Immortal (2004 ταινία). Immortel, ad vitam

• Είδος: Ταινία δράσης, κινουμένων σχεδίων και επιστημονικής φαντασίας
• Σκηνοθεσία: Enki Bilal
• Ηθοποιοί: Linda Hardy, Thomas Kretschmann, Charlotte Rampling, Frédéric Pierrot, Thomas M. Pollard, Yann Collette
• Διάρκεια: 102 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Μαρτίου 2004
• Γαλλικός τίτλος: Immortel, ad vitam
• Παραγωγή: TF1 Films Productions
• Προϋπολογισμός ταινίας: 22,1 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 6,3 εκατομμύρια δολάρια

Για τον Γιουγκοσλάβο Ενκί Μπιλάλ είναι η πρώτη φορά που μεταφέρει δικό του κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Όντας γνωστός στο χώρο των κόμικ, εδώ και τρεις δεκαετίες σχεδόν, έκανε το τόλμημα και το 1989 για πρώτη φορά δοκίμασε τις δυνάμεις του στον στίβο του σινεμά με μια δημιουργία που έφερε τον τίτλο “Bunker Palace Hotel”. Εφτά χρόνια αργότερα (1996) γύρισε το “Tykho Moon”. Και εν έτει 2004 προβλήθηκε στις σκοτεινές αίθουσες η μεταφορά του δικού του κόμικ με τίτλο “Immortel”, που μεταφράστηκε στα Ελληνικά ως… «Γυναίκα Παγίδα» (άγνωσται αι βουλαί των μεταφραστών). Σε αυτό του το κόμικ το μέλλον συνδυάζεται με εικόνες-ψευδαισθήσεις και βαθιά πλοκή. Αυτό από μόνο του εικαστικά σε φιλμ φαντάζει… πολύ πολύ ενδιαφέρον.

Στη Νέα Υόρκη του 2095 ο θεός Χόρους, που διαμένει με άλλους Αιγύπτιους θεούς σε μια αιωρούμενη πάνω από την πόλη πυραμίδα, βγαίνει προς αναζήτηση συμβατού σώματος αφού του μένει μόλις μια βδομάδα ζωής (μια ανάσα δηλαδή για αυτούς). Ταυτόχρονα στην πόλη, που οι εκλογές για νέο δήμαρχο πλησιάζουν, μια μυστηριώδης γυναίκα, η Τζιλ, συλλαμβάνεται και χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο. Το κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών των περιστατικών έρχεται να βάλει η παρουσία του Νίκοπολ ενός κατάδικου που βγήκε, κατά λάθος (;), από την «κατάψυξη» που ήταν φυλακισμένος.

Το σενάριο είναι χαοτικό. Κατά διαστήματα δίνει την εντύπωση πως δεν έχει κάποια λογική συνέχεια και άλλες φορές εμφανίζει στοιχεία που προσδίδουν νέο ενδιαφέρον στα όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουμε δει αλλά δεν έχουμε… πολυκαταλάβει. Αν μη τι άλλο αν με κάτι δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε πολύ είναι με το σενάριο. Αποδεικνύεται μια τεράστια σπαζοκεφαλιά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, στην οποία αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας θα βγούμε διπλά χαμένοι αφού το εικαστικό μέρος είναι πολύ ενδιαφέρον και σε πολλά σημεία θα το χαρακτήριζα και υπέροχο.

Η ιστορία όμως, και ενώ οι τίτλοι τέλους ξεκινούν, είναι αυταπόδεικτα πολύπλοκη και υπέρ του δέοντος πολύπλευρη. Πολλοί χαρακτήρες. Εξίσου πολλά κίνητρα που έχει έκαστος για να κάνει ότι τελικά κάνει. Και από την άλλη ο θεατής. Αποχαυνωμένος απέναντι σε ένα πανί όπου ο ένας ζωγραφικός φουτουριστικός πίνακας διαδέχεται τον άλλον να προσπαθεί να καταλάβει τι στο καλό συμβαίνει.

Η τεχνολογία είναι το εργαλείο του Μπιλάλ. Ούτε το σενάριο, ούτε οι ηθοποιοί. Τη μερίδα του λέοντος ακόμα και σε επίπεδο χαρακτήρων έχουν οι 3D animated χαρακτήρες παρά οι πραγματικοί ηθοποιοί. Το blue room έχει πάει σύννεφο (εύλογα) και το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Τα CG σκηνικά είναι επίσης πολύ καλά. Γενικά όλος ο καμβάς του είναι κατασκευασμένος, κομμένος, ραμμένος και μέχρι τέλους μονταρισμένος μέσα σε υπολογιστή (επίσης εύλογα).

Η πόλη, τα σκηνικά, τα τελικά χρώματα, τα πάντα έχουν κατασκευαστεί και εξ’ ολοκλήρου τελειοποιηθεί μέσα εκεί. Εικαστικά λοιπόν ο Μπιλάλ κατάφερε και έκανε αυτό που ήθελε. Να μεταφέρει επιτυχημένα όσα είχε μέσα στο ευφάνταστο μυαλό του πρώτα στο χαρτί και από εκεί στα 35 χιλιοστά.

Βέβαια εδώ έχουμε τις δύο όψεις του νομίσματος. Οι πραγματικοί ηθοποιοί μέσα στην ταινία φαίνονται πολύ… πραγματικοί! Και με αυτό εννοώ πως η παρουσία τους, στο πρώτο τέταρτο τουλάχιστον, ξενίζει αφάνταστα. Γιατί τη μια στιγμή έχουμε μια πλειάδα, ολοφάνερα, 3d χαρακτήρων και την άλλη την Σάρλοτ Ράμπλινγκ να εμφανίζεται στο πλευρό ενός εξ αυτών και να… ξενίζει.

Έτσι μένει μόνο το αιώνιο σωσίβιο. Η δύναμη της συνήθειας. Από κάποιο χρονικό σημείο και έπειτα δεν μας ξενίζει και τόσο ούτε η Τζιλ (Λίντα Χάρντι), ούτε ο Νίκοπολ (Τόμας Κρέτσμαν) ούτε η Δρ. Τέρνερ (Σαρλότ Ράμπλινγκ). Παρόλα αυτά ο ρόλος τους μοιάζει κάπως άχαρος. Αν και αποτελεσματικοί στις ερμηνείες τους ούτε το ντεκουπάζ (η επιλογή των κάδρων) ούτε το τελικό μοντάζ τους βοηθάει να αναχθούν όσο πρέπει και να αφομοιωθούν από τον ψεύτικο κόσμο πίσω τους.

Το see or not to see? Δείτε το οι φίλοι των κόμικ του Ενκί Μπιλάλ αλλά και οι φανατικοί αναγνώστες των, φουτουριστικών κυρίως, κόμικ. Επίσης δείτε το όσοι ψάχνετε κάτι το νέο και ενδιαφέρον εικαστικά. Όσοι ψάχνετε το διαφορετικό αλλά και όσοι αρέσκεστε σε ταινίες με πολλά πολλά computer generated γραφικά. Όσοι όμως βλέπετε ταινίες, οποιουδήποτε είδους, είτε για διασκέδαση, είτε για να αποκομίσετε κάτι από αυτές τότε αποφύγετε τη. Το ασυνάρτητο σενάριο και η κακή ροή καθιστούν την ταινία αρκετά βαρετή για τους μη φίλους του είδους. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τα 7 ευρώ σας μία ταινία που αν και έχει αρχή-μέση-τέλος αλλά και έναν όμορφα δοσμένο κόσμο δεν έχει κάτι βασικό. Ενδιαφέρον!

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Immortal (2004) Immortel, ad vitam.