Μεσαίωνας… Όμορφη εποχή… Μαύρος Θάνατος, χολέρα, φωτιές στις πλατείες για μαζικό ψήσιμο ανθρώπινου και γατίσιου κρέατος, σάπια δόντια, λασπωμένες μούρες, τύποι που φορούσαν κονσερβοκούτια και ενίοτε κάναν οργανωμένες εκδρομές προς Ιερουσαλήμ πλευρά, μπαρμπάδες με ενοχική σεξουαλικότητα και φαρδουλά ενδύματα που συνήθως οργάνωναν τα μπάρμπεκιου με τα γατιά και τα τεκνά.
Οι ίδιοι έκαιγαν μαζικά και βιβλία, για να ζεστάνουν τον κόσμο και να τον απαλλάξουν από την άχρηστη χαρτούρα.
Το παλικαράκι που θα μας απασχολήσει σήμερα έζησε σε εκείνους τους όμορφους λουλουδιασμένους καιρούς και ήταν γνωστό στη πιάτσα ως Giordano Bruno (ελληνικά: Τζορντάνο Μπρούνο).
Ο Giordano υπήρξε Δομινικανός μοναχός, φιλόσοφος, μαθηματικός, και κάποιοι τον ήθελαν επίσης αλχημιστή, αστρονόμο, αποκρυφιστή και πολυμίξερ. Ιδιαίτερα προοδευτικός για την εποχή του, υποστήριξε ιδέες που κάναν τα τυπάκια με τις φαρδουλές ρόμπες να αφρίζουν και να φωνάζουν “Burn him at the stake!” — και αφού τους βγήκε το λαρύγγι τα κατάφεραν και ο Giordano έγινε καρβουνάκι ΑΑ’ ποιότητας. Αλλά πώς ξεκίνησε όλο αυτό και γιατί τον στείλαν έτσι άκαρδα στη πυρά;
Όλα ξεκίνησαν το 1548 στη Nola της Καμπανίας (ντιν-ντιν-νταν) οπού γεννήθηκε ένα πιτσιρίκι ονόματι Filippo Bruno – το οποίο Filippo το άλλαξε σε Giordano μετά από 17 χρόνια όταν μπήκε στο τάγμα των Δομινικανών. Ο πατέρας του ήταν στρατιώτης, οπότε υπήρχε ένα αρκετά καλό backround ώστε να μην καταλήξει ο μικρός Φίλιππας ένας ταπεινός peasant βουτηγμένος στη λάσπη και στις σβουνιές να μαζεύει καρότα για κάποιον φεουδάρχη.
Στα 10 του λοιπόν ο πατέρας του φροντίζει να τον στείλει στο Αυγουστιανό μοναστήρι της Νάπολης για να μορφωθεί. Παράλληλα παρακολουθούσε δημόσιες διαλέξεις στο Stadium Generale που ουσιαστικά ήταν ένα είδος πανεπιστημίου που υπήρχε κατά τον Μεσαίωνα.
Στα 17 του όπως προαναφέρθηκε μπαίνει στο Δομινικανό Τάγμα στο μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου (ποιου άλλου;) στη Νάπολη και παίρνει το όνομα Giordano, προς τιμήν του πνευματικού του μέντορά του Giordano Krispo. Τελείωσε τις σπουδές του και την ιερατική του εκπαίδευση στα 24 του και χειροτονήθηκε ιερέας. Πριν τη χειροτονία του ακόμα ήταν γνωστός στη Νάπολη για τις μνημονικές του ικανότητες και μάλιστα η χάρη του έφτασε ως την Ρώμη οπού έκανε επίδειξη των ικανοτήτων του στον Πάπα Πίο Ε’ και στον καρδινάλιο Rebiba.
Και τώρα θα με ρωτήσετε, πώς στο διάολο γίνεται να έχεις καλές σχέσεις με τον Πάπα και με ανώτερα στελέχη της Καθολικής εκκλησίας και να καταλήξεις στη πυρά;
O Giordano είχε ένα θεματάκι. Ξεχώριζε μέσα στο πλήθος για τη ρητορική και την οξύνειά του. Επίσης είχε ένα αρκετά επικίνδυνο χόμπυ για την εποχή του. Του άρεσε να διαβάζει βιβλία τα οποία η εκκλησία είχε απαγορεύσει και να έχει αντισυμβατικές απόψεις, τις οποίες δεν κώλωνε καθόλου να τις εκφράσει. Κάνε ένα συνδυασμό της κοφτερής γλώσσας, των “απαγορευμένων” θεμάτων που άγγιζε με αυτή, πρόσθεσε και μία τζούρα ανηλεούς καυτηριασμού προς την Καθολική εκκλησία και το σύστημά της και μπορείς να καταλάβεις γιατί τον ήθελαν σε στάχτη.
Με το που μπήκε στο τάγμα των Δομινικανών άρχισε να “κλωτσάει”. Έδινε απλόχερα πόνο στους ιερείς του μοναστηρίου που όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος:
“Επιχειρούσαν να με απομακρύνουν από άξιες και υψηλές ασχολίες, να αλυσοδέσουν το πνεύμα μου και να με μετατρέψουν από έναν ελεύθερο άνθρωπο που υπηρετεί την αρετή, σε σκλάβο ενός άθλιου και ανόητου συστήματος εξαπάτησης”.
Σαν ένδειξη αντίστασης αφαίρεσε όλες τις εικόνες αγίων που υπήρχαν μέσα στο κελί του, κρατώντας μόνο έναν σταυρό. Δε κώλωνε πουθενά. Μάλιστα είχε συμβουλέψει έναν μοναχό του τάγματος να αφήσει στην άκρη το “The Seven Joys of Mary” (σαν τίτλος πορνό μοιάζει) και να καταπιαστεί με ποιοτικότερη και σοβαρότερη λογοτεχνία. Επίσης, λίγο καιρό αφού μπήκε στο μοναστήρι προμηθεύτηκε το βιβλίο του Κοπέρνικου και αποδέχτηκε τα όσα ήταν γραμμένα μέσα σε αυτό, θεωρώντας ότι πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος φιλοσοφικής σκέψης που μπορεί να είναι εξίσου πνευματικό και επιστημονικό.
Μετά ανακάλυψε τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα και τους Νεοπλατωνιστές, στους οποίους βρήκε αυτό το τρόπο φιλοσοφικής σκέψης που υποστήριζε. Παρά το όλο σούσουρο που προκαλούσε και την αντιδραστικότητά του, πόδι δεν πήρε από το μοναστήρι, μάλλον επειδή οι υπόλοιποι μοναχοί πίστευαν πως “παιδί είναι ακόμα, θα στρώσει”. Άκυρο φίλε.
Μερικά χρόνια μετά την χειροτονία του έδωσε την αφορμή για να πέσουν πάνω του τα φλογερά και οργισμένα μάτια της Ιεράς Εξέτασης. Είχε την φαεινή ιδέα λοιπόν να γράψει ένα σατυρικό θεατρικό στο οποίο αναπαριστούσε με ζωντάνια την διαφθορά και την φαυλότητα που επικρατούσαν γύρω του. Ναι Giordano, ανεχτήκαμε τόσο καιρό που το μίνιμαλ κελί σου, τις προσβολές σου, τον Κοπέρνικό σου, το ότι μας την έλεγες για τις λογοτεχνικές μας επιλογές, αλλά ως εδώ. Να γράφεις και θεατρικό έργο εναντίον μας; Στη πυρά πάραυτα!
Συν τοις άλλοις κατηγορήθηκε πως υποστήριζε την ιδεολογία του Αρειανισμού (στανταράκι, τον θυμάστε από το σχολείο δαύτον, έστω και αμυδρά — μας τα είχαν κάνει ΝΑ με τον Αρειανισμό στα θρησκευτικά, και στην ιστορία ενίοτε) και επίσης τα λαγωνικά της Ιεράς Εξέτασης βρήκαν ένα αντίγραφο από απαγορευμένα γραπτά του Έρασμου, σχολιασμένο από τον Giordano, κρυμμένο κάπου στο μοναστήρι. Στη πυρά λέμε!
Έτσι κατηγορήθηκε επίσημα για αίρεση και για να γλιτώσει το κορμάκι του από τα βασανιστήρια και τις φλόγες πέταξε την ιερατική του αμφίεση και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από τη Νάπολη. Για 15 χρόνια έκανε ένα είδος Eurotrip, αφού όπου και να πήγαινε μετά από λίγο τον έδιωχναν κακήν κακώς, όχι τόσο για τις αιρετικές του απόψεις, αλλά γιατί είχε το κακό συνήθειο να μπαίνει στο μάτι των ανθρώπων τριγύρω του και να τους την λέει αριστοτεχνικά.
Ναι, ήταν επαναστάτης της διανόησης, αλλά γινόταν αρκετά κακότροπο τυπάκι ώρες ώρες και τότε τα κακότροπα τυπάκια δεν τα κοιτούσαν με κατανόηση σκεφτόμενοι: ”εντάξει, άστον να λέει”. Συνήθως τα διαολόστελναν, ή τα εκτελούσαν με μεγάλη ευχαρίστηση.
Το “ας πάρω σβάρνα όλη την Ευρώπη” ταξίδι του ξεκίνησε το 1576. Πρώτος σταθμός της όμορφης περιπλάνησης του ήταν η Γένοβα, για την ακρίβεια το λιμάνι Noli της Γένοβας (Nola, Noli — μα καλά καμία φαντασία αυτοί οι Ιταλοί;). Εκεί έμεινε για λίγο καιρό διδάσκοντας από ‘δω και από ‘κει αστρονομία και γραμματική.
Μετά από λίγο καιρό την έκανε για Sanova και από εκεί για Τορίνο και κατέληξε στη Βενετία. Εκεί δημοσίευσε ένα βιβλίο το οποίο δεν σώζεται σήμερα, με τίτλο “On the Sigils of the Times” που, όπως αργότερα υποστήριξε στη δίκη του, εκδόθηκε με άδεια ενός Δομινικανού μοναχού ονόματι Remigio Nannini Fiorentino – αυτόν πρέπει να τον μισούσαν οι γονείς του, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο φρικτό όνομα.
Επόμενος σταθμός του η Πάδοβα, οπού συνάντησε κάποιους Δομινικανούς μοναχούς οι οποίοι, μετά από αρκετό πρήξιμο, κατάφεραν να τον κάνουν να ξαναφορέσει άμφια. Δεν γίνεται να είσαι χρισμένος ιερέας, ακόμα και επικηρυγμένος, και να μην ακολουθείς ιερατικό dress-code. Aνήκουστο! Μετά πήγε κατά Μπέργκαμο μεριά, από εκεί πέρασε τις Άλπεις -έκανε μαγικά και πέταξε or something- και πήγε στο Σαμπερί και από εκεί στην Λυόν.
Το 1579 τον βρίσκουμε στη Γενεύη (είναι διαφορετική πόλη από την Γένοβα αστέρι μου), οπού έγινε μέλος της καλβινικής κοινότητας — όχι επειδή τον έκαιγε ο καλβινισμός, αλλά μάλλον από περιέργεια. Εκεί τον υποστήριξε έντονα ένας ευγενής, ο Marchese de Vico της Νάπολης, τον προμήθευσε με ρουχισμό, οπλισμό και εφόδια ώστε να μη μοιάζει με ιερέας — τζάμπα σάλιο ξόδεψαν οι Δομινικανοί στη Πάδοβα. Και όλα πηγαίναν καλά και όμορφα για τον Giordano: του δόθηκε και θέση στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης τον Μάιο του 1579 και θα έπρεπε η περιπλάνησή του να είχε τελειώσει εδώ.
Αλλά όχι! Κάτι έπρεπε να κάνει για να τον διώξουν! Έτσι τον Αύγουστο εξέδωσε μία γραπτή επίθεση ενάντια στη δουλειά ενός επιφανή καθηγητή του πανεπιστημίου της Γενεύης, του Antoine de la Faye. Έπεσε σύρμα και συνελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες, μαζί με το παλικαράκι που έκανε την εκτύπωση. Αντί να απολογηθεί για την εξύβριση συνέχισε να υποστηρίζει την θέση του -ε ρε, πείσμα!- με αποτέλεσμα να φύγει σκαστός από την Γενεύη.
Ξαναπήγε στην Λυόν και μετά στη Τουλούζη οπού πήρε το “ντοκτορά” του στην Θεολογία και εκλέχτηκε από τους φοιτητές του πανεπιστημίου καθηγητής στο μάθημα της Φιλοσοφίας.
Εκείνη την περίοδο έκανε μια προσπάθεια να ξαναγίνει μέρος του καθολικού κλήρου, αλλά ο ιησουίτης ιερέας στον οποίο απευθύνθηκε αρνήθηκε να του δώσει συγχώρεση. Τον Αύγουστο του 1581 ξέσπασε θρησκευτική διαμάχη στη Τουλούζη μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών (ήταν της μοδός τότε να σκοτώνονται στο ξύλο αυτά τα δύο μέτωπα) και ο Giordano, επειδή ούτε τους μεν ούτε τους δε γούσταρε ιδιαίτερα και για να μην ανοίξει το στόμα του και αρχίσουν να τον κυνηγάν Καθολικοί και Προτεστάντες στους δρόμους της Τουλούζης πετώντας του πέτρες , την πούλεψε για Παρίσι.
Oh Pari! Σε αυτή τη πόλη ο Giordano καλοπέρασε όσο ποτέ. Έγραψε ορισμένα βιβλία πάνω στην μνημονική τέχνη (On the Shadows of Ideas, The Art of Memory, Circle’s Song) όλα γραμμένα το 1582, και θα σου πω ευθύς αμέσως το γιατί. Ο Giordano στο Παρίσι απέκτησε πολλούς ισχυρούς πάτρωνες, οπού τον χρηματοδοτούσαν, τον στήριζαν ιδεολογικά και γενικά δε του χαλούσαν χατήρι.
Είχε ιδιαίτερα κολλητιλίκια με τον βασιλιά Ερρίκο Γ’ στον οποίο είχε αφιερώσει και το On the Shadows of Ideas. Εκείνο τον καιρό για να αφιερώσει κάποιος βιβλίο, έπρεπε πρώτα να πάρει την έγκρισή του ατόμου στο οποίο το αφιέρωνε και με αυτό τον τρόπο δηλωνόταν ότι το βιβλίο και αυτά που περιείχε ήταν υπό την προστασία αυτού του ατόμου.
Ναι ναι, ξέρω — πάλι “πώς στο διάολα κατέληξε κάρβουνο με τόσο επιφανείς πάτρωνες;”. Τι να σου πω; Θα σου πω τι παίζει στη συνέχεια για να καταλάβεις.
Τον Απρίλη του 1583 ο Ερρίκος Γ’ στέλνει τον Giordano στην Αγγλία με βουλωμένα γράμματα που πάνω-κάτω έγραφαν ότι τους στέλνει “καλό πράμα”. Εκεί ο Giordano απολαμβάνει την φιλοξενία του Γάλλου πρέσβη και αρχίζει τα στενά πίτσι πίτσι με τον ποιητή Phillip Sidney και με άλλα φυντάνια του Ερμητικού κύκλου του μπαρμπα John Dee, παρ’ όλο που δεν έχουμε μαρτυρίες για το αν γνώρισε τον Dee από κοντά.
Ποιος είναι αυτός ο Dee; Θα σου πω σε άλλο άρθρο. Αν δεν έχουν πάθει αγκύλωση τα δακτυλάκια σου πάνω στο ποντίκι, παίζοντας farmville, ρίξε του μια ματιά στην Wikipedia. Λέγεται επίσης ότι είχε και πάρε-δώσε με την βασίλισσα Ελισάβετ, η οποία εκτιμούσε δεόντως τα γραπτά και τις απόψεις του (μήπως και τίποτε άλλο που η επίσημη ιστορία μας αποκρύπτει; Κάνω εικασίες με το πρόστυχο μυαλό μου και φαντασιώνομαι άγριο σεχ του πρώην ιερέα με την κοκκινοκέφαλη βασίλισσα).
Τέλος πάντων — πήρε θέση στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, είχε ως συνήθως κόντρες με διαφόρους λόγιους και κληρικούς, εξέδωσε αρκετά βιβλία όλη εκείνη την περίοδο και ναι, πάλι έκανε μαλακία. Κάποια από τα βιβλία που εξέδωσε, κυρίως το “The Ash Wednesday Supper”, ήταν άκρως προσβλητικά, με αποτέλεσμα να θιχτούν οι ισχυροί του φίλοι — και αν είχαν Facebook θα του είχαν ρίξει block.
Το 1585, ένα χρόνο μετά την έκδοση όλων τον κατηραμένων βιβλίων που τον έκαναν really unpopular στους κύκλους της διανόησης, έγινε ντου στη Γαλλική πρεσβεία, από όχλο αγανακτισμένων – υπήρχαν και τότε, δεν πρωτοτυπείς νεοέλληνα – και ο Giordano για άλλη μια φορά πήρε των οματιών του και γύρισε στη Γαλλία.
Όμως η κατάσταση που συνάντησε εκεί ήταν αρκετά “τσιτωμένη” – συν τοις άλλοις επειδή έκραζε έναν μαθηματικό ονόματι Fabrizio Mordente – και κατέληξε να καυγαδίζει άσχημα κράζοντας τον συγκεκριμένο τύπο και την “διαφορική πυξίδα” του πήρε για ακόμα μια φορά πόδι και αυτή τη φορά τον στείλαν Γερμανία.
Μετά από τρία χρόνια τον διώξαν και από εκεί. Tο ξέρω, όλο αυτό το τρέξιμο έχει γίνει κουραστικό… Πήγε Πράγα, όπου τον αφόρισαν οι Λουθηρανοί, μετά πήγε στην Φρανκφούρτη, και εκεί που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν κατά διαόλου, του ήρθε μια πρόσκληση για την Βενετία, από τον πατρίκιο Giovanni Mocenigo, ο οποίος του ζητούσε να του διδάξει μνημονική και επίσης, όπως έμαθε, υπήρχε περίπτωση να τον δεχτούν σαν μαθηματικό στο πανεπιστήμιο της Πάδοβας.
Έτσι ο Bruno πιστεύοντας ότι ο κίνδυνος της Ιεράς Εξέτασης έχει περάσει και λαμβάνοντας υπ’όψην τις δύο αυτές ευκαιρίες, μαζεύει για ακόμα μία φορά τα μπογαλάκια του και γυρίζει Ιταλία.
Giordano, η Ιερά Εξέταση ποτέ δεν ξεχνάει.
Πάει αρχικά στην Πάδοβα, αλλά την θέση του την είχε φάει ο Γαλιλαίος, οπότε πάει στη Βενετία να δουλέψει για τον Mocenigo. Μετά από δύο μήνες ο Giordano ήθελε να φύγει από την Βενετία και ο Mocenigo μαθαίνοντας τα σχέδια του Giordanο τον δίνει ΣΤΕΓΝΑ στην Ιερά Εξέταση. Ναι, ο Mocenigo ήταν τσιράκι της Ιεράς εξέτασης και απλά ψάρεψε τον Bruno, για να μαζέψει κατηγορίες εναντίον του και μετά να τον παραδώσει στα παιδιά με τις ρόμπες.
Τον συνέλαβαν στις 22 Μαΐου του 1592 κατηγορώντας τον ως βλάσφημο και αιρετικό. Ο Mocenigo τον κατηγόρησε για τ’ ότι πίστευε σε πολλαπλούς κόσμους, καθώς και για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ο Giordano πήγε να το σώσει ισχυριζόμενος πως πολλά από τα λεγόμενά του είχαν φιλοσοφική βάση, αρνούμενος κάποια άλλα και δηλώνοντας πως όντως είχε κάποιες αμφιβολίες σε δογματικά ζητήματα. Άστο, άστο — δεν το ‘χεις.
Το “παράρτημα” της Ιεράς Εξέτασης στη Ρώμη ζήτησε να τον μεταφέρουν εκεί. Μετά από διάφορα γραφειοκρατικά τερτίπια τον στέλνουν κατά Ρώμη μεριά τον Φεβρουάριο του 1593.
Εκεί τον πέταξαν σε ένα κελί και τον άφησαν να σαπίσει για αρκετό καιρό, ενώ ταυτόχρονα εφάρμοζαν πάνω του όλα εκείνα τα γλυκούλικα βασανιστήρια που βλέπουμε κατά καιρούς σε ταινίες με μεσαιωνική θεματολογία. Εν τέλει τον σέρνουν έξω από το μπουντρούμι για να τον ξαναδικάσουν στις 21 Δεκέμβρη του 1599. Γενικά, λείπουν αρκετά έγραφα που αφορούν αυτή τη δίκη και δεν ξέρουμε kinky λεπτομέρειες, όπως πόσα άμφια σκίστηκαν, πόσες μπιρέτες μασήθηκαν και πόσα σταυρουδάκια εκσφενδονίστηκαν. Όπως και να ‘χει όμως, έχουμε αρκετά στοιχεία ώστε να μπορούμε άνετα να καταλάβουμε και να κρίνουμε “τι έπαιξε”.
Οι βασικές λοιπόν κατηγορίες εναντίον του Giordano ήταν ότι αμφισβητούσε:
- Την Καθολική πίστη και τα μέλη του κλήρου, στα οποία δε δίσταζε να επιτεθεί λεκτικά.
- Το δόγμα της Αγίας Τριάδας.
- Τη θεϊκή φύση και την ενσάρκωση του Ιησού.
- Το ότι ο Ιησούς ήταν Μεσσίας.
- Την Άμωμη Σύλληψη.
- Την μετουσίωση του άρτου και του οίνου σε σώμα και σε αίμα του Ιησού.
- Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Συν τοις άλλοις κατηγορήθηκε πως υποστήριζε:
- Την ύπαρξη πολλαπλών κόσμων/συμπάντων και την αιωνιότητα αυτών.
- Την μετεμψύχωση της ανθρώπινης ψυχής.
- Την μετενσάρκωση της σε μη ανθρώπινες υπάρξεις (σε ζώο ας πούμε).
Και τέλος, ότι ασχολούνταν με τη μαγεία και την μαντική τέχνη.
Ο Giordano προσπάθησε και πάλι να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αποδεχόμενος φαινομενικά τα δόγματα που αμφισβητούσε, προσπαθώντας να διατηρήσει την βάση της φιλοσοφίας του και αρνούμενος να υποχωρήσει στη θέση του για την ύπαρξη πολλαπλών κόσμων. Όμως, στο πρώτο session της δίκης του τον εξέταζε ο ιεροεξεταστής Βελλαρμίνος, ένα από τα μεγαλύτερα καθίκια της Ιεράς Εξέτασης είναι ο ίδιος που είχε βάλει βαθιά το χεράκι του στις υποθέσεις του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου, ο οποίος απαίτησε να απαρνηθεί όλες τις θέσεις του, αλλά ο Giordano δε του έκανε τη χάρη.
Στο επόμενο session της δίκης, στις 20 Ιανουαρίου του 1600 προσέφυγε στον Πάπα Κλήμη Η’ όπου προέδρευε, ελπίζοντας να την βγάλει καθαρή με μια πιο light απολογία και ότι θα γλυτώσει το τομάρι του.
Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν να τον ανακηρύξουν για ακόμα μια φορά “αιρετικό” και -αυτό που περιμέναμε τόση ώρα με αγωνία- να τον καταδικάσουν με τον αγαπημένο τους τρόπο, “στην πυρά, στην πυρά με τις ξενέρωτες”.
Η καύση του έγινε στις 17 Φεβρουαρίου του 1600 στην Πλατεία των Άνθεων (Campo di Fiori) στο κέντρο της Ρώμης. Επειδή όταν ανακοινώθηκε η απόφαση για την καταδίκη του αυτός γύρισε και είπε: ”Ίσως ο φόβος σας να με καταδικάσετε, είναι μεγαλύτερος από τον δικό μου στο να δεχθώ την απόφασή σας”, οι εκτελεστές του προνόησαν να μην μπορεί να μιλήσει τις τελευταίες του στιγμές.
Τον οδήγησαν στην πυρά ανάμεσα στο φανατισμένο πλήθος, φιμωμένο και -καθώς άρχισε να “αρπάζει”- ένας μοναχός έβαλε μπροστά του ένα ομοίωμα του Εσταυρωμένου για να το φιλήσει σαν ένδειξη ύστατης μετάνοιας. Ο Giordano απέστρεψε αμέσως το πρόσωπό του. Δεν θα απαρνιόταν τις αρχές του τώρα που δεν είχε τίποτα να χάσει. Υπήρξε πεισματάρης και θρασύς πολλές φορές, αλλά ήταν επίσης περήφανος, αποφασισμένος να αντιμετωπίσει την καταδίκη του με παρρησία και κανένας χλεμπονιάρης μοναχός δε θα του έπαιρνε την περηφάνια και δεν θα τον ανάγκαζε να “γλύψει εκεί που έχεσε”. Είχε class, πέθανε για τη μαγκιά του να ψάχνει την αλήθεια και να αμφισβητεί όσους ο κόσμος έτρεμε, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες.
Τις στάχτες του τις πέταξαν στον Τίβερη, Είχαν ξεφορτωθεί άλλον έναν ενοχλητικό, αιρετικό, “πολέμιο της Πίστης”. Πολύ αργότερα πήγαν να το σώσουν και να αναθεωρήσουν, αλλά ξέρετε τι παίζει με τους Χριστιανούς και δη τους Καθολικούς — θέλουν πάντα να έχουν δίκιο. Βάπτισαν την εκτέλεσή του “ατυχές συμβάν” αλλά κάλυψαν τις σούφρες τους λέγοντας πως ό,τι έγινε, έγινε για του “Χριστού την Πίστη την Αγία” και το “κοινό καλό”.
Όμως μέχρι τώρα ασχοληθήκαμε με τον βίο του και τα ιστορικά κουτσομπολιά και παραλείψαμε να αναλύσουμε επακριβώς τι διάολο πίστευε ο Giordano. Πρώτα απ’ όλα αποδέχτηκε το ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και πως τα αστέρια φαίνονται να κινούνται γύρω της λόγω της περιστροφής της. Μέχρι τότε, η επικρατούσα άποψη υποστήριζε το ακριβώς αντίθετο – το ότι η Γη είναι σταθερή και όλοι οι υπόλοιποι χορεύουν γύρω-γύρω, χαζούλι μου.
ΟΚ, αυτά μας τα είπε και ο Κοπέρνικος. Ναι, αλλά ο Giordano τα έστειλε αρκετά παραπέρα — κάνοντας εικασίες βέβαια, δεν ήταν μελετητής όπως ο Κοπέρνικος, αλλά φιλόσοφος, ποιος είπε όμως πως οι φιλόσοφοι δεν είναι διορατικοί; Που τα έστειλε όμως;
Υποστήριξε πως εφόσον το σύμπαν είναι άπειρο, είναι σίγουρο ότι υπάρχουν και άλλοι ήλιοι και άλλοι πλανήτες με ζωή σαν την Γη. Προχώ του κερατά. Υποστήριξε την ύπαρξη ζωής σε άλλους πλανήτες την εποχή που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δούνε πέρα από την μύτη τους. Θεωρούσε τον χώρο και τον χρόνο έννοιες απεριόριστες και έριχνε άκυρο στους χριστιανούς για μαλακίες όπως ”Θεϊκή Δημιουργία” και “Τελική Κρίση” — συγνώμη που σας το χαλάω, μαλακίες είναι, δεν γίνατε από χώμα, είστε οργανικές ενώσεις άνθρακα και δεν θα έρθει κανένας Αντίχριστος να σας βάλει τσιπάκια και να πάρει τις ανιαρές ψυχές σας πεσκέσι για γεμίσει το underground κλαμπάκι του.
Εν ουσία ήταν πανθεϊστής. Έβλεπε το “θείο”, το χάρισμα της Ζωής και της Ύπαρξης παντού, ακόμα και σε εσένα το στραβάδι — άσχετα που αν σε είχε μπροστά του θα σου έριχνε δυο-τρεις ψιλές μήπως και πάρεις μπρος.
Επίσης όπως προαναφέρθηκε είχε ένα θέμα με την τέχνη της απομνημόνευσης. Τεχνοκρατικό μεν, γαμάτο skill δε. Την μνημονική ικανότητα του την είχε αναπτύξει μέσω μελέτης, παρατήρησης και ταξινόμησης -απλές κοινές ικανότητες ενός σκεπτόμενου ατόμου- και όποτε την χρησιμοποιούσε έκανε τον κόσμο να χάσκει σαν χαζός. Ενδιαφέρουσα περίπτωση. Όσοι διαβάζετε κάτι παραπάνω από κακογραμμένα status στο Facebook ρίξτε μια ματιά στα βιβλιαράκια που είχε γράψει πάνω στην εν λόγω τέχνη.
Εν κατακλείδι, ο Giordano Bruno ήταν μία περίπτωση πεισματάρη και αμφιλεγόμενου ανθρώπου, αλλά αυτό το πείσμα ήταν περισσότερο βασισμένο στην σταθερότητα των ιδεών του, παρά σε στείρο εγωισμό. Παραήταν πρωτοπόρος για να είναι εγωιστής, την αλήθεια όπως την έβλεπε προσπαθούσε να υποστηρίξει, μήπως και ξεστραβώσει τον κόσμο γύρω του, αλλά ο κόσμος αν δεν του λες ασυνάρτητες παπαριές δεν συνηθίζει να σε ακούει — και μπορεί να προσπαθήσει να σε φιμώσει κιόλας επειδή δεν του χτυπάνε καλά στα αυτιά αυτά που του λες. Στο μεσαίωνα τους έλεγαν αιρετικούς, τους φυλάκιζαν και τους έκαιγαν, στις μέρες μας τους λένε τρομοκράτες, αντιρρησίες συνείδησης και είτε τους φυλακίζουν, είτε τους στέλνουν στο περιθώριο, είτε τους στέλνουν στον διάολο, αλλά πιο γρήγορα και καθαρά — μπαμ, μπουμ καθάρισες.
Λυπάμαι ανθρωπότητα, είσαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.
Σίγουρα θα θες λίγες παραπάνω πληροφορίες και εγώ όπως πάντα δεν θα σου χαλάσω χατίρι.
Το 1889 στην Campo di Fiori, εκεί που έκαναν τον Giordano καρβουνάκι, στήθηκε ένας εντυπωσιακότατος ανδριάντας έργο του Ettore Ferrari, ο οποίος ήταν το μεγάλο κεφάλι της Τεκτονικής Στοάς της Ιταλίας. Πριν αρχίσουν τα “Α! Ου! Οι Μασόνοι είναι του Σατανά” και άλλα τέτοια σκοταδιστικά πάμε να δούμε την όμορφη ιστορία πίσω από αυτόν τον καταπληκτικό ανδριάντα.
Το 1884 ο Πάπας Λέοντας ΙΓ‘ εξέδωσε μια παπική εγκύκλιο με τον τίτλο “Humanum Genus” στην οποία καταδίκαζε την τεχνολογική πρόοδο, τρομοκρατούσε τους χριστιανούς, γράφοντας πως τα τέλη του 19ου αιώνα θα ήταν μία δύσκολη εποχή για πάρτη τους, αναθεμάτιζε τους Ελευθεροτέκτονες και καταδίκαζε πρακτικές που θεωρούσε να σχετίζονται με αυτούς όπως ο νατουραλισμός και η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Ποιος λαός; Ποια λαϊκή κυριαρχία; Έγω έχω το Αλάθητο, εσείς είστε αιρετικοί!
Πρέπει να τον έτσουζε πολύ που καταργήθηκαν τα δημόσια μπάρμπεκιου αντιρρησιών.
Τέλος πάντων — ο Ettore και τα υπόλοιπα παλικαράκια της Στοάς, θέλοντας να μπουν ακόμα περισσότερο στο μάτι του Πάπα, ο οποίος το μόνο που θα μπορούσε να τους κάνει ήταν να τους ρίξει κάναν νερόβραστο αφορισμό, αποφάσισαν να στήσουν στην Campo di Fiori έναν πανύψηλο ανδριάντα. Πιανού τον ανδριάντα να κάνουμε; Του Giordano Bruno! Ήταν πανθεϊστής, έχει την ρετσινιά του βλάσφημου και του τύπου που εκνευρίζει τον καθολικό κλήρο, φαντάζει ιδανικός! Να τον κάνουμε κεντρικά να φαίνεται! Εκεί που τον έκαψαν οι μαλάκες να είναι και συμβολικό!Έκλεισε!
Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 9 Ιουνίου και ο Giovanni Bovio, πολιτικός και φιλόσοφος, έδωσε ομιλία ανάμεσα σε ένα πατιρντί από εκατό μασονικές σημαίες. Party? Hai Party! Ο Λέοντας σκύλιασε και τον Οκτώβριο του 1889 εκδίδει άλλη μια εγκύκλιο με τίτλο “Ab Apostolici” αφιερωμένη στον Ελευθεροτεκτονισμό, για το ότι είναι αντίχριστος, μισεί την “Πανάγια Εκκλησία” και ευαγγελίζεται το τέλος της, συνωμοτώντας για την κατάργηση της θρησκευτικής χειραγώγησης διδασκαλίας στα σχολεία και την απόλυτη ανεξαρτητοποίηση της πολιτείας από την επιρροή του κλήρου.
Αχ αυτό το Αλάθητο! Θυσιάζει και λοιδωρεί το κοινό καλό για το συμφέρον της Εκκλησίας! Μπράβο, μπράβο! Τουλάχιστον πλέον δεν μπορούν να κάψουν τους αντιδραστικούς και τους σκεπτόμενους και περιορίζονται σε αφορισμούς.
Μετά από όλα αυτά περιμένω το δικό μου ραβασάκι αφορισμού, πασαλειμμένο με λιβάνι.
: Χριστιανός, αιρετικός, λόγιος, και απομνημονευτής. Μεσαίωνας… Όμορφη εποχή… Μαύρος Θάνατος, χολέρα, φωτιές){kind=link}