100 best video games ever, μέχρι την προηγούμενη δεκαετία

Ναι, είμαι nerd. Μπορεί η σωματική διάπλαση και η κοινωνική μου συμπεριφορά να μην το μαρτυράνε, όμως τα γεγονότα ολόκληρης της ζωής μου είναι αμείλικτα: Πολύ διάβασμα (αλλά ποτέ για το σχολείο, με αποτέλεσμα να έχω ξανακάνει και μια τάξη, έτσι, για να τα μάθω καλύτερα), RPG (όσοι το αποκωδικοποιήσουν καταλαβαίνουν για τι φλώρο μιλάμε), δεν πίνω αλκοόλ, δεν καπνίζω, δεν έχω κινητό, δεν κάνω τρέλες… όπα όπα… το τελευταίο το παίρνω πίσω.

Είπαμε nerd, όχι ανόητος κάργα. Και φυσικά έχω παίξει αμέτρητα παιχνίδια στον υπολογιστή μου. Αλλά αμέτρητα. Όταν έψαχνα τα κιτάπια μου για να γράψω το άρθρο, συνειδητοποίησα πως έχω παίξει, έστω και για λίγο, σχεδόν όλα τα παιχνίδια που θα παρουσιάσω. Μα τι στο διάολο, που τον βρήκα τόσο χρόνο;

Η λίστα που θα παρουσιάσω είναι πολύ χαλαρή ως προς συναισθηματική στην αξιολόγηση της. Μέσα σε αυτήν θα βρείτε παιχνίδια που τα έχουμε παίξει όλοι πάνω κάτω (στα θρυλικά ουφάδικα), παιχνίδια που έχουν γίνει πολύ διάσημα (έστω κι αν εγώ δεν τα συμπαθώ) και φυσικά τα πρώτα 15-20 που είναι αυτά που λάτρεψα περισσότερο και από πολλά βιβλία ή ταινίες!

Ως λάτρης των adventures (και φίλος των strategies και των RPG) έχω πολλά τέτοια μέσα στη λίστα μου. Άλλωστε έρχομαι από μια γενιά που έζησε το gaming στον υπολογιστή από τα σπάργανα του (κάποτε άλλαζες 14 δισκέτες για να παίξεις ένα παιχνίδι σε Amiga 500) και πριν 10-15 χρόνια, και τότε το είδος των adventures μεσουρανούσε.

Η λίστα αυτή δεν είναι ένα μνημόσυνο. Τα περισσότερα από τα παιχνίδια μπορείτε να τα βρείτε και να τα παίξετε (και μερικά επιβάλλεται να το κάνετε) είτε μέσω emulators (όπως το mame) ενώ άλλα κυκλοφορούν ελεύθερα στο internet (όχι φυσικά όσα είναι μετά το 2000).

Και δυο μικρές σημειώσεις: Η μόνη παράμετρος που έβαλα για να κρίνω ένα παιχνίδι, είναι να μπορεί να παιχτεί στον υπολογιστή. Έτσι, πολλούς τίτλους γνωστούς από κονσόλες, τους παρέλειψα (μιας και δεν έχω ασχοληθεί ποτέ). Ακόμα, όταν μιλάω για έναν τίτλο που έχει συνέχειες (που στον κόσμο του gaming συμβαίνει πολύ συχνά), ξεχωρίζω τον καλύτερο της σειράς και μετά κάνω αναφορά και στα υπόλοιπα.

Για να μην μπερδευτείτε, η λίστα ξεκινάει με τους σχετικά καλούς και αξιόλογους τίτλους, από το 101, και φτάνει προς το νούμερο 1 που είναι στο τέλος. Έτσι για να ευλογούμε τα γένια μας, τούτη είναι η πληρέστερη λίστα με τα best video games ever που δημιούργησαν οι εταιρείες μέχρι την προηγούμενη δεκαετία, δηλαδή έως το 2010.

Όσοι nerds, προσέλθετε…

Pong (1972)

Εντάξει, μπορεί να μην ξεκίνησαν όλα από εδώ, όμως το Pong, ωστόσο αυτή η ευφυέστατη ιδέα να βάλεις μία μπάρα στα αριστερά και μία στα δεξιά που προσπαθούν να χτυπήσουν μία τετράγωνη μπαλίτσα, είχε ως θετική συνέπεια να γεννήσει τυπικά την βιομηχανία του gaming.

Οι ιδιοκτήτες των μπαρ επικοινωνούσαν μανιωδώς με την εταιρία από την πρώτη μέρα, και της έλεγαν πως το παιχνίδι ήταν χαλασμένο.

Οι άνθρωποι που πήγαιναν να το επισκευάσουν ανακάλυπταν απλώς πως το error οφειλόταν στο ότι το μηχάνημα δεν μπορούσε να δεχθεί άλλα κέρματα, μιας και σε ελάχιστες ώρες είχε φουλάρει!

Τη στιγμή δε, που μπήκε στα σαλόνια των σπιτιών, εκτόξευσε τη φήμη του, αλλά και αυτή της Atari, στην σφαίρα του θρύλου μια για πάντα.

Space Invaders (1978)

Κι αν το όνομα Pong μπορεί σε κάποιους να μην έρχεται με τη μία στο μυαλό όταν τους μιλάνε για gaming, αυτό του Space Invaders πρέπει να γεννήθηκες στο κέντρο της αφρικανικής ηπείρου ή μετά το 1990, για να μη σου λέει κάτι.

Αυτό το μικρό ορθογώνιο πραγματάκι που πυροβολούσε (βγάζοντας αστείους ήχους, όπως μπίου μπίου) κακούς εξωγήινους (που έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά smile faces που χρησιμοποιούμε στους ιντερνετικούς διαλόγους μας), προκάλεσε πανικό και υστερία στα ουφάδικα όλου του κόσμου (που χωρίς να το έχω ψάξει και πολύ, μάλλον από το παιχνίδι αυτό έχουν πάρει την ονομασία τους).

Ατελείωτα κέρματα, ατελείωτο παιχνίδι (κυριολεκτικά, μιας και δεν υπήρχε τερματισμός) και ατελείωτα σπασμένα νεύρα, μεγάλωσαν μια γενιά που δεν είχε ιδέα πως ο όρος shoot ‘m up, 30 χρόνια μετά, θα αποτελούσε το πιο καυτό όνομα στον χώρο του gaming.

Pac-Man (1980)

Ίσως, λέω ίσως, να είναι το πιο διάσημο όνομα αυτής τη λίστας.

Αυτό το κίτρινο πράγμα με στόμα, που το έχουν στο κατόπι 4 φαντάσματα και προσπαθούν να το φάνε πριν αυτό φάει όλες τις τελίτσες του λαβύρινθου, είναι μάλλον το πιο διάσημο icon που βγήκε από το χώρο των υπολογιστών.

Έξυπνο στη σχεδίαση του, απλό στο να το μάθεις, εκνευριστικό όσο προχωράνε οι πίστες, αλλά και κολλητικό σε σημείο ψύχωσης, είναι το μοναδικό παιχνίδι σε υπολογιστή (ψέματα λέω, υπάρχει ένα ακόμα) που δημιουργήθηκε πριν από το 1985 και παίζεται ακόμα και σήμερα με εκπληκτική συχνότητα.

Donkey Kong (1981)

Αυτός ο μουστακαλής κύριος, που ανεβαίνει σκάλες και πηδάει βαρέλια για να σώσει την όμορφη κοπελιά του και κάθε φορά που φτάνει κοντά της, ένας τεράστιος γορίλας την αρπάζει και την πηγαίνει πιο πάνω, είναι ο παππούς του Mario. Αυτό από μόνο του λέει κάτι για το πόσο δημοφιλές έγινε το Donkey Kong στην εποχή του.

Οι δεκάδες συνέχειες στις κονσόλες το έκαναν κι ένα από τα πιο εμπορικά παιχνίδια όλων των εποχών.

Frogger (1981)

Βρε έλα που δεν το έχεις παίξει.

Όλοι το έκαναν. Και ακόμα το κάνουν σε emulators όπως το Mame.

Αυτή η σατανική ιδέα να βάλεις ένα βατραχάκι να προσπαθεί να περάσει έναν δρόμο κι ένα ποτάμι, τοποθετώντας ανάμεσα στις δύο άκρες της οθόνης αμάξια που περνάνε με ταχύτητα, φίδια και κορμούς που βυθίζονται στο νερό αποτέλεσε έναν από τους εμπορικότερους τίτλους της δεκαετίας του ’80.

Σατανικό στην σύλληψη του, φανταστείτε πόσα joysticks έσπασαν εξαιτίας του.

The Hobbit (1982)

Και πάμε στα δικά μου. Τα text adventures αποτελούν την πρώτη μορφή διασκέδασης στους υπολογιστές.

Μια ιστορία εξελίσσεται κι εσύ, ως ήρωας της, προσπαθείς να λύσεις γρίφους και να κάνεις όλες τις σωστές κινήσεις για να προχωρήσει το σενάριο.

Και τι πιο θαυμάσιο, να είσαι ήρωας του δημοφιλέστατου The Hobbit, μεταφορά του γνωστού βιβλίου του Τόλκιν (το οποίο παρακαλώ δινόταν δώρο με το παιχνίδι).

Διαβολικές σπαζοκεφαλιές κι ένας ανοικτός κόσμος να περιπλανηθείς (με τη φαντασία σου εννοείται μιας και εικόνες δεν υπάρχουν, όμως το λεξιλόγιο του παιχνιδιού είναι καταπληκτικό και σε βάζει στην ατμόσφαιρα από το ξεκίνημα), σε εποχές που αυτός ο όρος δεν υπήρχε στο gaming ούτε σαν όνειρο.

Dragon’s Lair (1983)

Το Dragon’s Lair δεν είναι κάποιο τρομερό παιχνίδι στην ουσία του.

Είναι εκνευριστικό, άδικο με τον παίκτη, σε αφήνει πολλές φορές ξεκρέμαστο χωρίς να ξέρεις πώς διάολο θα σώσεις την πριγκίπισσα.

Όμως, απλώς κοιτάξτε την εικόνα που σας δίνω και μετά συγκρίνετε την με οποιοδήποτε παιχνίδι πριν το 1990. Τα γραφικά του είναι απίστευτα κι ο κόσμος που τα έβλεπε προσπαθούσε να μαζέψει το σαγόνι του από το πάτωμα.

Για πρώτη φορά εταιρία εκμεταλλευόταν την τεχνολογία του LaserDisc για να φτιάξει κάτι τόσο όμορφο και τόσο ντελικάτο.

Μπορεί σαν παιχνίδι να μετρούσες τις φορές που πέθαινες πριν καταφέρεις να βρεις τον τρόπο να περάσεις μία οθόνη, όμως όταν αυτό συνέβαινε, βρισκόσουν και πάλι μπροστά σε μια εικόνα αξεπέραστης ομορφιάς που σε έκανε να ξεχνάς όλες τις κακουχίες.

Track & Field (1984)

Γνωστότερο ως Hyper Olympics, δεν είναι άλλο από την πρώτη και πιο επιτυχημένη αναπαράσταση κάποιων αγώνων που περιλαμβάνονται στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Τους εξής έξι: Τρέξιμο 100 μέτρα, Άλμα εις μήκος, Ακοντισμό, Τρέξιμο 110 μ. με εμπόδια, Σφύρα και Άλμα εις ύψος.

Στο παιχνίδι δεν προσπαθούσες να κάνεις τίποτα άλλο από το να σπάσεις το κουμπί του μηχανήματος (ή του πληκτρολογίου αργότερα στα emulators), μιας και όσο πιο γρήγορα ανεβοκατέβαζες το δάχτυλο σου πάνω του, τόση περισσότερη δύναμη έπαιρνε ο αθλητής σου.

Οι κόντρες μεταξύ φίλων έχουν μείνει αξέχαστες και οι συνέχειες που βγήκαν έφεραν μερικά ακόμα αθλήματα στην οθόνη μας για να σπάσουμε τα ρεκόρ τους.

The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy (1984)

Ίσως το τελευταίο και πιο διάσημο παιχνίδι του είδους (πριν τα γραφικά και οι εντολές που δεν τις έγραφες πια αλλά πατούσες ένα κουμπί για να γίνουν, αφήσουν λίγα στη φαντασία μας), είναι μια διαβολική μεταφορά του διάσημου βιβλίου του Douglas Adams, με τον ίδιο μάλιστα να είναι ενεργός δημιουργός του λογοτεχνικού μέρους αλλά και πολλών γρίφων.

Το παιχνίδι παίζει με το μυαλό σου, σε ειρωνεύεται, δεν σε αφήνει να κάνει πράγματα αν δεν το παρακαλέσεις… πολλές φορές ενώ σου κάνει κατανοητό από την πρώτη στιγμή ότι και το βιβλίο να έχεις διαβάσει, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολα.

Έχοντας ψηφιστεί ένα από τα πιο δύσκολα παιχνίδια ever αλλά και ταυτόχρονα μία εμπειρία που ίσως να μη ξαναέχετε στη ζωή σας, προτείνω να το βρείτε, να το παίξετε (θέλει καλή γνώση της αγγλικής και του έργου του Adams) και έστω με βοήθεια να το τερματίσετε για να δείτε μια ολοκαίνουργια προοπτική του διάσημου βιβλίου.

Ghosts ‘n’ Goblins (1985)

Είναι το μοναδικό παιχνίδι, που το παραδέχομαι, έβαλα πετονιά για να το τερματίσω. Δεν ξέρετε τι είναι πετονιά; Άντε ανοίξτε το playstation σας και σταματήστε την ανάγνωση αυτού του άρθρου μέχρι να φτάσω στο νούμερο 50. Ντροπή σας.

Έστω, συνεχίζω για τους δυο-τρεις που μείνανε. Κι εδώ έχουμε να σώσουμε μια πριγκίπισσα, μόνο που την απαγωγή την έχει κάνει κάποιος που μοιάζει με το σατανά τον ίδιο. Την έχει πάει 6 (μεγάλα) επίπεδα μακριά και στο διάβα μας έχει εξαπολύσει τις ορδές της κόλασης: Σκελετούς, φαντάσματα, κοράκια, χάροντες, δαίμονες.

Το παιχνίδι είναι δύσκολο. Τώρα που το σκέφτομαι, με το πληκτρολόγιο είναι δυσκολότερο. Όμως η ικανοποίηση που σου προσφέρει κάθε φορά που έρχεσαι πιο κοντά στην γκομενίτσα των ονείρων σου, δεν περιγράφεται.

Βέβαια, ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ο τύπος ήταν ιππότης ή νεκροθάφτης με πανοπλία αλλά λίγο με ένοιαζαν αυτά στην τρυφερή ηλικία των 14 (που έσφαζα και έκαιγα τις ορδές του Εωσφόρου).

Tehkan World Cup (1985)

Μην αναρωτιέστε.

Είναι εκείνο το καταπληκτικό ποδοσφαιράκι που το έβλεπες σε κάτοψη. Ναι, αυτό είναι.

Εκεί που δεν είχες παρά μόνον δύο τρόπους να βάλεις γκολ (σέντρα ή κόρνερ, και στα πρώτα, εύκολα, παιχνίδια με διαγώνιο σουτ), δεν υπήρχαν ονόματα ομάδων (αν και από τα χρώματα μπορούσες να μαντέψεις τις εθνικές), οι παίκτες και ειδικά ο τερματοφύλακας δεν πολύ-υπάκουαν στον χειρισμό, όμως όταν αποφάσιζες να παίξεις διπλό με κάποιον φίλο σου, γινόταν το καλύτερο παιχνίδι που υπήρξε ποτέ.

Super Mario Bros (1985)

Το παιχνίδι που συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με την κονσόλα Nintendo NES, είναι παιδί των ουφάδικων. Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα και ύστερα μετεξελίχθηκε στην πιο φανταχτερή και έξυπνη -εδώ που τα λέμε- έκδοση της παιχνιδομηχανής.

Ο διάσημος υδραυλικός που τρώει μανιτάρια και αποκτάει δυνάμεις (ω ρε ψυχεδέλεια) δεν αφέθηκε σε ησυχία ούτε στιγμή και ξεζουμίστηκε κανονικά εμφανιζόμενος σε αμέτρητους τίτλους παιχνιδιών, παιδικές σειρές και ταινία!

Συνεχίζεται να αρμέγεται κανονικά από την εταιρία, όμως εκείνες οι αναρίθμητες ώρες παιχνιδιού μπροστά στην κονσόλα ή τον υπολογιστή ή το μηχάνημα στο μαγαζί της γειτονιάς, δεν επιστρέφονται με τίποτα.

Tetris (1985)

Το άλλο παιχνίδι που σας έλεγα πως παίζεται ακόμα κατά κόρον από εκείνη την εποχή.

Υπάρχει αντίρρηση; Το Tetris πρέπει να είναι, χαλαρά, το πιο εθιστικό παιχνίδι όλων των εποχών.

Μαγνητίζοντας τις αισθήσεις και κάνοντας τον εγκέφαλο κυριολεκτικά κιμά, σε παρέσερνε στο μαγικό “λίγο ακόμα θα παίξω και μετά τελείωσα!“. Αλλά φυσικά, ποτέ δεν ήταν λίγο.

Η σύλληψη του Tetris, κατ΄ εμε, είναι από τα πιο λαμπρά παραδείγματα της ανθρώπινης σκέψης. Χαμογελάτε όσο θέλετε. Μετά μετρήστε τις ώρες, μέρες, μήνες που έχετε παίξει αυτό το παιχνίδι, ακόμα κι αν δεν ανήκετε στους παραδοσιακούς gamers. Βγαίνουν πολλές ε; Λίγο για να ξεσκάσεις από ένα σκληροπυρηνικό strategy, να περάσει η ώρα στο γραφείο, είναι το μόνο παιχνίδι που καταλαβαίνει η μαμά σου και η μικρή σου αδελφή.

Το Tetris είναι ίσως το μοναδικό παιχνίδι που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους στη Γη.

Arkanoid (1986)

Βασίζεται σε μια παλιότερη ιδέα, όμως με αυτό το όνομα έγινε γνωστό μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Δεκάδες τουβλάκια κι εσύ, ένα περίεργο διαστημόπλοιο(;), που εκτοξεύει μία μπάλα και προσπαθεί σπάσει το τοίχος που δημιουργούν και να συνεχίσει. Με μία ροδέλα, στην ουφάδικη εκδοχή του, που επέτρεπε την ομαλότερη κίνηση του διαστημοπλοίου, έκανε πολύ, μα πολύ κόσμο να χάσει τον ύπνο του (και αρκετά χρήματα).

Οι συνέχειες έκαναν το πράγμα λίγο πιο πολύπλοκο και αυτό δεν άρεσε στους παραδοσιακούς λάτρεις του.

Η πρωτοκαθεδρία του όμως δεν αμφισβητήθηκε ποτέ (μιας και ήταν το μηχάνημα που είχαν σχεδόν όλα τα μαγαζιά του είδους σε ολόκληρο τον κόσμο).

Bubble Bobble (1986)

Αν οι παλιότεροι δεν έχετε συγκινηθεί μέχρι τώρα, και αυτό δεν γίνει ούτε με την παρουσίαση αυτού του τίτλου, τότε η καρδιά σας είναι από πέτρα και πρέπει να βρείτε θέση στο πάνελ της Τατιάνας Στεφανίδου.

Αυτά τα θρυλικά δρακάκια που είχαν την ενοχλητική τάση να βγάζουν φούσκες από τα στόματα τους, έγιναν συνώνυμο του “παίζω διπλό με τον φίλο μου”.

Αμέτρητες παρέες ξενύχτησαν προσπαθώντας να τερματίσουν τα 100 επίπεδα του παιχνιδιού — για ποιο λόγο;

Για δυο γκόμενες και πάλι!

Τρώγοντας καραμέλες για να αποκτήσουν ιδιαίτερες ικανότητες και κυνηγημένοι από τον γκάργκα (εμείς έτσι τον λέγαμε) αν καθυστερούσαν πολύ σε μια πίστα, το Μπούμπλε Μπούμπλε (και αυτό δική μας βάφτιση) ήταν ένα παιχνίδι που δεν σου επέτρεπε στιγμή να ξεγνοιάσεις και έκανε την αδρεναλίνη να τρέχει χωρίς να χρειάζεται να κάνεις bungee jumping.

Defender Of The Crown (1986)

Εντάξει, η στρατηγική περιοριζόταν σε μερικές επιλογές που το αποτέλεσμα τους εξαρτιόταν από την τύχη που ορίζει παιχνίδια όπως το Risk π.χ.

Μικρή σημασία είχαν όμως όλα αυτά όταν το πακέτο περιελάμβανε έναν πανέμορφο μεσαιωνικό κόσμο (τα γραφικά ήταν συγκλονιστικά για την εποχή τους), κονταρομαχίες για τα μάτια πριγκιπισσών, πολιορκίες κάστρων, δολοπλοκίες για να εξασφαλίσεις την εύνοια του βασιλιά και να ενώσεις περιοχές για να γίνεις δυνατότερος.

Το DotC ήταν μια αποκάλυψη για την εποχή του και έφερε πιο κοντά στους υπολογιστές έννοιες όπως ο κινηματογράφος και η στρατηγική σκέψη.

The Legend of Zelda (1986)

Ο θρύλος που συνοδεύει τα παιχνίδια που περιλαμβάνουν τη λέξη “Zelda”, είναι μοναδικός.

Εμπνευσμένο από τον γκουρού του χώρου Shigeru Miyamoto, αποτέλεσε (και αποτελεί) μία από τις πιο έξυπνες ιδέες για να συνδυαστεί η δράση με το παραδοσιακό RPG.

Ένας χαριτωμένος ήρωας που ξεκινάει ταπεινός και καταφρονεμένος και σιγά σιγά γίνεται όλο καλύτερος και δυνατότερος, όπως ακριβώς κι ο παίκτης. Σκοτεινά υπόγεια, άσχημα και διαβολικά τέρατα που τα λυμαίνονται, σπαθιά και μεγάλη ποικιλία μαγικών ποτών, κάνουν ένα απλό παιχνίδι τόσο ενδιαφέρων όσο πρέπει για τα γούστα ενός συνηθισμένου παίκτη.

Η μαγική συνταγή συνεχίζεται από τότε και σε αντίθεση με άλλους τίτλους που γέννησαν πολλά παιδιά, κρατιέται σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο ποιότητας.

Double Dragon (1987)

Ξύλο ρε. Ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα και έβγαλα όλα τα απωθημένα μου δέρνοντας αλύπητα όποιον έμπαινε στο διάβα μου.

Το DD δεν έχει καμία απολύτως εξέλιξη, στρατηγική ή την απαίτηση να κάψεις φαιά ουσία. Βαράς και προσπαθείς να μην τις φας.

Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο ακόμα και όταν είχες κάποιον φίλο να κοπανάει κι αυτός, και ερχόταν η ώρα που έπρεπε να ταΐσεις 20άρικα (ναι ρε, 20άρικα, τόσο γέρος είμαι) για να συνεχίσεις. Και το έκανες. Γιατί είναι ωραίο να δέρνεις εικονικά, είτε είσαι ο νταής του σχολείου είτε ο τελευταίος φλώρος. Υπήρξαν τουλάχιστον δύο ακόμα συνέχειες (και νομίζω μια ταινία), όμως σαν το πρώτο δεν έχει.

Η σκηνή που ανοίγει το γκαράζ και βγαίνουν τα γκέι μούσκουλα αγόρια, είναι εισαγωγική σκηνή μιας εφηβείας που πέρασε και δεν γυρνάει (μπου χου χου).

Shinobi (1987)

Υπήρχε μια εποχή που επικρατούσε μια τρέλα με τις πολεμικές τέχνες και τους νίντζα. Ακόμα και ο Κρις Σφέτας είχε επιτυχία στις βιντεοταινίες του.

Τότε ήταν που το Shinobi έκαιγε καρδιές.

Με μια οσμή αμερικάνικης εκδοχής του γνωστού ασιατικού προτύπου, με μια ποικιλία εχθρών που συνδύαζαν θρύλους Δύσης και Ανατολής, το Shinobi ήταν σχετικά εύκολο αλλά το replayability οφειλόταν μάλλον στην καούρα που είχαμε όλοι τότε να μοιάσουμε στους μασκοφόρους ήρωες των ταινιών που πρόβαλαν κατά κόρον τα πειρατικά ελληνικά κανάλια.

Η συνέχεια του, με τον τίτλο Shadow dancer, ήταν αρκετά θεαματική και αντάξια του πρώτου μέρους.

Dungeon Master (1987)

Ναι, υπήρχαν RPG και πριν από το DM. Όμως το άλμα μπροστά που γίνεται με αυτό, εν έτη 1987, είναι κολοσσιαίο.

Για πρώτη φορά μεταφερόμαστε σε ψευδο-3D περιβάλλον, βλέπουμε τη δράση μέσα από τα μάτια του χαρακτήρα ενώ και ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά ανοικτός (πράγμα αδιανόητο για την εποχή), με την έννοια ότι σου επέτρεπε να επιλέξεις πού θα πας πρώτα, αν θα αφήσεις έναν δύσκολο εχθρό ή γρίφο για αργότερα.

Κατά τ’ άλλα όλα τα καλούδια είναι εδώ: Πολυάριθμοι εχθροί, επικίνδυνα υπόγεια, μαγεία και ένας αρκετά ζόρικος κόσμος προς εξερεύνηση.

Το DM άλλαξε κανόνες, πούλησε αρκετά και έμεινε για πάντα στα γραπτά της ιστορίας γιατί έκανε πολλά και όλα τους σωστά.

Sid Meier’s Pirates! (1987)

Τον ιδιοφυή κύριο Meier θα τον συναντήσουμε κι άλλες φορές παρακάτω μιας και είναι από αυτούς που άλλαξαν τον τρόπο που παίζουμε παιχνίδια στους υπολογιστές.

Η αρχή έγινε με αυτό τον τίτλο που έμελλε να πουλήσει χρυσό. Όλοι ονειρεύτηκαν κάποια στιγμή τη ζωή του πειρατή. Το παιχνίδι σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις πράξη το όνειρο σου.

Θα ξεκινήσεις σαν ένας καπετάνιος της πλάκας, με μια τοσοδούλα βάρκα, και θα χρειαστεί να εμπορευτείς ή να κλέψεις προϊόντα, να δώσεις μάχες στη θάλασσα, να αγοράσεις καλύτερα πλοία, να βρεις πλήρωμα και φυσικά να κουρσέψεις αντίπαλα πλοία φτάνοντας να ξιφομαχείς με άλλους καπετάνιους για την επιβίωση σου.

Το Pirates! είναι τρομερά ανοιχτό σαν παιχνίδι, σε αφήνει να κάνεις τις επιλογές σου και να γευθείς τα αποτελέσματα τους. Μέσα σε έναν αιώνα δράσης (1560-1660), θα μάθεις για την κατάσταση στην Ευρώπη όσα πιθανότατα δεν θα άνοιγες ποτέ βιβλίο ιστορίας για να τα μάθεις. Αυτό και μόνο, θα έκανε το παιχνίδι ένα ξεχωριστό κομμάτι του gaming.

Η απίστευτη χαρά της εμπειρίας έρχεται δεύτερη, αλλά όχι καταϊδρωμένη.

Ανάμεσα σε διαφωνίες, σχόλια και παρατηρήσεις, έφτασε και το δεύτερο Σάββατο της αντίστροφης μέτρησης μας. Ωραία περνάει έτσι ο καιρός.

Ανεβαίνοντας, τα πράγματα γίνονται πιο σοβαρά (καλά όχι και τίποτα το τρομερό) καθώς τα παιχνίδια που απαιτούσαν απλά καλό χειρισμό πλήκτρων και joystick δίνουν τη θέση τους σε παιχνίδια που χρειάζεται να ακονίσεις το μυαλό σου για να τα τερματίσεις.

Φυσικά και θα βρούμε και πάλι γνωστούς εκπροσώπους των coin-ops αλλά μιας και το πάμε ελαφρώς χρονολογικά, έρχεται η παντοκρατορία των adventures, μερικά από τα καλύτερα θα συναντήσουμε στα δύο επόμενα parts.

Δεν είδα comments ίδιου προσώπου στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος, οπότε κάτι μου λέει πως το παιχνίδι θα το κρατήσω στη ντουλάπα μου. Εκτός… Εκτός κι αν περιμένετε να δείτε ποιο θα είναι το νούμερο 1 μου.

Sim City (1989)

Πριν ακόμα ο Will Wright γίνει ο θρύλος που είναι σήμερα, με τις δημιουργίες του να κόβουν χρυσό, ήταν ένας τύπος με μια ιδέα που δεν ενθουσίαζε πολλούς: vα φτιάξει ένα παιχνίδι που ο παίκτης θα ελέγχει μια ολόκληρη πόλη, παίζοντας το, τρόπον τινά, Θεός!

Η ιστορία του Sim City πέρασε διάφορα εμπόδια πριν βρεθεί παραγωγός και εταιρία που να υποστηρίξει το όραμα. Η Maxis έκανε τη σωστή επιλογή. Ήταν σα να έβαλε τους Beatles στο δυναμικό της.

Η ιδέα αποδείχθηκε μεγαλοφυής, η πράξη λιγότερο πολύπλοκη απ’ όσο νόμιζαν όλοι και το franchise του παιχνιδιού έχει κόψει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο κόπιες.

Η λογική του δεν υπάρχει νίκη, απλά ξεκινάω μια πόλη από το μηδέν και προσπαθώ να τη συντηρώ (κυρίως ενάντια στα λάθη που κάνω εγώ ως παίκτης), αποδείχθηκε ελκυστικότατη και κερδοφόρα όσο λίγες.

Leisure Suit Larry (1987)

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να έχει περάσει τα 30, να ασχολείται στοιχειωδώς με το gaming στους υπολογιστές και να μην ξέρει τον Larry;

Εσύ που είπες ναι, γράψε 100 φορές: “Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρω τον πιο αποτυχημένο χαρακτήρα παιχνιδιών που είδε ποτέ ανθρώπινο μάτι στην οθόνη του υπολογιστή του“.

Ο Larry είναι ένας ήρωας για όλες τις εποχές: Γραφικός, φαλάκρας, με πρόσωπο που διασταυρώνει Λουί Ντε Φινές και Κώστα Χατζηχρήστο, αλλά που όμως δεν το βάζει ποτέ κάτω στο θέμα των γυναικών. Μπορεί να τον αγνοούν, να τον φτύνουν, να τον ειρωνεύονται, μα η τρομερή του επιμονή και αυτοπεποίθηση, ο αυτοσαρκασμός και οι θανατηφόρες ατάκες του, τον βοηθάνε στο τέλος να κατακτάει αυτό που θέλει. Όχι με τον τρόπο που θέλει πάντα, αλλά δεν μπορεί να τα έχει κι όλα δικά του.

Οι 6 τίτλοι που έχουν κυκλοφορήσει είναι διαμάντια μιας άλλης εποχής που όμως ακόμα και σήμερα δείχνουν τα δόντια τους στους χάρτινους και επιφανειακούς χαρακτήρες των υπερπαραγωγών. Αποφύγετε τις 2 πιο πρόσφατες κυκλοφορίες μιας και δεν έχουν ούτε το όνομα του δημιουργού του Larry πίσω από το σενάριο (του περιβόητου Al Lowe), ούτε είναι adventures αλλά ούτε διαθέτουν ίχνος από την σπιρτάδα και το καταιγιστικό χιούμορ των original τίτλων.

Lemmings (1991)

Μπορεί στους περισσότερους η λέξη “Lemmings” να φέρνει στο μυαλό National Geographic, στο μυαλό των gamers όμως είναι ένα από τα πιο γνωστά και εθιστικά παιχνίδια όλων των εποχών.

Έχοντας την τιμή, μαζί με το Tetris, να είναι το παιχνίδι που έχει εμφανισθεί στα περισσότερα formats, υπήρξε μια αποκάλυψη για την εποχή του.

Η ιδέα ήταν απλή και σατανική: Είχες υπό τις οδηγίες σου ένα τσούρμο άβουλα πλασματάκια ελάχιστου μεγέθους και προσπαθούσες να φτάσεις σώα όσα περισσότερα μπορούσες από τη μία μεριά του επιπέδου στην άλλη. Ανάμεσα στην είσοδο και την έξοδο μεσολαβούσαν κάθε λογής εμπόδια (όπως τεράστιες τρύπες, περιοχές με λάβα κοκ) τα οποία προσπαθούσες να αποφύγεις εκμεταλλευόμενος τις ιδιαίτερες ικανότητες που είχαν κάποια lemmings (πχ ο σκαφτιάς έσκαβε, κάποιο σταματούσε τα υπόλοιπα lemmings από το να οδηγηθούν στο χαμό τους, ένα άλλο έβαζε βόμβες κοκ).

Φυσικά η επανάληψη ήταν που έκανε το παιχνίδι ασυναγώνιστο μιας και όλο και κάποιο lemming θα σκοτωνόταν κι εσύ έπρεπε ξαναδοκιμάσεις για να βρεις την τέλεια διαδρομή.

Τα Lemmings δεν έπαψαν ποτέ να πουλάνε, ενώ πολλές συνέχειες στην ίδια φιλοσοφία είναι αρκετά ικανοποιητικές.

Pang (1989)

Τα coin-ops πάντα θα μας τρώνε κέρματα και πάντα θα εμφανίζεται ένα παιχνίδι που θα μας στέλνει σε τέτοια μαγαζιά για να τα ταΐζουμε (ίσως όχι πια με τη συχνότητα των ‘90s αλλά ποτέ δεν ξέρεις). Ένα από αυτά ήταν το Pang. Στο οποίο τι κάνεις; Σκας φούσκες; Απίστευτο ε; Κι όμως, αυτή η όχι και τόσο εύηχη ιδέα, δημιούργησε ένα τρομερά επιτυχημένο παιχνίδι.

Ένας μυστήριος τύπος γυρνάει τον κόσμο (κι έτσι έχουμε στο φόντο γνωστά μνημεία και περιοχές διαφόρων χωρών) και με ένα πρωτότυπο όπλο (που βασικά πετάει βέλη δεμένα σε σχοινιά αλλά καμιά φορά το μετατρέπει σε γάντζους ή πυροβόλο) προσπαθεί να εξαλείψει κάθε ίχνος φούσκας από το επίπεδο.

Φούσκες, που για να κάνουν πιο δύσκολο το πράγμα, ξεκινάνε τεράστιες και κάθε φορά που τις χτυπάς διαιρούνται σε μικρότερα μεγέθη.

Το Pang έγινε κλασικό, παίχτηκε από πολύ κόσμο και τώρα αναπαύεται σε κάποιο rom φάκελο του Mame μας για να το επισκεπτόμαστε που και που και να ξεχαρμανιάζουμε..

Populous (1989)

Αρχίζουμε να γνωρίζουμε τους ανθρώπους πίσω από τα παιχνίδια. Ιδιοφυείς τύποι που πήραν μία (ή και περισσότερες) ιδέα και την μετέτρεψαν σε ένα έργο που άλλαξε τη διασκέδαση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ένας ακόμα από αυτούς και πιθανότατα ο πιο διάσημος, είναι ο Peter Molyneux. Μια αστείρευτη πηγή καινοτομιών που είναι υπεύθυνος για μερικά από τα πιο παράξενα και διάσημα παιχνίδια στην ιστορία των υπολογιστών.

Η αρχή έγινε με το Populous. Η σύλληψη απλή: είσαι ο θεός ή τουλάχιστον κάτι που του μοιάζει πολύ και έχεις τη δύναμη να φτιάχνεις κόσμους καθώς και την εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στα πλάσματα σου. Ποιες θα ήταν οι επιλογές σου;

Το Populous δεν στέκεται τόσο πολύ στα ηθικά διλήμματα (πράγμα που θα γίνει πολύ έντονο σε μετέπειτα παιχνίδια του Molyneux) όσο στη δημιουργία και την εξέλιξη.

Διασκεδαστικότατο (ποιος δεν ονειρεύτηκε να το παίξει θεός για μια μέρα), εθιστικό και αρκετά βαθύ στις στρατηγικές του, έγινε η ιδανική συντροφιά για ατελείωτα ξενύχτια για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Prince of Persia (1989)

Πολύ πριν μετατραπεί στον υπέρ-ήρωα που είδαμε τα τελευταία χρόνια στις οθόνες του υπολογιστή μας, και φυσικά πριν γίνει κινηματογραφική ταινία (μπαλαφάρα του μεγέθους “Θάψε με Peslac”), το Prince of Persia ήταν ένα ταπεινό platform game για ανθρώπους με γερά, πολύ γερά, απίστευτα γερά νεύρα.

Η υπόθεση απλή: ο κακός βεζίρης σε ρίχνει στα μπουντρούμια του, κι εσύ έχεις μία ώρα για να δραπετεύσεις και να σώσεις την ωραία κυρία. Μία ώρα! Το παιχνίδι είναι άκαρδο, άσπλαχνο και ένα κάρο λέξεις που έχουν μπροστά το στερητικό άλφα.

Ελάχιστοι παίκτες στον κόσμο το έχουν τερματίσει και πιστέψτε με, ασχολήθηκαν πάρα πολλοί μαζί του.

Το εντυπωσιακό όμως animation του παιχνιδιού, σήμα κατατεθέν και επανάσταση για τον χώρο, η εντύπωση πως την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις καλύτερα (αλλά αυτό το καλύτερα απλά δεν ήταν αρκετό) και η ταύτιση με τον ανώνυμο ήρωα και την περιπέτεια του, έφερε το Prince of Persia στην κορυφή των προτιμήσεων των παικτών και στο πάνθεον με τα θρυλικότερα παιχνίδια.

Οι συνέχειες του σήμερα δεν είναι αποκαρδιωτικές αλλά μπροστά στο θέαμα και τα εφέ, χάνουν μεγάλο μέρος της ουσίας.

Eye Of The Beholder (1990)

Το Dungeon Master, όπως γράψαμε στο Part 2, έκανε την αρχή για την νέα εποχή των RPGs. Αυτό όμως που μετέφερε, σχεδόν ιδανικά για την εποχή, το κλίμα και τους κανόνες του “Pen and paper RPG” στους υπολογιστές, ήταν το Eye of the Beholder.

Κρατώντας όλα τα καλά του DM (προοπτική πρώτου προσώπου, κανόνες μάχης) και μεταφέροντας τη δράση στον πιο επιτυχημένο κόσμο των επιτραπέζιων, τον Forgotten Realms, έφτιαξε ένα εκρηκτικό μείγμα που ενθουσίασε οπαδούς και μη του είδους και οδήγησε σε άλλες δύο, αντάξιες συνέχειες του.

Η υπόθεση είναι υποτυπώδης (χάνεστε ως συνήθως σε ένα ατελείωτο dungeon) όμως ο τρόπος της μάχης είναι εξαιρετικός, δύσκολος και η ατμόσφαιρα επιβλητική.

Το EotB μπορεί να μοιάζει πια εκτός εποχής, όμως τα σπέρματα του είναι εμφανή σε αμέτρητα παιχνίδια από τότε.

Loom (1991)

To Loom είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Όποιος θελήσει ποτέ να ασχοληθεί μαζί του ας έχει υπόψη του αυτή τη λέξη: περίεργο.

Οι γρίφοι δεν λύνονται με τους παραδοσιακούς τρόπους (χρησιμοποιώντας αντικείμενα), η πλοκή είναι ολίγον τι φευγάτη, οι χαρακτήρες απίθανοι και ο κόσμος που εξελίσσεται η δράση, είναι ένας κόσμος μαγικός που οι Μοίρες αποφασίζουν για τις ζωές των πλασμάτων, δράκοι μαγεύονται από τη μουσική και το σύμπαν μπορείς να το διασχίσεις πετώντας ανάμεσα από τα άστρα!

Το Loom είναι ένα παιχνίδι που βάζει κάτω τα παραμύθια και τις ιστορίες που έγραψαν πολλοί διάσημοι συγγραφείς, μία ιδέα που μπορεί να μην υποστηρίχθηκε στην εποχή της όμως κέρδισε τη μάχη με το χρόνο.

Συνίσταται σε κάθε λάτρη των adventures αλλά και όλους τους αναζητητές όμορφων ιστοριών.

Final Fantasy (1987)

Τα Role Playing Games όπως τα είδαν οι Ιάπωνες.

Γνωστοί για την αστείρευτη τους φαντασία και την ομορφιά των ιστοριών τους, τα Final Fantasies αποτελούν το πιο διάσημο και μοσχοπουλημένο franchise του είδους (έχουν φτάσει τα 16 ζωή να έχουν).

Έχοντας δώσει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη βάση στο action του πράγματος και κολακεύοντας όπως πάντα περισσότερο τις κονσόλες, έχει απομακρυνθεί αισθητά από τις ρίζες του όμως δεν παύει να αποτελεί ένα διαμάντι του gaming.

Σχεδόν κάθε επεισόδιο έχει διαφορετική πλοκή και ήρωες, με τη θεματολογία να παραπέμπει σε μάχες καλού-κακού, με το τελευταίο να απεικονίζεται τις περισσότερες φορές ως ένας πανάρχαιος δαίμονας.

Οι καλύτερες στιγμές ίσως εντοπίζονται στα νούμερα από 7 έως 11, ενώ τα γραφικά και η μουσική βελτιώνονται απίστευτα από τίτλο σε τίτλο. Ακόμα κι αν δεν είστε fan της συγκεκριμένης μορφής RPG δώστε σε κάποιο από τα FF μία ευκαιρία. Μπορεί να σας πει πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζατε.

Cruise for a Corpse (1991)

Ακόμα ένα παραγνωρισμένο παιχνίδι στην εποχή του (μιας και Sierra και Lucas είχαν την πρωτοκαθεδρία στα adventures και κάθε προσπάθεια άλλης εταιρίας δεν γνώριζε την προσοχή που της έπρεπε) αλλά που στη συνέχεια κέρδισε το στοίχημα με το χρόνο.

Το Cruise for a Corpse σε παγιδεύει μέσα σ’ ένα πλοίο με ένα έγκλημα να συμβαίνει στη διάρκεια ενός ταξιδιού αναψυχής και τον οικοδεσπότη (“οικο”, τρόπος του λέγειν) να βρίσκετε νεκρός. Εσείς αναλαμβάνετε να ερευνήσετε την υπόθεση και συναρμολογώντας κομμάτια και ιστορίες, θα ανακαλύψετε πως όλοι είχαν έναν καλό λόγο να σκοτώσουν κι ένα ακόμα καλύτερο άλλοθι.

Βγαλμένο από τη μυθολογία της Αγκάθα Κρίστι, το σενάριο έχει έξυπνες ανατροπές και σκηνές που θα σας μείνουν στο μυαλό για αρκετό καιρό.

Η κλιμακούμενη πλοκή θα σας φέρει στα όρια σας και όταν σαν άλλος Ηρακλής Πουαρό θα ανακαλύψετε τις συμβαίνει, θα καθίσετε αναπαυτικά στο κάθισμα σας και θα απολαύσετε το τέλος.

Παρακάτω μπαίνουμε στη ζώνη των υπέροχων παιχνιδιών (αν και λίγοι θα βρεθούν να υποστηρίξουν πως και όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα δεν ήταν εξίσου υπέροχα). Βρείτε τα και παρά τα χρόνια που μας χωρίζουν από τη γέννηση τους, δώστε τους μια ευκαιρία…

Flashback (1992)

Ένα από τα καλύτερα μπασταρδέματα ειδών είναι το Flashback.

Ένα παιχνίδι που ανταμείβει τόσο την υπομονή και την εξερεύνηση του χώρου (όπως στα κλασικά adventures) αλλά ταυτόχρονα θέλει κι ένα δυνατό και προσεκτικό χέρι στο joystick (όπως κάθε action που σέβεται τον εαυτό του).

Το σενάριο, αν και υπερβολικό, έχει όλα εκείνα τα συστατικά που θέλγουν τους παίκτες: Ένας ήρωας που πρέπει να ανακτήσει τις μνήμες του, ένα μέλλον περίεργο και σκοτεινό κι ένας κόσμος που πρέπει να σωθεί (από σένα, ναι καλά κατάλαβες).

Τα γραφικά και το animation είναι σπουδαία ενώ δεν είναι έκπληξη πως είναι το εμπορικότερο παιχνίδι που έβγαλε ποτέ γαλλική εταιρία.

Mortal Kombat (1992)

Finish him! Η πρόταση που έβαλε φωτιά στη βιομηχανία των video games, στις καρδιές των gamers και στα συμβούλια γονέων όλου του κόσμου, είναι αυτή που άκουγες πριν ξεριζώσεις ένα κεφάλι, βγάλεις μια καρδιά ή μετατρέψεις σε σκελετό έναν αντίπαλο (ή ο αντίπαλος κάνει αυτά τα γλυκά πράγματα σε σένα).

Το παιχνίδι πόνταρε πολύ πάνω στα αληθοφανή, “φωτορεαλιστικά” γραφικά του και φυσικά στην απροκάλυπτη βία. Ορδές εφήβων συνωστίζονταν για ένα διπλό και αντίστοιχες ορδές μεσήλικων πάλευαν να το απαγορέψουν ή έστω να το λογοκρίνουν.

Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό επετεύχθη αλλά το μόνο που έγινε ήταν να γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο η φήμη του παιχνιδιού. Κοιτώντας τώρα πίσω στο χρόνο κι έχοντας παίξει και τις αρκετές συνέχειες του (κι έχοντας δει και τις ταινίες οι οποίες με έκαναν να θέλω να βγάλω τα μάτια μου), το Mortal Combat είναι ένα μέτριο beat ‘m up (σε σύγκριση με το αντίπαλο δέος τότε, το Street Fighter II), με τους χαρακτήρες να έχουν παρόμοιες κινήσεις κι αυτές όχι αρκετές σε ποσότητα.

Η ιστορία θα το συμπεριλάβει για την εμπορικότητα του και την εισαγωγή gore στοιχείων και άφθονου αίματος στα video games.

Ultima (1980)

Το ξεκίνημα του Ultima έρχεται σχεδόν με την αυγή του gaming στους υπολογιστές.

Ένα ταπεινό RPG που διεκδικούσε μερίδιο από τα αντίστοιχα της εποχής. Πίσω όμως από τον κόσμο της Britannia, υπήρχε ένας άνθρωπος με μεράκι και ιδέες: ο Richard Garriott. Σε αυτόν οφείλει το παιχνίδι την επιτυχία του καθώς ανέλαβε προσωπικά να εξελίξει και να βελτιώσει τα σενάρια και το background του franchise.Το ζενίθ ήρθε με το έβδομο μέρος της σειράς (το 1992), ένα πραγματικό κομψοτέχνημα που άνοιγε καινούργιους δρόμους για το πώς μπορεί να φτιαχτεί ένα RPG (δρόμους που λίγα χρόνια μετά θα τελειοποιήσει η Black Isle στα δικά της έργα).

Ο ανώνυμος ήρωας (γνωστός απλά ως Avatar) μας επιστρέφει στον μαγικό κόσμο της Britannia και από τις πρώτες του στιγμές εκεί καταλαβαίνει πως έχει ένα σωρό προβλήματα να λύσει: Από το να βρει τον ένοχο για μια στυγερή δολοφονία μέχρι να αποκαλύψει μια συνομωσία που απειλεί τους πάντες.

Οι μάχες είναι ζυγισμένες για έναν μέσο παίκτη, τα αντικείμενα αρκετά και τα quests με τα οποία πρέπει να ασχοληθείς ακόμα περισσότερα.

Το Ultima 7 ακολούθησαν δύο ακόμα τίτλοι, με το 8 να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και το 9 (και τελευταίο μέχρι νεωτέρας, αν και δεν προβλέπεται) να βρίθει προβλημάτων, αποτέλεσμα ίσως της μετάβασης που είχε ήδη πραγματοποιηθεί στον κολοσσό Electronic Arts.

NBA Jam (1993)

Και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος να είσαι, και να μισείς την σπυριάρα θανάσιμα, δεν υπάρχει περίπτωση να τριγύριζες στα ουφάδικα και να μην έχεις παίξει το NBA JAM. Να μην έχεις αποστηθίσει ατάκες όπως: “Boom shakalaka” και “From downtown”.

Το NBA JAM υπήρξε για αρκετό καιρό το Νο.1 παιχνίδι μιας και συγκέντρωνε μια σειρά χαρακτηριστικών που λατρεύονται από τους gamers: Κρατούσε ιστορικό (οπότε μπορούσες να έχεις προσωπικό ρεκόρ νικών και άλλα στατιστικά), επέτρεπε την ταυτόχρονη παρουσία τεσσάρων παικτών (οι αναμετρήσεις ήταν δύο εναντίων δύο) και φυσικά δεν είχε και μεγάλη σχέση με μπάσκετ. Μπορούσες να καρφώσεις ενώ είχες σηκωθεί 6 μέτρα ψηλά, να σαπίσεις στο ξύλο των αντίπαλο (μιας και δεν υπάρχουν φάουλ), να βάλεις 6-7 τρίποντα συνεχόμενα ενώ χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις (ιδιαίτερα με αντίπαλο τον υπολογιστή) που ακόμα κι αν προηγούσουν με 20 πόντους, σε ελάχιστο χρόνο ο αντίπαλος σε είχε φτάσει.

Το NBA JAM υπήρξε μια πραγματική εμπειρία και πολλά μαγαζιά, ακόμα κι αν έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια, το έχουν κάπου στην άκρη. Έτσι, για ένα ματσάκι.

Street Fighter (1987)

Το πρώτο Street Fighter ήταν ένα μέτριο beat ‘m up, χωρίς μεγάλες εκπλήξεις στο gameplay του και το οποίο δεν προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στην αγορά. Το Street Fighter 2 όμως… αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που άλλαξε τα δεδομένα στα beat ‘m ups.

Τα νωθρά και χωρίς μεγάλη φαντασία παιχνίδια της εποχής που είχαν ως θέμα το αγνό, παρθένο ξύλο, κάθισαν στην άκρη για να περάσει ο αυτοκράτορας.

Ένα παιχνίδι που κάθε χαρακτήρας είχε τις δικές του τεχνικές και τις δικές του ιδιαίτερες κινήσεις. Που η οθόνη πλημμύριζε χρώματα και φωνές (πολύ έξυπνη η ιδέα των καρτουνίστικών γραφικών). Που κάθε παίκτης ήθελε να εξερευνήσει διεξοδικά κάθε χαρακτήρα μέχρι να βρει τον αγαπημένο του ή να τελειοποιηθεί στις κινήσεις όλων.

Το Street Fighter 2 υπήρξε ένα blockbuster της εποχής κι ένας τίτλος που ακόμα παίζεται και ακόμα κυκλοφορεί συνέχειες αρκετά καλοσχεδιάσμένες (αν και όχι τόσο εμπορικές). Το σημάδι του μια φορά το άφησε και μοιάζει με τεράστια μελανιά σε πρόσωπο. Ανεξίτηλη.

Doom (1993)

Το Doom είναι το παιχνίδι που επηρέασε περισσότερο τους δημιουργούς των σύγχρονων shoot ‘m up.

Μπορεί να μην είναι το καλύτερο, το πιο εμπνευσμένο, όμως σίγουρα είναι εκείνο που έκανε γνωστές μια σειρά καινοτομιών που χρησιμοποιήθηκαν στο είδος κατά κόρον. Η προοπτική πρώτου προσώπου, η λογική που ακολουθούσε το παιχνίδι στην εξέλιξη του, τα όπλα, η υποτυπώδης στρατηγική (λέμε τώρα), ήταν πράγματα που δεν εμφανίστηκαν όλα μαζί σε τίτλους προηγούμενων χρόνων.

Το σενάριο απλό (και χοντροειδέστατο): Είσαι ένας ανώνυμος φαντάρος στον Άρη και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως κάποια πύλη έχει ανοίξει και οι δαίμονες της κόλασης έχουν καταλάβει τη βάση! Στην ουσία σκότωσε για να μη σε σκοτώσουν.

Το Doom 2 είχε σαφείς βελτιώσεις, ιδιαίτερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά ενώ το τρίτο μέρος της σειράς απλά απαιτούσε σχεδόν απ’ όλους να αλλάξουν τον υπολογιστή τους με κάποιον πολύ καλύτερο για να μπορέσουν να το απολαύσουν (2004) αλλά τελικά δεν ήταν κάτι το τρομερό και φοβερό.

Syndicate (1993)

Εδώ έχουμε ένα παιχνίδι που έκανε πολλούς να κοντοσταθούν και να προσπαθήσουν να το ερμηνεύσουν.

Ήταν στρατηγικής; Σίγουρα. Είχες τα ηνία ενός μεγάλου συνδικάτου στο μέλλον, που ελέγχει κυβερνήσεις (όσες έχουν απομείνει) και προσπαθεί να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του σε έναν αγώνα ταχύτητας για καλύτερα όπλα, ναρκωτικά, ηλεκτρονικά εξαρτήματα.

Είναι shoot ‘m up; Και φυσικά είναι, μιας και πολλές φορές θα αναγκαστείς να κατεβάσεις την ομάδα σου στο δρόμο για να προβείς σε αποστολές που δεν γίνονται από το γραφείο όπως κάποιο σαμποτάζ ή την στρατολόγηση νέων μελών.

Μήπως είναι και λίγο RPG; Γιατί όχι; Μέσα στα εργαστήρια σου αναβαθμίζεις όπλα και συσκευές και κάνεις την ομάδα σου δυνατότερη.

Το Syndicate εξακολουθεί να είναι αριστούργημα κι ένας μπούσουλας για το πώς φτιάχνονται τα πρωτότυπα παιχνίδια. Ψάχνει μιμητές.

Elite (1984)

Σιγά μην αφήνανε το διάστημα να πάει χαμένο. Ο πιο ανοιχτός χώρος για να χρησιμοποιηθεί από ένα παιχνίδι δεν ήταν δυνατόν να μην βρει μια εξαιρετική ιδέα και η διασταύρωση τους να μας δώσει ένα εξαιρετικό παιχνίδι.

Το Elite σε βάζει στη θέση ενός ταπεινού οδηγού διαστημοπλοίων και βάζει στην κάρτα σου ελάχιστα χρήματα. Με αυτά τα εφόδια πρέπει να γίνεις μεγάλος και τρανός επιλέγοντας εσύ τον τρόπο: Θέλεις να γίνεις πειρατής και να βγάλεις γρήγορα λεφτά αλλά με τον κίνδυνο να είναι ο καθημερινός σου φίλος; Θέλεις να γίνεις έμπορος και να μεταφέρεις εδώ κι εκεί πράγματα (κάπως βαρετό αλλά με σίγουρα λεφτά); Θέλεις να ασχοληθείς με την εξόρυξη μεταλλευμάτων;

Με το κυνήγι επικηρυγμένων; Να αναλάβεις υποθέσεις για το Γαλαξιακό Ναυτικό ή να ψάξεις υποθέσεις στρατιωτικού χαρακτήρα; Το Elite τα επιτρέπει όλα. Και ανάμεσα σε αυτά, πρέπει να επιδιορθώνεις τις ζημιές στο διαστημόπλοιο σου, να αναβαθμίζεις όπλα και λειτουργικά μέρη και να παρακολουθείς τις εξελίξεις ενός σύμπαντος που βρίσκεται σε συνεχή κίνηση.

Επηρεασμένο ως ένα βαθμό από τον Πόλεμο των Άστρων, το Elite με τη σειρά του έγινε οδηγός για όλα τα παιχνίδια αυτού του είδους που ακολούθησαν. Το sequel που ήρθε το 1993 πήγε τα πράγματα πολύ παραπέρα, ειδικά στην απεικόνιση του σύμπαντος, στοιχείο που του επιτρέπει να παίζεται από φανατικούς ακόμα και σήμερα.

UFO: Enemy Unknown (1993)

Αυτή τη φορά, η Γη υποδέχεται τους κατοίκους από το διάστημα. Οι οποίοι, σύμφωνα με το σενάριο δεν είναι και πολύ καλά παιδιά. Γι’ αυτό και φτιάχνεται μια ειδική ομάδα που αναλαμβάνει να αναχαιτίζει τα εχθρικά σκάφη και μετά να περισυλλέγει τους εξωγήινους.

Χωρισμένο σε δύο παιχνίδια, ένα στο οποίο κτίζεις βάσεις σε όλο τον κόσμο, βελτιώνεις όπλα και τεχνολογίες ερευνώντας τα απομεινάρια των εξωγήινων και των διαστημοπλοίων τους, κι ένα παιχνίδι που πηγαίνεις με μια ομάδα επιτόπου στο σημείο πτώσης ενός σκάφους και ελέγχεις το χώρο, το U:EU είναι εθιστικό όσο κανένα άλλο παιχνίδι εκείνη της εποχής. Ο παίκτης, θύμα του “Ακόμα έναν γύρο και το παρατάω”, έχει τα χέρια του ελεύθερα για το πώς θα διαχειριστεί κάθε κατάσταση.

Η σημαντικότητα του ρόλου σου στο παιχνίδι και οι επιπτώσεις των κινήσεων σου, που ήταν πάντα βάση λογικής, είναι που έκαναν τον τίτλο έναν από τους αγαπημένους των παικτών όσα χρόνια κι αν περάσουν.

The 7th Guest (1993)

Το 7th guest ήταν μια αποκάλυψη στην εποχή του και ακόμα και σήμερα αφήνει άφωνους πολλούς που το βλέπουν (και μαθαίνουν πως φτιάχτηκε το 1993!).

Τα θαυμάσια κινηματογραφικά backgrounds, η συνεχής χρήση της μπλε οθόνης και τα καλοφτιαγμένα videos, σηματοδοτούσαν μια νέα γενιά παιχνιδιών που μπορεί να κράτησαν λίγο (μιας και η κινηματογράφηση και μετά επεξεργασία κόστιζε πάρα πολλά λεφτά και το αποτέλεσμα δεν ήταν πάντα ιδανικό) όμως έφεραν την επανάσταση σε αρκετούς τομείς.

Το 7th guest δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ταινία τρόμου που οι παίκτες καλούνταν να λύσουν διάφορα puzzles για να κάνουν την υπόθεση να κυλήσει.

Μπορεί τώρα πια να μην ακούγεται εντυπωσιακό, όμως τότε μπήκε σε κάθε σπίτι, μαζί με το sequel του, The 11th Hour, και πούλησαν κοντά στα 2 εκατομμύρια αντίτυπα φέρνοντας έσοδα 100 εκατομμυρίων δολαρίων!

Επιστρέψαμε. Σαν καλοί εραστές, αφού είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας.

Τα παιχνίδια από το 60 έως το 40 αρχίζουν να δείχνουν τις τεράστιες αλλαγές στα τεχνικά χαρακτηριστικά. Τα γραφικά εντυπωσιάζουν, ο ήχος και η μουσική πολλές φορές αγγίζουν κινηματογραφικά επίπεδα, το gameplay αλλάζει (όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο, σίγουρα προς το απλούστερο).

Σήμερα λέω να ανεβάσω και videάκια για να γίνουν μερικά πράγματα πιο κατανοητά!

Έτοιμοι; Πάμε.

Point Black (1994)

Αν και το συγκεκριμένο παιχνίδι υπάρχει στο Mame, η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να παιχτεί στον υπολογιστή. Χωρίς εκείνο το χρωματιστό όπλο που χειριζόσουν στα Arcade Rooms (είπα να σταματήσω το “ουφάδικα”), δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς μαζί του. Το Point Blank σε τραβάει μακριά από όλα εκείνα τα παιχνίδια της εποχής που με αντίστοιχο τρόπο σε έβαζαν να σκοτώνεις απέθαντους ή τρομοκράτες. Εδώ έχουμε μια ανάλαφρη επιλογή μεταξύ πλήθους παιχνιδιών (να πετύχεις με μία βολή ένα φύλλο που πέφτει, να αδειάσεις πολλές σφαίρες σε ένα αμάξι, μέσα σε ένα χρονικό περιθώριο να πετύχεις συγκεκριμένους στόχους κα) και μια χαλαρή ατμόσφαιρα που έφερε κοντά παίκτες και των δύο φύλων κάθε ηλικίας.

Ακολούθησε κι ένα δεύτερο μέρος που γεννήθηκε αρχικά στις κονσόλες, όμως η πραγματική απόλαυση ήταν πάντα αλλού…

Puzzle Bobble (1994)

Τα αγαπημένα μας “δρακάκια” επιστρέφουν και αφού έσωσαν τις κοπελιές τους, τώρα έχουν καινούργιο σκοπό.

Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός είναι η αλήθεια όμως ο τρόπος για να τον πετύχουν είναι ένας και βασίζεται στις ικανότητες του παίκτη: Στείλε τη χρωματιστή σου φούσκα εκεί που βρίσκονται δύο τουλάχιστον φούσκες του ίδιου χρώματος και καθάρισε το επίπεδο.

Μπορεί να ακούγεται σαν πάντρεμα πολλών άλλων παιχνιδιών όμως η ιδέα είναι 100% αυθεντική και πανέξυπνη. Ειδικά στα λεγόμενα διπλά, με αντίπαλο κάποιον άλλον άνθρωπο, γίνεται χαμός. Το παιχνίδι απαιτεί ταχύτητα (μιας και ο χρόνος πάντα σε πιέζει) και οξυδέρκεια, τα λάθη σου τα πληρώνεις (εκτός κι αν τα διορθώσεις έγκαιρα) και ο νικητής είναι σχεδόν πάντα ο καλύτερος (και όχι ο πιο τυχερός).

Οι διάφορες συνέχειες και παραλλαγές του έκαναν το gameplay κάποιος φορές πιο ενδιαφέρων άλλες λιγότερο, δεν μείωσαν όμως στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό του κόσμου για το παιχνίδι.

Sensible World of Soccer (1994)

Πέρασαν πολλά χρόνια από την δημιουργία των παιχνιδιών μέχρι να βρει ο βασιλιάς των sports κάτι αντάξιο της φήμης του.

Μπορεί το Kick off να έθεσε κάποιες βάσεις όμως η πραγματική αποκάλυψη ήταν το παιχνίδι στη θέση 58 της λίστας μας.

Για πρώτη φορά οι gamers έβλεπαν τα ονόματα εκατοντάδων πραγματικών ομάδων και παικτών. Το παιχνίδι σου έδινε τη δυνατότητα να πάρεις είτε το ρόλο του manager είτε να μπεις εσύ στον αγωνιστικό χώρο (τρόπος του λέγειν) και να ελέγξεις τους παίκτες. Το βασικό προσόν του SWoS ήταν η ταχύτητα.

Ο ρεαλισμός έμπαινε κάπως στην άκρη όμως η γρήγορη εναλλαγή πασών, οι επιταχύνσεις των παικτών και η αστείρευτη δράση το έκανε τον αγαπημένο λόγο ξενυχτιού των ποδοσφαιρόφιλων όλου του κόσμου (χρόνια πριν έρθει το Pro και οι μπάφοι).

Beneath a Steel Sky (1994)

Από πού να το πιάσω τούτο το παιχνίδι.

Αν η λίστα ήταν συναισθηματική (και όχι μόνο οι 20 πρώτες θέσεις) θα βρισκόταν στο νούμερο 21.

Το BaSS είναι ένα έργο τέχνης, τόσο σεναριακά, όπου θα βρεθείς κατηγορούμενος για επαναστατικές ιδέες ενάντια σε μία κυβέρνηση που μοιάζει να γεννήθηκε από τη πένα του Όργουελ ή του Φιλίπ Ντικ, όσο και καλλιτεχνικά μιας και ορισμένα σχέδια του παιχνιδιού τα ανέλαβε ο Dave Gibbons συν-δημιουργός του Watchmen!

Το δυστοπικό μέλλον, τα υπέροχα backgrounds, οι εφιαλτικοί ουρανοξύστες και τα εργοστάσια, οι αναφορές στον Douglas Adams, το Metropolis και τους Joy Division είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που ολοκληρώνουν το πιο σοφιστικέ adventure των ‘90s.

Theme Park (1994)

Παιχνίδια που έχουν ως θέμα τη διαχείριση κάποιου χώρου υπάρχουν αμέτρητα. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού όμως είναι αυτά που έχουν πραγματικό ενδιαφέρων. Ένα από αυτά, το καλύτερο μάλλον κι εκείνο στο οποίο οφείλεται εν πολλοίς η μανία με το είδος, είναι το Theme Park.Η διαχείριση ενός θεματικού πάρκου ή πιο ελληνικά, Λούνα Παρκ… Δεν φαίνεται απλό και δεν είναι.

Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν είναι δεκάδες και όλες τους σημαντικές: Από το τι καινούργια παιχνίδια θα κατασκευαστούν και πόσους υπαλλήλους θα προσλάβεις μέχρι το πόσο θα κοστίζει το εισιτήριο και πως θα είναι σχεδιασμένα τα δρομάκια μέσα στο πάρκο.

Το Theme Park απαιτεί ξόδεμα φαιάς ουσίας, στρατηγική, οικονομικές ικανότητες και φυσικά λύσεις σε κάθε πρόβλημα: Δεν έχουν τουαλέτες οι πελάτες; Θα φύγουν. Δεν βρίσκουν το αγαπημένο τους φαγητό; Μπερδεύονται στα κακοσχεδιασμένα δρομάκια; Θα ξοδέψουν τα ωραία τους λεφτάκια σε άλλους χώρους. Ρεαλιστικό, όμορφα σχεδιασμένο, το Theme Park κατέκτησε τις καρδιές όλων των ποιοτικών gamers.

Warcraft (1994)

Τα σίδερα λυγίζουν, οι υπήκοοι αδειάζουν τον χώρο μιας και ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε για τον βασιλιά. Το πιο διάσημο όνομα παιχνιδιού αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το Warcraft μπορεί να ξεκίνησε σαν ένα ταπεινό παιχνίδι που ήθελε να παντρέψει τη στρατηγική με την αισθητική των RPGs, μπορεί η διάσημη πια Blizzard να έβγαλε ένα δεύτερο κι ένα τρίτο μέρος που σάρωσαν βραβεία, έκαναν εκατομμύρια πωλήσεις και πήραν διθυραμβικές κριτικές από όλο τον ντουνιά, όμως αυτό που θα της χαρίσει την αιωνιότητα είναι η Online έκδοση του τίτλου. Αυτή που αναγκάζει περισσότερους από 12 εκατομμύρια ανθρώπους να ασχολούνται με τον εικονικό τους χαρακτήρα καθημερινά.

Αν υπάρχει μία περίπτωση που θα μας δώσει να καταλάβουμε τη δύναμη του franchise σήμερα, είναι η εκπληκτική κίνηση της Blizzard να φτιάξει ένα άλογο για τον κόσμο του WoW και να το πουλήσει προαιρετικά στην τιμή των 20$. 200 χιλιάδες παίκτες το αγόρασαν σε δύο ώρες.

Κάντε τις πράξεις μόνοι σας και μείνετε με ανοιχτό το στόμα με τον τρόπο που μια εταιρία κατασκευάζει αέρα και τον πουλάει χρυσάφι.

Duke Nukem (1991)

Ο Δούκας μπορεί να κατέστη το πιο μεγάλο ανέκδοτο στο χώρο του gaming, μιας και η συνέχεια του τίτλου από το μακρινό 2002 δεν έχει έρθει ακόμα και ας την υπόσχονται οι διάφοροι δημιουργοί του κάθε χρόνο, τα παιχνίδια όμως που έχουμε στα χέρια μας και φτάνουν στο ποιοτικό τους αποκορύφωμα το 1996 με το Duke Nukem 3D, μας κάνουν να μην έχουμε χάσει τελείως την υπόληψη μας στο όνομα.

Ο Δούκας είναι ένας χαλαρός τύπος με πολύ ευαίσθητα νεύρα. Νεύρα που του τα ταράζουν εκνευριστικοί μπάτσοι, εχθρικοί εξωγήινοι, συμμορίες του κώλου. Εφοδιασμένος με μια σειρά τρομερών όπλων, τριγυρνάει στις ΗΠΑ και επιβάλει το νόμο του. Η χαρούμενη πλευρά του να σκοτώνεις; Όχι αγαπητοί μου συντηρητικοί.

Η χαρά του παιχνιδιού, της συμμετοχής σε μία καλοσχεδιασμένη κινηματογραφική ταινία δράσης, η φαντασίωση του Dirty Harry. Οι περισσότεροι από αυτούς που παίζουν τέτοια παιχνίδια πιάνουν το χιούμορ και το υπονοούμενο. Οι υπόλοιποι που θα πάρουν ένα περίστροφο και θα αρχίσουν να σκοτώνουν, δεν το είδαν εδώ. Μέσα στα σπίτια τους και τα δελτία ειδήσεων το είδαν, αυτό ήταν ένα κοινωνικό μήνυμα.

Resident Evil (1996)

Τίτλος που εισήγαγε νέο είδος (αν και φυσικά υπάρχουν αντιρρήσεις καθώς σπέρματα της λογικής του RE συναντάμε και σε πολλά προγενέστερα παιχνίδια) και έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα franchise όλων των εποχών (παραδόξως το ίδιο συνέβη και με τις ταινίες που δεν με πολυενθουσιάζουν). Όλα τα κλισέ ενός θρίλερ περνάνε με επιτυχία σε ένα παιχνίδι και πιάνουν τους gamers απροετοίμαστους: Ζόμπι που πετάγονται από το πουθενά, αποτρόπαιοι ήχοι που ακούγονται εκτός πλάνων, πόρτες που το άνοιγμα τους προσφέρει ταχυκαρδίες, και ένα σενάριο που βαστάει καλά την εξέλιξη του. Μερικά puzzles φρενάρουν λίγο την εξερεύνηση αλλά ακόμα αυτά είναι έτσι φτιαγμένα που να σε χαλαρώνουν από τη συνεχή έκκριση αδρεναλίνης.

Η σειρά δεν πρόκειται να σταματήσει όσο πουλάει, κι ας έχει χάσει την φρεσκάδα της και την πρωτοκαθεδρία από το Silent Hill. Παραμένει ένας τίτλος που σου δίνει ακριβώς αυτά για τα οποία τον αγοράζεις.

Quake (1996)

Φέρνοντας κυριολεκτικά επανάσταση στο χώρο του παιχνιδιού, το Quake έδωσε τρεις διαστάσεις στα παιχνίδια πρώτου προσώπου.

Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής που πρέπει να σκοτώσει κάποιον απροσδιόριστο εχθρό και μπλέκει σε κυβερνητικές συνωμοσίες και καταστάσεις που παραπέμπουν σε βιβλία του Lovecraft, είναι μόνο το ρεζουμέ ενός σεναρίου που στην εποχή του προκαλούσε. Η άλλη μεγάλη έκπληξη είναι η συμμετοχή του Trent Renzor των εκπληκτικών NIN στη μουσική του παιχνιδιού. Δεν χρειάζεται να σχολιάσω περαιτέρω.

Το Quake αγαπήθηκε και για ένα σωρό λόγους εκτός του ότι ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα. Είχε ψυχή, είχε δράση και είχε περισσότερους από έναν τρόπους για να κρατήσει το ενδιαφέρων των παικτών.

Οι συνέχειες πήγαν το όλο θέμα στο μέλλον και το συντηρούν με αρκετά καλά αποτελέσματα μέχρι τώρα.

Tomb Raider (1996)

Η πιο γνωστή γυναίκα-ηρωίδα των παιχνιδιών μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί το 1996.

Λίγο το σέξι παρουσιαστικό της (που πάντα πιάνει στο χώρο του gaming), λίγο ο Ιντιάνα Τζόουνς που ξεδιάντροπα κρυβόταν στη ψυχή του παιχνιδιού αλλά κυρίως η διαβολικά σχεδιασμένη δράση του και η απόλαυση με την οποία παίζεται, ήταν τα μαγικά συστατικά για την επιτυχία.

Επιτυχία που αντικατοπτρίστηκε σε ένα σωρό συνέχειες και δύο ταινίες με πρωταγωνίστρια ένα άλλο τρομερό θηλυκό.

Η Lara Croft είναι μια ηρωίδα του σήμερα και ανάγκασε πολλές γυναίκες να παίξουν το παιχνίδι και να ταυτιστούν μαζί της, ανοίγοντας έναν ολοκαίνουργιο ορίζοντα και καταστρατηγώντας ένα ταμπού χρόνων που έλεγε πως μόνο οι άντρες παίζουν παιχνίδια.

Από τη θέση 50 και μέχρι το 41 έχουμε μερικά από τα πιο βαριά χαρτιά της βιομηχανίας του gaming.

Τίτλους που έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα και προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις, αλλάζοντας το πώς βλέπει ο απλός κόσμος το παιχνίδι στους υπολογιστές (και όχι μόνο).

Metal Slug (1996)

Πιθανότατα είναι το τελευταίο coin-op που έκανε τεράστια επιτυχία στα arcade rooms. Η εμφάνιση του επανέφερε τις παρέες μπροστά από τα μηχανήματα του σκότους και άδειασε τις τσέπες από τα κέρματα (μέχρι να εμφανιστεί στις κονσόλες και στο Mame). Το Metal Slug μετατρέπει τον πόλεμο σε ένα χαρωπό τσίρκο καρτουνίστικο χαρακτήρων και εύθυμων ανατινάξεων. Ναι, ναι, ξέρω, δεν είναι έτσι ο πόλεμος, αλλά στην περίπτωση που θα με εκνευρίσετε πολύ, θα σας στείλω στη θέση 52 και θα σας προτρέψω να διαβάσετε το κοινωνικό μου μήνυμα.

Το παιχνίδι είναι ευχάριστο με έναν τρόπο που ούτε καν διεστραμμένο δεν μπορείς να τον πεις –ξέρεις, το να απολαμβάνεις που σκοτώνεις δεν είναι κάτι που το λες στον ψυχολόγο σου, όλα είναι πνιγμένα στο χρώμα και το χιούμορ και σε καμιά στιγμή δεν μπορείς να το πάρεις στα σοβαρά. Εύκολο, εθιστικό, κομμένο και ραμμένο για να παίζεται από ζευγάρια παικτών, το Metal Slug είχε όλα τα εχέγγυα να πετύχει και αυτό έγινε. Οι συνέχειες που φυσιολογικά ήρθαν, μπορεί να μη πλησίασαν την επιτυχία του πρώτου τίτλου, δεν μείωσαν όμως καθόλου την διασκέδαση.

Diablo (1997)

Θυμάστε που λέγαμε για την Blizzard και το πώς, χωρίς να είναι ρηξικέλευθη, χωρίς οι δημιουργίες της να σφύζουν πρωτοτυπίας, καταφέρνει κάθε τίτλος της να μένει στην ιστορία; Εδώ έχουμε άλλη μια απόδειξη των λεγομένων μας: Το Diablo. Ένα παιχνίδι που πήρε τους κανόνες και την ατμόσφαιρα του RPG (στους πρώτους ψιλό-άλλαξε τα φώτα, τη δεύτερη την έκανε πιο λιτή) και έφτιαξε ένα μπασταρδάκι που λατρεύτηκε από πάρα, μα πάρα πολύ κόσμο αλλά θάφτηκε κι από αρκετούς.

Ο τρόπος παιξίματος είναι απλός: Δισεκατομμύρια κλικ του mouse όπου υπάρχει εχθρός, συλλογή όπλων, πανοπλιών, potions και φυσικά experience points, μέχρι να γίνεις η ντουλάπα που θα αντιμετωπίσει τον τελικό εχθρό. Αυτό το πάντρεμα οδήγησε σε ένα εξίσου ενδιαφέρον sequel (που έπρεπε να κάνεις τρισεκατομμύρια κλικ) και έχει κάνει όλη την κοινωνία να περιμένει το τρίτο μέρος που έχει ανακοινωθεί από το 2006 (αν και αυτοί οι χρόνοι καθυστέρησης είναι συνηθισμένοι στο χώρο).

Το Diablo ήταν το παιχνίδι που ένωσε περιστασιακούς και σκληροπυρηνικούς παίκτες κάτω από την ίδια ομπρέλα, και τους έδωσε την ευκαιρία να σφάξουν τους δαίμονες της κόλασης χωρίς να πρέπει να σκεφτούν κάτι παραπάνω. Χρήσιμο κι αυτό καμιά φορά.

Grand Theft Auto (1997)

Προσοχή: Το παρακάτω βίντεο περιέχει σκηνές απροκάλυπτης βίας!

Πιθανότατα, κανένα παιχνίδι αυτής της λίστας δεν έχει κάνει τον ντόρο που δημιουργεί το Grand Theft Auto σε κάθε καινούργιο του τίτλο. Έδειχνε από μωρό τι θα γίνει, όταν οι δημιουργοί του μας έβαζαν σε ένα αμαξάκι (αλλά φυσικά μπορούσαμε να αλλάξουμε οχήματα όποτε θέλαμε) και οδηγώντας το να καταφέρουμε κάποιες αποστολές που συνήθως είχαν μερικές στάλες παρανομίας στον πυρήνα τους. Αυτό βέβαια που έδωσε λόγους να συζητιέται σε μεγαλύτερους κύκλους, ήταν η απροκάλυπτη βία του, μιας και μπορούσες άνετα, να ανέβεις σε ένα πεζοδρόμιο και να πατήσεις όλους τους πεζούς!

Το sequel ήταν μία από τα ίδια, όμως όλα άλλαξαν στο τρίτο μέρος. Μπορεί η φιλοσοφία να παρέμεινε η ίδια (παράνομος, αποστολές, βία), όμως η μετάβαση στα 3D γραφικά έκανε τα πράγματα πιο αληθινά και φυσικά ξεσήκωσε παντού τις συντηρητικές μερίδες του κόσμου (που, πώς γίνεται, οι περισσότερες είναι σε θέσεις εξουσίας).

Απαγορεύσεις, λογοκρισίες, δελτία ειδήσεων, εκπομπές (ακόμα και στη ελληνική τηλεόραση με γελοίες προσωπικότητες του μεσημεριάτικου ξεκατινιάσματος να το παίζουν ειδικές όταν δεν ήξεραν να ξεχωρίσουν το joystick από το δονητή τους), ερωτήσεις βουλευτών σε ολόκληρο τον κόσμο για το παιχνίδι που έστειλε ο διάβολος να διαφθείρει τα παιδιά μας. Το Grand Theft Auto όντως, από ένα σημείο και μετά έγινε προκλητικό, άναρχο και διπλά βίαιο αλλά παρέμεινε ένα απλό παιχνίδι και μάλιστα καλό. Η δημοσιότητα τού επέτρεψε να πουλήσει πολλά εκατομμύρια αντίτυπα και να δώσει μια γερή κλωτσιά στον κώλο όσων το πολέμησαν.

Half Life (1998)

Δύο είναι οι λόγοι που έκαναν το Half Life ένα τρομερά επιτυχημένο και αξιομνημόνευτο παιχνίδι. Πρώτον, είναι καταπληκτικό: Άψογα γραφικά, μία προσέγγιση όχι απόλυτα “Πυροβολώ και καταστρέφω τα πάντα”, ένα καλό σενάριο και ένα πλήθος ποικίλων όπλων, εχθρών και δράσεων, έκαναν το Half Life να αγαπηθεί από τους φίλους του, ολοένα και πιο δημοφιλούς, είδους των First Person Shooter.

Η συνέχεια ήταν κι αυτή αψεγάδιαστη τεχνικά και πιθανότατα πολύ πιο ολοκληρωμένη σε όλους τους υπόλοιπους τομείς από το πρώτο μέρος. Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι από ένα δικό του mod (στην ουσία παιχνίδια που φτιάχνουν οι fans του τίτλου και που βασίζονται στον κώδικα του), γεννήθηκε το Counter Strike, ένα όνομα που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια σε όλα τα Web Shops του πλανήτη (πριν έρθει το Wow), και ανάγκασε την εταιρία να αγοράσει τα δικαιώματα του από τους δημιουργούς για να το εκδώσει κανονικά!

Έτσι ή αλλιώς, το Half Life (και το Counter Strike) άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην ιστορία του gaming και πιθανότατα δεν τελειώσαμε ακόμα μαζί τους.

Silent Hill (1999)

Στην ερώτηση Resident Evil ή Silent Hill, ψηφίζω δαγκωτό το δεύτερο. Αν είναι να παίξεις το παιχνίδι και να επισκεφτείς την πόλη, καλύτερα να είσαι αποφασισμένος ότι ναι, θα τρομάξεις και ότι δεν είναι απλά, μια χαλαρή ώρα μπροστά στον υπολογιστή. Το Silent Hill παίζει με τους φόβους σου.

Οι θόρυβοι, οι ξαφνικές αποκαλύψεις, το γκροτέσκο περιβάλλον, είναι πράγματα που τα έχεις ξαναδεί, όμως εδώ είναι σκηνοθετημένα και τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο που σε φέρνουν πραγματικά στα όρια σου. Το όπλο μπορεί να βοηθήσει κάποιες στιγμές αλλά όχι πάντα, οι φωτισμοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια και η ηρωίδα μας είναι τόσο μπλεγμένη όσο κι εμείς που τη χειριζόμαστε.

Κάθε φορά που θα το αφήνεις, θα νιώθεις την ανάγκη να βγεις λίγο από το σπίτι. Η τέλεια πρόκληση είναι να το απολαύσεις μοναχός, μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς φώτα και τα ηχεία στο τέρμα. Αλλά τι λέω, είναι σα να ζητάς από ένα παιδί να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη, δώδεκα το βράδυ, μοναχό, και να πει 3 φορές το όνομα του διαβόλου. Αστικός θρύλος ναι, αλλά εγώ ποτέ δεν το έκανα. Και πάντα, όταν έπαιζα τα Silent Hill είχα κάποιο φως αναμμένο.

Oddworld: Abe’s Oddysee (1997)

Προειδοποίηση: Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι φοβερά εθιστικό αλλά και άκρως επικίνδυνο για τα νεύρα.

Βλέπετε, θέλοντας να κάνει τον παίκτη να μάθει καλύτερα τον χειρισμό και να εξελίσσεται, δε σε αφήνει να σώζεις σε όποια στιγμή θέλεις αλλά όποτε εκείνο θεωρεί καλό. Αποτέλεσμα; Πολλές φορές θα έχεις περάσει μια πολύ δύσκολη οθόνη, κάνοντας διάφορα ακροβατικά και σαν Abe αλλά και στο πληκτρολόγιο (ή joypad), και στην αμέσως επόμενη θα σκοτώνεσαι από μία βλακεία σου και θα πρέπει επαναλάβεις τα πάντα από την αρχή. Παρότι λοιπόν το παιχνίδι έχει αυτό το μειονέκτημα, παραμένει ένα από τα καλύτερα platform ever.

Η αισθητική των γραφικών του, το χιούμορ, η κίνηση και το σουρεαλιστικό του σενάριο (είσαι σκλάβος σε ένα εργοστάσιο φαγητών και ανακαλύπτεις πως η επόμενη λιχουδιά είναι η φυλή σου) το κάνουν κατάλληλο για όλους εκείνους που ψάχνουν ένα σκεπτόμενο, απλό παιχνίδι. Η βασική του αρχή είναι “Πρέπει να πεθάνεις πολλές φορές για να βρεις πως θα περάσεις μια πίστα”, οπότε δεν ενοχλείσαι και πολύ όταν κάτι θα πηγαίνει στραβά (εκτός από τα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο).

Το Oddworld και οι συνέχειες του είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να παιχτεί από όλους όσους συμπαθούν τέτοιου είδους παιχνίδια. Αλλά είπαμε: Γερά νεύρα.

The Sims (2000)

Το Sims το έπαιξα αφού έγινε ο σχετικός ντόρος. Ασχολήθηκα μαζί του μία ολόκληρη μέρα και βαρέθηκα τη ζωή μου. Και την κανονική και την εικονική. Αυτό το πράγμα ήταν παιχνίδι; Αυτή ήταν η ζωή μου; Μήπως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πιθανότατα, αλλά μαζί μου διαφωνούν όλοι εκείνοι που το έχρησαν το εμπορικότερο παιχνίδι όλων των εποχών.

Για όσους γεννήθηκαν χθες και δεν ξέρουν τι εστί “The Sims”, να τους ενημερώσω πως πρόκειται για δημιουργία του Will Wright (βλέπε Sim City) και σε βάζω στο ρόλο… ενός ανθρώπου που… ζει την καθημερινότητα του. Πηγαίνει στη δουλειά, αγοράζει πράγματα (πολλά πράγματα), ερωτεύεται, παντρεύεται, κάνει παιδιά και ναι, πεθαίνει κι όλας!

Τι να πω. Αν η ζωή σας σας φαίνεται βαρετή και ανούσια, το Sims θα πραγματοποιήσει όλα σας τα όνειρα. Αν πάλι όχι, πιστέψτε σαν και μένα πως κάτι πάει στραβά στην κοινωνία και συνεχίστε να σφάζετε κόσμο στο Grand Theft Auto… Ναι, αυτό ήταν ειρωνεία.

Deus ex (2000)

Το Deus ex είναι το πιο συναρπαστικό υβρίδιο στην ιστορία του gaming. Ένα παιδί των καλύτερων φαντασιώσεων των παικτών που αγαπάνε τα RPG, τα Actions και το πιστολίδι.

Όλα έχουν θέση εδώ: Η ανάπτυξη του χαρακτήρα, ο σωστός χειρισμός, οι διάλογοι, οι γρίφοι (εντάξει, όχι κάτι τρομερό αλλά υπάρχουν). Και πρώτα απ’ όλα ο χαρακτήρας σου. Ένας στρατιώτης του σύμπαντος, ενισχυμένος με προσθετικά νανοτεχνολογίας, που οι καταστάσεις (μια παγκόσμια πανδημία) τον κάνουν να σκεφτεί πως ίσως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται και ξεκινάει να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα. Οι άντρες με τα μαύρα είναι εδώ, εξωγήινοι είναι εδώ, οι Ιλλουμινάτοι είναι εδώ, όλος ο καλός κόσμος της συνωμοσιολογίας είναι στο background του σεναρίου.

Το παιχνίδι δεν βρήκε μεγάλη απήχηση στην εποχή του αλλά λίγα χρόνια μετά (όταν όλο και περισσότερα παιχνίδια άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λογική του) δεν έλειπε σε καμιά λίστα με τα σπουδαιότερα παιχνίδια της δεκαετίας που τελείωσε.

Commandos (1999)

Το Commandos μας παίρνει για λίγο μακριά από τα θορυβώδη πεδία των μαχών και τις υψηλές στρατηγικές που κρίνουν πολέμους, και μας βάζει μέσα σε μια ολιγομελή, επίλεκτη ομάδα των συμμάχων στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που προσπαθεί να φέρει σε πέρας κάποιες αποστολές που έχουν κυρίως να κάνουν με σαμποτάζ.

Όπως καταλάβατε εδώ ξεχνάμε το άφθονο πιστολίδι και τις στρατηγικές Μπουκάρω και Θερίζω.

Στον συγκεκριμένο τίτλο, για να τα βγάλεις πέρα πρέπει να εκμεταλλευθείς κάθε ξεχωριστή ικανότητα των μελών της ομάδας και κάθε βοήθεια που μπορεί να σου δώσει το περιβάλλον που κινείσαι. Και όλα αυτά να γίνουν γρήγορα και αθόρυβα. Το Commandos είναι ένα δύσκολο παιχνίδι που απαιτεί προσήλωση.

Είναι όμως κι ένα διαμαντάκι που έγραψε τη δική του ιστορία (οδηγώντας και σε αρκετές συνέχειες) και απέκτησε πολλούς φανατικούς υποστηρικτές.

Need for Speed (1994)

Το συγκεκριμένο παιχνίδι (και οι περισσότερες από μία ντουζίνα συνέχειες του) είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο Racing franchise και ένα από τα πιο εμπορικά videogames γενικώς, έχοντας πουλήσει περισσότερες από 100 εκατομμύρια κόπιες!

Τα καλύτερα δείγματα του παιχνιδιού τα συναντάμε μετά το 1998, όπου φυσικά γραφικά, ήχος και κίνηση εντυπωσιάζουν ακόμα κι εκείνους που δεν ανήκουν στους κάγκουρες που αλλάζουν εξάτμιση κάθε έξι μήνες και βάζουν μπλε φωτάκια κάτω από το όχημα τους! Κατά τα άλλα όμως, αυτό το παιχνίδι είναι ο παράδεισος της συνομοταξίας που ανέφερα:

Ποικιλία αυτοκινήτων που δεν πρόκειται να αποκτήσουν ούτε στα όνειρα τους, ανταλλακτικά που δεν πρόκειται να δούνε ποτέ μπροστά τους και αγώνες που μάλλον δεν θα επιχειρήσουν ποτέ. Επιστημονική φαντασία δηλαδή αλλά εθιστική. Τρέχεις, κερδίζεις, αποκτάς λεφτά, αναβαθμίζεις το όχημα και πάμε από την αρχή.

Πέραν της πλάκας, το Need for Speed είναι ένα παιχνίδι που πάντα άξιζε τα λεφτά του και τον ντόρο γύρω από το όνομα του και ας κάνει παιχνίδι χρόνια τώρα σε ένα είδος που δεν υπάρχει αξιόλογος ανταγωνιστής.

Τι έξαψη (χαλάρωσε), τι προσμονή (χαλάρωσεεεε), τι πάθος (βούλωσε το) ανασαλεύει στα στήθη των αναγνωστών καθώς μπαίνουμε στην πρώτη 40άδα των καλύτερων παιχνιδιών ever (που μόνο τα 20 πρώτα είπαμε πως τα απαριθμώ συναισθηματικά και τα υπόλοιπα είναι περίπου χρονολογικά.

Περίπου μιας και στα δύο Parts που θα ακολουθήσουν θα υπάρξουν πολλά χωροχρονικά ασυνεχή). Γδυθείτε λοιπόν (ειδικά οι δύο γυναίκες που μας διαβάζετε) γιατί θα μιλήσουμε για μερικά πολύ καυτά παιχνίδια –μαλακία βγήκε η πρόταση, στο μυαλό μου ακουγόταν πιο θεαματική, σαν τον τύπο που έκανε τη διαφήμιση με το σαμπουάν και το ηθοποιός σημαίνει φως.

Μπλέχτηκα…

Αυτό είναι το έβδομο μέρος της προσπάθειας μου…

Neverwinter Nights (2002)

Νομίζω πως το έχω ξαναπεί, όσοι είναι φανατικοί το γνωρίζουν, αλλά θα το επαναλάβω ακόμα μια φορά: Κανένα παιχνίδι στον υπολογιστή, πιο συγκεκριμένα για το παρών κείμενο τα RPGs, δεν συγκρίνεται με την αληθινή εμπειρία να έχεις μερικούς φίλους απέναντι σου είτε σαν συντρόφους είτε σαν αντιπάλους, και να παίζεται οποιοδήποτε παιχνίδι “ζωντανά”.

Ελάχιστοι τίτλοι έχουν καταφέρει να πλησιάσουν τη φαντασία και την ομορφιά τέτοιων καταστάσεων. Ένας από αυτούς είναι το NNs. Πλούσιο σε δράση, σε εικόνες, σε ιστορίες, σε εχθρούς και συντρόφους, σε πόλεις, σε σενάριο, εν τέλει πλούσιο στα μεγάλα αλλά και στις μικρές λεπτομέρειες, αιχμαλώτισε τις αισθήσεις όχι μόνο των παραδοσιακών παικτών αλλά και εκείνων που έρχονταν σε πρώτη επαφή με το είδος. Ακολούθησε κι ένα εξίσου χορταστικό sequel και μερικά ενδιαφέροντα expansions.

Pro Evolution Soccer PRO (2001)

Δεν θα ήθελα να πάρω μέρος στη σύγκρουση Fifa – Pro. Εξάλλου δεν θεωρούμε και ο πιο ειδικός στο συγκεκριμένο θέμα.

Τα έπαιξα και τα δύο τόσο, ώστε να ανακαλύψω ότι δεν με συγκινεί και πάρα πολύ να είμαι “μέσα” στον αγωνιστικό χώρο και να παίζω όσο να είμαι στον πάγκο και να ελέγχω τα πάντα (όπως θα ανακαλύψετε στην πρώτη 20άδα) αλλά και τόσο ώστε να αντιληφθώ γιατί ο στιχουργός πίνει μπάφους και παίζει Pro και δεν καπνίζει πίπα και παίζει Fifa.

Το ότι υπάρχουν προτάσεις που έχουν επηρεαστεί από το παιχνίδι λέει κάτι για την εισβολή του στην ποδοσφαιρική μας κουλτούρα (εντάξει, δεν μιλάω για τους Έλληνες οπαδούς), πχ η Barcelona κάνει πράγματα που δεν γίνονται ούτε στο Pro. Και ναι, το τελευταίο είναι ευχάριστο, σχετικά εύκολο και απεικονίζει όσο πιο πιστά μπορεί τα πεπραγμένα μέσα από τις 4 γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Θα ήθελα να πω πως κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερο αλλά μάλλον θα ήταν ψέμα καθώς το καλύτερο μέρος θεωρείται από πολλούς η έκδοση του 2009.

Facade (2002)

Είναι ίσως ο πιο περίεργος τίτλος της λίστας αλλά αποτελεί εφαλτήριο για μία νέα γενιά παιχνιδιών (στα πολύ κοντά) και την εξέλιξη του AI τους. Καταρχήν να διευκρινίσω πως δεν πρόκειται για παιχνίδι με την παραδοσιακή έννοια του όρου αλλά περισσότερο ένα πείραμα με απίστευτα αποτελέσματα.

Υπόθεση; Είστε ο φίλος ενός παντρεμένου ζευγαριού το οποίος σας τηλεφωνεί να το επισκεφτείτε. Όταν θα το κάνετε, θα βρεθείτε μπροστά σε ένα συζυγικό καυγά με άγνωστα αποτελέσματα. Αποτελέσματα που μπορεί να καθοριστούν και από τη δική σας στάση. Δεν υπάρχει νίκη, δεν υπάρχει αντικειμενικός σκοπός. Είστε εσείς και μιλάτε με το ζευγάρι. Κι όταν λέω μιλάτε το εννοώ.

Γράφετε κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού όσα θέλετε να πείτε: Θέλετε να μην πείτε απολύτως τίποτα και να αφήσετε να δείτε πώς θα τα πάνε από μόνοι τους; Θέλετε να πάρετε το μέρος του άντρα ή της γυναίκας; Να φλερτάρετε τον έναν από τους δύο; Να βρείτε μια συμβιβαστική λύση ή να αλλάξετε τελείως κουβέντα; Κάθε επιλογή σας θα έχει ριζικές επιπτώσεις στο πώς θα εξελιχθεί η ιστορία.

Το πρωτοποριακό αυτό έργο των Michael Mateas και Andrew Stern βραβεύτηκε σε πολλές εκθέσεις και έγινε αντικείμενο μελέτης από πολλές εταιρίες που ασχολούνται με το χώρο. Υπάρχει στο internet για να το κατεβάσετε απόλυτα νόμιμα και δωρεάν.

F.E.A.R (2005)

Πάντρεμα πολλών σύγχρονων πραγμάτων (από τις ταινίες του Τζον Γου και τις αισθητική των manga μέχρι το cyberpunk και ταινίες όπως το The Ring), το F.E.A.R. είναι πρώτα απ’ όλα ένα καλογυρισμένο αστικό θρίλερ. Η δράση στρατιωτών, ένας εκ των οποίων είναι ο ήρωας μας, μεταφέρεται σε μια υποτιθέμενη μεγαλούπολη των Η.Π.Α. με τον εχθρό όμως να μην είναι κάποιος κακός τρομοκράτης αλλά μια απειλή που δεν μπορεί να προσδιορισθεί. Φαντάσματα;

Κάποια άλλη εξήγηση; Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά μιας και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι αυτή που εκτόξευσε τη φήμη του. Ένα θα πω και μετά θα προχωρήσω παρακάτω: Προσοχή στο κοριτσάκι, γιατί ξέρετε τι γίνεται στα θρίλερ που υπάρχει ένα κοριτσάκι, όλα γίνονται πιο τρομακτικά.Το δεύτερο μέρος ήταν κι αυτό αξιολογότατο αλλά είχε χάσει πια το αβαντάζ της έκπληξης.

Company of Heroes (2006)

Τα Real-time strategies είχαν καιρό να βελτιωθούν. Είχαν βαλτώσει από τον καιρό του Age of Empires 2 και είχαν εγκλωβιστεί στην τακτική μάζεψε πρώτες ύλες-κτίσε-φτιάξε στρατό-πολέμα. Το CoHs τα βάζει σχεδόν όλα στην άκρη και χρησιμοποιώντας ως σκηνικό μερικές από τις πιο σημαντικές μάχες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, δίνει τεράστια βάση στην στρατηγική αυτή καθαυτή.

Εξόφθαλμα επηρεασμένο από την τηλεοπτική σειρά Band of Brothers, σε βάζει στην ατμόσφαιρα πολύ πιο ουσιαστικά από πολλά First Person Shooter με το ίδιο θέμα, καταγράφει ιστορικές λεπτομέρειες της εποχής και αφήνει στην ελεύθερη σκέψη και ευφυΐα του παίκτη να ορίσει την έκβαση γεγονότων που άλλαξαν του ρου του πολέμου.

Max Payne (2001)

Ενδεχομένως, το όνομα μπορεί να μην σε προετοιμάζει για αυτό που θα ανταμώσεις, όμως πέραν τούτου, το Max Payne είναι ένας τίτλος υπέροχος που έκανε και τον ανάλογο πάταγο όταν πρωτοβγήκε κυρίως χάρη στα εκπληκτικά του γραφικά και σε ένα ωραίο τρικ μέσα στο παιχνίδι, το διάσημο πια bullet time, όπου όλα ξεκινούσαν να πηγαίνουν πιο αργά και η κάμερα ακολουθούσε την τελευταία σου σφαίρα μέχρι τον στόχο της.

Μια ιστορία εκδίκησης (ένας πατέρας αστυνομικός του οποίου η οικογένεια δολοφονείται) και μια ιστορία συνωμοσίας (ένα τρομερό ναρκωτικό που βρίσκεται σε έξαρση) συναντιούνται και δίνουν το απαραίτητο σεναριακό βάρος σε μια ιστορία που δεν έχει σχεδόν καμία κοιλιά. Η κινηματογραφική μεταφορά δεν ήταν και η πιο επιτυχημένη αλλά αυτό δεν μείωσε στο ελάχιστο τη λάμψη του παιχνιδιού αλλά ούτε του συμπαθητικού sequel.

Total War (2000)

Από πάρα πολλούς θεωρείται το καλύτερο παιχνίδι στρατηγικής όλων των εποχών. Και δεν θα τους αδικήσω. Το TW ασχολείται σε κάθε τίτλο του franchise του και με μία διαφορετική εποχή της Ιστορίας (Ρώμη, Μεσαίωνας, Σπάρτη, Ναπολέοντας, Ιαπωνία κοκ) παντρεύοντας τα Turn-based strategies (οι αποφάσεις που παίρνεις γενικά για τις περιοχές, την οικονομία κοκ) με τα Real-time strategies (όταν έρχεται η ώρα για μάχη) με τρόπο ιδανικό.

Κάθε κίνηση του παίκτη έχει σημασία, οι αποφάσεις που παίρνει, οι μάχες που θα κάνει ή που θα αποφύγει, τα TW καταφέρνουν αυτό που ελάχιστα παιχνίδια του είδους μπορούν: Να πιστέψεις πως η μοίρα σου είναι στα χέρια σου. Με μία αρκετά καλή μηχανή για την εποχή της (φαίνεται, παρά τις βελτιώσεις, να έχει κουραστεί τελευταία), που επέτρεπε εκατοντάδες μονάδες στρατού στην οθόνη, μπορούσε να σε μεταφέρει στην ατμόσφαιρα και το χάος μιας μάχης της εποχής, με τον πιο πειστικό τρόπο..

Τα TW συνεχίζουν να μαγεύουν τους fan της “σκληρής” στρατηγικής και θα το κάνουν για πολύ καιρό όσο δεν απομακρύνονται από τις συνταγές που τα κατέστησαν τόσο γνωστά και αξιόπιστα.

Call of Dutty (2003)

Εγώ σας το είπα: Θα πήξουμε στα Shoot ‘m up και συγκεκριμένα στα First Person Shooter που κυριάρχησαν την δεκαετία 2000-2010. Αυτό που έκανε το CoD να ξεχωρίσει και να αραδιάσει μια σειρά από εξίσου επιτυχημένες συνέχειες, είναι μια σειρά από λεπτομέρειες που συντηρούσαν την ουσία της απόλαυσης ενός (ακόμα) παιχνιδιού που σε βάζει στην πρώτη γραμμή των μαχών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Καταρχήν μπορούσες να παίξεις το παιχνίδι και σε πρώτο και σε τρίτο πρόσωπο (βλέποντας δηλαδή τον χαρακτήρα σου), τα θέατρα των μαχών ήταν πλούσια σε δράση και ένταση επιτρέποντας ακόμα και στρατηγικές της στιγμής και όχι ένα τυπικό «Πάνω τους και σας φάγαμε», ενώ και τα γραφικά (χρησιμοποιώντας την μηχανή του Quake) ήταν αξιοπρόσεκτα για την εποχή τους.

Φυσικά ένα μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας, οφείλεται στο Online μέρος του παιχνιδιού, που συγκέντρωνε ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο για μάχες σε ένα περιβάλλον που είχαν στα υπόψη τους (αν υποθέσουμε πως οι βετεράνοι παππούδες δεν παίζουν παιχνίδια στους υπολογιστές) μόνο από τις κινηματογραφικές ταινίες.

Crysis (2007)

Το συγκεκριμένο παιχνίδι όταν πρωτοβγήκε διατυμπάνιζε πως θα αλλάξει το χώρο του gaming. Το πέτυχε εν τέλει κάνοντας αρχή με το υποχρεώνοντας μας να αλλάξουμε τους υπολογιστές μας αν θέλαμε να το παίξουμε, και να πάρουμε τις τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας ειδικά στο θέμα κάρτα γραφικών. Όσοι το έκαναν δεν το μετάνιωσαν. Ότι είδαν τους έκαναν να τρίβουν τα μάτια τους και ότι άκουσαν, να μην πιστεύουν στα αυτιά τους.

Το gameplay δεν ήταν τελικά κάτι τρομερά πρωτότυπο (υπήρχε η σκέψη, που στην πράξη δεν βγήκε και πάρα πολύ, να μετατρέψουν τον ήρωα σε μια μηχανή θανάτου που μπορούσε να μετατρέψει σε όπλο οτιδήποτε από το περιβάλλον του) όμως ο ντόρος έγινε και πολλοί δεν πτοήθηκαν από τις τεράστιες hardware απαιτήσεις και το αγόρασαν. Δεν το βλέπετε στα 20 πρώτα δικά μου (ίσως για άλλους λόγους) αλλά δεν θα το δείτε ούτε στα 20 αγαπημένα πιο ειδικών από την πάρτη μου. Περνώντας τα χρόνια ίσως γίνει πιο προσιτό και το video που βάζω ίσως σας πείσει να ασχοληθείτε μαζί του.

Hitman (2004)

Για να αρχίσουμε: Έχει σενάριο. Πράγμα που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο σπάνιο, ειδικά στα Shoot ‘m up. Παίρνετε τον ρόλο του Πράκτορα 47, ενός τύπου που κανείς, ούτε κι ο ίδιος, δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του, γιατί τον κυνηγάνε και τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να βγει ζωντανός (εκτός από το να χρησιμοποιήσει κάθε όπλο που βρίσκει στο διάβα του).

Μπορεί να μην είναι ρηξικέλευθο στη δράση, αν και δίνει τρομερά μεγάλη βαρύτητα στις stealth ιδιότητες του χαρακτήρα (να κάνεις τη δουλειά σου δηλαδή χωρίς να γίνεις αντιληπτός) σε κρατάει όμως σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκεια του και σου ζητάει με πείσμα να το πας λίγο παρακάτω για να δεις την εξέλιξη. Γραφικά, ήχος και μουσική έδεναν το σύνολο και το έκαναν αρκετά επιτυχημένο για να υποχρεώσει τους δημιουργούς του να βγάλουν τρεις ακόμα συνέχειες.

Λίγες θέσεις μείνανε μέχρι τα 20 αγαπημένα μου video games.

Σε αυτό το όγδοο μέρος, θα πάρετε και μία μικρή γεύση από το τι θα ακολουθήσει (βλέπε θέσεις 22 και 21).

Halo (2001)

Είναι το παιχνίδι που εκτόξευσε τη φήμη της κονσόλας Xbox και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών σε παιχνιδομηχανές. Όχι άδικα. Οι πομπώδεις τίτλοι που το προοιώνιζαν, μιλούσαν για ένα First Person Shooter που θα αποτελούσε εμπειρία (προ Crysis όλα αυτά), τόσο στην δράση όσο και στον τεχνικό τομέα. Και δεν ψευδόταν καθόλου. Απεικόνιζε υπέροχα έναν αρκετά μελλοντικό κόσμο, στον οποίο εξωγήινοι που είναι πολλά περισσότερα από πράσινα ανθρωπάκια, μάχονται με τους ανθρώπους, σε ένα σενάριο που αναπτύσσεται αρκετά καλά και δένει και με τις συνέχειες που ήρθαν αργότερα.

Το Halo έγινε συνώνυμο του είδους, λατρεύτηκε από τους χρήστες του Xbox, έκανε την μετάβαση του στους υπολογιστές, υμνήθηκε από τα περιοδικά και τα sites του χώρου και φυσικά πούλησε εκατομμύρια, βοηθούμενο και από ένα ανελέητο merchandise που περιελάμβανε από κόμιξ και βιβλία μέχρι μία ταινία που είναι αρκετά χρόνια στα σκαριά και τελευταία υπήρξε δήλωση του Σπίλμπεργκ πως θέλει να αναλάβει την παραγωγή. Το σίγουρο είναι πως το Halo θα μας απασχολήσει και την καινούργια δεκαετία.

The Elder Scrolls (1994)

Η σειρά αυτή έχει βγάλει μερικά από τα διασημότερα, καλύτερα αλλά και πιο αμφιλεγόμενα RPG στην ιστορία του gaming. Αριθμώντας μέχρι τώρα 13 τίτλους και έναν που αναμένεται μέσα στο 2011, έχει διχάσει παίκτες και κριτικούς με το Daggerfall (νομίζω πως είναι ακόμα ο πιο μεγάλος κόσμος σε παιχνίδι αλλά με πάρα πολλά προβλήματα), όμως πήρε το αίμα της πίσω με το Morrowind (2002) και το Oblivion (2006).

Η πάγια τακτική της σειράς, ένας ανοικτός κόσμος και άπειρες επιλογές ως προς τις αποφάσεις και την εξερεύνηση που θα κάνει ο παίκτης, παρέμεινε και κοντά της προστέθηκαν ένα πανέμορφο σενάριο, η τεχνική απεικόνιση ενός ζωντανού κόσμου κι ένα σύστημα μάχης και ανάπτυξης χαρακτήρα που αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από τους παίκτες. Πούλησε πάρα πολύ και όχι άδικα ενώ έβαλε τις βάσεις για να πλησιάσει το RPG ακόμα πιο κοντά στην “pen and paper” εκδοχή του.

NBA 2K (1999)

Κι όμως, έπρεπε να περάσει σχεδόν μια δεκαετία για να πάρει τα σκήπτρα ο εν λόγω τίτλος από το NBA live της EA, η οποία ανταγωνιζόταν τον εαυτό της για πάρα πολλά χρόνια στο χώρο του αθλητικού gaming. Κι αν η πρωτοκαθεδρία της αμφισβητήθηκε σε άλλα sports, στο θέμα μπάσκετ τίποτα δεν μπορούσε να πλησιάσει τις δημιουργίες της. Μέχρι που οι κύριοι στη SEGA, αποφάσισαν να προβούν σε δραστικότατες αλλαγές στο δικό τους παιχνίδι. Και εγένετο NBA 2K9. Για πολλούς το καλύτερο video game σχετιζόμενο με τον αθλητισμό. Και δεν με παίρνει να διαφωνήσω.

Η εμπειρία, όσο μπορεί να πλησιάσει τον ρεαλισμό, είναι ουσιαστική, δεν βασίζεσαι μόνο στο ταλέντο των παικτών αλλά πρέπει να δουλέψεις συστήματα και να σκέφτεσαι διαρκώς στη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι εκδόσεις του 2010 και του 2011 είχαν να προσφέρουν μόνο βελτιώσεις ενώ η τελευταία, έβαλε στο παιχνίδι, όχι μόνο σαν κερασάκι, τον θρυλικό Michael Jordan!

Spore (2008)

Το Spore δοκίμασε να συνταράξει τον κόσμο του gaming αλλά το κατάφερε μόνο εν μέρει. Ο Will Wright δοκίμασε να κάνει τους παίκτες να τρίβουν τα μάτια τους αλλά και αυτό εν μέρει επετεύχθη.

Η ιδέα του Spore μοιάζει πραγματικά ασύλληπτη: Παίρνεις υπό την απόλυτη εξουσία σου, έναν μικροοργανισμό και τον οδηγείς από όλα τα στάδια της εξέλιξης και του πολιτισμού. Το ον σου μπορεί να είναι όπως μπορείς να φανταστείς και σχεδιάσεις, να τρώει ότι του ορίσεις, να αλλάξει λίγο ή πολύ διαμέσου των αιώνων.

Το καταπληκτικό του παιχνιδιού είναι ότι στη διάρκεια της εξέλιξης αλλάζεις είδη παιχνιδιών, και με την ευκολία που ξεκινάς με ένα απλό mini game στυλ pacman , με την ίδια ευκολία βρίσκεσαι να ασκείς ιδιότητες θεού όταν θα κληθείς να καθοδηγήσεις μια ολόκληρη φυλή στην πορεία της προς το πεπρωμένο και μετά στα αστέρια (ναι δεν κάνω πλάκα).

Το Spore ακούγεται σαν το παιχνίδι των παιχνιδιών και σίγουρα θα ενθουσιάσει όποιον καταπιαστεί μαζί του, όμως η συνταγή δεν είναι τελείως επιτυχημένη και σε ένα τόσο μεγαλεπήβολο παιχνίδι, αυτό θα φανεί γρήγορα (όταν πχ θα καταλάβεις πως στην ουσία κάνεις τα ίδια και τα ίδια με ελάχιστες διαφοροποιήσεις).

World of Goo (2008)

Το WoG είναι η απάντηση στο αν μπορεί πια να φτιαχτεί ένα καλό παιχνίδι χωρίς πολλά λεφτά. Ναι, ναι και πάλι ναι, όταν πίσω από αυτό κρύβεται μια καλή ιδέα. Ή μια πολύ καλή ιδέα όπως είδαμε όλοι στην πιο απρόσμενη επιτυχία του 2008. Το WoG μας επιστρέφει στις αθώες εποχές του gaming, τότε που αρκούσε το μυαλό και η καρδιά για να αγαπήσουμε ένα παιχνίδι και όχι τα φωτορεαλιστικά γραφικά και οι αμέτρητες επιλογές (που καλά είναι και αυτά αλλά δεν πρέπει να λείπει το πιο σπουδαίο πράγμα, η ψυχή).

Το παιχνίδι χρωστάει πολλά και ταυτόχρονα τίποτα στα Lemmings. Προσπαθείς να σώσεις όσα περισσότερα Goo μπορείς σε κάθε πίστα (μη με ρωτήσετε τι είναι τα Goo. Κάτι μπάλες είναι, φτάνει;) καθώς αυτά φτιάχνουν μία κατασκευή που προσπαθεί να τους ανοίξει το δρόμο για την έξοδο. Ακούγεται αηδιαστικά απλό; Βγάλτε το αηδιαστικά και τοποθετήστε στη θέση του το ευφυέστατα. Η φυσική παίζει μεγάλο ρόλο στο WoG και όποιος πάει να την παρακάμψει θα φάει τα μούτρα του (και αυτά των Goo).

Διαολεμένα εθιστικό, έκανε εκατομμύρια σκληροπυρηνικούς παίκτες να δαγκώνουν τους αντίχειρες τους. Αν νομίζεις πως θα τα καταφέρεις καλύτερα, τσάκωσε το παιχνίδι τώρα.

Mass Effect (2007)

Ερχόμενο να υπηρετήσει ένα είδος που πολύ δειλά το παρουσίασαν κάποιοι, το ME μπήκε στις καρδιές όλων όσων λατρεύουν την επιστημονική φαντασία και τους κόσμους των Star Wars, του Star Trek και των πιο σύγχρονων τηλεοπτικών σειρών. Τα δάνεια από όλα αυτά πολλά, η προσωπική πινελιά όμως ήταν αυτή που απογείωσε το παιχνίδι.

Κλειστοφοβικό, με μια ιστορία που σε κρατάει σε αγωνία, περνάει μέσα από τα είδη χωρίς κανένα να μπορεί να πει πως του ανήκει: RPG, First person shooter, action, survival horror. Στηριζόμενο σε μια άψογη μηχανή γραφικών και έχοντας έναν επαναστατικό συγχρονισμό χειλιών-ομιλίας, το ΜΕ έκανε πάρα, μα πάρα πολλούς να ασχοληθούν μαζί του, με την εξίσου όμορφη συνέχεια, και να περιμένουν με αγωνία το τρίτο μέρος.

Sanitarium (1998)

Παγιδευμένος σε ένα σώμα ξένο, διαβαίνοντας κόσμους που δεν γνωρίζεις και δεν κατανοείς και ισορροπώντας μεταξύ τρέλας και κάτι που μοιάζει με λογική, θα βιώσεις ένα συγκλονιστικό ταξίδι και ένα από τα πιο ανατρεπτικά φινάλε σε παιχνίδι. Όπως καταλαβαίνεται, περάσαμε στο αίσθημα. Στα 24 παιχνίδια που αγαπάω μέχρι αηδίας και βρίσκονται στον υπολογιστή μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Το Sanitarium είναι ένα συγκλονιστικό παιχνίδι. Ιδανικό για όσους δεν έχουν πολλά πάρε δώσε με παιχνίδια του είδους, εύκολους γρίφους κι ένα σενάριο που δεν πιστεύεις πως μπορεί να καταλήξει χωρίς κενά όμως ο συγγραφέας το καταφέρνει. Και με τρόπο πολύ σπουδαιότερο από το ονειρευόμουν και ξύπνησα –Ουπς, παραείπα πολλά.

Τα γραφικά και η μουσική είναι αξιολογότατα για την εποχή του ενώ η διάρκεια του ιδανική για όσους δεν θέλουν να μπλέξουν με παιχνίδια που τους τρώνε μήνες από τη ζωή τους.

Αν είναι να αρχίσετε να παίζετε adventures, ξεκινήστε από εδώ.

Space Quest (1986)

Η Sierra, η εταιρία που μαζί με την Lucas Art, άλλαξε το σύμπαν των adventures αλλά και του gaming, γιγάντωσε τη φήμη της μέσα από σειρές παιχνιδιών με έναν πολύ ιδιαίτερο κεντρικό ήρωα (Larry, Police quest, Quest for glory, King’s quest).

Το Space quest και ο τρομερός και φοβερός Roger Wilco υπήρξε ένα από τα πιο μοσχοπουλημένα της franchise. Ίσως ο πιο εμπνευσμένος χαρακτήρας της, με ένα χιούμορ και έναν αυτοσαρκασμό φιλοσόφου του δρόμου (ή του διαστήματος αν προτιμάτε), μπλέκει σε περιπέτειες που δεν τις βάζει ανθρώπινος (ή εξωγήινος) νους.

Σατιρίζοντας ακατάπαυστα όλους τους μύθους και τα κλισέ της διαστημικής όπερας, και παίρνοντας πρώτη ύλη για τα αστεία του από διάσημες ταινίες και σειρές, αγαπήθηκε γιατί περισσότερο από παρωδία, ήταν ο καθρέφτης μιας γενιάς που μεγάλωνε με τέτοια πράγματα: υπολογιστές, ταινίες, περιοδικά και έναν μοντέρνο, γενναίο κόσμο να την περιμένει εκεί έξω. Διαμάντι από τα λίγα.

Dragon Age: Origins (2009)

Αξιόλογα RPGs έβγαιναν πάντα. Συγκλονιστικά όμως, ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, είναι μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού. Στο άλλο χέρι είναι μόνο του το Dragon Age: Origins (μπα, αποτυχημένη σύγκριση). Σκοτεινό, με έναν κόσμο που βρίθει ανατροπών και εξελίξεων που βάζουν τον ήρωα μας στο κέντρο του με έναν τρόπο απρόσμενο, και μεταφράζοντας κλισέ των RPGs σε πετυχημένα πλεονεκτήματα, ο τίτλος μάγεψε πάρα πολύ κόσμο και έγινε απίστευτα επιτυχημένος.

Μια ιστορία εκδίκησης, μετεξελίσσεται στον αγώνα ενός παιδιού να αφήσει το στίγμα του σε έναν κόσμο υπό απειλή. Σκεπτόμενες μάχες, σενάριο με βάθος και γραφικά που ενθουσιάζουν, το DA:O μπήκε στην καρδιά των οπαδών του είδους και όχι μόνο.

Phantasmagoria (1996)

Όντας μια από τις ακριβότερες παραγωγές του καιρού της (αν όχι η ακριβότερη), το Phantasmagoria αξίζει μία θέση στη λίστα μας και την καρδιά μας. Γραμμένο από την θρυλική Roberta Williams, συνιδρύτρια της Sierra, μιλάμε για ένα πάρα πολύ δυνατό θρίλερ, με σκηνές που εκείνη την εποχή σόκαραν. Ο πρόσθετος λόγος; Είχαμε να κάνουμε με κανονικούς ανθρώπους! Το περίφημο “Full motion video” είχε αρχίσει να φοριέται πολύ και η εταιρία που αγάπησε τα adventures, δεν θα μπορούσε παρά να κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια και προς αυτό τον τομέα.

Η δουλειά αποθεώθηκε από πολλούς, καταβαραθρώθηκε από άλλους, πούλησε αρκετά, όμως δεν μπόρεσε να δείξει πορεία προς αυτού του είδους παρουσίασης των παιχνιδιών (και δικαίως κατά τη γνώμη μου). Αυτό που έμεινε πίσω είναι το καλοδουλεμένο σενάριο και η ατμόσφαιρα που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, κι ένα δεύτερο μέρος που προσπάθησε αλλά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Πραγματικά δεν ξέρω αν κράτησε πολύ αυτό το αφιέρωμα, ξανακοιτάζοντας όμως τη λίστα είμαι βέβαιος πως θα μπορούσα να τη μεγαλώσω άνετα στα 201 ή και τα 301 καλύτερα video games, και αν ήμουν και fan των παιχνιδομηχανών σίγουρα θα πρόσθετα καμιά εκατοστή τίτλους ακόμα.

Δεν ήταν όμως αυτό το νόημα. Γράφοντας και ψάχνοντας φωτογραφίες, videos και πληροφορίες, επέστρεψα σε μια εποχή που η μαγεία μπορούσε να γεννηθεί και μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή, από ένα “παιχνίδι”, μια μυστική ματιά σε έναν κόσμο που δεν είχε όρια. Δεν θα το παίξω τεθλιμμένος νοσταλγός της εποχής μου, απλά, και μοναχά μιλώντας για τον εαυτό μου, δύσκολα με εντυπωσιάζουν πια παιχνίδια μετά το 2006. Χαίρομαι όμως να βλέπω άλλους να συγκινούνται ερχόμενοι σε επαφή ακόμα και με τίτλους πριν την αλλαγή του αιώνα.

Η βιομηχανία του gaming είναι σαν τον κινηματογράφο και τη μουσική: Μπορεί να βγαίνουν εκατό μπαλαφάρες που έχουν στόχο μόνο τα χρήματα μας όμως θα υπάρξει και η μία ταινία, ο ένας δίσκος, το ΕΝΑ παιχνίδι που θα έχει ΨΥΧΗ και θα αλλάξει τον κόσμο σου, έστω και για λίγο.

Οι παρακάτω τίτλοι έχουν ψυχή και αυτό το κάτι, που κάνει όσους έρχονται σε επαφή μαζί τους να τα μνημονεύουν σαν εμπειρίες. Σαν κάτι περισσότερο από παιχνίδι.

Προσυπογράφω και ονοματίζω:

Fahrenheit (2005)

Αν είσαι γνήσιος adventurer η πρώτη επαφή με το Fahrenheit σε ξενίζει. Οι γρίφοι είναι εκνευριστικά εύκολοι, τρέχεις όλη την ώρα και υπάρχει πολλές φορές η περίπτωση να πεθάνεις. Να πεθάνεις; Ανήκουστο για adventure. Η κοινότητα λοιπόν των σκληροπυρηνικών το αφόρισε και το πέταξε στο πυρ το εξώτερο. Εγώ να συμφωνήσω πως το να ονομάσεις adventure το Fahrenheit είναι άστοχο, μιας και η λέξη που το περιγράφει είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

Η εναρκτήρια σκηνή είναι μια από τις πιο δυνατές που έχω παίξει σε παιχνίδι: Βλέπεις έναν τύπο, σε μία τυχαία τουαλέτα της Νέας Υόρκης, να δολοφονεί έναν ευμεγέθη άντρα, ελεγχόμενος από μία σκοτεινή φιγούρα που εκτελεί μια τελετή σε κάποιο άλλο μέρος της πόλης; Του κόσμου; Όταν ο δολοφόνος συνέρχεται, δεν θυμάται τίποτα απ’ όσα έχει διαπράξει κι εσύ συνειδητοποιείς πως αυτός είναι ο χαρακτήρας που ελέγχεις! Από ‘κει και πέρα αρχίζει μία φρενήρης μάχη με το χρόνο:

Για να μη συλληφθείς, να βρεις ποιος και γιατί ευθύνεται για όλα αυτά και τι ακριβώς, πιο μεγάλο, βρίσκεται πίσω από αυτή τη φαινομενικά χωρίς κίνητρο δολοφονία. Ακόμα κι έτσι να έμενε το σενάριο και η δράση θα είχαμε ένα εντυπωσιακό παιχνίδι. Τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα όταν αντιλαμβάνεσαι ότι εκτός από τον κυνηγημένο, παίρνεις και τον ρόλο των κυνηγών καθώς πολλές φορές θα χειριστείς τον άντρα και τη γυναίκα που έχουν αναλάβει την υπόθεση της δολοφονίας! Άνθρωποι με τα δικά τους προβλήματα κι αυτοί και με τους δικούς τους φόβους.

Η κίνηση είναι ένα ακόμα πρωτοποριακό στοιχείο του παιχνιδιού μιας και κάθε φορά που εκτελεί μία δράση ο χαρακτήρας σου πρέπει κι εσύ να πατήσεις τα σωστά πλήκτρα, να κάνεις την κατάλληλη κίνηση με το mouse, να είσαι ψύχραιμος και ακριβής όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Λαχανιάζεις με τους ήρωες, κρατάς την ανάσα σου όπως αυτοί, βγάζεις επιφωνήματα χαράς όταν τη γλυτώνεις στο παρά πέντε.

Το Fahrenheit είναι ένα τρομερά ξεχωριστό παιχνίδι. Δεν γνώρισε καθολική αποδοχή για τους λόγους που προανέφερα όμως όσοι ασχολήθηκαν μαζί του δεν έπαψαν να μιλάνε για αυτό. Μακριά από κατηγοριοποιήσεις και λοιπά κλισέ, το Fahrenheit ανήκει στα 3 με 4 παιχνίδια που μπορώ να πω πως με φυλάκισαν στον κόσμο τους και δεν με άφησαν να φύγω παρά μόνο όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

Dune II (1992)

Υπάρχει μια μεγάλη διχογνωμία για το ποιο παιχνίδι είναι καλύτερο: Το Dune, ένα όμορφο Adventure που βασίζεται στον κόσμο και τα πρώτα βιβλία του Frank Herbert ή το Dune 2, που μεταλλάχθηκε σε ένα strategy και αποτελεί τoν θεμέλιο λίθο των real time strategies που μεγαλούργησαν για αρκετά χρόνια στο χώρο του gaming;

Η δική μου επιλογή είναι προφανής και για να έρχεται από έναν άνθρωπο που αγαπάει τα adventures μάλλον λέει πολλά. Δεν έχει νόημα να μιλήσω όμως εγώ. Το Dune 2, παρά τα ξεπερασμένα γραφικά του, την περίεργη κίνηση και την αισθητική που θυμίζει μια προϊστορική εποχή των υπολογιστών, παίζεται άνετα ακόμα και σήμερα. Και προσοχή, δεν το λέω με την έννοια “έ, εντάξει, και τώρα μπορώ να παίξω ένα Pac man ή ένα Tetris και να γουστάρω” αλλά με τον φανατισμό και την προσήλωση που παίζουμε παιχνίδια της τελευταίας τριετίας.

Όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν γνωστά, παιχνίδια όπως το Warcraft, το Starcraft και το Age of Empires, είναι εδώ στην πρώτη τους μορφή: Η συλλογή πόρων, η κατασκευή κτιρίων, η παραγωγή μονάδων, οι αδυσώπητες μάχες μεταξύ των τριών φυλών του πλανήτη που η κάθε μία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Το σενάριο είναι πολύ καλό ενώ οι οπαδοί του Dune όχι απλά θα το λατρέψουν αλλά θα βρούνε μια πιο “ρεαλιστική” είσοδο στον αγαπημένο τους κόσμο και με έναν τρόπο τελείως διαφορετικό από αυτόν που καταφέρνουν τα βιβλία ή οι ταινίες.

Το παιχνίδι μπορεί να βρεθεί σε διάφορα sites που συγκεντρώνουν παλιά παιχνίδια που μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα κατεβάσει ελεύθερα. Κάντε το με το Dune 2 και χαρίστε του μία μέρα από τη ζωή σας. Ίσως σας χαρίσει τη μαγεία που δεν μπορείτε να βρείτε στο φετινό “σούπερουάου action που” αγοράσατε για την κονσόλα σας.

Machinarium (2009)

Αυτός ο τίτλος είναι η εξαίρεση στον κανόνα που λέει πως για να κάνεις τη σήμερον ημέρα ένα παιχνίδι καλό και που θα πουλήσει, χρειάζεσαι ένα σκασμό χρήματα. Πριτς!

Το Machinarium βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα σε όλα τα μεγάλα studios του κόσμου και σε όλα εκείνα τα sites και τα περιοδικά του χώρου που χαίρονται σαν ιθαγενείς όταν οι άλλοι τους κουνάνε πολύχρωμες χαντρούλες. Δουλειά ελάχιστων ανθρώπων, έγινε γνωστή από στόμα σε στόμα και αγαπήθηκε από στρατιές παικτών για το μεράκι των δημιουργών και την αγάπη με την οποία το έφτιαξαν. Και αυτό φαίνεται σε κάθε σκηνή. Στα ζωγραφισμένα στο χέρι αμίμητα γραφικά, στη μουσική, στην παραμυθένια ζεστασιά που αναδύει, στους αρκετούς, πρωτότυπους και ξεχωριστής ομορφιάς γρίφους του.

Η ιστορία σουρεαλιστικά απλή. Ένα μικρό και αθώο ρομποτάκι εξορίζεται από την πόλη που ζούνε οι υπόλοιπες μηχανές και σα να μην έφτανε αυτό, οι σατανικοί κακοί (που μεταξύ άλλων σκοπεύουν να ανατινάξουν την πόλη) έχουν απαγάγει την κοπέλα του! Η εξέλιξη είναι τόσο όμορφα δοσμένη που τίποτα δεν θα σας φανεί ανόητο και υπερβολικό.

Φυσικά και μπορείτε να το βρείτε στα διάφορα torrentάδικα αλλά είναι ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια που έδωσα τα 10$ στην εταιρία για να το κάνω download. Μερικές φορές είναι καλό να επιβραβεύεις τη δουλειά κάποιων ερασιτεχνών και να τους δίνεις τα εχέγγυα να συνεχίσουν κάτι που άρεσε και σε σένα. Για όποιον ενδιαφέρεται στο site της εταιρίας μπορείτε να πάρετε μια γεύση και από το gameplay του δωρεάν.

Starcraft (1998)

Αποτελεί εθνικό σπορ στη Νότια Κορέα. Εγώ τι παραπάνω να πω. Εντάξει, είναι τρελοί οι ασιάτες με τα video games αλλά αυτό δεν έχει γίνει για κανένα άλλο παιχνίδι στην ιστορία των υπολογιστών. Τουρνουά με μεγάλα χρηματικά έπαθλα διοργανώνονται κάθε χρόνο (ναι, δεν γράφω λάθος, ακόμα και πέρυσι υπήρξαν δεκάδες σε ολόκληρο τον κόσμο) και μόνο η έλευση του δεύτερου Starcraft λίγους μήνες πριν έκανε όλους τους οπαδούς του να βάλουν για λίγο το παλιό στο ράφι και να μελετήσουν το καινούργιο που αποδεικνύεται κι αυτό διαμάντι.

Πώς μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά με ένα παιχνίδι που δεν έχει ίχνος πρωτοτυπίας και απλά αναμασάει δοκιμασμένες συνταγές και κλισέ καταστάσεις; Η απάντηση ακούει στο όνομα Blizzard, μια εταιρία που έφτιαξε το καλό της όνομα βασιζόμενη στην τελειότητα του προϊόντος που παραδίδει. Άψογα γραφικά, άψογος ήχος, τέλειο gameplay, φοβερό σενάριο και ένα σωρό καλούδια που τα αντιλαμβάνεσαι μόνο αν ασχοληθείς με τον συγκεκριμένο τίτλο.

Εκεί φυσικά που το παιχνίδι έδωσε ρέστα και πήρε τις μυθικές διαστάσεις που έχει σήμερα, είναι στις Online μάχες του που αποτέλεσαν και αποτελούν μανία για κάθε παίκτη που δηλώνει οπαδός του Starcraft.

Όπως αποδεικνύεται και το sequel θα μας απασχολήσει για καιρό αλλά σε μια εποχή που τα παιχνίδια και οι ιστορίες αντικαθίστανται μέσα σε μια νύχτα, το αμόκ που επικράτησε με το πρώτο Starcraft δύσκολα να επαναληφθεί. Εκτός αν η Blizzard αποφασίσει να το γυρίσει σε Online… Ωχ, να μη δίνω ιδέες.

Indiana Jones and the Fate of Atlantis (1992)

Όχι, δεν είναι η άγνωστη συνέχεια της κλασικής τριλογίας (ελπίζω να μη θεωρείτε το “Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου” άξιο συνεχιστή αυτής) άσχετα αν εκατομμύρια φίλοι του Indy θα το εύχονταν.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα δημοφιλέστερα και καλύτερα adventures όλων των εποχών, έστω κι αν μας έρχεται από το μακρινό 1992.

Ως πνευματική συνέχεια της “Τελευταίας Σταυροφορίας” (που υπήρξε και αυτή αξιόλογο adventure), ανακατεύει στο σενάριο λίγο από Ατλαντίδα, λίγο από κακούς Ναζί (υπήρξαν άραγε και καλοί ή είναι πλεονασμός), λίγο από τους μύθους και τους θρύλους της Ελλάδας και της Νότιας Αμερικής (αναφορές στον Πλάτωνα και τον Μινωικό πολιτισμό) και μια τζούρα χιούμορ και δράση, φτιάχνοντας ένα κοκτέιλ που όμοιο του δεν ξαναγευθήκαμε στο πέρασμα των χρόνων.

Civilization (1991)

Όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσουμε για παιχνίδια στρατηγικής δύο ονόματα έρχονται στο μυαλό όσων ξέρουν: Sid Meier και Civilization. Είναι τυχαίο που το όνομα Meier το Word δεν μου το υπογράμμισε ως λάθος; Ο κύριος που δημιούργησε το παιχνίδι-θρύλο αποτελεί εγγύηση και υπογραφή πως ποιότητα και επιτυχία μπορούν να παντρευτούν.Από την πρώτη στιγμή εμφάνισης του Civilization, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των strategies ήξεραν πως βρήκαν την Μέκκα τους.

Τι πραγματεύεται το σενάριο; Τίποτα λιγότερο από την ιστορία της ανθρωπότητας. Σου δίνει λίγους άποικους και έναν παρθένο χάρτη και σε πετάει στην αυγή του πολιτισμού για να ξαναγράψεις την Ιστορία. Το τι μπορείς να κάνεις στη διάρκεια του παιχνιδιού δεν γράφεται ούτε σε 4σέλιδο review, οπότε ίσως αρκεί να πούμε πως δεν υπάρχει σχεδόν κανένα όριο στις επιλογές του παίκτη, ειδικά στις συνέχειες του πρώτου τίτλου, ενώ η στρατηγική είναι το Άλφα και το Ωμέγα στο gameplay του. Δεν υπάρχουν κινήσεις που γίνονται και δεν έχουν επιπτώσεις.

Το τέταρτο μέρος θεωρείται το αρτιότερο όμως κανένα από τα υπόλοιπα δεν υπολείπεται όλων εκείνων των πραγμάτων που έκανε τον τίτλο να λατρευτεί από εκατομμύρια παίκτες και να αποτελεί ακόμα, αξεπέραστο παράδειγμα δημιουργία παιχνιδιών στρατηγικής. Αξεπέραστο είπα; Γράψτε λάθος. Ο Sid Meier είναι ζωντανός και δεν πρόκειται να αφήσει το πνευματικό του παιδί να μη γίνει καλύτερο.

Gabriel Knight: Sins of the Fathers (1993)

Όταν η Sierra αποφάσιζε να φτιάξει ένα “σοβαρό” adventure έκανε αριστουργήματα. Το Gabriel Knight πιθανότατα είναι το Magnum Opus της γενικότερα και ένα από τα κορυφαία παιχνίδια όλων των εποχών.

Η τριλογία είναι κάπως άνιση και το στήσιμο κάθε τίτλου είναι τελείως διαφορετικό. Στο πρώτο μέρος (Sins of the fathers ) έχουμε τα καρτουνίστικα γραφικά που είχαν τα περισσότερα παιχνίδια της εταιρίας, στο δεύτερο (The Beast Within) περνάμε στο Full Motion Video και στο τρίτο (Blood of the Sacred, Blood of the Damned) επιστρέφουμε στο σχέδιο αλλά σε μια πιο ενήλική και ρεαλιστική απεικόνιση του κόσμου.

Ο ήρωας μας (αν και όχι ο μοναδικός μιας και πολλές φορές μπαίνουμε και στο ρόλο της γοητευτικότατης βοηθού του) είναι ένας κυνηγός σκιών με κληρονομικό χάρισμα, που την ήσυχη ζωή του σε ένα βιβλιοπωλείο της Νέας Ορλεάνης, την διακόπτει μια σειρά μυστήριων και τελετουργικών φόνων που θυμίζουν Voodoo, η έκκληση για βοήθεια ενός μικρού χωριού απέναντι σε ένα πρόβλημα που μοιάζει να σχετίζεται με λυκανθρώπους και ένα ταξίδι στη Γαλλία που θα τον μπλέξει με βρικόλακες.

Σεναριακά τα παιχνίδια είναι άριστα (το δεύτερο μέρος μάλιστα συνοδευόταν και από μία νουβέλα της δημιουργού Jane Jensen), αψεγάδιαστα, η ατμόσφαιρα ειδικά στους δύο πρώτους τίτλους είναι φοβερή ενώ οι γρίφοι είναι υπέροχοι στο πρώτο, αξιόλογοι στο δεύτερο και στρυφνοί στο τρίτο (το οποίο αποτέλεσε εμπορική αποτυχία αλλά περισσότερο γιατί έπεσε σε μια περίοδο που τα adventures έχαναν την αίγλη τους παρά επειδή ήταν αδιάφορο παιχνίδι).

Η τριλογία όμως ολοκληρωμένη αποτελεί διαμάντι στο χώρο του gaming και ένα από τα τελειότερα παραδείγματα προσέγγισης αυτού του χώρου με εκείνον της λογοτεχνίας.

Broken Sword (1996)

Για να ξεχωρίσει κάποιος εκείνη την περίοδο στο χώρο των Adventures και να κλέψει λίγη δόξα από τους δύο κολοσσούς Lucas και Sierra, έπρεπε να δημιουργήσει κάτι εξαιρετικό. Το έπραξε η αγγλική Revolution, πιθανότατα η καλύτερη και ποιοτικότερη εταιρία μετά τις δύο.

Το Broken Sword μας μεταφέρει στο Παρίσι και μας συστήνει τον ήρωα μας: έναν, εκ πρώτης όψεως βουτυρομπεμπέ, Αμερικάνο τουρίστα που γίνεται μάρτυρας της έκρηξης ενός καφέ και της δολοφονίας ενός ανθρώπου από έναν κλόουν! Αυτό που ξεκινάει σαν μια τυπική ιστορία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, γίνεται σιγά σιγά μια τρομερή διεθνής συνωμοσία που εμπλέκει έναν από τους αγαπημένους Ευρωπαϊκούς θρύλους: Τους Σταυροφόρους και τις μυστικιστικές τους δράσεις.

Τα γραφικά είναι καταπληκτικά και ακόμα και σήμερα προκαλούν θαυμασμό, η μουσική και οι ομιλίες είναι εξαιρετικές ενώ οι γρίφοι θα προσελκύσουν ακόμα και ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το είδος. Η συνέχεια ήταν το ίδιο επιτυχημένη αν και κατά τη γνώμη μου όχι το ίδιο καλή σε πολλούς τομείς ξεκινώντας από το σενάριο.

Το τρίτο μέρος που βγήκε χρόνια αργότερα τα έκανε μαντάρα μιας και δεν ήξερε τι είδος ήθελε να είναι με αποτέλεσμα να είναι μετριότατο γενικώς. Το τέταρτο επέστρεψε στις ρίζες, όμως σαν το επαναστατικό του ξεκίνημα δεν τα κατάφερε ποτέ.

Age of Empires II (1999)

Το πρώτο ΑοΕ ήταν ένα αξιόλογο παιχνίδι στρατηγικής που κέρδισε αρκετούς οπαδούς. Το δεύτερο, εξελίχθηκε σε έναν τίτλο που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα στον κόσμο, αποθεώθηκε από τους πάντες και γέννησε αμέτρητους μιμητές ενός πράγματος που δεν το έκανε πρώτο αλλά το έκανε άριστα.

Τοποθετώντας τη χρονολογία της θεματολογίας του περίπου στον Μεσαίωνα, δίνει 13 γνωστές φυλές στον παίκτη για να επιλέξει αυτή την οποία θα οδηγήσει στον πολιτισμικό και στρατιωτικό θρίαμβο. Κάθε φυλή έχει τις δικές αδυναμίες και τα δικά της πλεονεκτήματα και στον τομέα της ανάπτυξης και στον στρατιωτικό.

Η ταχύτητα με την οποία παίζονται οι χάρτες και φυσικά το online παιχνίδι που αποθέωνε την γρηγοράδα της σκέψης, έκαναν τον τίτλο δημοφιλή σε όλα τα NetCafe του κόσμου. Το ότι το παιχνίδι σου επιτρέπει συνεχώς να εξελίσσεις τους τρόπους ανάπτυξης σου από παρτίδα σε παρτίδα είναι ένα ακόμα εντυπωσιακό στοιχείο που έκανε το replayability του παιχνιδιού ένα από τα δυνατότερα του στοιχεία.

Το ΑοΕ υπάρχει ακόμα στους υπολογιστές πολλών παικτών καθώς μία παρτίδα αποτελεί έναν ξεκούραστο τρόπο να χαλαρώσεις από τα άγχη της ημέρας.

Grim Fandango (1998)

Το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές αποτυχίες όλων των εποχών. Λίγα χρόνια μετά, ψηφιζόταν από όλα τα έγκυρα περιοδικά και sites ως το καλύτερο adventure όλων των εποχών και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια γενικώς. Σχιζοφρένεια. Όχι. Τυπικό δείγμα καλλιτεχνικού έργου που είναι μπροστά από την εποχή του, έστω κι αν μιλάμε για 2-3 χρόνια που στο χώρο των υπολογιστών λογίζονται για αιώνες.

Με ένα εξωφρενικό σενάριο που δένει τη μυθολογία των Αζτέκων για τη μετά θάνατο ζωή, με το κατάμαυρο χιούμορ της LucasArts και την film noir αισθητική, εξιστορεί τις απίθανες ιστορίες του Manny Calavera, ενός μάλλον αποτυχημένου σκελετού που δουλεύει για ένα γραφείο που ρυθμίζει τον τρόπο που θα πραγματοποιήσουν το ταξίδι τους οι “φρέσκοι” νεκροί προς τον κάτω κόσμο. Ένα ταξίδι που διαρκεί τέσσερα χρόνια αλλά αν ήσουν καλός και δεν είχες αμαρτήσει πολύ στην κανονική σου ζωή, θα μπορέσεις να πάρεις το τρένο νο.9 και να το πραγματοποιήσεις σε 4 λεπτά!

Εξωφρενικά αστείο, με μια πλειάδα αξιομνημόνευτων χαρακτήρων, γραφικά και μουσική ιδιαίτερα και ξεχωριστά, το Grim Fandango αποτελεί μία χρυσή σελίδα στο χώρο του gaming και ίσως το πιο αδικημένο παιχνίδι της εποχής (αλλά κάνει μια χαρά απόσβεση τα τελευταία χρόνια).

Καλώς επιστρέψατε στο σπιτικό μας φίλοι. Καθίστε στη μεγάλη σάλα, βγάλτε τα παπούτσια σας, σερβιριστείτε μόνοι σας. Μετά από τόσες και τόσες επισκέψεις είναι όμορφο να βλέπω πως είστε εδώ μέχρι το τέλος.

Ένα τέλος που το έφτιαξα με αγάπη, μεράκι και χαρά όμοια με αυτή ενός παππού που κάποιος του δείχνει τα παιχνίδια της πρώτης του νιότης. ΟΚ, δεν μας πήραν τόσο τα χρόνια, αλλά το να επιστρέφω σε τίτλους που θεωρώ αγαπημένους μου, είναι αυτόματα και επιστροφή στα συναισθήματα που πρωτοβίωσα τότε, τα οποία παραμένουν σε πολλά πράγματα ανεπανάληπτα.

Μην κρίνετε αυστηρά τις επιλογές καθώς ο καθένας έχει τις μεγάλες του αγάπες. Και έστω και μερικοί αν πειστείτε να εντρυφήσετε λίγο περισσότερο στους τίτλους που προτείνω θα είναι μια προσωπική επιτυχία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο να μοιράζεσαι την ευτυχία σου με άλλους ανθρώπους κι εκείνοι να ξαναανακαλύπτουν τους λόγους που κάποτε φανερώθηκαν σε σένα.

Simon the Sorcerer (1993)

Σε όλους δεν έχει συμβεί; Είσαι στο δωμάτιο σου, παίζεις με το σκυλάκι σου και ξαφνικά ανακαλύπτετε ένα μπαούλο που δεν ξέρατε ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι. Το ανοίγετε και ξετρυπώνετε ένα βιβλίο που μοιάζει με τα θρυλικά spellbooks των RPGs. Και αυτό το βιβλίο δημιουργεί μία πύλη προς έναν άλλον κόσμο που μοιάζει πολύ σε αυτόν του Τόλκιν και του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Απλά όλοι οι κάτοικοι του είναι λίγο πιο χαζοί.

Τι; Δεν έχει συμβεί σε εσάς; Ο Simon τότε γιατί τα αντιμετωπίζει όλα τόσο ανέμελα προσβάλλοντας τους πάντες ακόμα κι όταν είναι ένα βήμα πριν το θάνατο; Και γιατί δεν παραξενεύεται όταν του λένε να σώσει τον μάγο Calypso από τα χέρια ενός διαβολικού τύπου με το όνομα Sordid; Και γιατί δεν βλαστημάει τη μοίρα του και το πεπρωμένο όταν θα του συμβεί και δεύτερη φορά; Γιατί; Γιατί απλά ο Simon είναι ο πιο cool μάγος που πέρασε ποτέ από τις οθόνες υπολογιστών.

Η ανελέητη σάτιρα σε παραμύθια και γνωστές λογοτεχνικές και κινηματογραφικές επιτυχίες, είναι τόσο επιτυχημένη και τόσο εμπνευσμένη που σε κάνει να απορείς με τον χαρακτήρα όσων κρύβονται πίσω από το σενάριο και τους διαλόγους αυτού του ευφυέστατου παιχνιδιού..

Τα δύο πρώτα Simon the Sorcerer είναι αστεία με κάθε πιθανή έννοια της λέξης: Οι αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες, τα φαρμακερά αστεία, οι εξοργιστικά απίθανες καταστάσεις, μέχρι και το απίθανο και ανατρεπτικό τέλος του δεύτερου μέρους. Δεν πρόκειται να ξαναβγεί παιχνίδι εμπνευσμένα αστείο όπως αυτά τα δύο οπότε κατεβάστε τα όπου τα βρείτε. Η ανταμοιβή σας θα είναι ένα ατελείωτο χαμόγελο κάθε φορά που θα ασχολείστε μαζί του.

Fallout (1997)

Δεν υπάρχει τίποτα πιο εντυπωσιακό, πιο όμορφο και πιο, θετικά, προκλητικό, από τα παιχνίδια που φτιάχνουν κόσμους από το μηδέν και μάλιστα οι δημιουργοί τους το κάνουν με τρομερή προσήλωση στις λεπτομέρειες αυτών. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτών των κόσμων είναι εκείνος του franchise Fallout (τα άλλα δύο στο νούμερο ένα και το νούμερο δύο).

Η συγκεκριμένη σειρά μας μεταφέρει σε μια μεταποκαλυπτική Γη που έχει διαλυθεί από τον πυρηνικό πόλεμο. Σε ένα τοπίο που το αποτελούν ερείπια, στάχτη και παράξενα όντα (και άνθρωποι), ο ήρωας μας, ένας ανώνυμος κάτοικος του Vault-13, των υπόγειων καταφυγίων που έφτιαξε η κυβέρνηση για να συντηρήσει ένα μέρος του πολιτισμού μετά την «Επόμενη Μέρα», αναλαμβάνει να βγει έξω από αυτό για να βρει ένα ανταλλακτικό τσιπ για τον μηχανισμό που ανακυκλώνει το νερό και που έχει καταστραφεί. Κι ενώ κάτι τέτοιο μπορεί να ακούγεται απλό, ο ήρωας μας έρχεται αντιμέτωπος με το αφιλόξενο περιβάλλον ενός κόσμου που δεν έχει γνωρίσει ποτέ.

Οι συνέχειες δεν βασίζονται πια στον αρχικό μας ήρωα μιας και η δράση μεταφέρεται χρόνια μετά, όμως οι ιστορίες είναι εξίσου ενδιαφέρουσες και μας αποκαλύπτουν καινούργιες και διεστραμμένα ενδιαφέρουσες περιοχές του κόσμου του Fallout. Το παιχνίδι έχει φανατικούς υποστηρικτές καθώς σε πηγαίνει σε έναν κόσμο που σπανιότατα περιγράφεται σε παιχνίδια υπολογιστών, όμως και γιατί είχε έναν σπουδαίο τρόπο χειρισμού που επέβαλε και την προσεκτική στρατηγική των κινήσεων σου (πράγμα που άλλαξε στα δύο τελευταία μέρη μιας και το παιχνίδι έγινε πιο μοντέρνο μοιάζοντας αρκετά σε First person shooter).

Οι αποστολές είναι ιδιαίτερες και γενικότερα το όλο σύστημα ανάπτυξης του χαρακτήρα απομακρύνεται ριζικά απ’ όσα είχαμε μάθει όλοι από τα κλασικά Rpgs και τους κόσμους που κυριαρχούσαν οι δράκοι και οι μάγοι.

Διαφορετικό, εκκεντρικό, τέλεια σχεδιασμένο, είναι μόνο μερικοί λόγοι που θα αφήσουν το όνομα Fallout στην αιωνιότητα των video games.

Monkey Island Series (1990 έως 2000)

Όλα ξεκίνησαν από το The Secret of Monkey Island και την παρανοϊκή επιθυμία ενός αποτυχημένου τύπου, που ακούει στο εξίσου αποτυχημένο όνομα Guybrush Threepwood, να γίνει πειρατής. Κι ενώ μετά από χίλιες μύριες προσπάθειες και ευτράπελα περιστατικά τα καταφέρνει, ερωτεύεται κιόλας. Και κάνει και εχθρό του έναν τύπο που δεν θα τον αφήσει σε ησυχία ακόμα και μετά θάνατο! Και; Ποιο είναι το μυστικό του Monkey Island;

Δεν μαθαίνουμε ποτέ. Ειλικρινά.

Παιχνίδι που τιτλοφορείται Secret of monkey island δεν αποκαλύπτει ποτέ το μυστήριο του.

Είναι μόνο ένα από τα παράδοξα και σουρεαλιστικά που θα συμβούν στους 4 τίτλους του παιχνιδιού (με το τέταρτο να είναι το πιο αδύναμο) με ακόμα ένα παράδειγμα να είναι ο θάνατος του ήρωα σου από την πόση ενός περίεργου ποτού που το παιχνίδι σου επιτρέπει να το πιεις (Curse of monkey island). Και μετά πέφτουν τίτλοι τέλους! Τι ακολουθεί; Ξεκινήστε να παίζετε και θα μάθετε.

Η σειρά λατρεύτηκε από εκατομμύρια παίκτες και αποτέλεσε το adventure με τη μεγαλύτερη επιτυχία της Lucas Art. Πρόσφατα, οπαδοί του τίτλου, ξαναδημιούργησαν τα δύο πρώτα Monkey Island, με καλύτερα γραφικά και αξιοπρεπέστατο ήχο. Το χιούμορ, οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις της σειράς (με αποκορύφωμα τη θρυλική μονομαχία με προσβολές) έχουν μείνει στην ιστορία και το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι να το παίξετε (το παιχνίδι, βρε βλάσφημοι) και να νιώσετε.

Myst & Riven (1993 & 1997)

Πριν έρθει ο οδοστρωτήρας που λέγεται The Sims, αυτό το παιχνίδι που ακούει στο όνομα Myst, και οι νεότερες γενιές μπορεί και να αγνοούν, αποτελούσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών στα video games. Μια επιτυχία απόρροια της τρομερής διαφήμισης που έγινε σε όλο τον έντυπο τύπο της εποχής, που μιλούσε για γραφικά και ήχο που οι παίκτες δεν θα πίστευαν στα μάτια τους και τα αυτιά τους. Και δεν είχαν άδικο. Καθόλου άδικο.

Η επανάσταση που έφεραν οι εικόνες του Myst, έκαναν τους πάντες να κρατούν τα σαγόνια τους και να τις απολαμβάνουν με τις ώρες. Και το παιχνίδι; Το παιχνίδι, αναπόφευκτα, πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ονομάστηκε adventure αλλά δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο, τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά που του έδιναν τότε οι παίκτες του είδους. Ούτε ο όρος puzzle είναι τελείως σωστός, οπότε η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Η υπόθεση σχετικά απλή. Χάνεσαι σε έναν κόσμο που τα βιβλία είναι πύλες για περίεργες τοποθεσίες, στις οποίες ζούνε παράξενες φυλές και υπάρχουν διάσπαρτοι μηχανισμοί που λειτουργούν με σκέψη μαθηματική και προσέγγιση λογική. Η συνέχεια του Myst, το Riven, υπήρξε εξίσου επιτυχημένο αν και πιο δύσκολο. Ένας λαβύρινθος από μοχλούς και κουμπιά σε περίμενε σε κάθε νησί-κόσμο για να σε βοηθήσουν(;) να δραπετεύσεις.

Η δουλειά που έχει γίνει είναι πραγματικά τέλεια και θεωρώ πως τα δύο αυτά παιχνίδια, πρωτίστως, αλλά και οι αρκετές συνέχειες του, αποτελούν τη πιο δυνατή πρόκληση που έχει γεννήσει ανθρώπινο μυαλό (οι αδερφοί Miller) για άλλα ανθρώπινα μυαλά. Αν ασχοληθείτε μαζί του, να ξέρετε πως θα σας πάρει το μυαλό. Ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε. Αδιάφορο δεν πρόκειται να περάσει.

Football Manager (1992)

Το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει κλείσει σπίτια, έχει στείλει ανθρώπους για αποτοξίνωση από το gaming, έχει χωρίσει αλλά και παντρέψει ζευγάρια, είναι υπαίτιο για το ρεκόρ ξύπνιου ανθρώπου πάνω από ένα παιχνίδι, είναι η Βίβλος των ποδοσφαιρόφιλων και μυστικό ανάγνωσμα για γνωστούς προπονητές και σκάουτερς κανονικών ομάδων που ψάχνουν μέσω του παιχνιδιού το επόμενο αστεράκι στο χώρο του ποδοσφαίρου.

Τα Championship Manager και Football Manager, όπως ονομάστηκε το 2004 όταν οι δημιουργοί τα έσπασαν με την εκδότρια εταιρία, είναι ένα παιχνίδι που έχει γνωρίσει την καθολική αποδοχή στο χώρο του gaming. Α, και χωρίς να χρειαστεί να έχει για πολλά χρόνια, ούτε ίχνος γραφικού εκτός από νούμερα, ονόματα και στατιστικά. Ο κόσμος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι κυριολεκτικά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας. Αλλά όταν λέμε ο κόσμος, εννοούμε ο κόσμος.

Κάθε τρελή λεπτομέρεια (από το τι θα δηλώσεις στη συνέντευξη τύπου μέχρι τις προσωπικές σου συζητήσεις με έναν παίκτη) και τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν τη χαρά του προπονητή και του προέδρου που κρύβουμε μέσα μας, είναι το περιεχόμενο του Manager. Και ακριβώς εκεί ποντάρει ο τίτλος, στην τρέλα του οπαδού που νομίζει πως μπορεί να κάνει τα πάντα καλύτερα από τον προπονητή ή τον πρόεδρο της ομάδας του.

Η μεγάλη έρευνα που πραγματοποιείται κάθε φορά από τους δημιουργούς και η ειλικρινής αγάπη τους για αυτό που φτιάχνουν έχουν κάνει τη σειρά μία από τις πιο εμπορικές όλων των εποχών και τον τρόπο που οι περισσότεροι γνωρίζουν τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Όπως π.χ. έγινε για μένα από το 1999 μέχρι το 2003. Αλλά μετά από αυτό το παιχνίδι που όλα είναι ιδανικά, άντε μετά εσύ να παρακολουθήσεις ελληνικό ποδόσφαιρο.

Sam and Max Hit The Road (1993)

Οι Simpsons ήταν στα πρώτα τους βήματα. Τα Family guy και Futurama δεν υπήρχαν καν σαν σκέψη και το political incorrect χιούμορ έκανε πολλούς να δυσανασχετούν. Οι καιροί όμως άλλαζαν. Και στο gaming δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το καταπληκτικό δίδυμο Sam & Max, έναν σκύλο ντεντέκτιβ και τον υπερκινητικό και με βίαιες τάσεις συνάδελφο του λαγό, ήρωες ενός παλιότερου κόμιξ που η LucasArt αποφάσισε να το περάσει στο χώρο των υπολογιστών.

Η υπόθεση που αναλαμβάνουν εξωφρενική σαν και αυτούς: Ο Μεγαλοπόδαρος δραπέτευσε από το τοπικό πανηγύρι και οι δύο φίλοι μας πρέπει να τον βρούνε. Η ιστορία πολλές φορές παρεκτρέπεται, πότε αναλαμβάνεις τον Sam, πότε τον Max, λύνεις γρίφους με τους πλέον παράξενους τρόπους ενώ πολλές φορές θα παίξεις ξεκαρδιστικά mini games για να προχωρήσεις το παιχνίδι.

Το ενήλικο χιούμορ του, η καυστική γλώσσα και το σουρεαλιστικό λόγων και καταστάσεων, έκανε το παιχνίδι αγαπητό σε μεγάλο αριθμό παικτών, ενώ αποτελεί σίγουρη επιλογή των οπαδών του είδους όταν κλίνονται να ονοματίσουν τα αγαπημένα τους παιχνίδια.

Baldur’s Gate 1 & 2 (1998 & 2000)

Υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που να ασχολούνται με τα παιχνίδια και να μη ξέρουν τα Baldur’s Gate, τους τίτλους που έκαναν διάσημη την BioWare και τόνωσαν ξανά το ενδιαφέρον των παικτών και των εταιριών για τα Role Playing Games. Το πρώτο παράσημο της διλογίας (και των δύο expansions τους) είναι η ιδανική μεταφορά των κανόνων των pen and papers παιχνιδιών σε εκείνους των υπολογιστών.

Η γραφική απεικόνιση ήταν καταπληκτική, ο κόσμο τεράστιος (ειδικά του sequel, που από αρκετούς θεωρείτε το καλύτερο Rpg όλων των εποχών), ο τρόπος μάχης ιδανικός (ιδιαίτερα η χρήση του pause για να δώσεις οδηγίες στην ομάδα σου), η ποικιλία τεράστια και το σενάριο αξιοπρεπέστατο. Η όλη δράση εξελίσσεται στον δημοφιλή κόσμο των Forgotten Realms και συναντάμε όλους τους γνωστούς ήρωες αυτού.

Γενικά, αποτελεί κοινή αποδοχή πως τα δύο Baldur’s Gate αποτελούν κομψοτεχνήματα στο χώρο του gaming, άρτια στη δημιουργία και την εκτέλεση και αυτό αποτυπώθηκε και στις πωλήσεις, στα βραβεία αλλά και στην αντοχή τους μέσα στο χρόνο που κάνει αρκετούς παίκτες να επιστρέφουν για να ξαναεπισκεφθούν τον κόσμο τους.

Heroes of Might and Magic (1997 έως 2007)

Το HoM&M είναι ίσως μαζί με το Championship Manager, το παιχνίδι που έχω ξοδέψει τις περισσότερες ώρες για χάρη ενός video game.

Μπορεί να μην απαιτεί σκληροπυρηνικές στρατηγικές σαν το Civilization, να μην έχει κόσμο πρωτότυπο σαν το Fallout και η δράση να μην είναι καταιγιστική (μιας και ανήκει στο είδος των turn-based strategy games), αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία όταν μιλάμε για μια σειρά παιχνιδιών που έχει τόσο έντονα το στοιχείο του παραμυθιού και της φαντασίας σε κάθε byte του.

Δράκοι, ξωτικά, νάνοι, πήγασοι, ιππότες, άγγελοι και διάβολοι, μάγοι και πολεμιστές, όλοι είναι εδώ, όμως όχι πια για να τους οδηγήσεις κατά μονάδες σε αναζήτηση κάποιου χαμένου αντικειμένου, αλλά κατά εκατοντάδες για να κατακτήσεις άλλα βασίλεια.

Η ιδέα είναι πανέξυπνη και βρίσκει την τέλεια πραγματοποίηση στο τρίτο μέρος της σειράς. Αν ξεκινήσετε το HoM&M απλά δεν θα ξεκολλάτε, όπως συμβαίνει σε εκατομμύρια παίκτες του κόσμου, που μέσω διαδικτύου στήνουν επικές μάχες και ανακαλύπτουν τη μαγεία του παιχνιδιού ξανά και ξανά.

Planescape: Torment (1999)

Με πόνο καρδιάς αφήνω στο Νούμερο 2 το Torment. Μέσα στο μυαλό μου δεν μπορώ να το ξεχωρίσω από το νούμερο ένα, όμως είμαι στην υποθετική κατάσταση που κάποιος μου βάζει το πιστόλι στο κρόταφο και μου λέει διάλεξε. Ε, το έκανα και αμαρτία ουκ έχω. Αν και αυτά που θα πω τώρα θα τα επαναλάβω μία θέση παραπάνω, δεν μπορώ να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου.

Ο κόσμος του Planescape είναι ο συγκλονιστικότερος κόσμος που έχει υπάρξει σε παιχνίδι. Βασίζεται στον αντίστοιχο κόσμο που έφτιαξε για τα pen and papers RPGs της η πασίγνωστη TSR και που εν ολίγοις (αλλά τρομερά εν ολίγοις) περιγράφει μία πόλη που δεν έχει όρια, την κατοικούν θεοί και άνθρωποι, δαίμονες και άγγελοι και ο μόνος τρόπος για να φύγεις από αυτήν είναι μέσω των αμέτρητων portals που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της αλλά σχεδόν ποτέ δεν ξέρεις που οδηγούν (και συνήθως οδηγούν σε πολύ χειρότερα μέρη).

Ο Ανώνυμος ήρωας μας είναι ένας τύπος που δεν έχει στάλα μνήμης και ανακαλύπτει σχετικά νωρίς πως είναι αθάνατος (έχοντας φυσικά πεθάνει χιλιάδες φορές). Στην οδύσσεια του προς την ανακάλυψη των λόγων της αθανασίας του, έχει συντρόφους όπως ένα ιπτάμενο κρανίο (με ειδικότητα στις προσβολές), έναν μάγο που είναι παγιδευμένος στο plane της φωτιάς με αποτέλεσμα να καίγεται αιώνια, ένα ρομπότ με ψυχή(;), μία άγγελο κα.

Ο κόσμος είναι μια απόλαυση για τα μάτια και το μυαλό. Πρωτότυπα κτίρια, περίεργες αποστολές, όντα με αδιευκρίνιστες προθέσεις, λαβύρινθοι, τόποι που βασιλεύει η απελπισία, το παρελθόν που σε κατατρέχει χωρίς να το ξέρεις ενώ κάθε μνήμη που επανέρχεται είναι πιο επώδυνη από την προηγούμενη. Όταν μέσα από έναν κυκεώνα αποκαλύψεων και συγκλονιστικών ανακαλύψεων βρεις τι παίζει (μετά από ώρες και ώρες παιχνιδιού), θα βρεθείς απέναντι στις επιλογές σου που θα δώσουν και το κατάλληλο τέλος.

Το Planescape: Torment παίζεται και θα ξαναπαίζεται από όλους όσους θελήσουν κάποια στιγμή να ανακαλύψουν την αφρόκρεμα των video games (σα να έφτασε η ώρα να διαβάσεις το Πόλεμος και Ειρήνη δηλαδή). Η εμπειρία και η απόλαυση συγκρίνεται μόνο με το παιχνίδι που ακολουθεί:

Dreamfall: The Longest Journey

Στη λίστα αυτή συναντήσαμε παιχνίδια και παιχνίδια. Άλλα που τα παίζεις απλά και μόνο για διασκέδαση, άλλα που απαιτούν μεγάλη σκέψη, άλλα που θέλουν καλά αντανακλαστικά και πολλά που έχουν καλό σενάριο, έξυπνη δράση, τρομερούς χαρακτήρες και θεαματικά γραφικά. Κανένα όμως, μα κανένα, δεν μου δημιούργησε αυτό το τεράστιο συναίσθημα λύπης επειδή το τελείωσα, όπως συνέβη με το TLJ και τη συνέχεια του, το DreamFall. Χάθηκα σε έναν κόσμο (γράψε λάθος, σε δύο κόσμους) που αιχμαλώτισε κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο.

Μιλώντας για πράγματα όπως η επανάσταση, η ελευθερία, η ανεκτικότητα, η πίστη στη μαγεία των πραγμάτων και στο ότι έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τον κόσμο, οι δύο αυτοί τίτλοι αποτελούν έργο που άνετα θρονιάζεται δίπλα στα μεγαλύτερα μυθιστορήματα φαντασίας όλων των εποχών.

Στο TLJ η ηρωίδα μας είναι μία απλή φοιτήτρια σε μια μεγαλούπολη μιας μελλοντικής Γης, όταν μπλέκεται σε μία ιστορία βγαλμένη θαρρείς από την πένα του πιο σπουδαίου συγγραφέα. Δύο κόσμοι που απειλούνται με κατάρρευση, ένας της επιστήμης και ο άλλος της μαγείας, πολιτικοθρησκευτικά παιχνίδια, πλάσματα που ζούνε ταυτόχρονα σε όλες τις εποχές, εξαφανισμένοι δράκοι που κρατούν τις ισορροπίες, βασίλεια κάτω από τη θάλασσα και πάνω στα σύννεφα, ιπτάμενα κάστρα και λαβύρινθοι αλχημιστών, χάκερς και καλλιτέχνες, αποικίες στη σελήνη και όνειρα που δεν ξεχωρίζουν από την πραγματικότητα, είναι μερικά μόνο πράγματα που θα συναντήσεις στο πρώτο μέρος.

Στο DreamFall η δράση γίνεται πιο σοβαρή καθώς η πρωταγωνίστρια είναι σε κώμα από το ξεκίνημα του παιχνιδιού και διηγείται την ιστορία της, που περιλαμβάνει και πάλι τους δύο γνωστούς μας κόσμους, μια μηχανή που θα ελέγχει τα όνειρα των ανθρώπων, μια επανάσταση που συντελείται στον κόσμο της μαγείας και έχει ως αρχηγό την ηρωίδα του πρώτου μέρους, ο κόσμος της επιστήμης έχει διαλυθεί από ένα περίεργο γεγονός που ονομάστηκε απλά Κατάρρευση, ένας Απόστολος της θρησκείας του κόσμου της μαγείας (που έχει βάλει σε γκέτο όλους τους μάγους και τα μαγικά πλάσματα) θέλει να δολοφονήσει τους πρωτεργάτες της αντίστασης, ένα κοριτσάκι φάντασμα που θέλει να σωθεί από τον εφιάλτη της και ένα τέλος, που θέλω να το διευκρινίσω, αφήνει δεκάδες ερωτήματα ανοιχτά και που ο δημιουργός του παιχνιδιού ορκίστηκε πως θα τα απαντήσει στο κλείσιμο της τριλογίας αλλά ακόμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Το TLJ έχει ψηφιστεί από πολλά sites και περιοδικά ως το καλύτερο adventure όλων των εποχών. Εγώ όπως βλέπετε διαφωνώ. Το χρήζω το καλύτερο video game όλων των εποχών. Αν πιστεύετε πως είμαι υπερβολικός απλά βάλτε το στον υπολογιστή σας και μετά φτιάξτε τη δική σας λίστα.