Harry Potter and the Philosopher’s Stone (video game)

• Είδος: Arcade, Action, Adventure
• Εκδότης: Electronic Arts και Aspyr (Mac)
• Προγραμματίστρια εταιρεία: Argonaut Games (PlayStation), Griptonite Games (Game Boy Color, Game Boy Advance), KnowWonder (Microsoft Windows), Warthog Games (PlayStation 2, Xbox, GameCube), Westlake Interactive (Mac)
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16 Νοεμβρίου 2001
• Υποστηριζόμενες πλατφόρμες: Game Boy Color, Game Boy Advance, Mac OS X, PlayStation 2, Xbox, GameCube, PlayStation, Microsoft Windows,
• Mode: Single player

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» θα είναι μία από τις πιο σπουδαίες ταινίες της χρονιάς και ίσως όλων των εποχών, όπως υποστηρίζουν κάποιες προβλέψεις. Κι αν κρίνουμε από τον κόσμο που έχει διαβάσει και τα τέσσερα βιβλία του Harry Potter, κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει.

Οταν ανακοινώθηκαν τα videogames του Harry Potter, οι περισσότεροι από τους fans του άρχισαν να ανησυχούν. Αφού η μεταφορά των βιβλίων στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν και τόσο απλό πράγμα, πώς στην ευχή θα κατάφερναν να το μετατρέψουν σε παιχνίδι; Άλλωστε, όλες οι ιστορίες βασίζονται σε ένα σχολείο και στις περιπέτειες γύρω απ’ αυτό. Πώς θα κάνουν τις σχολικές τάξεις ένα διασκεδαστικό videogame; Και πώς θα αποδοθεί στον τίτλο το δημοφιλές σπορ των μάγων, το Quidditch;

Η Argonaut και η EA Europe έβαλαν τέλος στους φόβους μας και φέρνουν το Harry Potter and The Philosopher’s Stone στο PlayStation.

Το παιχνίδι βασίζεται στο πρώτο βιβλίο και στην ομώνυμη ταινία και αφηγείται τον πρώτο χρόνο του Harry Potter στο Hogwarts, τη Σχολή των Μάγων. (Ναι… ανάμεσα στα άλλα, θα παίξετε και Quidditch!).

Κατά βάθος, το Harry Potter and TheThe Philosopher’s Stone είναι ένα adventure game που ταιριάζει πιο πολύ με το στυλ του Legend of Zelda: Ocarina of Time, παρά με κάποιο πλατφορμάκι σαν το Croc. Αυτό σημαίνει ότι ο έλεγχός του κλίνει περισσότερο στον τύπο των action/adventure games, παρά σε αυτόν των platform. Ο Harry μπορεί να τρέξει και να σκαρφαλώσει αυτόματα σε αντικείμενα, αλλά δεν υπάρχει πλήκτρο για άλμα. Εάν χρειαστεί να πηδήξετε από μια προεξοχή σε μια άλλη, ο Harry θα το κάνει από μόνος του, όπως ο Link στα Zelda του Ν64.

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία του παιχνιδιού είναι ο χειρισμός του και ειδικά η απόκρισή του. Μπορείτε να κατευθύνετε τον εαυτό σας ενώ βρίσκεστε στον αέρα, κάτι που θα σας φανεί πολύ χρήσιμο αργότερα στο παιχνίδι. Στα μισά περίπου της περιπέτειάς σας, θα τρέξετε με αντίπαλους τα κακά πνεύματα των Peeves, ανάμεσα στα δοκάρια της σοφίτας. Σε κάτι τέτοια σημεία είναι που έχει μεγάλη σημασία το control.

Εάν για παράδειγμα στην προκειμένη περίπτωση ο χειρισμός δεν ήταν τόσο άμεσος, θα χτυπούσατε από δοκάρι σε δοκάρι ή θα πέφτατε κάτω, κάτι που θα σας απογοήτευε περισσότερο από όσο χρειάζεται.

Μέχρι να φτάσετε όμως σε κείνο το σημείο, ο χειρισμός θα σας έχει γίνει δεύτερη φύση. Μέσα από τα μαθήματα/εκπαιδεύσεις που σας παρέχει το παιχνίδι, διευκολύνεται περισσότερο η ζωή σας.

Τί θα ήταν όμως ο Harry Potter χωρίς τα μαγικά του; Ευτυχώς, αυτό το τόσο σημαντικό «κομμάτι» του μυθικού ήρωα, μεταφέρεται άψογα στο παιχνίδι και θα διευκολυνθείτε αφάνταστα μέσα από την πρακτική εξάσκηση που θα κάνετε σε κάθε ξόρκι, στις διάφορες αίθουσες διδασκαλίας. Ο τομέας των μαγικών ξόρκιων θα εξελίσσεται σταδιακά.

Το πρώτο ξόρκι που θα μάθετε είναι απλούστατο και το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να σημαδέψετε και να το εξαπολύσετε. Μετά θα περάσετε σε πιο περίπλοκα μάγια, όπου θα πρέπει να συγχρονίζετε το πάτημα των πλήκτρων, ενώ θα βρίσκεστε σ’ έναν κύκλο. Εάν δεν εναρμονιστείτε αρκετά γρήγορα με τα πλήκτρα, το ξόρκι αποτυχαίνει και θα πρέπει να το ξανακάνετε από την αρχή.

Το σενάριο του παιχνιδιού εξελίσσεται μέσα από μια σειρά αναζητήσεων. Συνήθως, θα πρέπει να βρείτε κάποιο αντικείμενο, περνώντας μια περιοχή, ενώ θα λύνετε γρίφους και θα χρησιμοποιείτε τα μαγικά σας. Στην αρχή, τα πράγματα είναι εύκολα. Όσο όμως εξελίσσεται το παιχνίδι, τόσο και δυσκολεύουν σταδιακά. Αργότερα στο παιχνίδι, θα χρειαστεί να δείξετε όλες σας τις ικανότητες τόσο στα άλματα, όσο και στα μαγικά ξόρκια, οπότε καλό θα είναι να μέθετε το κάθε τί όσο πιο νωρίς γίνεται.

Φυσικά, ένα από τα καλύτερα σημεία του παιχνιδιού είναι οι αγώνες Quidditch. Αρχικά θα μάθετε πώς να πετάτε με σκούπες και στη συνέχεια πώς να παίξετε το ίδιο το παιχνίδι.

Το Quidditch έχει τη μορφή ενός mini game, αλλά μόλις δώσετε τον πρώτο σας αγώνα, θα μπορείτε να συμμετάσχετε σε μια σειρά από ματς εναντίον των υπόλοιπων κοιτώνων της σχολής σας, όποτε θέλετε. Βασικά το παιχνίδι αποτελείται από 3 «γύρους».

Στον πρώτο, πετάτε μέσα από δακτυλίδια καταδιώκοντας τη Snitch (τη μπάλλα που κερδίζει), στον δεύτερο κάνετε το ίδιο μόνο που συναγωνίζεστε με τον αντίπαλο Ανιχνευτή (σ’ αυτή τη θέση παίζετε και σεις) και στον τρίτο προσπαθείτε να πιάσετε τη Snitch.

Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας, δεν εντυπωσιαζόμαστε και τόσο από τα γραφικά κάποιου τίτλου στο Playstation. Όλοι εστιάζουν την προσοχή τους στο PS2 και κατά κάποιον τρόπο παραμελούν τη μικρή γκρίζα κονσόλα μας. Κάτι όμως που δε συμβαίνει με αυτό τον τίτλο…!

Η Argonaut και η EA Europe έχουν κατασκευάσει με δεξιοτεχνία ένα από τα καλύτερα σε εμφάνιση παιχνίδια που έχουμε δει στο σύστημά μας!

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, είναι η ποιότητα των textures. Είναι πολύ ευδιάκριτα και φαίνονται σα να είναι υψηλής ανάλυσης.

Τα εφφέ που προκαλούν τα μαγικά ξόρκια είναι πολύ όμορφα. Τα περισσότερα από αυτά, όταν τα εξαπολύσετε, φωτίζουν το χώρο γύρω τους, ενώ άλλα εμφανίζουν εντυπωσιακά εφφέ, που όμοιά τους δεν έχετε ξαναδεί σε 32-μπιτο παιχνίδι!

Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι αρκετά καλά και αποτελούνται από ικανοποιητικό αριθμό πολυγώνων.

Bέβαια, υπάρχει και κάποιο αντίτιμο για όλα αυτά… Αντίκτυπο βρίσκουν λοιπόν στο framerate, που κατά καιρούς «αγκομαχά» από το τόσο «βάρος».

Αυτό δεν είναι τόσο ενοχλητικό όταν για παράδειγμα τρέχετε γύρω από το κάστρο. Όταν όμως «τα δίνετε όλα» στο Quidditch για ένα νέο, προσωπικό ρεκόρ σας, τότε θα σας πειράξει -και πολύ μάλιστα…

Ο τομέας του ήχου είναι το τελευταίο πράγμα που θα περιμέναμε για να μας εντυπωσιάσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει φυσικά ότι είναι κι άσχημος… Οι φωνές των χαρακτήρων είναι (έκπληξη!) αρκετά καλές και μάλλον θά χουνε χρησιμοποιήσει Άγγλους ηθοποιούς (ή άτομα που μπορούν να «πιάσουν» την αγγλική προφορά). Τέλος, η μουσική υπόκρουση που επιλέχτηκε ταιριάζει πολύ με το κλίμα του παιχνιδιού.

Σίγουρα, αυτοί που θα απολαύσουν περισσότερο το Sorcerer’s Stone, θα είναι οι fans του Harry Potter. Κρίνοντας όμως από την εποχή μας, όπου σπανίζουν τα καλά παιχνίδια στο PS One, βγάζουμε ένα ακόμα συμπέρασμα: Οποιοσδήποτε δηλώνει λάτρης της περιπέτειας και θα ήθελε να ζήσει μία, καλά θα κάνει να το εμπιστευτεί! Άντε… κι ας ευχηθούμε του χρόνου να έρθει στο PS2 «Η Κάμαρα Με Τα Μυστικά»… το δεύτερο βιβλίο της σειράς!

Διάβασε επίσης: Ποιο είναι το μέλλον της μουσικής και οι άγνωστες πτυχές της