Frank Herbert’s Dune (video game)

• Είδος: Action, Adventure
• Εκδότης: Cryo Interactive (Ευρώπη), DreamCatcher Interactive (Βόρεια Αμερική)
• Προγραμματίστρια εταιρεία: Widescreen Games
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Νοεμβρίου 2001
• Υποστηριζόμενες πλατφόρμες: Microsoft Windows, PlayStation 2
• Mode: Single player

Άλλο ένα παιχνίδι με θέμα το Dune…

Πρόλογος

Παιχνίδια για το θέμα Dune έχουμε δει αρκετά. Την αρχή έκανε το (σκέτο) Dune της Cryo το 1990, ένα αρκετά καλό Adventure. Ακολούθησαν τα Dune 2 και Dune 2000 της Westwood που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με το αρχικό παιχνίδι, καθώς ήταν real time strategies, ενώ το πιο πρόσφατο δημιούργημα της συγκεκριμένης εταιρίας είναι το Emperor: Battle for Dune.

Το θέμα Dune όμως δεν φαίνεται να έχει εξαντληθεί, καθώς ο αμμώδης πλανήτης που δημιούργησε το μυαλό του Frank Herbert εξακολουθεί να συναρπάζει τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας. Η Cryo λοιπόν επιχειρώντας μια επιστροφή στα παλιά, κυκλοφορεί το Frank Herbert’s Dune, το οποίο είναι βασισμένο στην ομώνυμη μίνι τηλεοπτική σειρά.

Σενάριο

Για άλλη μια φορά ο άπιστης θα πάρει τον ρόλο του Paul Atreides, του διάδοχου του θρόνου και Μεσσία των ιθαγενών του Arrakis, μοναδικού πλανήτη παραγωγής του υπερπολυτιμου Spice. Μετά από την σφαγή που οργάνωσαν οι Harkonnen με την μυστική συμπαράσταση του αυτοκράτορα, οι μοναδικοί επιζώντες του οίκου Atreides είναι ο Paul, η μητέρα του Jessica, γυναίκα του δολοφονημένου Δούκα Leto Atreides, και η αδερφή του Alia, η οποία επιδεικνύει μια περίεργη ωριμότητα, παρόλο που είναι μόνο δυο ετών.

Κυνηγημένοι από τους Harkonnen, αυτοί οι εναπομείναντες Atreides θα καταφύγουν στον μυστηριώδη λαό της ερήμου Fremen, οι οποίοι βλέπουν στο πρόσωπο του Paul τον νέο αρχηγό τους που θα κάνει τον πλανήτη γόνιμο και θα οδηγήσει την φυλή τους στην νίκη απέναντι στους σατανικούς Harkonnen.

Με την βοήθεια του Stilgar, φύλαρχου των Fremen και της Chani, η οποία είναι η «αδυναμία» τoυ, o Paul θα κάνει σαμποτάζ στην παραγωγή spice των Harkonnen, θα τα βάλει με τους λαθρέμπορους του πλανήτη και θα ψάξει να βρει τον τρόπο για την αναδιαμόρφωση του περιβάλλοντος του Arrakis, έτσι ώστε να είναι όλα έτοιμα για την ανατροπή των Harkonnen.

Γραφικά και ήχος

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αρκετά καλά και ευχάριστα. Το περιβάλλον του Dune έχει αποτυπωθεί αρκετά καλά, με τις αποχρώσεις του καφέ να δεσπόζουν (λογικό είναι σε ένα αμμώδη πλανήτη). Οι εσωτερικοί χώροι είναι διακοσμημένοι με την τελευταία μόδα του Arrakis, όπως δηλαδή παρουσιάζονται και στην ταινία ή στην σειρά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η λεπτομέρεια των χαρακτήρων, η οποία μπορεί να μην φτάνει τα επίπεδα άλλων τίτλων αλλά σίγουρα είναι πάρα πολύ καλή.

Το ίδιο δεν συμβαίνει στα cut scenes, τα οποία είναι μεν καλά αλλά φαίνεται ότι έχουν γίνει αρκετά βιαστικά με αποτέλεσμα οπτικά λάθη. Τα εφε περιορίζονται σε σκιάσεις και φωτισμούς, ενώ κάθε όπλο έχει την δική του λάμψη, η οποία όμως στην ουσία απλώς αλλάζει χρώμα.

Το μόνο αρκετά εντυπωσιακό είναι το εφε της «φωνής», καθώς και οι κινήσεις του Paul όταν εξουδετερώνει κάποιον εχθρό με το μαχαίρι του. Ο ήχος κυμαίνεται σε αντίστοιχα επίπεδα, με μια αρκετά ευχάριστη μουσική να παίζει κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, και μέτρια εφε των οπλών και των βημάτων.

Υπάρχει πάλι μια αναντιστοιχια στις ομιλίες στο παιχνίδι και αυτές στα cut scenes, καθώς οι μεν είναι παρά πολύ καλές και αληθοφανείς, ενώ οι δε παρουσιάζουν σημαντικό πρόβλημα τόσο συγχρονισμού όσο και ηθοποιίας. Η επιλογή εμφάνισης υπότιτλων δεν λείπει, όμως πολλές φορές θα παρατηρήσετε ότι έχουν αλλαχθεί λέξεις από το αρχικό κείμενο, καθώς άλλα λεει ο χαρακτήρας και άλλα προβάλλονται στην οθόνη.

Gameplay

To Dune είναι ένα action-adventure προοπτικής τρίτου προσώπου, με περιστρεφόμενη κάμερα. Με το ποντίκι ο παίκτης ελέγχει την κάμερα και την σκόπευση και με το πληκτρολόγιο την κίνηση του χαρακτήρα. Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού έχει μερικά πλεονεκτήματα αλλά κυρίως δημιουργεί προβλήματα στον χειρισμό. Το θετικό είναι ότι μπορείτε να δείτε τμήματα του επιπέδου που δεν βλέπει στην πραγματικότητα ο χαρακτήρας. Αλλά πολλές φορές η κάμερα δεν κοιτά με ακρίβεια εκεί που θέλετε με αποτέλεσμα να βρίσκεστε με την πλάτη σε κάποιον εχθρό.

Το χειρότερο απ όλα είναι ότι η σκόπευση γίνεται αυτόματα προς το σημείο που βλέπει η κάμερα, και συνήθως αυτό που σημαδεύει είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από τους αντίπαλους. Υπάρχει βέβαια μια υποτυπώδης αυτόματη ρύθμιση στον κοντινότερο εχθρό αλλά η ανοχή του συγκεκριμένου συστήματος είναι πολύ μικρή. Ο χαρακτήρας που ελέγχουμε μπορεί να μην ξέρει να πηδά η να σκύβει, μπορεί όμως να σκαρφαλώνει σε μικρά ύψη ενώ έχει και την δυνατότητα για πλαϊνά άλματα.

Η πιο σημαντική όμως δυνατότητα του είναι ότι μπορεί να κολλάει στον τοίχο και να σέρνεται πάνω του, ενώ μπορεί να σκύβει το κεφάλι και να κοιτά ή να πυροβολεί από τις γωνίες. Έτσι μπορείτε να σκοτώσετε μερικούς εχθρούς με παρά πολύ απλό τρόπο. Το πρόβλημα είναι ότι οι αντίπαλοι μόλις σας καταλάβουν σπανίως χάνουν βολή και έτσι η στρατηγική η οποία συνίσταται είναι αυτή της απόκρυψης.

Για αυτό το σκοπό ο Paul χρησιμοποιεί το μαχαίρι του, και κάθε αντίπαλος που εξοντώνεται με αυτό τον τρόπο προσθέτει στα αποθέματα νερού, τα οποία χρησιμοποιούνται για να αναπληρώσουν την ενέργεια. Μετά το τρίτο επίπεδο εκτός από τα όπλα του ο Paul αποκτά και την «φωνή», η οποία ενεργοποιείται αυτόματα όταν η ενέργεια του είναι κοντά στο μηδέν, και έχει την δυνατότητα να παγώνει προσωρινά τους αντίπαλους του.

Είναι φανερή η προσπάθεια των κατασκευαστών για ένα πιο adventure παιχνίδι, με αρκετούς γρίφους, συνδυασμούς αντικειμένων και λίγη επαναλαμβανόμενη δράση, η οποία στην ουσία πάλι έχει χαρακτήρα adventure, καθώς τα πυρομαχικά σας είναι ιδιαιτέρως λίγα. Αυτό που εκνευρίζει είναι η έλλειψη save στο ενδιάμεσο των απόστολων, καθώς μπορείτε να σώσετε μόνο αφού έχετε ολοκληρώσει το εκάστοτε επίπεδο.

Αυτό μπορεί να μην φαίνεται σαν μείον στην αρχή, αλλά μετά από λίγο που τα επίπεδα μεγαλώνουν αισθητά θα βαρεθείτε να επαναλαμβάνεται τα ίδια και τα ίδια. Βέβαια υπάρχει κάποια λογική σε αυτό καθώς ο τίτλος είναι ιδιαίτερα μικρός σε διάρκεια και η ύπαρξη save θα το έκανε παιχνίδι των 3-4 ωρών το πολύ.

Επίλογος

Παρόλο που μερικά στοιχεία του είναι ιδιαιτέρως καλά, το Frank Herbert’s Dune χάνει τις εντυπώσεις καθώς παρουσιάζει μια εικόνα προχειρότητας. Ίσως ο χειρισμός του να μην είναι τόσο το πρόβλημα καθώς κανείς τον συνηθίζει με τον καιρό, αλλά η έλλειψη save και η ελάχιστη διάρκεια του σίγουρα θα αποθαρρύνουν τους υποψήφιους αγοραστές του. Ένα παιχνίδι μόνο για όσους θέλουν να έχουν οτιδήποτε κυκλοφορεί με τον χαρακτηρισμό Dune πάνω του.