Παρακάτω συγκέντρωσα τις καλύτερες ταινίες εναλλακτικού χαρακτήρα, παλαιότερων ετών, σύμφωνα πάντα με την δική μου κρίση. Να σημειωθεί πως δεν έχω συμπεριλάβει σε αυτή τη λίστα τις ταινίες τύπου Box Office.
Partir (2009)
Η Σουζάν είναι μια αστή παντρεμένη 40άρα που ζει στην νότια Γαλλία με την οικογένειά της. Κουρασμένη ψυχικά από την μεσοαστική ζωή της, αποφασίζει να ξεκινήσει να εργάζεται σαν φυσιοθεραπεύτρια. Ο σύζυγός της συμφωνεί να διαμορφωθεί η πίσω αυλή τους σε επαγγελματικό χώρο, όταν όμως η Σουζάν συναντάει τον εργολάβο της κατασκευής δημιουργείται μια έντονη αμοιβαία έλξη ανάμεσά τους. Έτσι, η Σουζάν αποφασίζει να ζήσει αυτό το πάθος στο έπακρο, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες.
Ύμνος σε μια νέου είδους γυναικεία χειραφέτηση. Η νοικοκυρά που κάποτε εξεγειρόταν ενάντια στην καταπίεση του συζύγου (που συνήθως πίνει, ξενοκοιμάται, δέρνει κτλ), εδώ προσπαθεί να δραπετεύσει από μια ζωή στην οποία ο άνδρας της την ποθεί και της κάνει όλα τα χατίρια προκειμένου να ζήσει την έκσταση στα χέρια ενός μετανάστη εργάτη. Δηλαδή πρόκειται για μια περίπτωση “νοικοκυράς σε απόγνωση” μόνο που ενώ στην ομώνυμη σειρά τέτοια περιστατικά παρουσιάζονται με ένα «κλείσιμο του ματιού», εδώ η αφήγηση δίνεται με έναν επικολυρικό τόνο που αποδυναμώνει την ουσία της υπόθεσης. Ίσως η ταινία «μιλάει» καλύτερα στην γυναίκα σινεφίλ. Πάντως η Κριστίν Σκοτ Τόμας όσο μεγαλώνει («some age, others mature» αλλά στο θηλυκό) τόσο πιο ερωτεύσιμη γίνεται και με φόντο τον πανέμορφο γαλλικό νότο καθιστά την θέαση του έργου υποφερτή ακόμα και για τον “Θα-μας-τρελάνουν-αυτές-οι-γυναίκες-μα-τι-θέλουν-επιτέλους” αρσενικό θεατή.
- Ξένος τίτλος: Partir
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Γαλλία
- Διάρκεια: 85′
- Έγχρωμη: Ναι
La Soledad (2007)
Η Μαδρίτη δείχνει η μοναδική διέξοδος για την Αντέλα και το μωρό της. Εγκαταλείπουν την μικρή πόλη του Νότου ελπίζοντας σε μια διαφορετική ζωή στη Μαδρίτη. Σε μικρό χρονικό διάστημα συγκατοικεί με τον τον Καρλος και την Ινές όμως και οι δύο τους είναι ιδιαίτερα προβληματισμένοι για τις κρυφές πινελιές μελαγχολίας με τις οποίες η Ινές αυτοκαταστροφικά βάφει τη ζωή της. Θύμα της οικονομικής κρίσης, η Αντονια, μητέρα της Ινές, θα έρθει αντιμέτωπη με ένα πολύ σοβαρό ζήτημα υγείας. Μια τρομοκρατική επίθεση θα ανατρέψει τις ισορροπίες όλων των ηρώων.
Πειραματικό και όχι ξεκάθαρο τοποθετήσεων και μηνυμάτων, το «Μοναξιά», χρησιμοποιώντας τον τίτλο του σαν όχημα, σε αργούς ρυθμούς καταγράφει ταυτόχρονα δύο οπτικές πάνω στο ίδιο θέμα. Οι όμορφες στιγμές διαδέχονται χρόνους κενούς και ασύμβατους με τους σεναριακούς στόχους, όσο ο σκηνοθέτης δεν εγκαταλείπει το «μοναχικό» του ταξίδι στις ζωές των ανθρώπων που φτιάχτηκαν για να συμβιώσουν ή να ενυπάρξουν. Η τεχνική με τα split screens, το polyvision, είναι ιδανικό μέσο για την αφήγηση ενός τέτοιου θέματος αλλά όχι πανάκεια. Στο Timecode, ταινία που είχε προηγηθεί από το Μοναξιά, το αποτέλεσμα ήταν σαφώς πιο ουσιώδες και ευεργετικό για cine-μύστες και απλούς θιασώτες. Οι 3 σημαντικές διακρίσεις από την Ακαδημία κινηματογράφου της Ισπανίας όμως, κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητες ήταν αφού η Μοναξιά, αφήνει ένα ανοιχτό παραθυράκι που ο θεατής μπορεί να κοιτάξει με περιέργεια τα επερχόμενα σχέδια μιας δημιουργικής αν μη τι άλλο ομάδας.
- Ξένος τίτλος: La Soledad
- Έτος παραγωγής: 2007
- Χώρα παραγωγής: Ισπανία
- Διάρκεια: 128′
Oceans (2009)
Μια βόλτα στον ωκεανό, σε ένα μουσείο με βαλσαμωμένα εκθέματα από τον υποθαλάσσιο χώρο και σε ένα ενυδρείο θα επιστρέψουν στη σκέψη ενός ενήλικα να ταξιδέψει τον νεαρό συνοδοιπόρο του σε ένα κόσμο που ο βυθός υποτάσσεται στους δικούς του άγραφους νόμους.
Λίγο καιρό μετά την προβολή του τρισδιάστατου Ocean έρχεται ένας ωκεανός δύο διαστάσεων που κερδίζει την τεχνολογία με την απλότητα, την προσεγμένη αποτύπωση κινούμενων εικόνων, την «αδιακρισία» του και την κριτική ματιά του στα εγκλήματα που ο άνθρωπος επιτρέπει να συμβαίνουν γύρω του. Πρόκειται για μια ταινία που όλοι πρέπει να δείτε και να βουτήξετε στα βάθη του οπτικού της ωκεανού. Αν η διδακτική τοποθέτηση δεν ήταν τόσο αποφατική, σίγουρα θα μιλούσαμε για το καλύτερο ευρωπαϊκό ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών.
- Ξένος τίτλος: Oceans
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Γαλλία, Ελβετία, Ισπανία, Μονακό
- Διάρκεια: 100′
- Έγχρωμη: Ναι
El secreto de sus ojos (2009)
Το μυστικό στα μάτια της εστιάζει στην ανθρώπινη ανάγκη να δίνει απαντήσεις σε κάθε τύπου ερωτήματα. Ο κεντρικός ήρωας της ταινίας μαζί με τον βοηθό του έχουν κληθεί να εξερευνήσουν τον ένα μυστήριο που έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 1974. Τότε, για τον ομοσπονδιακό πράκτορα Μπενχαμίν Εσποζίτο η αλήθεια ήταν η απάντηση στο έγκλημα. Η βάναυση δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας στο Μπουένος Άιρες τον στοιχειώνει και όσο αργεί η εξιχνίαση της τα ερωτηματικά πληθαίνουν. Ο χρόνος, αδυσώπητος εχθρός της δικαιοσύνης, στυγνός και μοιραίος, καταδικάζει τον Εσποζίτο να συνεχίζει να προσπαθεί να βρει την λύση του μυστηρίου ακόμα και όταν έχει πια αφήσει το αστυνομικό σώμα για να γίνει συγγραφέας. Τελικά μια τέτοια υπόθεση μπορεί να είναι η αφορμή του πρώτου του βιβλίου ή ένα βήμα πλησιέστερα στην αυτογνωσία. Όλα αυτά σε μια Αργεντινή που έχει βιώσει κάθε πιθανή πολιτική αναταραχή.
Είδα & σου προτείνω… Η ταινία «το μυστικό στα μάτια της» απέσπασε Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας αποκωδικοποιώντας επιτυχώς ένα μυστικό που καθρεπτισμένο στα μάτια της (όπως προστάζει ο τίτλος) σε κάνει να βιώνεις την αγωνία του τερματοφύλακα πριν το τέρμα… Ας μην ξεχνάμε ότι στον κινηματογράφο αφήγησης, κάθε τέρμα είναι ένα τέλμα που καμία διαιτησία δεν είναι ικανή να κρίνει ή να κατακρίνει την ηθική του βάση.
Για την ιστορία, ο σκηνοθέτης Juan José Campanella έχει δουλέψει ως σκηνοθέτης στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά 30 Rock -μαζί με τη δική μας Tina Fay-. Αυτή ήταν η δεύτερη υποψηφιότητα του –και τυχερή- για Όσκαρ. Η πρώτη ήρθε με τον γιο της νύφης το 2002.
- Ξένος τίτλος: El secreto de sus ojos
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Αργεντινή, Ισπανία
- Διάρκεια: 129′
- Έγχρωμη: Ναι
Becket (1964)
Ο κρυφό-αιμοδιψής Νορμανδός βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος (που όμως σκιάζεται στη θέα του αίματος), με τα βασιλικά του τερτίπια θέτει σε αμφισβήτηση την τιμή του πιστού του –ακόμα Σάξονα στην ψυχή- Τόμας Μπέκετ. Όταν από καπρίτσιο ο Ερρίκος ορίζει ως νέο αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι τον Τόμας, η εξουσία αλλάζει χέρια και ίσως ισορροπία.
Είδα & σου προτείνω…
Επίκαιρη όσο ποτέ, παρουσιάζει τη διαφθορά εκκλησίας-πολιτείας και τις λεπτές ισορροπίες που οι εκπρόσωποι τους κρατούν όταν φεύγουν τα προσχήματα. Η ηθική κόντρα στην αισθητική, δύο άνθρωποι τόσο αντίθετοι με κοινή πίστη όμως στο νόμο. Εδώ οφείλω να διευκρινίσω πως ο ένας είναι ο νόμος, ενώ ο άλλος τον υπηρετεί. Η κυκλική εναλλαγή αγάπης-μίσους-φιλίας σηματοδοτεί κλυδωνισμούς. Ο διχασμός εκκλησίας-κράτους έχει αρχίσει και η πρόφαση είναι μια φιλία που δεν έγινε έρωτας (*έρωτας με την αρχαιοελληνική έννοια). Ναι, η τόλμη της ταινίας είναι ότι μιλάει για έναν παράτολμο έρωτα, όχι μεταξύ Καπουλέτων ή Μοντέγκων αλλά πλουσίου και φτωχού, αφέντη και υπηρέτη, πατριώτη και πατρίδας, πίστης και εμπιστοσύνης.
Η βασιλική εκπαίδευση στη μοναξιά είναι αντίτιμο της εξουσίας ή μέρος της; Απάντηση δεν δίνεται σε αυτό το ερώτημα, για αυτό και η ταινία είναι διαχρονική. Ήρωας και αντιήρωας χωρίζουν την εκκλησία της Αγγλίας σε δύο μέρη, ο ένας επειδή δεν έχει άλλη επιλογή και ο άλλος επειδή… έχει άλλη επιλογή που ο εγωισμός του δεν του επιτρέπει να τη διανοηθεί. Ο βασιλιάς Ερρίκος, άχρηστος όσο μια γυναίκα (το λέει ο ίδιος) δεν μπορεί να βγάλει τον Μπέκετ από την καρδιά του γιατί αυτός είναι υπεύθυνος για όσα του υπαγορεύει η καρδιά του. Ρίτσαρντ Μπάρτον και Πήτερ Ο’ Τουλ σε ρεσιτάλ ερμηνείας που ούτε ο «θάνατος στον καθεδρικό ναό» δεν είναι ικανός να τις ανακόψει…
- Ξένος τίτλος: Becket
- Έτος παραγωγής: 1964
- Χώρα παραγωγής: Βρετανία, ΗΠΑ
- Διάρκεια: 148′
Leap Year (2010)
Μετά από τέσσερα χρόνια σχέσης που όμως δεν δείχνει να προχωράει, η διακοσμήτρια Άννα Μπρέιντι, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Βασιζόμενη σε μια παλιά ιρλανδική παράδοση που θέλει τις γυναίκες να μπορούν κάνουν γαμήλια πρόταση κάθε 29η Φεβρουαρίου , η Άννα ακολουθεί τον γιατρό φίλο της Τζέρεμι, από την Βοστόνη, στο Δουβλίνο ώστε να ζητήσει το χέρι του χωρίς να χάσει πρόσωπο! Μετά από διάφορες περιπέτειες και αναποδιές, η Άννα καταλήγει να μείνει στην άλλη πλευρά της Ιρλανδίας. Εκεί θα βρεθεί στην ανάγκη ενός ανέμελου και επιπόλαιου ντόπιου σεφ, του Ντέκλαν, ώστε να μπορέσει να διασχίσει τη χώρα. Το ταξίδι όμως, από την μια άκρη της χώρας στην άλλη τους κάνει να ανακαλύψουν πράγματα για τους εαυτούς τους και γεννάει συναισθήματα ανάμεσά τους.
Η ταινία είναι κλασική περίπτωση rom-com που σπάνια προκαλεί κάποιον ιδιαίτερο ντόρο και συνήθως αφήνεται από κοινό και κριτικούς να κάνει τον (σύντομο) κύκλο της. Έλα μου ντε όμως που μετά το Πάσχα, και τον καταιγισμό από τρισδιάστατες υπερπαραγωγές δράσης και καρτούν που απευθύνονται σε κάθε ηλικία, μας έχει λείψει η απλή πατροπαράδοτη ρομαντική κωμωδία. Και αν συνυπολογίσεις το ατού ότι στην συγκεκριμένη δεν βλέπεις τους μαϊντανούς του είδους (Σάντρα Μπούλοκ, Χιού Γκράντ, Τζένιφερ Άνιστον, Ρενέ Ζελβέγκερ κοκ) αλλά ίσως την πιο γλυκιά νέα ηθοποιό, την εκνευριστικά αξιαγάπητη Έιμι Άνταμς, κάπου η λογική εξαφανίζεται και πλέον παραδίδεσαι στα πανέμορφα καταπράσινα τοπία της Ιρλανδικής επαρχίας και την νοσταλγικά προβλέψιμη πλοκή ενός έργου που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η ταινία ενός επιτυχημένου πρώτου ραντεβού.
- Ξένος τίτλος: Leap Year
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Ιρλανδία
- Διάρκεια: 100′
- Έγχρωμη: Ναι
How to train your dragon (2010)
Ένας μοναχικός δράκος, έρμαιο της επιβλητικής του εικόνας, καταλήγει φυλακισμένος εξαιτίας της επίκτητης αναπηρίας του. Ο υπαίτιος του τραυματισμού του, ένας νεαρός Βίκινγκ, υποκινούμενος από τις ενοχές του αναλαμβάνει την εκ νέου εκπαίδευση του νέου του κατοικίδιου.
Στον αντίποδα, Βίκινγκ της παλιάς σχολής θα έρθουν αντιμέτωποι με τις απόψεις και τοποθετήσεις των νεωτεριστών, που τα γεγονότα θα τον αναγκάσουν να εκπαιδεύσει τους υποτιθέμενους «εχθρούς», δηλαδή τους δράκους. Κοινωνία σε σύγχυση σε μια ταινία κινουμένων σχεδίων τη στιγμή που συντελείται μια διαφορετική κοινωνική επανάσταση.
Στην κοινωνία των Βίκινγκ, οι μικροί φίλοι είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τις ιδιοτροπίες των δράκων και να μάθουν τα μικρά τους μυστικά. Πίσω από κάθε εικόνα και ιστορία, η συγγραφέας του βιβλίου, κλείνει πονηρά το μάτι της στα παιδικά της χρόνια (μεγάλωσε σε μια φτωχοκοινωνία που οι κάτοικοι θύμιζαν Βίκινγκ).
Πρόκειται για την πιό όμορφη ιστορία κινουμένων σχεδίων των τελευταίων ετών και σαφώς την πιό ολοκληρωμένη δουλειά των στούντιο της dreamworks που μπαίνουν δυναμικά στον κόσμο του τρισδιάστατου, με μία ταινία που θα έκανε τον κόσμο του άβαταρ να δείχνει last year.
Δυστυχώς στην ελλάδα, η τρισδιάστατη προβολή γίνεται μόνο στη μεταγλωττισμένη έκδοση. Στη δύο διαστάσεων βερσιόν της ταινίας, θα απολαύσετε μεταξύ άλλων τις υπέροχες φωνές της Αμέρικα Φεράρα και του Τζέραλντ Μπάτλερ.
- Ξένος τίτλος: How to train your dragon
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 98′
Shutter Island (2010)
Καλοκαίρι του 1954. Ο αστυνόμος Ντάνιελς και ο συνεργάτης του, ερευνούν μια μυστηριώδη υπόθεση εξαφάνισης μιας τροφίμου της ψυχιατρικής κλινικής υψίστης ασφαλείας του Άσκλιφ, που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο νησί της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ. Όσο βρίσκονται εκεί ξεσπάει μια καταιγίδα που αποκόπτει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Και μέσα στο άσυλο, τα όρια ανάμεσα στην λογική και την παραφροσύνη στενεύουν επικίνδυνα.
Είδα & σου προτείνω… Σκορσέζε από τα παλια και όχι αυτός ο νερωμένος δημιουργός που τα τελευταία χρόνια προσπαθούσε απλά να καλοπιάσει την ακαδημία. Το νέο πόνημα του μεγάλου δημιουργού αποδεικνύει ότι δεν ήταν κουρασμένος, αλλά απλά ότι είχε ξαποστάσει για λίγο. Σφιχτή και ρυθμική σκηνοθεσία, προσεγμένο σενάριο και δυνατές ερμηνείες, δεμένα με μια εκπληκτική ανατροπή, συνθέτουν ένα θρίλερ-σχόλιο πάνω στην αμερικάνικη κοινωνία. Στεναχωριέμαι όσο σκέφτομαι το για ποιά ταινία πήρε τελικά το Όσκαρ, όταν αριστουργήματα σαν αυτό εδώ αγνοούνται επιδεικτικά από την ακαδημία.
- Ξένος τίτλος: Shutter Island
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 138′
Bakjwi (2009)
Ένας ιερέας συμμετάσχει σε ένα πείραμα που έχει σαν στόχο την καταπολέμηση ενός φονικού ιού. Κατά την διάρκεια του πειράματος πεθαίνει, αλλά επανέρχεται στην ζωή ως βαμπίρ μετά από μετάγγιση ύποπτου αίματος. Τώρα θα πρέπει να βρει τρόπο να διατηρήσει την φιλάνθρωπη φύση του, κατευνάζοντας παράλληλα την δίψα του για αίμα.
Είδα και σου προτείνω… Μια ταινία από τον δημιουργό του αριστουργηματικού Old Boy [2003] που κατά τον ίδιο τον σκηνοθέτη βασίζεται στο διήγημα “Τερέζα Ρακέν” του Ζολά. Στο διήγημα δεν υπάρχουν ούτε ιερείς ούτε βαμπίρ αλλά ο συμπαθής δημιουργός, έχοντας πείρα από τρόμο και αγάπη για το σπλάτερ, αποφασίζει να διηγηθεί την ιστορία του με όσο το δυνατόν πιο συναρπαστικό τρόπο. Το αποτέλεσμα, λιγότερο άρτιο από τις τελευταίες του ταινίες, παραμένει μεστό, ενώ το ιδιότροπο χιούμορ του σκηνοθέτη εκδηλώνεται διάσπαρτα στην ταινία. Θα μπορούσε να είναι το Twilight των σινεφίλ.
- Ξένος τίτλος: Bakjwi
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Νότιος Κορέα, ΗΠΑ
- Διάρκεια: 133′
Gainsbourg (Vie héroïque) (2010)
Με ένα τσιγάρο στην προέκταση του στόματος του, δάχτυλα πινέλα να ζωγραφίζουν τη μουσική και φαντασία να σκιάζει εικόνες, τραγούδια και όνειρα, ο Γκέινσμπουργκ μεγαλώνει με την ιδιότητα του απόλυτου μποέμ καλλιτέχνη. Ο αυτιάγγουρας σύντομα γίνεται «Ντάμπο» και διεκδικεί το όνειρο μέσα που μέσα στο μυαλό του παραμένει εφιάλτης.
Είδα και σου προτείνω… Κάπνισε τη ζωή του χωρίς να αφήσει στάχτες στο τασάκι των αναμνήσεων σαν ένα αέναο «μετά» από τον έρωτα και κατά διαστήματα ψιθύριζε στα θηράματα του: «Πάντα ζούσα με αναστολή». Σε ένα τόσο αντιφατικό πλάσμα, θα ήταν παράλογο να δομήσει μια ζωή –και κατ επέκταση τα γεγονότα που θα αποτελούσαν τη βιογραφία του- με αλήθειες. Ο σκηνοθέτης δεν κρύβει ούτε στιγμή πως δεν θα μιλήσει για αλήθειες αλλά για τα ψέματα που συνέθεσαν την προσωπικότητα του εξαιρετικού πολυσχιδή και πολυτάλαντου δημιουργού, πλάθοντας ένα μικρόκοσμο που κάθε τι υπερρεαλιστικό μεταμορφώνεται σε αμιγή ιμπρεσιονισμό.
Γάτες που μιλάνε, σκίτσα που ζωντανεύουν, όλα τόσο φυσιολογικά! Ο πρωταγωνιστής, άλλοτε με ένα κεφάλι κουνουπιδολάχανο, άλλοτε σαν εσταυρωμένος, ζει σε ένα μικρόκοσμο τρόμου. Ακόμα και τις γυναίκες που τόσο λάτρεψε ο Γκέινσμπουργκ, τις βλέπει σαν φιγούρες κόμικς (καθόλου αδικαιολόγητα αν αναλογιστούμε ότι ο σκηνοθέτης είναι και γυναικάς, και λάτρης του Γκέινσμπουργκ αλλά και κομιξίστας). Ο ίδιος με την διπλή ιδιότητα του φανταστικού φίλου αλλά και του άλτερ ίγκο γίνεται όμορφος στα μάτια κάθε γυναίκας που γοητεύει.
Μια ταινία για τα ψέματα που όμως εμφανίζουν τις πραγματικές αιτίες που μεταμόρφωσαν τον ήρωα που ακόμα και στην πτώση του ζούσε τα αληθινά του ψέματα. Ο ίδιος ξεφουρνίζει στη Γκρεκό ότι είναι «κατώτερος των περιστάσεων». Αυτός ήταν ο εφιάλτης του και μαθαίνει να πηγαίνει χέρι-χέρι μαζί του.
Μια ώρα δράσης και άλλη μια πτώσης, όπως οι μεταπτώσεις του ήρωα…
Ότι δεν κατάφερε να κάνει το «ζωή σαν τριαντάφυλλο», κατάφερε ο «Γκέινσμπουργκ»: Ξεπέρασε τον θρύλο χωρίς να αφήσει κανέναν από τους χαρακτήρες να τον υποσκιάσει.
Υπέροχη η «Γκρέκο» Άννα Μουγκλαλίς, η Λετίσια Καστά μια Μπεμπέ να την πιείς στο ποτήρι, Λολίτα η Σάρα Φορεστιέρ στον ρόλο της Φρανς Γκαλ, σα λουλούδι που σπαέι η αδικοχαμένη Λούσυ Γκόρντον (αυτοκτώνησε λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων). Ο Έρικ Ελμοσνίνο στον ρόλο του Γκέινσμπουργκ λειτουργεί με ικανότητες και ο θεοπάλαβος Κλοντ Σαμπρόλ στον μικρό του ρόλο μουσικού παραγωγού κλέβει την παράσταση.
- Ξένος τίτλος: Gainsbourg (Vie héroïque)
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: Γαλλία, ΗΠΑ
- Διάρκεια: 130′
Zanan-e bedun-e mardan (2009)
Γυναίκες με διαφορετικές ζωές, μεταξύ αυτών μια πόρνη, μια που έχει πονέσει σωματικά και ψυχικά και μια ποιήτρια που καταπιέζει το πάθος της για το τραγούδι, θα συναντηθούν σε ένα κήπο. Εκεί οι ζωές τους θα συναντηθούν με μια σειρά ονειρικών αλλά και ρεαλιστικών αλλαγών, αποτέλεσμα της πολιτικής αναταραχής.
Η ταινία με αφορμή το πραξικόπημα του 1953 που οργάνωσε η CIA με Βρετανικές πλάτες για να ξαναφέρει τον Σάχη στην εξουσία, ξεγυμνώνει τις ψυχές από 4 ηρωίδες που σαν τις εποχές κλείνουν ένα κύκλο ζωής της Περσικής ιστορίας. Η μερικώς αυτάρεσκη ποίηση της Σιριν Νεζάτ μπερδεύει τα γεγονότα από τις ζωές των γυναικών χρησιμοποιώντας κάθε διάσταση τους ως συμβολική προέκταση της ιστορίας: η εξορία, ο βιασμός, η ανάσταση, η σωματική ταλάντωση στο κενό. Αυτή η ποίηση όμως που αναφέραμε υποσκιάζει σε αρκετά σημεία το καθαρό μήνυμα που θέλει να περάσει αφού –γιατί να το κρύψουμε άλλωστε- ούτε για μια στιγμή δεν κρύβει την πολιτική της τοποθέτηση στα γεγονότα. Στην ερώτηση αν πρέπει να τη δεις, η απάντηση είναι εξίσου ποιητική: αν το επιθυμείς, μπορείς!
- Ξένος τίτλος: Zanan-e bedun-e mardan
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία
- Διάρκεια: 95′
The Crazies (2010)
Μια μικρή κοινότητα φτάνει –και ξεπερνάει- τα όρια της παράνοιας όταν για έναν ανεξήγητο λόγο αρκετοί κάτοικοι αποφασίζουν να απειλήσουν τις ζωές των συνανθρώπων τους χωρίς να δείχνουν ότι έχουν επίγνωση των πράξεων τους. Ένας σερίφης, ο βοηθός του και η έγκυος γυναίκα του πρώτου, θα προσπαθήσουν να βγουν αλώβητοι από αυτή την αλλοφροσύνη.
Θρίλερ της σειράς με προσεγμένα κάδρα και μια ανελέητα πολυφορεμένη ιστορία που το σενάριο της μπορεί εύκολα να το προβλέψει (με μικρές πιθανότητες αποτυχίας) όποιος έχει δει το “28 ημέρες”, το “Συμβάν” ή το “Rec”. Παρανοϊκός από την αίθουσα βγαίνει ο θεατής που παραμυθιάστηκε από τους κουλτουριάρηδες αναλυτές και πίστεψε πως θα δει τον «πολίτη Κέην» σε εμπορική ταινία με περιτύλιγμα ανεξαρτησία και επανάσταση. Αν και είναι λιγότερο διασκεδαστικό από τα αντίστοιχα δημιουργήματα που εύστοχα και καυστικά αναιρούν τον μύθο τους (Fido, Shaun of the dead ), το κοινό που απολαμβάνει αυτό το είδος, ίσως να μείνει μερικώς ικανοποιημένο.
- Ξένος τίτλος: The Crazies
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
- Διάρκεια: 101′
Greenberg (2010)
Ο Ρότζερ είναι ένας σαραντάρης κυνικός ξυλουργός που κάποτε συμμετείχε σε μια μπάντα που θα μπορούσε να κάνει σουξέ αν ο ίδιος δεν την παρατούσε. Είναι μονίμως απογοητευμένος από τον κόσμο γύρω του αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν αναλαμβάνει να προσέξει το σπίτι του αδερφού του στο Λος Άντζελες και να φροντίσει το σκυλί του, γνωρίζει την Φλόρενς, την οικονόμο της οικογένειας. Μια άρτι αποφοιτήσασα από το κολέγιο κοπέλα, εξίσου κυνική με τον Ρότζερ αλλά σαφώς πιο αισιόδοξη. Ανάμεσα στους δύο αρχίζει να αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση.
Η ταινία είναι μια δραμεντί από τον Νόα Μπάουμπαχ, σκηνοθέτη των ταινιών “Δεσμοί Διαζυγίου”και “Η Μάργκο Πάει στο Γάμο”. Ένας δημιουργός με εξαιρετικό ταλέντο στο να καλουπώνει ακριβοθώρητους χολιγουντιανούς σταρ σε indie ρόλους, εδώ στέκεται ιδιαίτερα τυχερός, καθώς ο Μπέν Στίλερ (ο οποίος είχε να παίξει σε ανάλογη ταινία από το 1994 και το δικό του Reality Bites) ενσαρκώνει με απόλυτη επιτυχία τον χαρακτήρα του Ρότζερ Γκρίνμπεργκ. Υπό το προσωπείο κάποιου άλλου ερμηνευτή ο (πολύ καλογραμμένος αλλά ιδιαίτερος) ρόλος θα μπορούσε να θυμίσει φάρσα, αλλά ο Στίλερ διαθέτει την ιδανική φυσιογνωμία και την κατάλληλη γνώση χρονισμού ώστε να αποδώσει τις βιτριολικές ατάκες του χαρακτήρα του, χωρίς να τον κάνει αντιπαθητικό ή καρικατούρα. Το επιτελείο εκλεκτών ηθοποιών που τον πλαισιώνει, με προεξέχουσα την νεαρή Γκρέτα Γκέρουιγκ, κεντάει τον ιδανικό καμβά για να ξεδιπλώσει με άνεση τις πτυχές του υποκριτικού του ταλέντου που σπάνια μας φανερώνει. Αν εκτιμάς την πατροπαράδοτη αμερικάνικη ανεξάρτητη παραγωγή, η ταινία θα σου αρέσει σίγουρα.
- Ξένος τίτλος: Greenberg
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 107′
KICK-ASS (2010)
Ορφανός, gay friendly str8 acting πιτσιρικάς που θα ήθελε να είναι σούπερ-ήρωας φοράει την κιτσάτη στολή του και επιβάλλει τον νόμο όπως τον αντιλαμβάνεται. Αποχής όμως κάθε δύναμης, ικανότητας ή ταλέντου, ο άνθρωπος με το παρατσούκλι «πράσινο προφυλακτικό»), στηρίζεται μόνο στον παράγοντα τύχη για να εκτοξευτεί στη Μέκκα των σωτήρων του πλανήτη. Σύντομα στην παρέα του θα προστεθούν δύο ακόμα υπερήρωες –αυτοί με πραγματικά ταλέντα- και ένα κακέκτυπο σπασίκλα με ανόητο εξοπλισμό και ανάλογη στολή.
Το Kick-ass είναι η ζωντανή οπτικοποιημένη επιβράβευση των θυμάτων, των απόκληρων της κοινωνίας, όπως και του κάθε μαθητή που τον στρίμωξαν στη γωνία και ήθελε να υψώσει το ανάστημα του. Ναι, είναι ένας ύμνος με χιούμορ στη γενιά των κόμικς που γνωρίζει τα όρια της και παρωδεί με σεβασμό και σκληρότητα το είδος που τη γοητεύει.
Γέλασα μέχρι δακρύων και αισθανόμουν ότι θέλω να πάρω τον νόμο στα χέρια μου. Αν με κολάκευαν οι στολές υπερηρώων και τα κολάν, το ορκίζομαι, μετά από το τέλος της προβολής θα έβλεπες το ηρωικό μου βιντεάκι στο youtube.
Στο παραπάνω κόμεντ, οι γονείς και όσοι παίρνουν τα πράγματα πιο σοβαρά, θα φρικιάσουν και θα θέσουν ερωτήματα αν η δύναμη –ή ο αντίποδας της- αναιρεί την υπευθυνότητα. Ας το αφήσουμε αναπάντητο το ερώτημα για τους επιδέξιους κατακριτές και οι υπόλοιποι να σπεύσετε να τη δείτε… Η ταινία Kick-ass σας κάνει να ζήσετε το όνειρο που τραγουδάει και ο Mika στους τίτλους τέλους: «να αισθανθείς νέος και ελεύθερος»…
Το λέω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος: Το Kick-ass είναι το Hangover της χρονιάς, ένα buddy movie που λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία σε όσους από εμάς είμαστε οργισμένοι με κάποιον ή με κάτι και ζητάμε δικαιοσύνη (πες μου ότι εσύ δεν είσαι ένας-μια από αυτούς-ες;).
- Ξένος τίτλος: KICK-ASS
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 117′
- Έγχρωμη: Ναι
Youth in Revolt (2009)
Ίσως η μοναδική πρωτότυπη εφηβικού ενδιαφέροντος ταινία των τελευταίων ετών (μαζί με το «όταν ο Νικ ερωτεύτηκε τη Νόρα») με τον Μάικλ Σέρα (από το Τζούνο) στα καλύτερα του. Παιδί χωρισμένων γονιών σε αναγκαστική ολιγοήμερη μετακόμιση γνωρίζει σε τόπο επαρχιακό το κορίτσι των ονείρων του: αντισυμβατική, λάτρης της γαλλικής κουλτούρας, απρόβλεπτη. Με την αναγκαστική επιστροφή στην πόλη, για να μπορέσει να ξεφύγει από τον μίζερο εαυτό του, δημιουργεί το άλτερ ίγκο του, ένα φανταστικό άσπονδο φίλο σε μια πιο cool έκδοση της πραγματικής του εικόνας. Οι εξωτερικές καταστροφές βαίνουν παράλληλα με τις ψυχολογικές κλιμακώσεις του έφηβου αντιήρωα που επαναστατώντας ανακαλύπτει πως όσο κινηματογραφική και να είναι η ζωή του, το happy ending δεν είναι δεδομένο αν δεν διεκδικήσει τον στόχο της καρδιάς του.
Είδα & σου προτείνω… Κάθε νέος που ψάχνει τη «γλώσσα» του, θα προσπαθήσει με κάποιο τρόπο να υπερβεί την ηλικία του. Αν καταλήξει μικρομέγαλο, σίγουρα δεν είναι ιδιαίτερα cool τύπος. Αν γίνει γοητευτικός και ουχί γραφικός, τότε απλά «ΔΕΝ ψάχνει να βρει απολύτως τίποτα». Το πρώτο αρχέτυπο είναι σαφέστατα ο looser που βλέπει τον «δρόμο» του Φελίνι και μιλάει με στόμφο για το «Τόκυο στόρυ» αγνοώντας στην πραγματικότητα αν η σκηνοθεσία είναι του Μιτσογκούτσι ή του Όζου. Το δεύτερο είναι αυτό του Τζον Τραβόλτα στο Grease (πριν τον ευνουχισμό του από την Ολίβια Νιούτον Τζον). Και τα δύο «είδη» εφήβων έχουν κάτι κοινό: φωνάζουν από μακριά ότι… σκοτώνουν για να πάρουν προσοχή! Ο κεντρικός μας ήρωας αφηγείται μέσα από τις δύο προσωπικότητες που δημιουργεί για να κερδίσει αποδοχή, την ανάγκη του να αντρέψει. Ναι, στην πραγματικότητα όλο αυτό το ψάξιμο είναι για να «βρέξει το πεπερόνι του» και να αισθανθεί άντρας με κάθε προέκταση της λέξης: πρότυπο του πατέρα που θα ήθελε να έχει, πρότυπο του εραστή, πρότυπο του αποδεκτού. Αντιγράφοντας άθελα συμπεριφορές της μητέρας του (που εύκολα θυματοποιείται μέσα από τις σχέσεις που επιλέγει), μεγαλώνει χωρίς να μεγαλώνει. Η επιτυχία του σε αυτή τη διαδικασία είναι πως ο καλός του εαυτός είναι πάντα αυτός που παρατηρεί και κατακρίνει το… άλλο του μισό.
Η πικρή κωμωδία δεν παρατηρεί τα «νιάτα σε έξαψη». Επιλογή της είναι κρίνει στην πρώιμη γενιά του πρόζακ με χιούμορ και ευστροφία. Διαλέγει τον δύσκολο δρόμο, μιας πιό ΈΤΖΥ οπτικής και αυτοσαρκάζεται επιτυχώς όταν πέφτει σε σεναριακές λακκούβες αφού… εντάξει… όλοι το ξέρουμε: Όταν τα νιάτα είναι σε έξαψη, δεν μπαίνουν εύκολα στον ίσιο δρόμο.
Αν ο Γούντυ Άλεν έψαχνε μια αστεία και νευρωτική προσωπικότητα για να υποδυθεί τη ζωή του, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Μάικλ Σέρα. Με αισθητά χαμηλούς τόνους, ερμηνεύει δύο απαιτητικούς ρόλους, δύο χαρακτήρες αντιφατικούς, σαν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Ο Ζακ Γαλιφανάκης και ο Στιβ Μπουσέμι είναι υπέροχοι στους ρόλους του ρέμπελου γκόμενου της μάνας και του πρώην συζύγου αντίστοιχα. Ο Ρέυ Λιότα ξεπερνάει για ακόμα μία φορά τον βίαιο εαυτό του και αυτοσαρκάζει την εικόνα του. Η έξαψη σε δεύτερο ρόλο εν τέλη, αφήνει τα νιάτα να εκθέσουν και να εκτεθούν.
- Ξένος τίτλος: Youth in Revolt
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 90′
Luftslottet som sprängdes (2009)
Η Λίσμπετ Σαλάντερ (το κορίτσι) καταστρώνει την εκδίκησή της απέναντι στον ουκρανό μαφιόζο που προσπάθησε να τη σκοτώσει και τις κυβερνητικές οργανώσεις που παραλίγο να καταστρέψουν τη ζωή της. Αλλά τα πράγματα δεν είναι εύκολα, καθώς μετά τη σφαίρα που δέχτηκε στο κεφάλι (στο τέλος του δεύτερου μέρους), νοσηλεύεται στην Εντατική υπό στενή παρακολούθηση, ενώ μετά την περιμένουν από τη μία το δικαστήριο στο οποίο βρίσκεται κατηγορούμενη για τρεις φόνους και μια απόπειρα δολοφονίας και από την άλλη ο ξανθός δολοφόνος της προηγούμενης ταινίας.
Είδα & σου προτείνω… Τρίτη ταινία της τριλογίας Millenium που βασίζεται στα ομώνυμα βιβλία του συγχωρεμένου Στιγκ Λάρσον και τα οποία γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το έργο προσπαθεί να συνδέσει τα νήματα που άφησε να “κρέμμονται” η δεύτερη ταινία και να δώσει ένα καθαρτικό τέλος στην ιστορία του “κοριτσιού”. Σαφώς με μεγαλύτερη συνοχή από το «Κορίτσι που έπαιζε με την φωτιά» αλλά όχι στα υψηλά επίπεδα που έθεσε το «Κορίτσι με το τατουάζ», η ταινία του Άλφρεντσον πασχίζει να χωρέσει στην μεγάλη της διάρκεια υπερβολικά μεγάλο μέρος του βιβλίου, με αποτέλεσμα να κουράζει σε κάποια σημεία. Αν έχεις δει τις προηγούμενες δύο ταινίες, το τέλος αυτού του έργου θα σε δικαιώσει. Αν δεν τις έχεις δει, το 2012 βγαίνει και η χολιγουντιανή μεταφορά των βιβλίων που θα είναι σαφώς πιο εύπεπτη.
- Ξένος τίτλος: Luftslottet som sprängdes
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: Σουηδία, Δανία, Γερμανία
- Διάρκεια: 148′
Centurion (2010)
Βρισκόμαστε στο 117 μ.Χ. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εκτείνεται στα πέρατα του γνωστού κόσμου. Η μόνη περιοχή που αντιστέκεται σθεναρά είναι η Βόρεια Βρετανία, όπου οι σκληροτράχηλοι Πίκτες πολεμιστές, χρησιμοποιώντας τακτικές κλεφτοπολέμου, απωθούν με επιτυχία τις Ρωμαϊκές επελάσεις. Ο ρωμαίος στρατιώτης Κβίντους Ντίας, ανήκει στην ξακουστή ένατη μια λεγεώνα, που βρίσκεται υπό τις προσταγές του στρατηγού Βίριλου η οποία επελαύνει στα εχθρικά εδάφη. Όταν όμως μια ενέδρα Πικτών αποδεκατίζει την λεγεώνα και αιχμαλωτίζει τον Βίριλο, ο Κβίντους θα αναλάβει να οδηγήσει μια μικρή ομάδα επιζώντων σε μια αποστολή διάσωσης του στρατηγού τους.
Είδα και σου προτείνω… Η ταινία του Μάρσαλ είναι από τις ειλικρινέστερες του είδους της. Δράση, μάχες, κυνηγητά, και πολύ (μα πάρα πολύ, στα όρια του σπλάτερ) αίμα, δοσμένα σε ένα περιβάλλον απόλυτα φυσικό και πανέμορφο μες στην εχθρικότητά του. Ούτε πολλοί έρωτες, ούτε πολλές κωμικές πινελιές ούτε ήρωες με ευαισθησίες. Και μια πλοκή που αν και απλή, εξυπηρετεί άψογα τον σκοπό της, δηλαδή να μας μεταφέρει από την μια σκηνή δράσης στην άλλη. Κάποιοι μπορεί να την θεωρήσουν ρηχή, αλλά ο Μάρσαλ γνωρίζει καλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται το έργο του και προσπαθεί να το ικανοποιήσει στο έπακρον. Ακόμα και η βασική γυναικεία παρουσία (της Όλγκα Κιριλένκο) αν και πανέμορφη, δεν έχει ούτε μια ατάκα στην ταινία. Με άλλα λόγια, μια ταινία για το ανδρικό (ως επί το πλείστον) κοινό, που δεν θέλει φρου φρου κι αρώματα αλλά ασύστολη δράση και ενέργεια που όμως δεν καταντά γραφική μέσα στην υπερβολή της.
- Ξένος τίτλος: Centurion
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: Βρετανία
- Διάρκεια: 97′
La Rafle (2010)
Β’ παγκόσμιος πόλεμος. Γάλλια. Το παλιό ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού μετατρέπεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για εβραίους, τους οποίους συγκέντρωσε η γκεστάπο σε συνεργασία με την (πλήρως συνεργαζόμενη) γαλλική αστυνομία. Ένας εβραίος γιατρός και μια προτεστάντισσα νοσοκόμα μετακινούνται μαζί με τους αιχμάλωτους από το ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο άλλο. Την τελική κατάληξη λίγοι τη γνωρίζουν. Μεταξύ των αιχμαλώτων και μικρά παιδιά. Που ως παιδιά δεν μπορούν κάποιες στιγμές παρά να παίζουν. Παίζουν τις «συλλήψεις» όπου μοιράζουν μεταξύ τους ρόλους εβραίων και ναζί…
Είδα και σου προτείνω… Ωδή στο στρατευμένο κινηματογράφο, η… «σιντλα του λιστερ» αλά γαλλικά. Έπος πνιγμένο στα κλισέ: κακοί γερμανοί – καλοί εβραίοι, μια δημιουργία που στέκεται στην επιφάνεια των γεγονότων με διδακτική διάθεση αλλά καμία «εκπαιδευτική» ικανότητα. Λαϊκισμός εκ του ασφαλούς; ίσως ναι ίσως όχι. Χωρίς πραγματικούς ήρωες οι φλύαρες ιστορίες μοιάζουν με ξαναζεσταμένο φαγητό, με αδιάφορη κινηματογράφηση (μοναδική εξαίρεση η σκηνή με τις μπίλιες στις σκάλες) και με ακόμα πιο ανούσια πλοκή. Και μπόλικο κλάμα… Η ταινία εγκλωβίζεται πίσω από τα ραμμένα αστέρια στα ρούχα και δεν εκτοξεύει λάμψη. Μεγάλο «production value» για μια μικρότερη των προσδοκιών μας δημιουργία. Και να σκεφτεί κανείς ότι μας έρχεται από τη Γαλλία, τη χώρα που μας έχει χαρίσει το «αντίο παιδιά» του Λουι Μαλ με πολύ λιγότερα μέσα αλλά σαφώς περισσότερη ψυχή. Μοναδική εξαίρεση μερικοί πιτσιρικάδες…
- Ξένος τίτλος: La Rafle
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: Γαλλία, Γερμανία, Ουγγαρία
- Διάρκεια: 115′
Clash of the Titans (2010)
Την εποχή που οι στρατιώτες από το Άργος πολεμούσαν τους θεούς για να δουν ποιός θα επικρατήσει, ο Περσέας θα έρθει αντιμέτωπος με τον εξάγγελο του Δία, τον σκοτεινό Άδη. Είναι άραγε ικανή η θυσία της Ανδρομέδας για να σβήσει την ύβρη της Κασσιόπης προς τους θεούς και να λυτρώσει το γένος της από τον οργισμένο θυμό του Δία;
Είδα & σου προτείνω… Να σου πω από την αρχή ότι δεν είμαι ακόμα fashion victim των 3D. Αισθάνομαι ότι με κουράζουν αλλά όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο για να αφηγηθεί η ιστορία πιο ρεαλιστικά, το αποδέχομαι. Η «τιτανομαχία» όμως δεν ανήκει σε αυτές τις ταινίες αφού η μετατροπή της έγινε εκ των υστέρων για να ακολουθήσει το τρεντ. Συνεπακόλουθο, δεν έχει καθαρή αισθητική… Παραπαίει μεταξύ της ομόνημης ταινίας του 1981 (μέγα αρτ κιτσαριό), με μια τσιμπιά από τον αέρα που έφεραν οι θαλασσιοί Άβαταρ, με μορφές που θεωρείς πως ξεπήδησαν από τον λαβύρινθο του πάνα σε συσκευασία Butterfield earth. Όλα αυτά μαζί όμως είναι τόσο ανομοιογενή που ενοχλούν στο μάτι. Το 3D είναι δε αισθητό μόνο στα 3G εφέ.
Κατανοώ τις προθέσεις -που απέχουν κάθε τύπου ευσέβειας-, δεν μπορώ να τις ασπαστώ. Αυτός ο αναπροσδιορισμός μιας ταινίας 2D σε 3D, είναι πράξη βέβηλη όταν γίνεται χωρίς αρχικό σχέδιο και θυμίζει τερατογέννεση. Για μια πιθανή επιτυχία, όσοι προσυπέγραψαν την παραπάνω απόφαση, το είδαν και πάλι θεοί διαπράτοντας μέγιστη ύβρη αισθητικής, κάνοντας τις δύο και τρείς διαστάσεις να μην «συν-άδουν» με αυτό που προστάζει η εποχή.
Η μυθολογία βιάζεται επανελειμένα και ο Λουϊ Λετεριέ, σοδομίζει χωρίς έλεος την παρθενοραμένη Τιτανομαχία. Τόσο επιφανειακές οι αναφορές στο σύνολο τους, που κάνουν τον «Πέρσυ Τζάκσον και τους Ολύμπιους» να μοιάζουν με διατριβή καταξιωμένου Αμερικανοθρεμένου φιλέλληνα πανεπιστημιακού.
«Οι θεοί χρειάζονται την λατρεία μας» (σ.σ. και οι θεατές αν όχι τη λατρεία, έστω τον σεβασμό) αναφέρει ο Άδης προσπαθώντας να πείσει τον Περσέα να προσευχηθεί στον πατέρα του, τον Δία. Ο ίδιος είναι σε δίαιτα πίστης και δεν «ταίζει» κουτόχορτο τις φιλοδοξίες του. Αν είναι να πέσει, ας πέσει ηρωϊκά. «Τι είναι πιό όμορφο» άραγε «…από τον θάνατο»;
Με εξαίρεση τον Περσέα (Σαμ Γουόρθιγκτον), όλοι οι άλλοι της Ελιτ (Λίαμ Νίσον, Ρέιφ Φάινς, Μαντς Μίκελσεν), απλά διεκπεραιώνουν άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε λιγότερα τους ρόλους που κλήθηκαν να υποδυθούν. Η Ανδρομάχη (Αλέξα Ντάβαλος) δε, ούτε ρυτίδα έκφρασης όταν βρίσκεται κρεμασμένη;
Επιστέγασμα της προχειρότητας η σκηνή με τους ατίθασους «σκορπιούς-Ταξί» (ναι καλά διάβασες!), που ουρλιάζουν σαν μαϊμούδες που ξέφυγαν από το Μεντράνο, όταν δέχονται τα πυρρά γενναίων πολεμιστών.
- Ξένος τίτλος: Clash of the Titans
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Βρετανία
- Διάρκεια: 118′
Sztuczki (2007)
Ο δεκάχρονος Στέφεκ ζει με την απόμακρη μητέρα του που είναι μια ενοχλητική φιγούρα στην γεμάτη περιέργεια ψυχή του ενώ συνεννοείται μόνο με τη μεγάλη του αδελφή που είναι απλά ένα βάλσαμο παρηγοριάς. Μοναδικός του στόχος είναι να γνωρίζει τον πατέρα του που παράτησε την οικογένεια. Η περιπέτεια του αρχίζει όταν η φαντασία του θα λειτουργήσει ως απόδειξη στην ανυπόστατη εικασία του ότι μάλλον ξέρει που βρίσκεται ο μπαμπάς του.
Ο χρόνος για τον μικρό μας ήρωα περνάει χαζεύοντας τα περιστέρια και τα τρένα του Πολωνέζικου χωριού του, που ελεύθεροι φυλακισμένοι σε ράγες και κλουβιά αντίστοιχα, καταφέρνουν να απομακρύνονται από τη μιζέρια της μικρής κοινωνίας. Σαν ένας μικρός μάγος, με μικρά και μεγαλύτερα κόλπα προσπαθεί –αν όχι και καταφέρνει- να βάλει τάξη στο δικό του σύμπαν.
Είδα και σου προτείνω…
Η μικρής φιλοδοξίας και μεγάλης ψυχής ταινία, τα αθώα κόλπα, καταφέρνουν να διατηρούν την αθωότητα τους ακόμα και με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Η λαογραφική οπτική του Αντρέι Γιακιμόφσκι, χρησιμοποιεί την ιστορία του πιτσιρικά που ελπίζει να βρει τον πατέρα του σε μια τυχαία άγνωστη πατρική φιγούρα που συναντά στον σταθμό του τρένου, για να περιγράψει την ανάγκη των παιδιών να σκαρφίζονται, να φαντάζονται, να ελπίζουν και να πειραματίζονται. Τόσο απλό και τόσο όμορφο, το παλαιοκαιρίστικο δημιούργημα μοιάζει με ακατέργαστο διαμάντι στο σύμπαν της πολυπλοκότητας.
- Ξένος τίτλος: Sztuczki
- Έτος παραγωγής: 2007
- Χώρα παραγωγής: Πολωνία
- Διάρκεια: 95
The Lovely Bones (2009)
Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι πέφτει θύμα βιασμού και δολοφονίας. Από τον παράδεισο που βρίσκεται, παρατηρεί τις επιπτώσεις του χαμού της στην οικογένεια και τους φίλους της. Στο τέλος θα κληθεί να αποφασίσει τι προτιμά: Να αποδοθεί δικαιοσύνη για την δολοφονία της ή να καταφέρουν οι δικοί της να προχωρήσουν με τις ζωές τους.
Είδα και σου προτείνω… Πανέμορφη εικαστικά και ίσως υπερβολική δραματουργικά ταινία του δημιουργού του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών [2001] που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Άλις Σέμπολντ. Αξιόλογες ερμηνείες, κυρίως από τον Στάνλεϊ Τούτσι και την μικρή Σάροις Ρόναν, και υπέροχη φωτογραφία από τον Άντριου Λέσνι, συνθέτουν ένα εύπεπτο έργο που όμως δεν είναι σίγουρο για το αν θέλει να είναι δράμα, θρίλερ ή ταινία φαντασίας. Θετική η πρώτη προσπάθεια του Πίτερ Τζάκσον να καταπιαστεί με κάτι πιο “μικρό” από τους Άρχοντες και τον King Kong.
- Ξένος τίτλος: The Lovely Bones
- Έτος παραγωγής: 2009
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Βρετανία, Νέα Ζηλανδία
- Διάρκεια: 135′
Iron Man 2 (2008)
Έχοντας κάνει γνωστό το ότι αυτός κρύβεται πίσω από την πανοπλία του iron man, ο δισεκατομμυριούχος Τόνι Σταρκ δέχεται πιέσεις από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να της παραδώσει την πατέντα για την πανίσχυρη στολή του. Παράλληλα, ένας άλλος αντίπαλος κατασκευαστής όπλων προσπαθεί να κατασκευάσει την δικιά του στολή προκειμένου να συνάψει εμπορική συμφωνία με τον στρατό. Στο εντωμεταξύ ένας μυστηριώδης ρώσος εφευρέτης με απωθημένα εναντίων της οικογένειας Σταρκ έχει τα δικά του σχέδια για μια υπερ-στολή που θα χρησιμοποιήσει εναντίον του iron man. Και όλα αυτά την ώρα που ο Τόνι έχει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις που έχει η χρήση της στολής στον οργανισμό του.
Είδα και σου προτείνω…
Θα ξεκινήσω με το δεδομένο ότι το πρώτο Iron Man ήταν σπουδαία (για το είδος της) ταινία. Μπορεί να μην ήταν σκοτεινή και ατμοσφαιρική όσο ο Σκοτεινός Ιππότης ή εντυπωσιακή και ανθρώπινη όσο τα δύο πρώτα X-men, αλλά είχε μια πλοκή με αρχή μέση και τέλος, εντυπωσιακά εφέ και έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή που την έκανε να λάμψει. Αυτή η εκθαυμωτική λάμψη του Ντάουνι φωτίζει και αυτό το σίκουελ και κρύβει τις σκιές που απλώνουν το μπερδεμένο σενάριο, η υπερ-πληθώρα δεύτερων ρόλων (που δεν αξιοποιούνται όσο χρειάζεται) και η έλλειψη αφηγηματικού κορμού. Ο συμπαθής πρωταγωνιστής γεμίζει την οθόνη με την παρουσία του (και με την φωνή του όσο φέρει την υπέρ-στολή) και καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή μας από τις μαύρες τρύπες της πλοκής. Θα μπορούσα να το συγκρίνω με την πρώτη «Επικίνδυνη Αποστολή» του Ντε Πάλμα, όπου το σενάριο δεν έβγαζε άκρη, αλλά οι όμορφοι πρωταγωνιστές και η σφιχτή σκηνοθεσία έσωζαν την κατάσταση. Και αυτή είναι άλλη μια επιτυχία του συμπαθούς Τζον Φάβρο. Τέλος, είναι άξιο αναφοράς ότι μετά τα τόσα προβλήματα, ο Ρ.Ντ.Τζ. κουβαλάει στις πλάτες του πλέον δύο τεράστια franchise (Iron Man, Sherlock Holmes) με απόλυτη επιτυχία και δίχως ίχνος τυποποίησης. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα αλλά fanboys και μη θα περάσουν καλά.
- Ξένος τίτλος: Iron Man 2
- Έτος παραγωγής: 2010
- Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
- Διάρκεια: 124′
