Η έκφραση «ποπ κουλτούρα» επινοήθηκε μόλις το 1997, ωστόσο αυτό που περιγράφει υπήρχε ανέκαθεν -επομένως είναι και εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν επινοήθηκε νωρίτερα. Όπως και να έχει, στην εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης (πομπώδεις υπερβολές), η ποπ κουλτούρα, όπως το οφείλει στον ορισμό της, μετασχηματίζεται, αλλάζει και προσαρμόζεται. Αυτό που φαντάζει παράδοξο είναι το πόσοι πολλοί είναι πρόθυμοι όχι απλά να την ακολουθήσουν, αλλά να αποπειραθούν να την αποδελτιώσουν, τώρα που κάτι τέτοιο είναι τόσο εύκολο. Ο κινηματογράφος, ως θεμελιώδες κομμάτι της που είναι, δεν θα μπορούσε να βρίσκεται έξω από το χορό και να λέει πολλά τραγούδια.
Στο blog «Vinyl Is Ηeavy» (www.vinylisheavy.blogspot.com), οι πέντε Αμερικανοί ερασιτέχνες γραφιάδες που το έχουν επανδρώσει στοιχειοθετούν τις απόψεις τους μέσα από μακροσκελή κείμενα γεμάτα λεπτομέρειες, αναλύοντας το κάθε τι σχετικό με τις εικόνες που τους ερεθίζουν. Αυτόν τον καιρό μπορείτε να διαβάσετε στην πρώτη σελίδα ένα αφιέρωμα στον Μπουνιουέλ (συνεισφορά τους σε αφιέρωμα άλλου μπλογκ) καθώς και μια συμπαθητική προσωπική εξομολόγηση κάποιου σχετικά με το πώς οι διαφημίσεις με επένδυση αγαπημένα του τραγούδια, τού καταστρέφουν τη μουσική που αγαπάει.
Οι μπλόγκερ δεν αγαπούν να κάνουν αφιερώματα (Blogathons τα λένε αναμεταξύ τους) μόνο στον Μπουνιουέλ. Εχουν και περισσότερο low-culture ένστικτα. Στην πρώτη σελίδα του Film Experience (www.filmexperience.blogspot.com), κάτω από λογότυπα και σχετικές συστάσεις βρίσκει κανείς συνδέσμους για αφιερώματα στις ηρωίδες των ταινιών δράσης, στους βρικόλακες και στη Μισέλ Φάιφερ. Οταν ο ιδιοκτήτης του δεν διοργανώνει μπλογκομαραθώνιους (ή όπως μπορεί να αποδοθεί το «blogathon» στα ελληνικά), γράφει για διάφορες κινηματογραφικές εμμονές του.
Το «Μovie City Ιndie» (www.mcnblogs.com/mcindie), πάλι, δεν χρειάζεται να είσαι μάγος για να καταλάβεις με ποιο είδος κινηματογράφου ασχολείται. Με μικρά κείμενα και πολλές φωτογραφίες (είναι εξαιρετικά προφανές ότι πίσω από αυτό βρίσκεται κάποιος που ξημεροβραδιάζεται στα φεστιβάλ και ξεκοκαλίζει τα press kit των ταινιών), συνιστά έναν ιστοχώρο για να περάσει κανείς κάμποση από την ώρα του και να μάθει όσα τον ενδιαφέρουν σχετικά με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο.
Και ο Γιούργκεν Φάουθ (www.jurgenfauth.com), δεν είναι ότι φημίζεται για την εξάρτησή του από τα μούλτιπλεξ. Πρόκειται για έναν Γερμανό από το Βισμπάντεν, που άφησε το επαρχιακό σπίτι του που, φαντάζομαι, μύριζε χοιρινό με ξινολάχανο για να βρει την τύχη του στην Αμερική. Μόνο που δεν θέλει να γίνει ηθοποιός ή τραγουδιστής. Θέλει να γίνει κριτικός κινηματογράφου. Και μάλλον θα τα καταφέρει αφού είναι διατεθειμένος να δουλεύει τόσο πολύ ώστε να ανανεώνει το blog του όσο συχνά το ανανεώνει ήδη με ενδιαφέρουσες απόψεις.
Web tv
Χτυπήστε «Jean-Luc Godard interview (1964)» στο www.youtube.com και δείτε ένα απόσπασμα από κάποια συνέντευξη του ελιτιστή auteur. Μιλάει για τον ίδιο, τις ταινίες του και τους κριτικούς.
Τip: «Η κριτική δεν είναι καλλιτεχνική δημιουργία, πάντα θα είναι κάτι κατώτερο. Το 75% των κριτικών κάνουν αυτή τη δουλειά προσωρινά. Γι αυτό και είναι πάντα πικροί και λυπημένοι».
Χτυπήστε «Spider-Μan 3 How It Should Have Εnded» στο www.youtube.com και δείτε μια εναλλακτική (animation) εκδοχή του τέλους της πιο πρόσφατης συνέχειας του κινηματογραφικού Spiderman.
Tip: Σε ρόλους -έκπληξη (παίζουν τους εαυτούς τους – όχι και τόσο έκπληξη, τελικά) ο Μπάτμαν και ο Σούπερμαν.
