Υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις όπου ένα στέλεχος μιας επιχείρησης, βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα για το αν θα πρέπει να πράξει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Tο ερώτημα το οποίο υπάρχει εν προκειμένω, είναι αν η όποια επιλογή είναι μέσα στο πλαίσιο της ηθικής ή όχι. Aσφαλώς τέτοιες ευαισθησίες αφορούν άτομα τα οποία έχουν εξ αρχής μια ηθικότητα και άρα προβληματίζονται για τον τρόπο με τον οποίο δρουν και συμπεριφέρονται στο περιβάλλον όπου κινούνται.
Παρότι λοιπόν τα πράγματα είναι σχεδόν ξεκάθαρα στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν άλλες όπου αυτό δεν συμβαίνει, αλλά υπάρχει μια «γκρίζα» περιοχή η οποία εύκολα θα μπορούσε να είναι «μαύρη» ανάλογα με την ερμηνεία ή τον χειρισμό της συγκεκριμένης κατάστασης.
Ποιο θα έπρεπε να είναι εν προκειμένω το μέτρο εκείνο που θα καθάριζε την ηθικότητα στις επιλογές του ατόμου που καλείται να ενεργήσει; H άποψη μας είναι ότι η επαγγελματική ζωή δεν διαφέρει ουσιαστικά από την προσωπική. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να ανατρέξει σε αυτήν και να πάρει τις αποφάσεις του σύμφωνα με τα κριτήρια που ακολουθεί εν προκειμένω –αν αυτό συμβαίνει.
Kατά τη γνώμη μας, ένα αλάνθαστο κριτήριο ηθικότητας είναι αυτό το οποίο απαντά στο ερώτημα: «Πώς θα αισθανόσουν ο ίδιος, αν αυτό το οποίο προτίθεσαι να πράξεις σε κάποιον, το έκανε ένας άλλος σε εσένα;» το οποίο παραφραζόμενο απλούστερα καταλήγει στο «πώς θα αισθανόσουν εδώ αν ήσουν στη θέση του άλλου;».
Eν προκειμένω, στο επαγγελματικό περιβάλλον αυτό θα μπορούσε να σημαίνει, πως θα αντιδρούσες εσύ αν ήσουν στη θέση του εργοδότη σου ή του ατόμου το οποίο σε ελέγχει, αν έπρεπε να αξιολογήσεις τη συγκεκριμένη ενέργεια του υφισταμένου σου. H ειλικρίνεια της απάντησης είναι ο καλύτερος σύμβουλος, γιατί δεν έχει κανένα νόημα να μιλά κανείς για ηθική όταν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, λέγοντας ασύστολα ψεύδη πιστεύοντας πως θα μείνουν για πάντα κρυφά και δεν θα φανερωθούν ποτέ. Εν ολίγοις πρόκειται για ουτοπία.
