Λονδίνο, 17 Φεβρουαρίου 2004. Περίπου δύο μήνες πριν από αυτή την ημερομηνία είχε κανονισθεί η επίσκεψη μου στην πρωτεύουσα της Αγγλίας. Αυτό που είχα διαβάσει μου έκανε κλικ και ήταν ζήτημα δευτερολέπτων να πάρω την απόφαση. Δυο μήνες αργότερα και γύρω στις 19.00 το απόγευμα βρίσκομαι έξω από το Barbican Centre, την ουσιαστικά μόνιμη μουσική κατοικία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου. Η παρουσία μου εκεί είχε να κάνει με ένα και μόνο γεγονός. Την συναυλία του Τζέρυ Γκόλντσμιθ για τα 75α γενέθλια του.
Τόσο εγώ, όσο και δύο φίλοι μου, βρεθήκαμε εκεί για να απολαύσουμε καλή κινηματογραφική μουσική. Όταν μάλιστα η μουσική φέρει την υπογραφή του ιερού τέρατος του χώρου Τζέρυ Γκόλντσμιθ και την εκτέλεση αυτής έχει αναλάβει μία από τις σπουδαιότερες και πλέον φημισμένες ορχήστρες στον κόσμο, τότε ένα πράγμα είναι σίγουρο. Πως η βραδιά… θα είναι μαγική.
Προς μεγάλη μας απογοήτευση το πρώτο πράγμα που αντικρύσαμε εντός του Barbican Centre ήταν η ανακοίνωση πως ο ίδιος ο συνθέτης για λόγους υγείας δεν μπορούσε να παρεβρεθεί και να είναι αυτός πάνω στο πόντιουμ του μαέστρου. Ως εκ τούτου ακυρώθηκε και η προγραμματισμένη συνέντευξη που είχε κανονιστεί να μου δώσει (μετά το δροσερό αυτό αστειάκι πάμε παρακάτω…) Αντ’ αυτού λοιπόν ο μαέστρος ήταν ο Ντιρκ Μπροσσέ, ο οποίος τον αντικατέστησε στην κυριολεξία την ύστατη στιγμή!
Προσωπικά αναλογίστηκα το ότι είχαν ταξιδέψει στο Λονδίνο για αυτή τη συναυλία από αρκετές χώρες της Ευρώπης (καλή μας ώρα) αλλά ακόμα και την Βόρειο Αμερική, και ασφαλώς για αυτούς η απουσία του Γκόλντσμιθ ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Παρόλα αυτά για μένα αυτό που μέτραγε πάνω από όλα ήταν το αποτέλεσμα και πως ούτως ή άλλως σε εκείνη τη συναυλία μπορεί ο ίδιος ο Γκόλντσμιθ με σάρκα και οστά να μην ήταν, αλλά το πνεύμα του και η μουσική θα ήταν.
Λίγο πριν τις 19.30 η όμορφη αίθουσα ήταν από την πλατεία μέχρι και τους πάνω πάνω εξώστες, και σε όλα τα διαζώματα, κατάμεστη από κόσμο. Ελάχιστες οι ελεύθερες θέσεις. Η σκηνή περίμενε υπομονετικά την άφιξη της θρυλικής ορχήστρας αλλά και του μαέστρου της.
Όταν η ώρα έφτασε η ορχήστρα πήρε τη θέση της και αμέσως μετά έκανε την εμφάνιση του ο παρουσιαστής του 4ου ραδιοφωνικού καναλιού του BBC, o Τόμυ Πήρσον για να προλογίσει τη συναυλία αλλά και για να διαβάσει κάποια λόγια που του ζήτησε ο ίδιος ο Τζέρυ Γκόλντσμιθ να μεταφέρει στο κοινό.
Μας μετέφερε λοιπόν την συγνώμη του και πως η κόρη του επέμενε να μην ταξιδέψει στο Λονδίνο για τη συναυλία για να μην λειτουργήσει αυτό εις βάρος της υγείας του. Με αυτά και μ’ αυτά και μετά το θερμότατο χειροκρότημα όλων των περευρισκομένων, ο παρουσιαστής μας σύστησε τον αντικαταστάτη του μεγάλου συνθέτη, τον 44άχρονο Βέλγο μαέστρο και μουσικοσυνθέτη, Ντιρκ Μπροσέ.
Άνοιγμα με τα end credits από το Star Trek, the Motion Picture. Με το πρώτο άκουσμα του κλασσικού θέματος έχουμε ταξιδέψει κιόλας αλλού. Όχι απαραίτητα σε άλλους γαλαξίες αλλά σίγουρα έχουμε ξεχάσει κιόλας πως βρισκόμαστε εντός του Barbican Hall. Η εκτέλεση είναι πραγματικά μοναδική και το μόνο που θυμάμαι πραγματικά έντονα είναι ένα ρίγος στην πλάτη μου. Αναμφισβήτητα ένα υπέροχο ξεκίνημα, που ζέστανε και ενθουσίασε το κοινό.
Επόμενη στάση: Medley of Motion Picture Themes, ή αλλιώς ένα ποτ πουρί με τα βασικά θέματα των ταινιών The Sand Pebbles, Chinatown, Air Force One, A Patch of Blue, Poltergeist, Papillon, Basic Instinct, The Wind and the Lion. Ο παρουσιαστής Τόμυ Πήρσον σηκώθηκε, όπως έκανε πάντα μετά το πέρας της εκτέλεσης των κομματιών από την ορχήστρα, για να προλογίσει αυτά που θα ακολουθήσουν.
Έτσι και εδώ τόνισε πως ο Τζέρυ Γκόλντσμιθ του είχε πει να μας αναφέρει πως όλα αυτά τα κομμάτια, πλην ενός, είναι μουσικές για τις οποίες είχε προταθεί για Όσκαρ, αλλά κανένα από αυτά δεν κέρδισε. Με μακράν το πιο μελωδικό να είναι το Patch of Blue, όπου ξαφνικά μετά το δυναμικό Air Force One η ορχήστρα σώπασε για να αρχίσει να σολάρει το πιάνο, εκείνο που πραγματικά μας ανατρίχιασε και μας ξύπνησε πολλές αναμνήσεις ήταν το αξέχαστο θέμα του Poltergeist.
Από τη βραδιά δεν έλειψε και η πιο πρόσφατη δουλειά του συνθέτη για το Looney Tunes, Back In Action, το οποίο αποδείχτηκε δυστυχώς πολύ σύντομο αλλά σαφώς το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της συναυλίας. Η μουσική ήταν υπέροχη και με το άκουσμα καμπανών αλλά και με τα απότομα φλαουτίσματα αναδυόταν μια απερίγραπτη ευθυμία. Πριν από την εκτελεσή του όμως ο Τόμυ Πήρσον μάς είχε τονίσει το πόσο σημαντική και ευχάριστη θεωρούσε πάντα τη συνεργασία του ο Γκόλντσμιθ με τον σκηνοθέτη Τζο Ντάντε (Twilight Zone, Gremlins, Small Soldiers).
Η σουίτα που ακολούθησε από την τηλεοπτική μίνι σειρά του 1981 με τον Πήτερ Ο’Τουλ, Masada, ήταν κατά την προσωπική μου εκτίμηση και το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας. Ο μαέστρος Dirk Brosse ήταν πολύ παραστατικός με αποτέλεσμα να μετατοπίζεται ολόκληρος πάνω στο πόντιουμ στην προσπάθεια του να αντικρύζει και να διευθύνει τις διαφορετικές πτέρυγες της ορχήστρας ξεχωριστά. Ο όγκος του κομματιού αναμφισβήτητα είχε να κάνει με το «όργιο» των κρουστών. Μελωδικό, θεματικό, ρυθμικό και ογκώδες αυτό το κομμάτι, που ομολογώ δεν είχα ακούσει ποτέ στο παρελθόν, έκλεψε όλες τις εντυπώσεις!
Τέλος πρώτου μέρους με τους Στρατηγούς. Κοινώς με τις συνθέσεις του Τζέρυ Γκόλντσμιθ για τις ταινίες McArthur και Patton. Το ξεκίνημα του McArthur ήταν εντυπωσιακότατο. Ένα μέλος της ορχήστρας από τα κρουστά πήρε θέση πάνω και πλάι από το πιάνο και έπαιξε τις πρώτες νότες της μελωδίας με τις χορδές του πιάνου! Αυτή σαφώς είναι και η πλέον αξιομνημόνευτη εικόνα που αποκομίσαμε από τη συναυλία. Πέραν αυτού και τα 2 κομμάτια εκτελέσθηκαν άψογα, το Πάττον μου θύμισε άμεσα άπειρες εικόνες από την ταινία, και μας άφησαν, με την διακοπή της συναυλίας, διψασμένους για περισσότερο Γκολντσμιθ και περισσότερα… κρουστά.
Μετά το διάλειμμα ακούσαμε άλλα δύο αποτελέσματα της συνεργασίας του συνθέτη με τον σκηνοθέτη Τζο Ντάντε. Το μουσικό «κεφάλαιο» ονομαζόταν Tiny Creatures και αναφερόταν στη μουσική που είχε γράψει για τις ταινίες Small Soldiers και Gremlins. Αν και έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στο θέμα της πρώτης ταινίας, δυστυχώς η εκτέλεσε αυτού κράτησε λιγότερο από δύο λεπτά και αποτέλεσε ουσιαστικά ένα αναιμικό ξεκίνημα-γέφυρα για το θέμα από τα Gremlins.
Μας δημιουργήθηκαν και πάλι πανομοιότυπα συναισθήματα με τη μουσική για το Looney Tunes. Η εκτέλεση αυτού του θρυλικού θέματος μας έβαλε και πάλι για τα καλά στο κλίμα και τόσο η ορχήστρα όσο και ο μαέστρος καταχειροκροτήθηκαν μετά το πέρας αυτής.
Το δεύτερο ποτ-πουρί της βραδιάς είχε τίτλο Medley of TV Themes, και περιελάμβανε της μουσικές από τις σειρές The man from U.N.C.L.E., Dr Kildare, Room 222, Star Trek: Voyager, The Waltons. Χωρίς κάποιο να ξεχωρίσει, αυτό που έκανε ολόκληρο το «μείγμα» ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν η μουσική διαφορετικότητα των κομματιών αυτών και γενικά δόθηκε το έναυσμα στους παλιότερους να θυμηθούν τις σειρές που αντιπροσώπευαν.
Και ενώ περίμενα με αγωνία να ακούσω ως επόμενο κομμάτι τον πρόλογο από το The Agony & the Ecstasy, τελικά παίχτηκε το Soarin’ over California από το California Adventure της Ντίσνευ, που είχε δημιουργήσει για ΙΜΑΧ. Αν μη τι άλλο η μουσική του Τζέρυ Γκόλντσμιθ για αυτή την «περιπέτεια» ήταν εξαιρετική και για άλλη μια φορά απολαύσαμε τόσο την ορχήστρα όσο και τον «θεατρικό», τρόπο τινά, μαέστρο σε όλο τους το μεγαλείο.
Δύο πράγματα ακολούθησαν μετά. Μια σύντομη ομιλία του μαέστρου και δύο ανκόρ – τρία για την ακρίβεια αλλά ένα από αυτά παίχτηκε δύο φορές. Ο ίδιος λοιπόν ο μαέστρος Ντιρκ Μπροσέ πήρε το μικρόφωνο και είπε στο κοινό το πόσο μεγάλος θαυμαστής είναι ο ίδιος του έργου του Τζέρυ Γκόλντσμιθ και το πόσο μεγάλη τιμή ένοιωθε που διηύθηνε την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου σε μια βραδιά γεμάτη με μουσική του τιμώμενου συνθέτη.
Αμέσως μετά τα παρατεταμένα χειροκροτήματα, αλλά και τις διαρκείς δυνατές φωνές «Τζέρυ, Τζέρυ» από έναν φανατικό θαυμαστή, ακολούθησαν τα ανκόρ. Το ένα ήταν το Supergirl, το οποίο παίχτηκε και δεύτερη φορά και ήταν το τελευταίο κομμάτι που ακούσαμε εκείνη τη βραδιά, και το άλλο το Bronco Bustin από το Wild Rovers. Σίγουρα όχι και ότι καλύτερο για κλείσιμο συναυλίας, αν και το φινάλε και των δύο κομματιών ήταν ιδανικά έντονο και δυναμικό. Στις 21.30 τα πάντα είχαν τελειώσει και το κοινό αφού χειροκροτούσε ενθουσιασμένο για αρκετή ώρα άδειασε το Barbican Hall.
Το μεγαλείο της κινηματογραφικής μουσικής, και μάλιστα της αξεπέραστης μουσικής που έχει συνθέσει τόσες δεκαετίες τώρα ο Τζέρυ Γκόλντσμιθ, μπορεί να αποκαλυφθεί σε κάποιον, ακόμα και στον μη φίλο αυτού του είδους των ακουσμάτων, μόνο με την παρουσία του σε μια τέτοια συναυλία. Νοιώθω, νοιώθουμε, όλοι οι εκ του Texnologia.Net που παρευρεθήκαμε εκείνη τη βραδιά στο Λονδίνο και στο Barbican Centre πολύ τυχεροί και πολύ κερδισμένοι από την εμπειρία και, το κυριώτερο, από τα συναισθήματα που αποκομίσαμε. Μέχρι την ακόλουθη εξόρμησή μας σε αντίστοιχο γεγονός… μείνετε συντονισμένοι στο Texnologia αλλά και στη μαγεία που προσφέρει η κινηματογραφική μουσική δια… φαντασίας Τζέρυ Γκόλντσμιθ.
