέναντι τους.
Η γιαγιά Bianca ανέλαβε εκτός των άλλων την μόρφωση των πιτσιρικιών. Πέρα από την πλήρη ουμανιστική παιδεία που έλαβε η Caterina, όπως έπρεπε σε ένα τέκνο αριστοκρατικής φαμίλιας, εξαιτίας της γιαγιάς της έμαθε να είναι περήφανη για τη στρατοκαυλική παράδοση της οικογένειας Sforza, καθώς και να μη κωλώνει να βρεθεί σε μάχη ή σε στρατηγικές συνεννοήσεις.
Παράλληλα, από τη θετή της μητέρα ενστερνίστηκε πιο παραδοσιακά “θηλυκές” ποιότητες, οι οποίες όμως, όπως θα δεις στη πορεία, δεν ήταν και πολύ του γούστου της. Επίσης, από μικρή ηλικία εξαιτίας του πατέρα της, απέκτησε μεγάλη αγάπη για το-πλέον απάνθρωπο-σπορ του κυνηγιού.
Από εκεί και πέρα ήταν αναγκασμένη να χωρέσει μέσα στα καλούπια που είχε ορίσει η πατριαρχία της αριστοκρατίας για τις γυναίκες της. Στα 10 της την πάντρεψαν με τον Girolamo Riario που της έριχνε 20 χρόνια. Φυσικά, ο γάμος τους ήταν “λευκός” μέχρι η Caterina να πατήσει τα 14 της, που ήταν η επιτρεπόμενη ηλικία για την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης εκείνα τα χρόνια — παιδοφιλική κουλτούρα με κάνεις και κλαίω.
Στα 14 της, εν έτη 1477, ο Riario την πήρε μαζί του στη Ρώμη, όπου ο θείος του ο Σίξτος Δ’ έκανε κουμάντο στον παπικό θρόνο. Τον επόμενο χρόνο απέκτησε το πρώτο της παιδί με τον Riario, μια κόρη την οποία ονόμασαν Bianca και μέσα στα υπόλοιπα 9 χρόνια απέκτησαν μαζί άλλα 5 παιδιά.
Εκεί στη παπική Αυλή, η μικρή και άδολη Caterina άρχισε να ανθίζει και να γίνεται μια από τις πιο φημισμένες αριστοκράτισσες της Ρώμης. Ο Riario βέβαια προσπάθησε να την εμποδίσει να ασχοληθεί με τα πολιτικά παιχνίδια, αλλά με την ανατροφή που είχε λάβει κάτι τέτοιο ήταν μάλλον αδύνατο. Έτσι, εκτός των άλλων έγινε, ανεπίσημα μεν, διάμεση μεταξύ της Αυλής της Ρώμης και των υπόλοιπων ιταλικών πόλεων, ιδίως του Μιλάνου.
Παράλληλα, η επιρροή και η στρατιωτική δύναμη του Riario αυξανόταν διαρκώς εξαιτίας της σχέσης του με τον Πάπα, ο οποίος του προσέφερε στο πιάτο την περιοχή του Forli πού ως τότε άνηκε στην οικογένεια Ordelaffi. Για να κερδίσει την εύνοια των κατοίκων, ο Riario αρκέστηκε σε κινήσεις και έργα προβολής, όπως η μείωση φόρων και η ανέγερση εκκλησιών και λαμπρών δημόσιων κτηρίων — ό,τι δηλαδή έκαναν σχεδόν όλοι οι άρχοντες και οι πολιτικάντιδες ανά την ιστορία.
Δυστυχώς αυτή η εποχή ευημερίας για την Caterina και τον σύζυγό της έφυγε ανεπιστρεπτί μετά το θάνατο του Σίξτου το 1484. Όταν ο Πάπας τίναξε τα πέταλα ξέσπασε ένας μεγάλος πανικός από εξεγέρσεις πολιτών στη Ρώμη, οι οποίες φυσικά στράφηκαν ενάντια στην αριστοκρατία. Μέσα σε όλο το πάρτι χαρντ που έπαιξε, το παλάτι του Riario στη Πλατεία των Άνθεων λεηλατήθηκε και σχεδόν καταστράφηκε.
Η τότε επτά μηνών έγκυος – Caterina στάλθηκε από τον Riario στο Castro Sant’ Angelo για να διευθύνει τους εκεί στρατιώτες, και για να κρατάει ένα εξ’ αποστάσεως βλέφαρο στην εκλογή του νέου Πάπα.
Με το που πάτησαν όμως στην Αγία Ρώμη οι καρδινάλιοι, για να βάλουν μπρος τις διαδικασίες εκλογής νέου Πάπα, το πρώτο τους μέλημα ήταν να κάνουν έναν διακανονισμό με τον Riario, σύμφωνα με τον οποίο θα έπαιρνε 8.000 δουκάτα και θα έφευγε για το Forli μια και καλή. Η Caterina μόλις έμαθε για αυτό πήρε ανάποδες, αύξησε την άμυνα στο Saint’ Angelo και προκάλεσε τους καρδινάλιους να ζυγώσουν κατά εκεί και να επαναδιαπραγματευτούν το ζήτημα.
Δυστυχώς για την ίδια, μετά από πιέσεις του συζύγου της αναγκάστηκε να παραδοθεί και κάπου προς τα τέλη του Οκτώβρη του 1484 έφυγε για το Forli.
Εκεί, δίχως τη στήριξη του νέου Πάπα, τα οικονομικά του Riario άρχισαν να παίρνουν τη κάτω βόλτα με αποτέλεσμα να επιβάλλει δυσβάστακτους φόρους στους κατοίκους της περιοχής, και εξαιτίας αυτού και άλλων ζητημάτων διαδοχής σχετικά με το Forli, να πέσει κατακόρυφα η δημοτικότητά του.
Αυτή η πτώση ήταν κυριολεκτικά θανατηφόρα, μιας και υπήρχαν πλέον τριγύρω πολλοί συνωμότες που ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, με βασικότερους την αριστοκρατική οικογένεια των Orsi.
Μετά από μια ντουζίνα απόπειρες, οι Orsi κατάφεραν να τον καθαρίσουν, ενώ παράλληλα πήραν όμηρο τη Caterina και τα παιδιά της, ζητώντας να τους δοθεί το κάστρο στο Forli. Η Caterina τους έπεισε να την αφήσουν να πάει η ίδια στο κάστρο και να κάνει τους διακανονισμούς με τον αρχηγό της φρουράς του κάστρου, Tommaso Feo.
Με το που την άφησαν ελεύθερη, όμως, και διάβηκε τις πύλες του κάστρου, άρχισε να εξαπολύει απειλές για το πώς θα τους κάνει να υποφέρουν για την προδοσία τους.
Ο θρύλος λέει πως όταν την απείλησαν ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά της αυτή σήκωσε τα φουστάνια της δείχνοντάς τους το περήφανο μουνί της και φώναξε “Ho con me lo stampo per farne degli altri!“, που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει “Έχω το καλούπι για να κάνω και άλλα!” κι έπειτα με τη βοήθεια του Ludovico il Moro τους άλλαξε τα πρέκια και πήρε πίσω την κυριαρχία του Forli.
Έπειτα από αυτό το σκηνικό και αφού τιμώρησε σύσσωμη την οικογένεια των Orsi και των λοιπών συνωμοτών, συν γυναιξί και τέκνοις, άρχισε να ασκεί χρέη αντιβασιλέα μέχρι ο μεγαλύτερός της γιος Ottavio να φτάσει στη νόμιμη ηλικία για να διοικήσει τις επαρχίες του Forli και της Imola που του αντιστοιχούσαν. Από εκεί κι έπειτα το έριξε στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, εκπαίδευε τους στρατιώτες της και πόνταρε τα πάντα στην ευημερία των κτήσεών της.
Παράλληλα, στον παπικό θρόνο της Ρώμης ανέβηκε ο Rodrigo Borgia ως Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ’. Αυτό αρχικά φάνηκε σαν μια καλή εξέλιξη για την Caterina, αλλά όπως γνωρίζουμε πλέον, με τους Βοργίες πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
Βλέπεις εκείνο τον καιρό ο βασιλιάς Charles της Γαλλίας ήθελε να διεκδικήσει το βασίλειο της Νάπολης, έχοντας αρχικά τις ευλογίες του Rodrigo, πράγμα που έφερε πολλές αναμπουμπούλες μέσα στην Ιταλία. Η δικιά μας, άσχετα αν η επικράτειά της ήταν μικρή, γνώριζε πως ήταν στρατηγικής σημασίας για το πέρασμα του Charles στην Ιταλία, αλλά αποφάσισε να κρατήσει ουδέτερη στάση. Όταν όμως ο Πάπας εναντιώθηκε στην εισβολλή του Charles, η Caterina έσπευσε να πάρει το μέρος του ενάντια στο Γάλλο βασιλιά.
Η κατάσταση ήρθε πάλι τούμπα όταν τα παπικά στρατεύματα άρχισαν να χάνουν. Τότε η Caterina άλλαξε πάλι στρατόπεδο, αφήνοντας τον Charles να περάσει. Και πάλι λόγω του χειρισμού της θεωρήθηκε ουδέτερη και είχε για στιγμή το κώλο της καλυμμένο.
Πέρα από αυτά τα όμορφα σκηνικά, η δικιά μας παντρεύτηκε κρυφά τον Giacomo Feo, μιας και αν μαθευόταν ο γάμος της θα έχανε όχι μόνο τα παιδιά της, αλλά και τη διαχείριση της επικράτειας του γιου της. Το ότι είχε πάνω από το κεφάλι της αρκετούς δυσμενείς νόμους αναφορικά με τη δικαιοδοσία της να διοικεί, πέρα ότι την ζόριζε, την έκανε και ιδιαίτερα επιφυλακτική. Τόσο επιφυλακτική που χτυπούσε το σκούρο κόκκινο στο υπερβολόμετρο μερικές φορές. Πιάσε χαρακτηριστικό σκηνικό:
Μετά το θάνατο του πρώτου της συζύγου άρχισαν να βγαίνουν βρώμες ότι η δικιά μας θα παντρευόταν τον Antonio Maria Ordelaffi, ο οποίος εκείνο το καιρό της κολλούσε απαράδεκτα. Μέχρι και ο ίδιος την είχε πιστέψει τη φάση και άρχισε να διαλαλεί πως η Caterina του είχε τάξει γάμο. Και εκτός αυτού άρχισαν και άλλοι να διαδίδουν την παραπάνω φήμη.
Η Caterina όμως δε σκόπευε να τον παντρευτεί και τα πήρε κρανίο σαν έμαθε ότι βγήκε τέτοιο φιρμάνι στους αριστοκρατικούς κύκλους της Ιταλίας. Έτσι είπε να λύσει το θέμα με τη μπρουτάλ κομψότητα που την διέκρινε: έκλεισε στη μπουζού όσους άρχισαν την ιστορία των κουτσομπολιών με τα στεφανώματα και άφησε τη σύγκλητο της Βενετίας να περιποιηθεί τον Ordelaffi, o οποίος στάλθηκε για διακοπές δεκαετίας στο Friuli.
Φαντάσου να ζούσε στις μέρες μας η Sforza. Θα είχε κλείσει όλο το επιτελείο της μεσημεριανής κουτσομπολίστικης ζώνης στη ψυρρού. Θα είχε κάνει κομφετί όλες τις κωλοφυλλάδες τύπου Ciao και θα τις τάιζε στους συντάκτες τους, τους οποίους θα τάιζε στα λιοντάρια. Θα είχε κάνει το κόσμο άνω – κάτω γιατί το FORLI και η IMOLA έπρεπε να είναι στα χέρια της και κανένας κουτσομπόλης δεν θα τη χαλούσε τη ζαχαρένια. Γκέγκε;
Με τον Feo έκανε ένα παιδί, τον Bernardino. Φυσικά εξαιτίας αυτού ήταν αδύνατο να κρύψουν το αναμεταξύ τους νταραβέρι και πολλοί ανησυχούσαν πως θα καταχραζόταν την εξουσία της και θα έκλεβε, οσάν γλυφιτζούρι από εξάχρονο, το Forli και την Imola από τον πρωτότοκο της γιο. Πάνω σε αυτή την ανησυχία κτίστηκε ολόκληρη συνομωσία με σκοπό να βγουν από τη μέση η Caterina και ο Feo. Η Caterina μυρίστηκε τους συνομώτες πριν αυτοί κινηθούν και τους έστειλε με χαρά και τσακπινιά στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Εδώ που τα λέμε οι αποτυχημένοι συνωμότες κάπου είχαν τα δίκια τους. Βλέπεις, ο Feo άρχισε να καταχράζεται την εξουσία που του δόθηκε από τη Caterina και να κάνει χοντράδες, συμπεριλαμβανομένου και του να χαστουκίσει τον Ottavio σε δημόσια θέα. Not so clever Mr. Feo!
Έτσι στήθηκε ακόμα μια συνωμοσία, στην οποία πήραν μέρος και κάποια από τα παιδιά της Caterina, για να καθαρίσουν τον Feo. Και αυτή τη φορά τα κατάφεραν. Δε προέβλεψαν όμως ότι η Caterina δε τα σήκωνε κάτι τέτοια, παρά του ότι η συνομωσία έγινε εις βάρος του Feo με σκοπό να μείνει η γεωπολιτική δύναμη των κτήσεων της Caterina στα χέρια της και σε αυτά των παιδιών της.
Η δικιά μας ήταν τόσο λυσσασμένη από θυμό που οργάνωσε ολόκληρη σφαγή για να εκδικηθεί τους δολοφόνους του δεύτερού της συζύγου. Και όχι μόνο φρόντισε όλοι τους να βασανιστούν απάνθρωπα πριν εκτελεστούν, αλλά η μπάλα πήρε και τα γυναικόπαιδα τους με ίση βιαιότητα. Με τα ως τώρα δεδομένα περίμενες κάποια πιο ήπια αντιμετώπιση;
Βέβαια το ότι την τύφλωσε η οργή της τής στοίχισε πολιτικά, μιας και μετά από αυτή τη μεγάλη σφαγή έχασε για πάντα την εύνοια των υπηκόων της.
Ένα χρόνο μετά από το φόνο του Feo, το 1496 γνώρισε τον τρίτο της σύζυγο, τον Giovanni de’ Medici, ο οποίος κυκλοφορούσε με το επίθετο “il Popolano” μιας και μαζί με τον αδερφό του τον Lorenzo τα είχαν σπάσει με την υπόλοιπη οικογένεια των Μεδίκων. Με τον Giοvanni ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και ευτυχώς λόγω του ήπιού του χαρακτήρα, τα παιδιά της τον δέχτηκαν ως σύζυγό της και ο γάμος τους έγινε-πάλι κρυφά- το Σεπτέμβριο του 1497.
Όμως παρά τον καινούριο της έρωτα, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία δεν ήταν και οι καλύτερες. Πιο συγκεκριμένα οι Φλωρεντινοί με τους Βενετούς βρισκόταν σε άσχημη αντιμαχία και η Caterina έπρεπε να έχει τη φωλιά της φυλαγμένη, μιας και οι κτήσεις που διοικούσε βρισκόταν ανάμεσα σε αυτές τις δύο πόλεις. Πήρε το μέρος των Φλωρεντινών και αυτό είχε αποτέλεσμα να έρθει σε σύρραξη με τους Βενετσιάνους, οι οποίοι αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα προς Φλωρεντία μεριά από τον πιο σύντομο δρόμο, δια μέσου του Forli.
Αρχικά οι Βενετοί προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στα στρατεύματα της Caterina, εν τέλει όμως η άμυνα του Forli στάθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική, αναγκάζοντάς τους να αλλάξουν διαδρομή, καθυστερώντας και αποδυναμώνοντας τους σημαντικά. Η σθεναρή άμυνα της Sforza απέναντι στους Βενετούς ήταν αυτή που της έδωσε το προσωνύμιο “Η Τίγρη του Forli“. RAWR!
Δυστυχώς αυτή της η νίκη επισκιάστηκε από τον θάνατο του αγαπημένου της Giovanni, ένα χρόνο μετά τον γάμο τους, από ασθένεια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να έρθει αντιμέτωπη με τους Βοργίες μιας και αυτοί τα έκαναν πλακάκια με τον καινούριο Γάλλο βασιλιά Louis ΧΙΙ, ο οποίος ήθελε το Μιλάνο και τη Νάπολη για τη πάρτη του, και τους Βενετούς, με τους οποίους η Caterina είχε προηγούμενα. Πέρα από αυτό, είχε και συμμαχία με το Μιλάνο, μιας και όχι μόνο ήταν η γενέτειρά της, αλλά βρισκόταν και στα χέρια του θείου της Ludovico il Moro.
Για να μη τα πολυλογούμε, o Αλέξανδρος ακύρωσε, με παπικό διάταγμα, την κυριαρχία των Ιταλών φεουδαρχών, περιλαμβανομένης και της Caterina. Αυτή ζήτησε βοήθεια από τη Φλωρεντία, αλλά δε τη πήρε μιας και ο Πάπας κρατούσε ήδη τους Φλωρεντινούς από τα κάκαλα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει σε σχέση με τη Φλωρεντία ήταν να στείλει εκεί τα παιδιά της για να είναι πιο ασφαλή.
Από εκεί και έπειτα έτρεχε μόνη της για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα και να υπερασπιστεί τις κτήσεις της, μαζεύοντας πυρομαχικά, τρόφιμα και εκπαιδεύοντας στρατιώτες.
Στις 24 Νοεμβρίου ο Cesare Borgia πάτησε το πόδι του στην Imola, όπου οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες — τα είπαμε άλλωστε, τη Caterina την είχαν στη μπούκα.
Γνωρίζοντας το αυτό, η Caterina ρώτησε τους κατοίκους του Forli αν είναι πρόθυμοι να σκύψουν το κεφάλι τους στους Βοργίες, ή να αμυνθούν και να κρατήσουν τη κατάσταση ως έχει. Επειδή όμως αργούσαν να της δώσουν κάποια ξεκάθαρη απάντηση, θεώρησε πιο σοφό να τους απαλλάξει από τους όρκους πίστης απέναντί της, να κλειστεί στο κάστρο της και να περιμένει ετοιμοπόλεμη τους επιδρομείς.
Εις μάτην ο Cesare προσπαθούσε να την κάνει να παραδοθεί, με το καλό (ζητώντας σύμφωνο ειρήνης) ή με το άγριο (επικηρύσσοντάς την, νεκρή ή ζωντανή, για 10.000 δουκάτα) Από την μεριά της η Caterina προσπαθούσε να γυρίσει το παιχνίδι προς όφελός της, φτάνοντας σε σημείο να προσπαθήσει να απαγάγει και να κρατήσει όμηρο τον Cesare όταν αυτός πλησίασε το κάστρο με σκοπό να διαπραγματευτεί μαζί της.
Τέλος πάντων, οι εχθροπραξίες μεταξύ τους κράτησαν πολύ καιρό, μέχρι που ο Cesare αποφάσισε πως ο μόνος τρόπος να νικήσει ήταν να βομβαρδίζει το κάστρο της Caterina κυριολεκτικά μέρα-νύχτα. Οι αποκλειστικά ημερήσιες επιθέσεις που εφάρμοζε στην αρχή υπήρξαν άκαρπες, αφού τα βράδια οι στρατιώτες της Caterina έχτιζαν ότι γκρεμιζόταν — φαντάσου τη φάση κάπως σαν και αυτή με το γιοφύρι της Άρτας αλλά στο αντίστροφο, και χωρίς το χτίσιμο της κόρης.
Στις 12 Ιανουαρίου του 1500 ο Cesare κατάφερε να εισβάλλει στο κάστρο της Caterina. Μετά από την αιματοχυσία που ακολούθησε το μεγάλο ντου, η Caterina παραδόθηκε μόνη της, όχι όμως στο Cesare, αλλά στον Γάλλο Antoine Bissey, τον βασιλικό εκπρόσωπο από τη Dijon. Εδώ η δικιά μας εκμεταλλεύτηκε μια νομική ρύθμιση προς όφελος της: οι Γάλλοι είχαν ένα νόμο που τους απαγόρευε να κρατάνε γυναίκες ανάμεσα στους αιχμαλώτους πολέμου, πράγμα που η Caterina γνώριζε και δεν άφησε να πάει χαμένο — το χαϊτζακάρισμα της πατριαρχίας στα καλύτερά του.
Οπότε της φέρθηκαν ως “φιλοξενούμενη” παρά ως αιχμάλωτη. Μπορεί έτσι να μη γλίτωσε την εχθρότητα, ή τον περιορισμό της στο παλάτι του Belvedaire στη Ρώμη, αλλά γλίτωσε ένα σωρό κακομεταχειρήσεις και βασανιστήρια που θα μπορούσε να είχε υποστεί αν βρισκόταν με το στάτους της αιχμάλωτης και δη από τον Cesare Borgia. Προς το Μάρτη του 1500 βέβαια επιχείρησε να δραπετεύσει από την ασφυκτική “φιλοξενία” που της παρείχαν στη Ρώμη, απέτυχε και κατέληξε στο Castro Saint’Angelo.
Εν τέλει, το 1500 ο Γάλλος στρατηγός Yves d’Allègre πέρασε από τη Ρώμη και την ελευθέρωσε, μιας και κάτω από τη δική του επιτήρηση βρισκόταν στην αρχή της αιχμαλωσίας της πριν μεταφερθεί στη Ρώμη. Ο τύπος μάλλον δεν δεχόταν να την έχει στη στενή ο Πάπας και μάλιστα με ψευδείς κατηγορίες ότι πήγε να τον φαρμακώσει με δηλητηριασμένα γράμματα που του έστειλε το 1499, μετά την ακύρωση της εξουσίας της μέσω του παπικού διατάγματος.
Ελεύθερη πια, πήγε στη Φλωρεντία οπού τη περίμεναν τα παιδιά της στο αρχοντικό του νεκρού αγαπημένου της Giovanni. Όμως δεν ήταν ευχαριστημένη με τις συνθήκες διαβίωσης εκεί και παράλληλα βρισκόταν σε δικαστική διαμάχη με τον Lorenzo de Medici, το γαμπρό του Giovanni, για τη κηδεμονία του γιου της. Τελικά το 1504 κέρδισε τη διαμάχη.
Παράλληλα, το 1503 ο Πάπας Αλέξανδρος άφησε τον παπικό θρόνο και πήγε να συναντήσει τον δημιουργό του, και ο καινούριος Πάπας, ο Ιούλιος Β’ ήταν θετικά προσκείμενος στην ιδέα της αποκατάστασης της εξουσίας των φεουδαρχών στις παλιές τους κτίσεις. Μόνο που όσο και αν το έτρεξε το πράγμα η Caterina, οι κάτοικοι του Forli και της Imola δεν την ήθελαν πίσω και έτσι η διαδοχή πήγε στον Antonio Maria Ordelaffi και η δικιά μας, χάνοντας κάθε ελπίδα να ξαναβρεθεί στην εξουσία, αποφάσισε να τσιλλάρει, να αφιερωθεί σε παιδιά και εγγόνια, αλχημιστικά πειράματα και αποστολή ραβασακίων σε παλαιούς γνωστούς και φίλους.
Δυστυχώς αυτή η περίοδος ηρεμίας δε κράτησε για πολύ μιας και τον Απρίλη του 1509 άρπαξε μια βαριά πνευμονία όπου εν τέλει την έστειλε στο τάφο στις 28 Μαΐου του ίδιου έτους.
Και εδώ μας τελείωσε η Caterina Sforza και η πολύπαθη ζωή της. Υπήρξαν μπόλικοι ιστορικοί που παραλλήλισαν την περίπτωσή της με αυτή της Isabella της Καστίλλης στη μπρουταλιά με την οποία αντιμετώπιζε τους εχθρούς της.
Ας μη γελιόμαστε, δεν ήταν καμιά μορφή αγιοσύνης και ούτε ήθελε να αποδείξει κάτι τέτοιο, για τα συμφέροντά της πάλευε και όπως φάνηκε παραήταν περήφανη για να τα παρατήσει αμαχητί.
Πάντως η περίπτωση της έχει ενδιαφέρον από τη σκοπιά του ότι είχε μεν ταξικό προνόμιο, αλλά εξαιτίας της έλλειψης ανδρικού προνομίου συναντούσε έντονες δυσκολίες και αγκυλώσεις, τις οποίες παρέκαμπτε, πληρώνοντας όμως συχνά άσχημα τιμήματα για τις επιλογές της.
Αν το δούμε κάπως πιο πεσιμιστικά, έπαιζε σε ένα παιχνίδι στο οποίο ήταν μάλλον εξ’ αρχής καταδικασμένη να χάσει. Παρόλα αυτά δε το έβαλε κάτω και εξαιτίας αυτής της επιμονής άφησε το ιστορικό στίγμα της, όχι μόνο σαν “Τίγρη του Forli” αλλά και ως μια από τις γνωστότερες γυναίκες της Αναγέννησης.
: Ενδιαφέρουσες ιστορίες από την αναγεννησιακή Ιταλία Σήμερα θα περιλάβουμε μια βιογραφία με σασπένς){kind=link}