Δεκατέσσερα χρόνια πριν, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για το Street Fighter III. Σε μια εποχή όπου τα 3D fighting games βρίσκονταν στην ακμή τους και τα αντίστοιχα 2D θεωρούνταν πλέον λείψανο του παρελθόντος, τα παραπάνω frames του τρίτου μέρους της σειράς της Capcom δεν συγκινούσαν το μάτι του επιφανειακού gamer.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Το Street Fighter III ήταν δύσκολο στην εκμάθηση και η αμεσότητα του Tekken 3 και των ομοίων του, σε συνδυασμό με τον εύκολο εντυπωσιασμό που εκπορευόταν από τις 3D μηχανές τους, ήταν σε θέση να προσελκύσουν ευκολότερα τον μέσο παίκτη. Όπως όμως συμβαίνει με κάθε πράγμα που είναι μπροστά από την εποχή του, η δημοτικότητα του Street Fighter III αυξανόταν όσο περνούσε ο καιρός, αφού σύντομα οι hardcore παίκτες συσπειρώθηκαν γύρω του.
Στη διάρκεια του τουρνουά Evo 2004, ο επαγγελματίας παίκτης Daigo Umehara έδειξε με τον πιο εύγλωττο τρόπο γιατί η τρίτη υλοποίηση του Street Fighter III, το Third Strike, είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η κατηγορία: χρησιμοποιώντας την πρωτοποριακή και δύσκολα εκτελέσιμη τεχνική του parrying, που θα αναλυθεί αργότερα στο review, πραγματοποίησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά καταγεγραμμένα comeback σε fighting game, δίνοντας στο ευρύ κοινό την πιο απτή απόδειξη για την ποιότητα του παιχνιδιού, αλλά και ενισχύοντας την άποψη ότι το Street Fighter III είναι ένα παιχνίδι για τους λίγους ικανούς «μύστες» των fighting games.
Γιατί όμως το Street Fighter III: Third Strike Online θεωρείται τόσο απρόσιτο; Κυρίως λόγω του parry. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που εκτελείται αντίστροφα σε σχέση με τον αντίστοιχο του blocking, λειτουργώντας ως επιθετική άμυνα: ο παίκτης δεν πατάει «πίσω», όπως στο blocking, αλλά «εμπρός» και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που δέχεται το χτύπημα. Όταν το parry διεξάγεται επιτυχημένα, η επίθεση εξουδετερώνεται πλήρως και δημιουργείται η δυνατότητα άμεσης αντεπίθεσης.
Κάθε επίθεση μπορεί να γίνει parried, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οπότε ακόμη και το μπαράζ ranged επιθέσεων μπορεί να αποδειχθεί αναποτελεσματικό ενάντια σε έναν έμπειρο παίκτη. Ακόμη και οι super επιθέσεις πολλαπλών χτυπημάτων μπορούν να γίνουν parried από την αρχή έως το τέλος τους, αν και με μεγάλη δυσκολία.
Η δυναμική που εισάγει το parry είναι ιδιαίτερη, γιατί αποτελεί τον ορισμό του δίκοπου μαχαιριού, ενώ η σωστή εκτέλεσή του απαιτεί όχι μόνο αστραπιαία αντανακλαστικά, αλλά και γνώση και «διάβασμα» των κινήσεων του αντιπάλου. Ως αποτέλεσμα, οι πρώτες φορές που θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε επιτυχημένα ένα parry και θα αντεπιτεθείτε, θα προκαλέσουν τη μεγαλύτερη ικανοποίηση που έχετε αποκομίσει ποτέ από fighting game.
Όταν, ύστερα από κόπο και χρόνο, το parry γίνει κτήμα του παίκτη, παρουσιάζεται και η αρνητική πλευρά του, αφού, για παράδειγμα, οι χαρακτήρες που βασίζονται περισσότερο σε ranged επιθέσεις αδρανοποιούνται σε κάποιο βαθμό, γεγονός που τονίζει ακόμη περισσότερο την σχετική ανισορροπία που χαρακτήριζε το ρόστερ εξαρχής. Ταυτόχρονα όμως, τότε είναι που αναδεικνύεται στο μέγιστο βαθμό το παιχνίδι, αφού τα mind games που απαιτούνται για την επικράτηση σε έναν υψηλού επιπέδου αγώνα είναι τόσο πολύπλοκα, που καθιστούν το Street Fighter III: Third Strike μία μαγική εμπειρία, τόσο στην πράξη όσο και στη θέαση.
Φυσικά, το parry είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν, ας πούμε, τα EX moves, ενισχυμένες εκδόσεις των special κινήσεων, η ενεργοποίηση των οποίων μειώνει την ίδια μπάρα που τροφοδοτεί τα super combos -γνωστά εδώ ως Super Arts. Έτσι, κάθε φορά που θα αποφασίζετε να εκτελέσετε μία κίνηση ανώτερης κλίμακας από την special, θα πρέπει να «ζυγίζετε» ποια θα είναι αυτή, ανάλογα με τον δικό σας χαρακτήρα, τον αντίπαλο και τις συνθήκες που επικρατούν εκείνη τη στιγμή στη μάχη.
Η δυνατότητα άμυνας στον αέρα, που έκανε εύκολη τη ζωή των παικτών στη σειρά Alpha, δεν υπάρχει εδώ, αφήνοντας το δύσκολα εκτελέσιμο Air Parry ως μοναδική σανίδα σωτηρίας απέναντι σε «αντιαεροπορικές» επιθέσεις. Η καρδιά του παιχνιδιού, τα chain combos, χαρακτηρίζονται από το ίδιο timing με το arcade πρωτότυπο, πράγμα λογικό δεδομένης της “arcade-perfect” λογικής της μεταφοράς και ακολουθούν και αυτά το πνεύμα του παιχνιδιού, όντας σχετικά δύσκολα στην εκτέλεση, αλλά πλήρως εφικτά με την κατάλληλη εξάσκηση.
Το roster των χαρακτήρων είναι εκτεταμένο, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι πρόκειται για την δεύτερη εξέλιξη του αρχικού Street Fighter III. Μπορεί, σχεδιαστικά, να μην παρουσιάζουν την διαχρονικότητα των χαρακτήρων του Street Fighter II, όμως δεν τους λείπει η προσωπικότητα, ενώ η διαφοροποίηση μεταξύ τους είναι έντονη. Η εκμάθηση όλων των διαθέσιμων μαχητών αποτελεί πρόκληση, παρά τον μικρό σχετικά αριθμό ειδικών κινήσεων που διαθέτει ο καθένας, αφού η πολυπλοκότητα του Third Strike προκύπτει κυρίως από τους μηχανισμούς και όχι από τις ατέλειωτες λίστες κινήσεων.
Γενικότερα, η Capcom κατάφερε με το Third Strike να πετύχει μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στο αμυντικό και το επιθετικό παιχνίδι, η οποία ευνοεί τον πλουραλισμό, τα γρήγορα αντανακλαστικά και την γνώση των μηχανισμών του παιχνιδιού και των κινήσεων των χαρακτήρων. Πώς όμως μπορεί ένας αρχάριος να αφομοιώσει όλα τα παραπάνω και να σταθεί αξιοπρεπώς απέναντι στην online κοινότητα του παιχνιδιού, μεγάλο μέρος της οποίας βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, λόγω της φανατικής ενασχόλησης με το παιχνίδι από την πρώτη εμφάνισή του στα arcades ή τη δεύτερη στο Dreamcast;
. Χρόνια πριν, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για το Street Fighter III. Σε μια εποχή){kind=link}