Δέκα χρόνια πριν, η SEGA ανακοίνωσε την παύση της κυκλοφορίας του Dreamcast, τρία μόλις χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Το πρόωρο αυτό τέλος, αποτέλεσμα της δυναμικής του brand name του PlayStation, χάρισε στην τελευταία κονσόλα της ιαπωνικής εταιρείας σχεδόν θρυλική υπόσταση στους κύκλους των κατόχων της και όχι μόνο.
Οι λόγοι είναι αρκετοί και θα μπορούσαν να αναλυθούν σε κάποιο πιθανό μελλοντικό αφιέρωμα του Enternity. Ένας από αυτούς ήταν και ο υψηλός μέσος όρος ποιότητας των κυκλοφοριών της ίδιας της SEGA, είτε επρόκειτο για άψογες μεταφορές τίτλων από τα arcades είτε για παραγωγές ειδικά για το Dreamcast.
Το Dreamcast Collection αποτελεί την πρώτη από μία σειρά συλλογών που έχει σκοπό να αποτίσει φόρο τιμής στην «αδικοχαμένη» κονσόλα, περιλαμβάνοντας τέσσερις γνωστούς first-party τίτλους της εποχής. Το πρόβλημα με αυτού του είδους τις συλλογές είναι ότι μπορεί πολύ εύκολα να περάσουν από το ένα άκρο (φόρος τιμής) στο άλλο (προσπάθεια αποκόμισης κέρδους με τον μικρότερο δυνατό κόπο). Δυστυχώς, εδώ η πλάστιγγα δείχνει πολλές φορές να γέρνει προς το δεύτερο από τα προαναφερθέντα άκρα.
Η πιο προφανής από τις επιλογές είναι το Sonic Adventure, ο εμπορικότερος τίτλος του Dreamcast και η πρώτη πραγματική εξόρμηση της μασκότ της SEGA στις τρεις διαστάσεις. Τότε, ήταν πολύ εύκολο να παραβλέψει κανείς τα προβλήματα του παιχνιδιού, γιατί επρόκειτο για το πρώτο εντυπωσιακό δείγμα του «gaming στα 128 bit». Προερχόμενοι από το πρώτο PlayStation, οι παίκτες δεν είχαν ξαναδεί γραφικά τέτοιας λεπτομέρειας να κινούνται σε τόσο υψηλές ταχύτητες, στο πλαίσιο ενός πλήρους action/adventure.
Η προβληματική κάμερα, ο δύστροπος χειρισμός, τα τραγικά cut-scenes και οι αδιάφοροι χαρακτήρες που πλαισίωναν τον Sonic φαίνονταν ως απλά ατοπήματα τότε, κάτι που όμως δεν ισχύει και για τη σημερινή εποχή. Επιπλέον, η αδυναμία -ή μάλλον, απροθυμία- της SEGA να προσφέρει έστω και ένα στοιχειώδες widescreen mode, τονίζει ακόμη πιο άσχημα την ηλικία του παιχνιδιού, το οποίο είναι το πιο πλήρες σε περιεχόμενο από τα υπόλοιπα του πακέτου, αλλά και το πιο γερασμένο σε επίπεδο μηχανισμών.
Ώρα για… ψάρεμα λοιπόν. Το SEGA Bass Fishing, παρά την φαινομενικά αδιάφορη θεματολογία του, είχε αφήσει το στίγμα του στο Dreamcast, λόγω του περιφερειακού που το συνόδευε κατά την κυκλοφορία του. Επρόκειτο για ένα χειριστήριο-καλάμι ψαρέματος, το οποίο έδινε άλλη διάσταση στο παιχνίδι, καθιστώντας την μεταφορά από τα arcades άψογη σε όλα τα επίπεδα και την όλη εμπειρία ιδιαίτερα διασκεδαστική και πιστή στην δραστηριότητα που αποτύπωνε.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και για την παρούσα έκδοση. Δύσκολα θα μποροούσε να γίνει κάτι διαφορετικό, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα ικανοποιητικό παιχνίδι ψαρέματος πέστροφας, που όμως δύσκολα θα κρατήσει τους παίκτες κοντά του για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επόμενη στάση, το Crazy Taxi, το οποίο προσφέρει ακριβώς αυτό που υπονοεί ο τίτλος του: την παραλαβή και διανομή επιβατών στον προορισμό τους με τον γρηγορότερο και πιο εντυπωσιακό τρόπο. Ο χειρισμός και η φυσική παραμένουν όσο πιο arcade γίνεται και η γενικότερη εύθυμη διάθεση εξακολουθεί να κυριαρχεί. Λείπει όμως το ιδιαίτερα ταιριαστό πρωτότυπο soundtrack, από Offspring και Bad Religion, γεγονός που καθιστά την συγκεκριμένη έκδοση κατώτερη της αρχικής.
Η τετράδα κλείνει με το Space Channel 5: Part 2 του Tetsuya Mizuguchi, το οποίο έχει περάσει το τεστ του χρόνου πιο επιτυχημένα σε σχέση με τα υπόλοιπα περιεχόμενα του πακέτου, λόγω των απλών μηχανισμών του και της -ιαπωνικού τύπου- τρέλας που χαρακτηρίζει το περιεχόμενό του. Η αξιαγάπητη διαγαλαξιακή ρεπόρτερ Ulala αντιμετωπίζει τους επιτιθέμενους εξωγήινους σε μια σειρά από χορευτικές μάχες που θα σας κάνουν να σιγοτραγουδάτε ασυναίσθητα ενώ παίζετε.
Πρόκειται για ένα rhythm/dancing game που θα διατηρήσει το χαμόγελό σας από την αρχή έως το τέλος με την ιδιόμορφη space disco αισθητική του και τα ευχάριστα μουσικά κομμάτια του. Guest star είναι ο εκλιπών Michael Jackson, που είχε δανείσει τη φωνή του στον χαρακτήρα Space Michael, δίνοντας ξεχωριστή αίγλη στον ήδη ιδιαίτερο τίτλο.
Η προσπάθεια που έχει γίνει σε ό,τι αφορά την προσαρμογή των περιεχομένων του Dreamcast Collection στα σημερινά δεδομένα περιορίζεται ουσιαστικά στην προσθήκη leaderboards και achievements. Μέσα στα ίδια τα παιχνίδια δεν έχει γίνει καμία απόπειρα διόρθωσης των λαθών, όπου υπάρχουν, ενώ το upscaling της ανάλυσης έχει γίνει με βιαστικό τρόπο, καθιστώντας το οπτικό αποτέλεσμα καλύτερο σε τηλεοράσεις παλαιού τύπου.
Ενδεικτική της προχειρότητας της συνολικής υλοποίησης είναι η ανάγκη πλήρους εξόδου από το παιχνίδι αν θέλετε να παίξετε κάτι άλλο από τη συλλογή, ενώ στην έκδοση για PC τα παράπονα πολλαπλασιάζονται, λόγω της ανυπαρξίας επιλογής αλλαγής των προκαθορισμένων πλήκτρων. Τέλος, οι επιλογές θα μπορούσαν να είναι καλύτερες, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι πρόκειται για την πρώτη σχετική έκδοση. Κανείς δεν θα έλεγε όχι σε ένα Shenmue στη θέση του SEGA Bass Fishing ας πούμε…
Πού απευθύνεται λοιπόν το Dreamcast Collection; Στον πρώην ρομαντικό κάτοχο Dreamcast, που θα ήθελε να ξαναζήσει τα παιχνίδια της εποχής στην πρωτότυπη μορφή τους ή στον σύγχρονο gamer, που ενδιαφέρεται για μία φτηνή νέα κυκλοφορία που περιλαμβάνει τίτλους του παρελθόντος προσαρμοσμένους στην τεχνολογία της εποχής μας;
Το τελικό αποτέλεσμα, αν και απέχει από το να χαρακτηριστεί καταστροφικό, δεν ικανοποιεί καμία από τις δύο κατηγορίες παικτών και δημιουργεί επιπλέον πίεση στη SEGA, η οποία, στην εποχή των προσεγμένων HD remakes, δείχνει να μην αντιμετωπίζει με τον δέοντα σεβασμό την ίδια της την ιστορία.
. Δέκα χρόνια πριν, η SEGA ανακοίνωσε την παύση της κυκλοφορίας του Dreamcast, τρία μόλις χρόνια μετά){kind=link}