Νωρίτερα σήμερα, βλέπαμε με την μία και μοναδική fan μου, μια καλλιτέχνιδα που έκανε το κέλυφος ενός σαλιγκαριού σπίτι – μινιατούρα, και λέγαμε πως ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι καλά. Λίγο το σαλιγκάρι, λίγο η παράνοια, λίγο η απαλεψιά του κόσμου, λίγο το ότι κάνουμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι και το ονομάζουμε “τέχνη”, μου θύμισαν αγαπημένε αναγνώστη, τον παραπάνω πίνακα του ζωγράφου Chris Trueman.
Όπως διάβασες και στον τίτλο, δεν πρόκειται για έναν απλό πίνακα που στα συστατικά του στην πίσω πλευρά γράφει: “καμβάς και ακρυλικά χρώματα”, αλλά για έναν πίνακα που στην θέση της μπογιάς υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά νεκρά μυρμήγκια.
O πίνακας ονομάζεται “Αυτοπροσωπογραφία με ένα όπλο” και από μακριά μοιάζει με μια κιτρινισμένη και ξεθωριασμένη φωτογραφία, ενώ ουσιαστικά ο πίνακας απεικονίζει τον μικρότερο αδερφό του με το όπλο του πατέρα τους. Αν αναρωτιέσαι για ποιο λόγο το έκανε αυτό, ο καλλιτέχνης υποστηρίζει στο statement του, πως ο πίνακάς δημιουργήθηκε για να αντιπροσωπεύσει τους ανθρώπους που ενθουσιάζονται από αφηρημένα πράγματα και μόλις έρθουν πιο κοντά σε αυτά αλλάζουν γνώμη.
Δεν νομίζω να περίμενες μια λιγότερο artsy / ψωνισμένη απάντηση από αυτή!
Η διαδικασία κατασκευής του πίνακα ήταν -φυσικά- περίεργη. Όταν ξεκίνησε το έργο του, αποφάσισε να μαζέψει μόνος του τα απαιτούμενα μυρμήγκια, όμως τα μυρμήγκια του Σαν Φρανσίσκο που ζούσε ο καλλιτέχνης εκείνη την εποχή ήταν πολύ μικρά. Έτσι, αποφάσισε να παραγγείλει απευθείας από έναν εκτροφέα μυρμηγκιών (που τα πουλούσε σαν τροφή για σαύρες) από το διαδίκτυο. Η πρώτη του παραγγελία περιείχε μόνο 1.000 μυρμήγκια μια που δε γνώριζε πόσα ακριβώς θα χρειαστούν για την σωστή πυκνότητα, ενώ αργότερα παράγγειλε άλλα 40.000 (!).
Ο Trueman παρέλαβε τα μυρμήγκια μέσα σε βάζα και βλέποντάς τα να κινούνται εκεί μέσα, του ήταν πολύ δύσκολο να τα σκοτώσει, ενώ ταυτόχρονα δε μπορούσε να τα αφήσει ελεύθερα γιατί τα έντομα προέρχονταν από διαφορετική περιοχή και θα άρχιζαν να δαγκώνουν τους ανθρώπους. Ζώντας ένα δράμα, αποφάσισε με τα πολλά να τα σκοτώσει ο ίδιος.
Το συνολικό project δεν ήταν εύκολο. Κάθε φορά που ένα μυρμήγκι άφηνε την τελευταία του πνοή, σπάραζε η καρδιά του και έτσι μετά τις γενοκτονίες, άφησε, το έργο του στη μέση. Έναν χρόνο αργότερα, αποφάσισε να το συνεχίσει γιατί, όπως λέει ο ίδιος, δεν ήθελε η πρώτη παρτίδα μυρμηγκιών να έχει πεθάνει άδικα.
Μερικά από τα νεκρά μυρμήγκια τα στέγνωσε και τα έκοψε σε κομματάκια για να τα χρησιμοποιήσει στις πιο μεγάλες επιφάνειες της εικόνας, ενώ τα ολόκληρα τα κράτησε για τις λεπτομέρειες του πίνακα. Για να τα τοποθετήσει επάνω στον καμβά από Plexiglass χρησιμοποίησε διάφορων ειδών λαβίδες, ενώ τα σταθεροποίησε με μια ειδική ρητίνη.
Αν πιστεύεις φρικαρισμένε αναγνώστη, πως το project αυτό είναι ανούσιο, άρρωστο και χαζό, σε ενημερώνω πως ο πίνακας εκτίθεται σε γκαλερί στο San Diego και εκτιμήθηκε για 35.000 δολάρια. Φυσικά και είναι προς πώληση.
Θα κλείσω με το δικό μου αφελέστατο ερώτημα: με ψύλλους γάτας μπορώ να κάνω τέχνη; Ακριβή τέχνη;
