Θέλω να πω κάποια πράγματα για τον Ταξιτζή. Με την ευκαιρία της ψηφιακής αποκατάστασης της ταινίας και της προβολής της σε θερινό κινηματογράφο, αποφάσισα να την ξαναδώ χθες το βράδυ στην Ταινιοθήκη. Η πρώτη φορά ήταν πριν καμιά 10ετία σε DVD και θυμόμουν βασικά πλάνα και περιστατικά, αλλά όχι όλες τις λεπτομέρειες.
Σίγουρα, η θέαση σε κινηματογράφο, είναι μια πολύ έντονη εμπειρία για τέτοιου είδους ταινίες. Αυτές δηλαδή, με έντονο ψυχολογικό υπόβαθρο, χαρακτηριστική – δική τους – ατμόσφαιρα και ρυθμούς. Μέχρι και 2 περίπου λεπτά πριν το τέλος, είχα μείνει εμβρόντητη (για να το πω ευγενικά).
Ο χαρακτήρας, όπως διάβασα επιτυχημένως κάπου πρόσφατα, ανήκει στην παλέτα των Ντοστογιεφσκικών ηρώων. Η γοητεία που ασκεί η αποτυχημένη του προσπάθεια να ενταχθεί στην κοινωνία και να καταπολεμήσει την απέραντη μοναξιά του, καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι στην σκοτεινή και βρώμικη πλευρά της ύπαρξης.
Τα πλάνα των βραδυνών εξορμήσεων του Travis Bickle στη Νέα Υόρκη, είναι μαγευτικά και δικαίως ανήκουν στις κλασσικές σκηνές της ιστορίας του κινηματογράφου. Σημαντική και εξέχουσα σε αυτά τα πλάνα, είναι η συμβολή της καταπληκτικής μουσικής του Bernard Herrmann. Η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι ο Travis είναι ψυχοπαθής, όταν πάει το ραντεβού του (την πανέμορφη Cybill Shepherd) σε πορνοταινία, είναι σοκαριστική. Δεν καταλαβαίνει καν το λάθος του, δεν μπορεί να κατανοήσει απλές κοινωνικές συμβάσεις. Είναι τελικά αθώος;
Όλες οι σκηνές στο διαμερισμά του όταν γράφει, και μέσα στο ταξί του όταν απαγγέλει τις σκέψεις του, σε αιχμαλωτίζουν και είναι παράδειγμα αριστουργηματικού κινηματογράφου. Επίσης, υπάρχουν 2-3 διάσημες σκηνές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό: η προβολή στον καθρέφτη, η παρουσίαση στην προεκλογική συγκέντρωση με το ξυρισμένο κεφάλι και η αιματηρή κίνηση με τον δείκτη στο μηλίγγι «μπάνγκ, μπάνγκ» στον καναπέ, δίπλα στα σφαγιασμένα πτώματα.
Η μνήμη μου έλεγε ότι εκεί τελείωνε η ταινία. Κι όμως υπάρχουν ακόμη 2-3 λεπτά, που ανατρέπουν εντελώς όλη την προηγούμενη προσπάθεια χτισίματος μιας πιστευτής υπόθεσης και ενός πιθανά υπαρκτού χαρακτήρα. Ο Travis Bickle, αναρρώνει, δικαιώνεται η ψυχοπαθής συμπεριφορά του και τελικά, αντί για μακελλάρης γίνεται ήρωας, που γοητεύει και την Cybill Shepherd.
Έχουν γραφτεί 2 βασικές εξηγήσεις για αυτή την περίεργη τροπή του σεναρίου. Η πρώτη υποθέτει ότι όλο αυτό είναι ένα επιθανάτιο όραμα στο μυαλό του Travis και η 2η ότι όντως όλα αυτά συμβαίνουν και χρησιμοποιούνται ως ένα κυνικό σχόλιο για την λογικοποίηση του παραλόγου από τα media. Αν και σίγουρα θα προτιμούσα την πρώτη ερμηνεία, πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε καν να κινηματογραφηθούν αυτά τα τελευταία λεπτά. Σε ξενερώνουν, σε διώχνουν από τη μαγεία. Χρειάζεται αμερικάνικο, σχεδόν happy end στον Ταξιτζή;
Παρ’ όλα αυτά, μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε τον εικονικό Ταξιτζή του Scorsese και του Robert De Niro στη μεγάλη οθόνη. Ελπίζω αύριο που θα βγαίνουν νέες ταινίες να μην χαθεί ο Taxi Driver, στους καταπληκτικούς ιστούς του Spiderman…
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ του Taxi Driver (1976), και αδιαμφισβήτητα θα σας πείσει ότι είναι μια ταινία του εκλεκτού κινηματογράφου.
, ταινία του εκλεκτού κινηματογράφου. Θέλω να πω κάποια πράγματα για τον Ταξιτζή. Με την ευκαιρία της ψηφιακής αποκατάστασης της ταινίας){kind=link}