Για τους περισσότερους ο Πολ Νιούμαν, που έφυγε από κοντά μας 26 Σεπτεμβρίου 2008, ήταν ο διάσημος ηθοποιός με τα γαλανά μάτια και τις ήρεμες κινήσεις. Αυτός που ήταν χρόνια αγαπημένος με τη γυναίκα του και ενδιαφερόταν πραγματικά για τον κόσμο γύρω του και το συνάνθρωπο, ζώντας φυσιολογικά και όχι σαν ιεραπόστολος.
Λίγοι όμως ξέρουμε, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, ότι το αστέρι αυτό του Χόλιγουντ είχε διαπρέψει εξίσου καλά και στους αγώνες αυτοκινήτου στην πατρίδα του. Και μάλιστα σε πολύ μεγάλη ηλικία: Ξεκίνησε γύρω στα 45 του, όταν πια οι περισσότεροι επαγγελματίες έχουν αποσυρθεί, και έκανε τον τελευταίο του αγώνα σε ηλικία… 80 ετών.
Όπως δηλαδή και ο δικός μας Τζώνης Πεσμαζόγλου, ο οποίος βρέθηκε στην καλύτερή του περίοδο κερδίζοντας αγώνες και πρωταθλήματα στα… 70 του, έχοντας απέναντί του 25άρηδες! Αρκετοί από εμάς τον γνώρισαν ως Μπουτς ή Γρήγορο Εντι, από τους ήρωες των ρόλων στους οποίους πρωταγωνίστησε. Οι διακρίσεις που κέρδισε ήταν πολλές. Κυριότερες από αυτές ήταν το Βραβείο Οσκαρ για την ταινία: «Το χρώμα του χρήματος» (1986), 3 Χρυσές Σφαίρες, βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών, Βραβείο ΕΜΜΥ και βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης.
Η πρώτη του μεγάλη, διεθνής διάκριση ήταν στη Γαλλία στις 24 Ωρες, στο Λε Μαν, το 1979 (2ος γενικής, 1ος στην κατηγορία του).
Το «μικρόβιο» των αγώνων αυτοκινήτου το κόλλησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Κερδίζοντας» το 1969. Αρχισε να τρέχει σε ερασιτεχνικές κατηγορίες. Κέρδισε τον πρώτο του αγώνα το 1972 με Lotus Elan και αργότερα αρκετά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα στις ΗΠΑ, έχοντας αρχίσει να τρέχει και επαγγελματικά.
Η πρώτη επαγγελματική νίκη ήρθε το 1982 υπό βροχή.
Όταν ο Νιούμαν μπήκε γεμάτος χαρά με τη σαμπάνια στο χέρι στην αίθουσα συνεντεύξεων, βρήκε μόνο… δύο δημοσιογράφους. «Μάλλον θα πρέπει να κερδίσω κάτι μεγαλύτερο για να με προσέξουν» είπε.
Του άρεσε η φιλική ατμόσφαιρα στα πιτ και οι πλάκες, ακόμα κι όταν γίνονταν σε βάρος του. Όπως τότε που μερικοί οδηγοί νοικίασαν ένα λεωφορείο και το έστειλαν στον τοπικό οίκο ευγηρίας, λέγοντας σε όλους ότι ο Νιούμαν τούς προσκαλεί σε… γεύμα. Περίπου 40 ηλικιωμένες κυρίες έσπευσαν! Ο Νιούμαν, ψύχραιμος, ευγενικός και με το χαμόγελο στα χείλη έπαιξε άψογα το ρόλο του οικοδεσπότη.
«Δεν θεωρώ ότι διαθέτω χάρη στις κινήσεις μου. Η μόνη περίπτωση στην οποία νιώθω συντονισμένος είναι όταν χορεύω με την Τζόαν (Γούντγορντ) και αυτό δεν οφείλεται σε μένα», είπε για τη γυναίκα του. «Οταν όμως βρίσκομαι πίσω από το τιμόνι ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου, νιώθω ότι ελέγχω την κατάσταση. Είναι κάτι που απολαμβάνω».
Το 1983, αφού πρώτα είχε βρεθεί αντίπαλός του στο πρωτάθλημα Can-Am, δημιούργησε με τον επιχειρηματία και διάσημο ιδιοκτήτη αγωνιστικής ομάδας Καρλ Χάας τη δική τους κοινή ομάδα (αγώνες CART και Indy) με πρώτο οδηγό τον Μάριο Αντρέτι. Κέρδισαν 107 αγώνες και 8 πρωταθλήματα. Αλλοι οδηγοί ήταν οι Μάνσελ, ντα Μάτα, Τρέισι και ο Μπουρντέ, που τώρα τρέχει στη φόρμουλα 1.
Το 1995 κέρδισε το δύσκολο αγώνα των 24 Ωρών της Ντεϊτόνα.
Ήταν ο πρώτος… 70χρονος που κέρδιζε!
Σε παλαιότερη συνέντευξή του έλεγε: «Δεν μου αρέσει να μιλάω για ηθοποιία, επειδή αφορά στη δουλειά μου και είναι βαρετή. Αν μιλάς για πολιτικά, μπορεί να μπλέξεις. Μου αρέσει όμως να μιλάω για τους αγώνες, επειδή είναι πολύ ευχάριστοι και ασχολούνται ενδιαφέροντες άνθρωποι. Είναι πολύ πιο συναρπαστικό από ό,τι άλλο κάνω. Αλλωστε, δεν με αντιμετωπίζουν ως σταρ του Χόλιγουντ. Μακάρι να μπορούσα να περνάω όλο το χρόνο μου μέσα σε μία πίστα». Ο τελευταίος του αγώνας ως επαγγελματία οδηγού ήταν πάλι η Ντεϊτόνα, το 2005.
Αποχαιρετισμός
Καρλ Χάας: Γνώρισα το πάθος του, το χιούμορ του και την πνευματική του γενναιοδωρία. Η υποστήριξή του προς τους οδηγούς της ομάδας, τους μηχανικούς και τη βιομηχανία των αγώνων γενικότερα έχει αφήσει εποχή. Η αγνή ικανοποίησή του για κάθε πρωτιά στα δοκιμαστικά ή νίκη σε αγώνα αποτελεί παράδειγμα για όσους τον γνώριζαν. Πραγματικά θα μας λείψει.
Μάικλ Αντρέτι, οδηγός: Ήταν απίθανος τύπος, λάτρευε ο,τιδήποτε είχε σχέση με τους αγώνες. Μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για τους αγώνες Indy. Ηταν μοναδικός.
Τόνι Στιούαρτ, οδηγός Nascar: Ο Πολ έβαζε ψηλά τον πήχυ, όχι μόνο με τη γενναιοδωρία του, αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκφραζόταν. Το έκανε με το σωστό τρόπο και θα μας λείψει πολύ.
