Εκεί, λοιπόν, που παίζω ωραία και καλά, ως νεανίας και εγώ, το Halo 2 που αποτελεί τον ένα εκ των δύο τίτλων για τους οποίους καβάτζωσα το Xbox από το γραφείο, πέρα φυσικά από τους λόγους που κάλυψα στο project των δύο προηγούμενων τευχών ξαφνικά τέλος. The End. Πάπαλα.
Μα, τι έγινε;
Ας γυρίσουμε περίπου επτά ώρες νωρίτερα. Όντας σε κατάσταση “απ’ τα μπετά το χτίζουμε, το άλλο σύστημα”, περιστασιακά τυγχάνει να μένω με το έτερον ήμισυ στο νέο μας σπίτι. Το νέο μας σπίτι ταύτο είναι, προς το παρόν, εξοπλισμένο με ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει: από ψυγείο και πλυντήριο μέχρι τα απαραίτητα έπιπλα. Τραπέζια, καρέκλες, ντουλάπια, απ’ όλα… Το μόνο στο οποίο, προς το παρόν, χωλαίνει, είναι στον τομέα της ψυχαγωγίας. Μια πτωχή τηλεόραση 32”, και αυτό είναι όλο.
Όντας φανατικός πολέμιος της σύγχρονης τηλεοπτικής σαβούρας –πλήν ορισμένων εξαιρέσεων, φυσικά- έχω καταστρώσει το εξής σατανικό σχέδιο: έχω που έχω τα DVDs, τα παίζουν που τα παίζουν οι κονσόλες μου (ένα PS4 και το προαναφερθέν δανεικό Xbox), όποτε είναι να μείνουμε εκεί, παίρνω παραμάσχαλα τη μία εκ των δύο. Στους δίσκους με τις οποίες τις έχω εξοπλίσει βρίσκονται φωτογραφίες, MP3, κάποια βίντεο σε μορφή XviD και άλλα χαριτωμένα. Κάθε φορά, παίρνω μαζί και ορισμένα DVD, έτσι ώστε κατά τη σεβαστή ώρα της ιεροτελεστίας που τυγχάνει γνωστή στα λαϊκότερα των στρωμάτων ως “μασαμπούκα”, περιστασιακά δε και ως “χλαπάκιασμα μέχρι τελικής πτώσεως”, να έχουμε να βλέπουμε κάτι της προκοπής βρε αδερφέ.
Μια ταινία που κάτι να αξίζει, κάτι να έχει να πει, και όχι άλλη μια τηλεοπτική σειρά, ή το δεύτερο κύκλο του Κούνγκ-Φου (αυτόν όπου ο David Carradine δεν μπορούσε πια να πάρει τα πόδια του και έτσι η κάμερα βρισκόταν 5 εκατοστά κάτω από αυτά, στο έδαφος, λίγο πριν ο αντίπαλος εκτοξευτεί 25 μέτρα στον αέρα και καρφωθεί με βία στον κοντινότερο σανιδότοιχο – είδατε ιδέες που σας δίνω για τα προσωπικά σας βίντεο; )…
Η ώρα της απόγνωσης
Ένα βράδυ πού’ βρεχε λοιπόν (ποιητική αηδία, το αυτόματο ποτιστήρι στον κήπο ήταν ), και το έτερον ήμισυ είχε πέσει για ύπνο κατόπιν άλλης μιας κουραστικής εβδομάδας στο λιοπύρι της εργασίας, έβαλα και εγώ, σιγά-σιγά, το Χάλι 2 στο Xbox. Τόσο καιρό ασχολούμουν με αυτό. Για αυτό εξάλλου είχα (ως ένα βαθμό) τσιμπήσει το Xbox: να πάρει, τόσοι και τόσοι το παρουσίαζαν ως “το καλύτερο FPS”, “ένας επαναστατικός τίτλος”, “ο νικητής του Half-Life 2”, “Ο Μάστερ ‘Αρχηγός στα καλύτερά του” κ.λπ. Κάτι καλό θα είχε.
Το πρόβλημα ήταν πως, έπαιζα, έπαιζα, και το καλό δεν το έβλεπα. Το Halo 2 είχε μετατραπεί για εμένα στο προαναφερθέν Χάλι 2, κάτι που μου φαινόταν ιδιαιτέρως περίεργο, λόγω του ότι ο πρώτος τίτλος ήταν αρκετά καλός. “Κόλπα του μάρκετινγκ”, άραγε; Μπάααα… Και τότε γιατί το αποθέωναν τόσοι και τόσοι; Σίγουρα, λίιιιγο αργότερα, θα γινόταν καλύτερο.
Εκεί, λοιπόν, που βρίσκομαι στην Χ πίστα, βλέπω πως η αποστολή μου είναι να συνοδέψω τον τάδε, που βρίσκεται σε ένα περίεργο όχημα, με το οποίο θα ρίξει μια πύλη για να μπω σε ένα “δωμάτιο ελέγχου”. Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες, φτάνω στην πύλη, μπαίνω σε κάποιους διαδρόμους με μπάζα και φτάνω σε ένα μεγάλο δωμάτιο με δύο πόρτες. “Χα, εξωγήινα εξαμβλώματα”, αναφωνώ, αγνοώντας επιδεικτικά πως σε αυτή την πίστα και εγώ είμαι ένα εξωγήινο εξάμβλωμα και όχι ο Μαστρ’Αρχηγός (ούπς, σόρυ, σας το χάλασα, τι κρίμα )… “Θα πεθάνετε όλοι!”.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά (καλά, κανένα δεκάλεπτο ), οι πρώην-αντίπαλοι βρίσκονται στο πάτωμα. Πλησιάζω τη μία από τις δύο πόρτες, δεν ανοίγει. “Χμμμ…”. Πλησιάζω τη δεύτερη, δεν ανοίγει. “ΧΜΜΜμμμ…”
Καταλήγω, λοιπόν, επί μισή ώρα να βολοδέρνω, να φεύγω από το κτίριο, να γυρνάω πίσω, να ξαναφορτώνω το τελευταίο save, μέχρι που, τελικά, ξεκίνησα την πίστα από την αρχή. Τα ίδια. Η απόγνωση άρχισε να σκαρφαλώνει στο πρόσωπό μου… “Είχαν δίκιο… Είμαι ηλίθιος…”, συνειδητοποιούσα, ενώ μπροστά μου περνούσαν τα πρόσωπα των συνεργατών όταν είχα ζητήσει “εκείνη την άδεια”.
Που είσαι Μπίλυ να το δεις…
Πάμε πάλι από την αρχή… Έχουμε ένα κτήριο. Έχουμε ένα κομάντο -που ταυτόχρονα είναι και εξωγήινο εξάμβλωμα και χειριζόμαστε εμείς- και κάποιες ενισχύσεις -ένα άλλο εξάμβλωμα να κοιτά σαν χάνος από την κοντινή παραλία χωρίς να κάνει κάτι και έναν πιλότο ενός οχήματος που αφού έριξε μια πόρτα έμεινε και αυτός να μας κοιτά σαν χάνος, αν και από την άνεση και το air-condition του πιλοτηρίου του παράξενου οχήματος. Οι οδηγίες είναι σαφέστατες: Συνόδευσε το όχημα. Θα σπάσει την πόρτα του Control Room. Μπες στο Control Room. Σφάξε ό,τι κινείται. Στο περίπου, τουλάχιστον. Γιατί, λοιπόν, δεν γίνεται τίποτα; Γιατί; ΓΙΑΤΙ;
Μη έχοντας τι να κάνω μπας και προχωρήσει η πίστα, και με τα βλέφαρα να βαραίνουν, βγαίνω για μία τελική βόλτα στο κτήριο, στα σημεία που σχεδιάστηκαν “έτσι, για να υπάρχουν και να φαίνονται ωραία”. Περπατάω λίγο πέρα-δώθε και, ΜΠΛΟΥΜ, δίνω ένα πήδο στα καταγάλανα νερά γύρω από το κτήριο, για να τελειώνει το… μαρτύριο, να κλείσω την κονσόλα και να πέσω για ύπνο. Τότε…
Cutscene
Ένα βιντεάκι δείχνει τι γίνεται μέσα στο δωμάτιο ελέγχου. Το εξωγήινο εξάμβλωμα μπαίνει σε αυτό. Ο χειρισμός μεταφέρεται σε εμένα. Σφάζω μερικούς “κακούς” –τίποτε δύσκολο- και άλλο ένα βιντεάκι εμφανίζεται. Τελική φράση του Μαστρ’αρχηγού, “ήρθα να τελειώσω τη μάχη”. Ωραία, σκέφτομαι… Εδώ είναι τα καλά… Και, αμέσως μετά…
Τι. Μα είναι δυνατόν; Πως
Πάμε ΠΑΛΙ από την αρχή… Η αποστολή έλεγε να “μπω στο δωμάτιο”. Αντί για αυτό, πήδηξα στη θάλασσα. Αντί για τη θάλασσα, βρέθηκα σε ένα δωμάτιο, χωρίς κανείς να εξηγήσει το πώς και το γιατί. Ξέκανα κάποιους πανεύκολους αντίπαλους, και το παιχνίδι τελείωσε.
Και αυτό είναι το καλύτερο παιχνίδι του Xbox;
Μπράβο. Συγχαρητήρια. Όσοι είχαν δει την αρχή του παιχνιδιού, δικαιολογούνται να το θεωρούν καλό. Όσοι το τελείωσαν, όμως, γιατί το παρουσίαζαν όπως το παρουσίαζαν; Αυτό έπαιξαν όσοι το αποθέωναν και το χάρηκαν; Το… μισό; Το “I have bugs and I’m proud of it”; Το “για να μπεις στην πόρτα, πήδα στη θάλασσα”; Το “τώρα αρχίζει το παιχνίδι” στους τίτλους τέλους; Αυτό είναι “ο καλύτερος τίτλος του XBox”; Μήπως έχασα κάτι, και αν όχι, τότε, οι χειρότεροι τίτλοι βρε παιδιά, Ποιοι είναι;
Κατόπιν αναζητήσεων σε fora, μπας και βρω απάντηση στην απορία μου, είδα πως αρκετοί δικαιολογούσαν “τον καλύτερο τίτλο του Xbox”… “Έ, δεν είναι τόσο καλό το Single Player του” (α, μάλιστα… Είναι “καλό”, δηλαδή, αλλά όχι “τόσο καλό”… “τόσο καλό” όσο ΤΙ άλλο; )… “Είναι καλύτερο το multiplayer του” (καλύτερο από ΤΙ, από το Counterstrike, που εξακολουθεί να κυριαρχεί εδώ και, πόσο, 8 χρόνια; )…
Η απορία μου είναι, περισσότερο, άλλη, και δεν σχετίζεται με το Halo 2 ή το ίδιο το Xbox… Μπορεί να φανώ κακός, αλλά… Τη συνέχεια αυτού του παιχνιδιού περιμένουν όλοι εναγωνίως ως το “killer app” του Xbox 360;
Μάλιστα… Άντε… Καλή μας “διασκέδαση”…
