Ξέρουμε το όνομα, ξέρουμε τον τρόπο δράσης και πως ότι και αν γίνει πάντα κρατάει την ψυχραιμία του. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναφερόμαστε στον James Bond, αλλά εδώ και δεκαετίες όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ανήκουν και σε ένα άλλο χαρακτήρα της μεγάλης οθόνης, ο οποίος μας έχει προσφέρει ήδη τρεις φορές δράση και ένταση μέσα από τις ταινίες του. Αφαιρούμε λοιπόν τα σακάκια, τα σμόκιν, τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, αντικαθιστούμε την Beretta με ένα μαστίγιο διατηρούμε την ακαταμάχητη από την πλευρά των γυναικών γοητεία για να σας συστήσουμε τον Indiana Jones!
Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ένας ήρωας που γεννήθηκε με την συνεργασία δύο μεγάλων ονομάτων του Hollywood: George Lucas και Steven Spielberg. Στην πραγματικότητα η ιστορία αυτή ξεκινάει από πολύ παλιά. Ας πάρουμε λοιπόν και εμείς τα πράγματα από την αρχή. Βρισκόμαστε στα μέσα του 1973 μετά το American Graffiti, το οποίο χάρισε στον Lucas και μια υποψηφιότητα για Καλύτερη Σκηνοθεσία.
Ο Lucas είχε στο μυαλό του εκείνη την περίοδο δυο σχέδια. Το ένα ήταν να αποκτήσει τα δικαιώματα του ήρωα των κόμικς Flash Gordon και να γυρίσει μια ταινία. Το δεύτερο ήταν μια παλιά του αγάπη. Από μικρός παρακολουθούσε στην τηλεόραση σειρές που είχαν γυριστεί την δεκαετία του 1930 ή του 1940 με διάφορους ήρωες, όπως ο Ζορό ή άλλους παρεμφερείς χαρακτήρες της εποχής και διαρκώς αναρωτιόταν γιατί δεν συνέχιζαν να φτιάχνουν πλέον τέτοιες ταινίες. Έπλασε μια αμυδρή εικόνα στο μυαλό του για κάποιο αρχαιολόγο με δερμάτινο σακάκι και μοναδικό του όπλο ένα μαστίγιο και άφησε την ιδέα να αιωρείται έτσι.
Παράλληλα προσπάθησε να αγοράσει τα δικαιώματα του Flash Gordon από την εκδοτική εταιρεία του κόμικ, αλλά δεν τα κατάφερε. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει μια δικιά του ιστορία σε ένα σύμπαν μακρινό και πλασμένο αποκλειστικά από αυτόν. Έτσι γεννήθηκε ο Πόλεμος των Άστρων (περισσότερα στο αφιέρωμά μας: George Lucas – The Beginning).
Το 1975 και ενώ προσπαθούσε ακόμη να ολοκληρώσει το σενάριο για τον Πόλεμο των Άστρων, συνάντησε τον σκηνοθέτη Phillip Kaufman. Πάνω στην συζήτηση του ανέφερε την ιστορία για τον αρχαιολόγο που είχε κατά νου, μιλώντας για μια ιστορία που άκουγε όταν ήταν μικρός και είχε σχέση με την Κιβωτό της Διαθήκης. Οι δυο τους συμφώνησαν πως ο χαρακτήρας θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσα σε ένα καλό, σχετικό με το θέμα σενάριο, και ενώ ο Lucas ευελπιστούσε πως ο Kaufman θα το έγραφε, ο δεύτερος τελικά αποχώρησε καθώς την ίδια περίοδο του είχε προταθεί η σκηνοθεσία του The Right Stuff. Το σχέδιο εγκαταλείφθηκε για δεύτερη φορά και ο Lucas αφοσιώθηκε εξολοκλήρου στο έπος του μακρινού, μακρινού γαλαξία.
Άλλα δυο χρόνια πέρασαν και ενώ οι περιπέτειες του Luke Skywalker επιτέλους έκαναν την πρεμιέρα τους, ο Lucas φοβούμενος μια ενδεχόμενη αποτυχία της ταινίας κατέφυγε στη Χαβάη για διακοπές. Εκεί συναντήθηκε με έναν άλλον σκηνοθέτη, ο οποίος ξεκουραζόταν από τα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας, το Close Encounters of the Third Kind.
Ο Spielberg βρήκε την ιδέα του αρχαιολόγου πολύ ενδιαφέρουσα, ομολογώντας πως θα τον ενδιέφερε να σκηνοθετήσει ένα τέτοιο φιλμ. Ο Lucas όμως του ανέφερε πως έχει ήδη κάνει σχέδια με τον Kaufman, αλλά σε περίπτωση που ο τελευταίος δε θα δεχόταν, θα αποτελούσε τη δεύτερη επιλογή του. Έξι μήνες αργότερα και ενώ ο Spielberg βρισκόταν στο σπίτι του, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα…
Raiders of the Lost Ark
Το πρώτο πρόβλημα που είχαν να λύσουν οι δυο συνεργάτες ήταν το σενάριο. Ο Lucas ήξερε πως ήθελε να γυρίσει μια ταινία που είχε να εμφανιστεί στις αίθουσες εδώ και 40 χρόνια και για αυτό το λόγο το σενάριο θα έπρεπε να ήταν δυνατό ώστε να προσελκύσει το πολύ πιο απαιτητικότερο κοινό της εποχής. Αφού παρακολούθησαν μαζί αρκετά φιλμ της περιόδου, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ναι μεν θα ήταν καλό να έχουν σαν σημείο αναφοράς τις ταινίες αυτές, αλλά θα έπρεπε παράλληλα να φτιάξουν κάτι πιο αυθεντικό για τους σύγχρονους θεατές.
Το Σενάριο
Μετά από παρότρυνση του Lucas, ο Spielberg αποφάσισε να απευθυνθεί στο σεναριογράφο Lawrence Kasdan. Αυτός έκανε το πρώτο σχήμα της ιστορίας και το παρουσίασε στον Lucas. Ήταν καλοκαίρι του 1978 και πριν καν το διαβάσει, του πρότεινε να συνεργαστούν στο The Empire Strikes Back. Ο Kasdan επέμενε πως θα έπρεπε να δει πρώτα το υλικό που του είχε ετοιμάσει για το Raiders, ώστε να καταλάβει αν του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει. Ύστερα από λίγες ώρες και αφού ο Lucas είχε μείνει κατενθουσιασμένος από το αρχικό αυτό κείμενο, επιβεβαίωσε τη συνεργασία του με τον σεναριογράφο και για το δεύτερο κεφάλαιο του Πολέμου των Άστρων.
Βασιζόμενοι στο πρώτο σχήμα της ιστορίας, έπρεπε να τελειοποιήσουν τον χαρακτήρα για να ξεκινήσουν κατόπιν τη δουλειά στο τελικό σενάριο. Ήταν αρχές του 1979. Ύστερα από 45 ώρες συνεργασίας και οι τρεις τους έπλασαν την τελική μορφή του ήρωα. Ο Indiana Jones θα ήταν ένας καθηγητής αρχαιολογίας, αλλά και ένας τυχοδιώκτης μαζί. Αυτές οι δυο πλευρές του θα έπρεπε να ισορροπούν μέσα στην ταινία. Επειδή όμως θα ήταν και ένας χαρακτήρας που απευθυνόταν και στις μικρότερες ηλικίες, θα έπρεπε να είναι ειλικρινής, γνήσιος και έμπιστος.
Ο Lucas είχε κάνει ένα προσχέδιο που περιείχε 60 σκηνές. Ήθελε ο ήρωας να βρίσκεται συνέχεια σε κίνδυνο. Αυτό θα κρατούσε το κοινό σε αγωνία και όπως σχολίασε ο ίδιος, «Δε θα έπρεπε να περιμένουν μια ολόκληρη εβδομάδα για να δουν πως ο ήρωας σώθηκε.» Βασισμένος σε αυτό, ο Kasdan παρέδωσε ύστερα από έξι μήνες το τελικό σενάριο.
Βρισκόμαστε στο 1936. Ο Indiana Jones βρίσκεται στο Περού, όπου και προσπαθεί να πάρει ένα θησαυρό μιας φυλής του Αμαζονίου. Μόλις που γλιτώνει από τις παγίδες και του ανθρώπους της φυλής που τον κυνηγάνε. Γυρίζοντας στην Αμερική τον περιμένουν δυο κύριοι από το Υπουργείο Αμύνης. Του ζητούν πληροφορίες για την κιβωτό της Διαθήκης και τους εξηγεί πως σύμφωνα με τον θρύλο επρόκειτο για ένα πανίσχυρο όπλο. Η Κιβωτός είχε ανοίξει την όρεξη ενός ευρωπαίου μονάρχη ονόματι Hitler και αφού είχε τέτοιες δυνάμεις θα έπρεπε να μην βρεθεί στα χέρια του. Του ζητούν λοιπόν να ψάξει να την βρει πριν από τους Ναζί και να την παραδώσει σε αυτούς. Έτσι αρχίζει η περιπέτεια του.
Εν τη Παλάμη και Ούτω Βοήσομε!
Εκτός από τον σκηνοθέτη και ένα καλό σενάριο μια ταινία για να γίνει χρειάζεται άλλα τρία πράγματα: λεφτά, λεφτά και… λεφτά! Εξαρχής ο Lucas είχε στο μυαλό του ένα νεαρό παραγωγό, ο οποίος του είχε κάνει εντύπωση για την καλή οργάνωση του. Έτσι κανόνισε μια συνάντηση στο σπίτι του με τους Spielberg και Kasdan, στους οποίους σύστησε τον Frank Marshall, το άτομο που έμελλε να γίνει το δεξί χέρι του Spielberg για μια σειρά μετέπειτα παραγωγών. Ο Lucas χρειαζόταν και κάποιο άλλο άτομο για να τον στηρίξει οικονομικά. Ο ίδιος είχε σκοπό να αναλάβει τα καθήκοντα του executive, όμως η ανεύρεση ενός συμπαραγωγού ήταν απαραίτητη. Η επιλογή του ήταν ο Kazanjian Howard.
Το επόμενο βήμα ήταν να βρουν ένα studio παραγωγής, το οποίο θα αναλάμβανε την διανομή του φιλμ και θα τους στήριζε οικονομικά. Για τον Lucas επρόκειτο για μια πολύ δύσκολη «αποστολή». Η εμπειρία του στην ανεύρεση πόρων για τον Πόλεμο των Άστρων ήταν απελπιστική, ενώ και κατά τη διάρκεια της παραγωγής η Fox ασκούσε μεγάλη πίεση στο έργο του σκηνοθέτη, εξαιτίας της δυσμενής οικονομικής της κατάστασης.
Τις τελευταίες μέρες των γυρισμάτων μάλιστα, επειδή δεν είχε σεβαστεί τις προθεσμίες, τον απείλησαν πως θα έπαιρναν το μέχρι τότε υλικό και ότι θα το έβγαζαν στις αίθουσες. Από την άλλη ο Spielberg, παρ΄ όλες τις εισπρακτικές επιτυχίες, είχε αποκτήσει ήδη κακή φήμη με τα Jaws, Close Encounters, και 1941. Οι μεγάλοι προϋπολογισμοί των ταινιών και η μη τήρηση του αρχικού χρονοδιαγράμματος, οδηγούσε στα όρια τα αφεντικά των στούντιο και ο σκηνοθέτης βρισκόταν διαρκώς κάτω από το φόβο της αντικατάστασής του και της «αυθαίρετης» επέμβασης στο τελικό αποτέλεσμα (περισσότερα στο αφιέρωμά μας: Steven Spielberg).
Με αυτή τη … θανάσιμη προϊστορία, άρχισαν να μοιράζουν το σενάριο στις διάφορες εταιρίες. Αλλά το πιο ενδιαφέρον ήταν οι όροι που ήθελαν για το συμβόλαιο, κάτι που είχε γίνει πλέον πάγια τακτική του Lucas μετά το συμβόλαιο του Star Wars με τη Fox. Ουσιαστικά λοιπόν ζητούσαν από την εταιρία να επενδύσει όλα τα λεφτά, να πάρει όλα τα ρίσκα και αυτοί από την πλευρά τους να έχουν τους πιο ευνοϊκούς όρους που είχαν ποτέ αναφερθεί σε συμβόλαιο του Hollywood. Το παράδοξο όμως ήταν πως οι περισσότεροι μεγάλοι παίχτες τις εποχής απάντησαν στην προσφορά! Με την μόνη εταιρία όμως που έφτασαν πιο κοντά στην συμφωνία ήταν η Paramount.
Χαρακτηριστικά ο πρόεδρός της εκείνη την εποχή, ο Eisner Michael, έκρινε τις απαιτήσεις τους ως απαράδεκτες. Όμως δεν μπορούσε να αρνηθεί την προσφορά του αχτύπητου πλέον δίδυμου. Έτσι για να έχει ήσυχο το κεφάλι του, ναι μεν δέχτηκε τους όρους που είχαν θέσει ο Lucas και ο Spielberg, όμως ζήτησε τα δικαιώματα των οποιονδήποτε sequel και πολύ σκληρές κυρώσεις κατά του Lucas σε περίπτωση που ξεπερνούσε το budget ή δεν μπορούσε να σεβαστεί τις χρονικές προθεσμίες. Ο Eisner βέβαια αργότερα, μετά την επιτυχία της ταινίας, δήλωσε πως το να εμπιστευτεί τον Lucas ήταν το πιο έμπιστο συμβόλαιο που είχε κάνει ποτέ στην ζωή του, αφού δεν είχε δει μέχρι στιγμής πιο επαγγελματική παραγωγή.
Η συμφωνία έκλεισε με συνολικό budget 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Η αμοιβή και των δύο θα ήταν ένα εκατομμύριο δολάρια με την διαφορά ότι ο Spielberg είχε δικαίωμα και στα κέρδη της εταιρίας από τα λεφτά της διανομής, ενώ ο Lucas θα έπρεπε να περιμένει τα καθαρά κέρδη. Από χρονικής απόψεως η παραγωγή θα έπρεπε να ολοκληρωθεί σε 85 ημέρες.
Έχοντας τη Δαμόκλειο σπάθη των 85 ημερών πάνω από το κεφάλι του ο Spielberg και με όλη τον αρνητισμό γύρω από το όνομα του με τις μέχρι τώρα καθυστερήσεις, κάθισε μαζί με τους Lucas και Marshall και έκαναν ένα καινούργιο μυστικό σχεδιασμό. Κανόνισαν όλο το πρόγραμμα της παραγωγής σε 73 ημέρες και αφαίρεσαν κάποιες σκηνές που πίστευαν ότι θα τους καθυστερούσαν. Έτσι ποτέ δεν είδαμε τον Indy να ανακαλύπτει υπερόπλα σε ναζιστική βάση και το κομμάτι που ήταν να γυριστεί στη Shanghai αφαιρέθηκε εντελώς.
Αρχίζει το Ματς!
Αποφασίστηκε ότι τα γυρίσματα θα γινόντουσαν στα Elstree Studios έξω από το Λονδίνο. Ήταν μια επιλογή του Lucas, γνωρίζοντάς τα από το Star Wars. Ήξερε πως η έκτασή τους θα βοηθούσε στα γυρίσματα και γνώριζε καλά την ομάδα τεχνικών, η οποία είχε συνεργαστεί σε αρκετές δουλείες μαζί και μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε τεχνικές δυσκολίες και απαιτητικά γυρίσματα.
Ο Spielberg από τη πλευρά του για να αποφύγει ακόμη μια καθυστέρηση προσέλαβε τέσσερις εικονογράφους για τον σχεδιασμό των storyboards του έργου. Όπως αποδείχτηκε χάρη στη δουλειά των εικονογράφων και στις μακέτες που είχαν φτιαχτεί για πολλές από τις σκηνές του έργου, ο Spielberg κατάφερε να εξοικονομήσει πολύτιμο χρόνο, καθώς μπορούσε να βασιστεί σε αυτό το υλικό για να επιλέξει πιο γρήγορα την γωνία λήψης που επιθυμούσε.
Επίσης η ομάδα παραγωγής εμπλουτίστηκε από τον διευθυντή φωτογραφίας Douglas Slocombe, τον μόνιμο συνεργάτη του Spielberg στο μοντάζ μέχρι σήμερα, Michael Kahn, τον Robert Watts και τον Reynolds Norman. Οι δυο τελευταίοι άρχισαν να συζητούν στα τέλη του 1979 για το κόστος, αφού είχε κανονιστεί να αρχίσουν τα γυρίσματα την άνοιξη του 1980.
Audition στην κουζίνα της Lucasfilm
Η ιδέα του Spielberg για να διαλέξει τον πρωταγωνιστή ήταν αξεπέραστη: αποφάσισε να κάνει την audition στην κουζίνα της Lucasfilm! Πίστευε πως βάζοντας τους ηθοποιούς να κάνουν κάτι άσχετο θα μπορούσε να τους χαλαρώσει, βλέποντας αν διαθέτουν αυτό που πραγματικά έψαχναν.
Ο Lucas, ακολουθώντας το σχήμα του Πολέμου των Άστρων, έψαχνε έναν ηθοποιό ο οποίος θα ήταν εντελώς άγνωστος ή τουλάχιστον δε θα ήταν πολύ γνωστός. Στο μυαλό του είχε ήδη δυο sequel και θα ήθελε να τον χρησιμοποιήσει σε περίπτωση που η πρώτη ταινία θα πήγαινε καλά. Με αυτά τα κριτήρια λοιπόν και ύστερα από αρκετές ώρες στην … κουζίνα κατάλεξαν πως ο πιο κατάλληλος για τον ρόλο ήταν ο Jeff Bridges. Η σύζυγος όμως του Lucas τους πρότεινε έναν άλλο, νέο ηθοποιό που εκείνη την εποχή έπαιζε σε μια τηλεοπτική σειρά του CBS, το Magnum P.I. Ήταν ο γνωστός πλέον σε όλους μας Tom Selleck.
Ήρθαν σε επαφή μαζί, γύρισαν μάλιστα και μερικές δοκιμαστικές σκηνές, όμως τελικά ο ηθοποιός δε θα μπορούσε να συμμετάσχει, καθώς το CBS στο συμβόλαιο είχε θέσει όρο αποκλειστικότητας. Η ειρωνεία στην όλη υπόθεση είναι πως την εποχή που θα ξεκινούσαν τα γυρίσματα του Raiders και ταυτόχρονα τα γυρίσματα του Magnum P.I., μια απεργία των ηθοποιών του Hollywood σταμάτησε την σειρά και έτσι ο ηθοποιός θα μπορούσε να συμμετέχει άνετα στα γυρίσματα στο Λονδίνο.
Ο χρόνος περνούσε και φτάνοντας σχεδόν λίγες εβδομάδες πριν από την αρχή των γυρισμάτων δεν είχε βρεθεί ακόμη πρωταγωνιστής. Πάντα όμως η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Ο Spielberg βλέποντας το The Empire Strikes Back, σκέφτηκε πως ο Harrison Ford ήταν ιδανικός για τον ρόλο. Και η παρακάτω τηλεφωνική συνομιλία αποδεικνύει πως τα μεγάλα πνεύματα του Hollywood συναντήθηκαν σε αυτή την ταινία!
- Spielberg: Βρισκόταν κάτω από τη μύτη μας όλο αυτόν τον καιρό!
- Lucas: Ξέρω σε ποιον αναφέρεσαι!
- Spielberg: Σε ποιον;
- Lucas: Στον Harrison Ford!
Η επόμενη κίνηση ήταν να έρθουν σε επαφή με τον ηθοποιό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος από την προσφορά που του είχε γίνει. Όταν συναντήθηκε με τον Spielberg η μόνη ανησυχία του ήταν ότι ο χαρακτήρας του Han Solo και του Indiana Jones ήταν γραμμένος από τον ίδιο σεναριογράφο.
Ο φόβος του ήταν μήπως αναλωνόταν σε ίδιους ρόλους κουράζοντας το κοινό. Ο Spielberg συμφώνησε μαζί του, διαβεβαιώνοντας όμως πως οι χαρακτήρες είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Έτσι αφού ο Ford διάβασε το σενάριο δέχτηκε τον ρόλο και ξεκίνησαν μαζί ύστερα από λίγες μέρες για το Λονδίνο. Το εκπληκτικό ήταν ότι κατάφεραν να δουλέψουν όλο το σενάριο μαζί κατά την διάρκεια της πτήσης Λος Άντζελες – Λονδίνο, δηλαδή μέσα σε κάτι περισσότερο από 10 ώρες.
Ο Spielberg δήλωσε αργότερα πως ο Ford ήταν εκπληκτικός ηθοποιός και ότι κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ακολούθησε πολλές συμβουλές του, καθώς έβλεπε πως είχε να κάνει με έναν πολύ ταλαντούχο άνθρωπο. Από την πλευρά του ο Ford είχε να αντιμετωπίσει τη δυσκολία της χρήσης του μαστίγιου. Και ο Lucas ήταν ανένδοτος: ο ήρωας θα πρέπει να χρησιμοποιεί ένα μαστίγιο τριών μέτρων! Το όπλο αυτό στα χέρια ενός ανίδεου είναι επικίνδυνο τόσο για τους άλλους όσο και για τον ίδιο.
Το πρόβλημα αυτό λύθηκε με την βοήθεια του Randal Glen, υπεύθυνο για τους stuntman της ταινίας. Γνωρίζοντας ο ίδιος πως να χρησιμοποιεί το μαστίγιο, προσφέρθηκε να εκπαιδεύσει τον Ford. Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε όταν όλοι έμειναν έκπληκτοι βλέποντας τον Ford να το χειρίζεται με άνεση στα γυρίσματα, μιας και ήξεραν πως είχε στην διάθεσή του μόνο τρεις εβδομάδες για να προπονηθεί. Ο ηθοποιός δήλωσε πως για δυο εβδομάδες είχε καταφέρει να χτυπήσει τον εαυτό του πάρα πολλές φορές μέχρι να βρει τον σωστό τρόπο.
Ο επόμενος ρόλος που έπρεπε να καλύψουν ήταν αυτός της πρώην κοπέλας του Indy που την έλεγαν Ravenwood Marion. Ο Spielberg είχε στο νου του την τότε κοπέλα του Irving Amy, η οποία όμως είχε άλλες υποχρεώσεις. Μετά πρότεινε τον ρόλο στην Winger Debra, αλλά αυτή δεν έδειξε ενδιαφέρον. Τέλος κατέληξε σε μια θεατρική ηθοποιό η οποία του είχε κάνει εντύπωση στην audition με την επαγγελματικότητά της. Ο χαρακτήρας της Marion ήταν εκκεντρικός και είχε γενικότερα μια συμπεριφορά αγοροκόριτσου. Έτσι η πρώτη ερώτηση που έκανε στην Allen Karen ο σκηνοθέτης μόλις ήρθαν σε επαφή ήταν πόσο καλά ήξερε να φτύνει!
Run Indy, Run!
Αφού ολοκληρώθηκε το casting, τα γυρίσματα άρχισαν στις 23 Ιουνίου 1980. Οι πρώτες σκηνές του προγράμματος ήταν αυτές με το γερμανικό υποβρύχιο και το πειρατικό καράβι που βοηθούσε τον Indy και την Marion να το σκάσουν από την Αίγυπτο και να κλέψουν την Κιβωτό από τους Ναζί.
Η τοποθεσία είχε βρεθεί στις Γαλλικές ακτές του Ατλαντικού, οπού υπήρχε ένα υποβρύχιο, κατασκευασμένο για τους σκοπούς μιας γερμανικής εταιρίας. Οι κάτοχοι του υποβρυχίου τους απαγόρευσαν να το χρησιμοποιήσουν εκτός της βάσης σε περίπτωση θαλασσοταραχής. Έτσι οι παραγωγοί κάλεσαν έναν γερμανό τεχνικό που είχε βοηθήσει στην κατασκευή του υποβρυχίου, ώστε να τους καθοδηγήσει στο τι θα μπορούσαν να κάνουν και τι όχι.
Το άλλο πρόβλημα ήταν το πειρατικό καράβι, το οποίο έπρεπε να ήταν ένα παλιό ατμοκίνητο της δεκαετίας του ΄30. Μη μπορώντας να βρουν κάτι αντίστοιχο, η λύση δόθηκε με ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο που εντόπισαν στην Ιρλανδία.
Αν και ο καιρός τις πρώτες δυο μέρες δεν στάθηκε σύμμαχός τους, με αποτέλεσμα ολόκληρο το συνεργείο να παραμείνει άπραγο, την τρίτη μέρα τελικά ξεκίνησαν κανονικά τα γυρίσματα. Αμέσως μετά η παραγωγή μεταφέρθηκε στα studio στο Λονδίνο.
Στην κορυφαία σκηνή έναρξης του έργου ο Indy βρίσκεται σε ένα ναό στην Νότια Αμερική, προσπαθώντας να πάρει ένα είδωλο από ατόφιο χρυσάφι. Αφού ξεπερνάει όλες τις παγίδες που το προστάτευαν, με το που το μετακινεί από τη θέση του, ο ναός αρχίζει να σείεται και να καταρρέει. Στον αγώνα δρόμου προς την έξοδο ο Indy πρέπει να προλάβει να βγει πριν ένας τεράστιος ογκόλιθος του κλείσει το δρόμο ή τα μάτια για πάντα.
Ο Ford πρότεινε πως θα ήταν πιο εντυπωσιακό αν έκανε ο ίδιος τη σκηνή. Ήθελε το κοινό να έβλεπε από κοντά τον χαρακτήρα να διώκεται από τον ογκόλιθο, ο οποίος ήταν φτιαγμένος από κατάλληλα υλικά, ώστε να του δίνουν ένα πιστευτό βάρος 150 κιλών!
Ο Lucas συμφώνησε και η σκηνή γυρίστηκε από πέντε διαφορετικές γωνίες, δυο φορές για κάθε γωνία. Έτσι ο Ford έπρεπε να γλιτώσει συνολικά δέκα φορές! Όταν τελείωσαν με την σκηνή ο Lucas είπε: «Κέρδισε δέκα φορές και υπερνίκησε τις πιθανότητες. Στάθηκε τυχερός και εγώ ανόητος που τον άφησα να προσπαθήσει!»
Η επόμενη δύσκολη σκηνή ήταν το Πηγάδι των Ψυχών, η καταπακτή που ήταν κρυμμένη η Κιβωτός της Διαθήκης και ήταν γεμάτη φίδια. Ο Lucas δεν ήταν ευχαριστημένος με τα 2.000 φίδια που ήδη υπήρχαν και για να κάνει ακόμη πιο τρομαχτική την σκηνή παρήγγειλε, αλλά 4.500 από την Δανία.
Ανάμεσα σε αυτά υπήρχε και η κόμπρα με την οποία έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο ο Indy μόλις πέφτει μέσα. Για την ασφάλεια του προσωπικού και των ηθοποιών που έπρεπε να βρισκόταν συνεχώς εκεί μέσα, όλοι φορούσαν ψηλές λαστιχένιες μπότες και είχαν προμηθευτεί το αντίδοτο για παν ενδεχόμενο, ενώ ένα ασθενοφόρο ήταν πάντα έξω από το σετ με τις πόρτες ανοιχτές.
Ο Ford δεν είχε κανένα πρόβλημα με τα φίδια, καθώς σαν έφηβος είχε ένα ως κατοικίδιο. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για την Allen. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι ο Indy ήταν ντυμένος κανονικά, ενώ η Marion έπρεπε να φοράει μόνο το φόρεμα της, το οποίο της άφηνε τα χέρια και τα πόδια γυμνά. Έτσι η ηθοποιός έντρομη κάθε φορά που την ακουμπούσε ένα φίδι στο πόδι έφευγε κατευθείαν από το σετ.
Σε πολλές δύσκολες σκηνές η stunt την αντικαθιστούσε, αλλά όταν τα πράγματα ξεπέρασαν τα … γυναικεία όρια αντοχής, ο σαγηνευτής φιδιών που ήταν στα γυρίσματα ξύρισε τα πόδια του και γύρισε τις υπόλοιπες σκηνές! Το ανυπέρβλητο όμως συμβάν έγινε όταν η κόρη του Kubrick, Vivian, η οποία διαμαρτυρόμενη για την κακομεταχείριση των φιδιών, κατάφερε να σταματήσει τα γυρίσματα για μια ολόκληρη μέρα!
Τα υπόλοιπα εσωτερικά γυρίσματα έγιναν με σχετική ηρεμία αν εξαιρέσουμε ότι ο Watts ξαφνικά έπρεπε να νοσηλευτεί για σκωληκοειδίτιδα.
Tο πρόβλημα με τα γυρίσματα στην Τυνησία ήταν η ζέστη
Το συνεργείο μεταφέρθηκε στην Τυνησία για τα εξωτερικά γυρίσματα της ταινίας. Το πρώτο πρόβλημα φυσικά ήταν η ζέστη και το νερό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Spielberg προκειμένου να καταφέρει να σεβαστεί τις προθεσμίες, αποφάσισε να κάνει 35 σεκάνς την ημέρα, κάτι πρωτάκουστο για ένα φιλμ του Hollywood.
Οι κακές στιγμές διαδεχόντουσαν η μία την άλλη, με αποκορύφωση το ατύχημα του Ford κατά την διάρκεια του γυρίσματος της σκηνής με το αεροπλάνο, όπου ο Indy παλεύει με ένα γερμανό. Ο τελευταίος τον ρίχνει κάτω και ο Indy κινδυνεύει να τον πατήσει η ρόδα του αεροπλάνου, όμως κάνοντας μια ανάποδη τούμπα γλιτώνει την τελευταία στιγμή. Παρ΄ όλο όμως που οι πρόβες για τη σκηνή ήταν επιτυχείς, στα γυρίσματα το αριστερό του πόδι κόλλησε στην άμμο και το αεροπλάνο το πάτησε βυθίζοντάς το στο έδαφος. Ευτυχώς πριν φτάσει στο γόνατο τα φρένα λειτούργησαν και το μόνο που έπαθε ο ηθοποιός, όπως δήλωσε αργότερα ο Spielberg, ήταν να του πονέσουν τα πνευμόνια από την κραυγή που έβγαλε!
Για της ανάγκες της σκηνής του Καΐρου πήγαν στο Kairouan. Εκεί έπρεπε να αφαιρέσουν περί τις 400 κεραίες τηλεόρασης για να μπορέσουν να γυρίσουν την σκηνή στο σπίτι του Sallah. Το πρόβλημα όμως που τους καθυστέρησε περισσότερο ήταν η γαστρεντερίτιδα που χτύπησε όλο το πλήρωμα. Στη σκηνή με τον Άραβα που χρησιμοποιούσε το σπαθί, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, ο Άραβας θα έκανε μια επίδειξη με το σπαθί του, κατόπιν ο Indy θα έδειχνε τις ικανότητές του με το μαστίγιο, καταλήγοντας σε μια πολύ δύσκολη μάχη σώμα με σώμα, όπου ο Indy θα αφαιρούσε το σπαθί με το μαστίγιό του.
Ο Ford όμως εξαντλημένος και αυτός από τη γαστρεντερίτιδα, είπε στον Spielberg: «Δεν μπορώ να το κάνω! Ας πυροβολήσουμε απλά αυτόν τον μπάσταρδο!» Την κατάληξη βέβαια την ξέρουμε από την σκηνή του έργου!
Τα Γυρίσματα Ολοκληρώνονται
Ο Σεπτέμβριος έφτασε και τα γυρίσματα μεταφέρθηκαν στην Χαβάη για να γυριστεί η σκηνή με την οποία θα άνοιγε το έργο: η απόδραση από τους ιθαγενείς με το υδροπλάνο. Το μέρος που θα γίνονταν τα γυρίσματα ήταν μια μικρή λιμνούλα κοντά σε έναν καταρράκτη μέσα σε ένα μικρό φαράγγι. Όλα ειδυλλιακά, όμως για να φτάσουν εκεί έπρεπε να κατασκευάσουν σκαλοπάτια, ικανά να αντέξουν το βάρος του εξοπλισμού.
Τα προβλήματα όμως εξαιτίας της τοποθεσίας δεν σταμάτησαν. Για τις ανάγκες δυο σκηνών, για παράδειγμα, έπρεπε να έχουν δυο γαϊδουράκια. Αφού έψαξαν όλο το νησί κατάφεραν να βρουν δυο (τα οποία και έβαψαν με σπρέι ώστε να ταιριάζουν με αυτά που επιθυμούσαν!) και αναγκάστηκαν να τα μεταφέρουν στον τόπο γυρισμάτων με ελικόπτερο.
Τέλος κατάφεραν να εντοπίσουν και το περίφημο υδροπλάνο, το οποίο ήταν από το Oregon. Αφού το βάψανε για να ταιριάζει με την εποχή πρόσθεσαν και μια μικρή λεπτομέρεια. Η πινακίδα αναγνώρισης του αεροπλάνου ήταν OB 3PO, ή αλλιώς Obi Wan – C3PO!
Για την τελευταία σκηνή που έπρεπε να γυρίσουν μετέφεραν όλο τον εξοπλισμό καθώς και τα γαϊδουράκια με ελικόπτερο αφού δεν υπήρχε ευκολότερος και μη χρονοβόρος τρόπος πρόσβασης. Στη σκηνή ο Indy θα έπρεπε να τρέξει στην όχθη του ποταμού, να γλιτώσει από τους ιθαγενείς που του πετάνε δηλητηριώδη βέλη, να βουτήξει μέσα στο ποτάμι, να κολυμπήσει, να φτάσει το υδροπλάνο, ενώ αυτό έχει ξεκινήσει, και να ανέβει πάνω του.
Τη στιγμή όμως που ο Ford ανέβηκε στο αεροπλάνο, πιάστηκε το πόδι του σε ένα σκοινί, μένοντας κρεμασμένος και κάνοντας το πιλοτάρισμα δύσκολο. Το αεροπλάνο πήρε λίγο ύψος στην αρχή, όμως μετά από λίγο έπεσε πίσω από κάποια δέντρα. Όλως παραδόξως πιλότος και ηθοποιός δεν έπαθαν τίποτα και ξαναγύρισαν την σκηνή.
Έχοντας κάνει σχεδόν όλα τα γυρίσματα έμενε το τέλος του φιλμ. Ο Lucas είχε γυρίσει ήδη την σκηνή όπου ο Indiana παραδίδει την Κιβωτό στον αμερικανικό στρατό. Η σύζυγός του όμως πίστευε πως ήταν κενή από άποψη συναισθημάτων και πως άφηνε μετέωρο τον θεατή γιατί δεν ήξερε τι απέγινε τόσο η Κιβωτός, αλλά και η Miriam η οποία χανόταν ξαφνικά. Ο Lucas αποφάσισε να δώσει ένα τελευταίο crescento προσθέτοντας την σκηνή που όλοι γνωρίζουμε: η Miriam να περιμένει τον Indy στα σκαλοπάτια και η Κιβωτός να κρύβεται μαζί με άλλα χιλιάδες κρατικά μυστικά στα άδυτα κάποιου στρατοπέδου.
Οι Τελευταίες Πινελιές: ILM & John Williams
Η νεοσύστατη τότε ILM είχε αναλάβει τη φοβερή σκηνή που ανοίγει η Κιβωτός και η οποία περιγραφόταν μόνο με μια έκφραση στο σενάριο. Προσπαθώντας να βρουν μια άκρη κατέληξαν σε τρεις διαφορετικές ιδέες. Φωτιά, φαντάσματα, περίεργα φώτα! Για να καταλήξουν ρώτησαν τον Lucas, ο οποίος τους είπε να τα χρησιμοποιήσουν και τα τρία μαζί. Το αποτέλεσμα φυσικά το είδαμε επί της οθόνης.
Η σκηνή που δεν διαρκεί περισσότερο από πέντε λεπτά χρειάστηκε πολύ δουλειά για να ολοκληρωθεί. Τα φαντάσματα ήταν ένας συνδυασμός γυρισμάτων με μαριονέτες, αλλά και με ηθοποιούς. Για παράδειγμα τα φαντάσματα που πετούσαν ανάμεσα στους Ναζί ήταν μαριονέτες που τις κινούσαν μέσα σε νερό, μοντάροντας αργότερα τα πλάνα.
Όμως το πρώτο φάντασμα που εμφανιζόταν μέσα από την Κιβωτό και έχει στην αρχή αγγελική μορφή και μετά μεταμορφώνεται σε σκελετό είναι γυρισμένο με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η αγγελική μορφή είναι μια ηθοποιός η οποία για να αιωρείται φυσικά ήταν κρεμασμένη από τρία σκοινιά. Εκ των υστέρων προστέθηκαν και τα πλάνα της μαριονέτας. Άλλο ένα δύσκολο τρικ ήταν το κάψιμο του γερμανού αξιωματικού. Αυτό έγινε με την βοήθεια κέρινων ομοιωμάτων. Χρειάστηκαν περίπου δέκα με δώδεκα μοντέλα τα οποία έκαιγαν μέχρι να καταφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η μουσική επένδυση της ταινίας ήταν πολύ απαιτητική. Από την μία υπήρχαν σκηνές δράσεις με έναν ήρωα της δεκαετίας του ΄30, από την άλλη υπήρχε και μια ερωτική ιστορία μεταξύ του Indy και της Miriam και το κερασάκι ήταν η αναζήτηση ενός αντικειμένου μεγάλης ιστορικής, αλλά προπαντός θρησκευτικής αξίας.
Ο Lucas ήθελε για τον Indy μια μουσική που ο θεατής θα την θυμόταν και θα του έμενε στο μυαλό για αρκετή ώρα και μετά το τέλος του φιλμ. Αυτό το συναίσθημα που είχε και ο ίδιος με την μουσική των σειρών από τις οποίες εμπνεύστηκε των ήρωα. Εκεί όμως που ο συνθέτης δυσκολεύτηκε ήταν η σκηνή που θα παρουσιαζόταν η Κιβωτός. Ήθελε κάτι το δυνατό, όπως την ορχήστρα, και κάτι το κατανυκτικό, όπως η χορωδία. Ο συνδυασμός τους όμως ήταν αδύνατος γιατί η ορχήστρα θα κάλυπτε την χορωδία και το αποτέλεσμα δεν θα ήταν αυτό που ήθελε. Βέβαια το αποτέλεσμα τελικά τον δικαίωσε προσφέροντας μας πολλά συναισθήματα.
Έχοντας ήδη κάνει εισπράξεις 240 εκατομμυρίων δολαρίων και βλέποντας την απήχηση που είχε ο ήρωας στο κοινό, η μόνη σκέψη για το δίδυμο Spielberg – Lucas ήταν να γυρίσουν το sequel του The Raiders.
Indiana Jones and the Temple of Doom
Η Paramount φυσικά ήταν στο παιχνίδι αφού εξ’ αρχής είχε δηλώσει με το συμβόλαιο ότι ενδιαφερόταν και για τα τυχόν sequel που θα ακολουθήσουν. Έτσι τουλάχιστον η ανησυχία για χρηματοδότηση δεν υπήρχε πλέον. Οι πρώτες επαφές για την ταινία έγιναν στα τέλη του 1981, αλλά οι ουσιαστικές κινήσεις ξεκίνησαν το 1982. Ας δούμε λοιπόν πώς έγιναν τα πράγματα.
Ο Lucas παρουσίασε την ιδέα του για το σενάριο στον Spielberg τον Νοέμβριο του 1981 και ο τελευταίος έδειξε αμέσως ενδιαφέρον. Το πρόβλημα που είχαν να αντιμετωπίσουν τώρα ήταν ο σεναριογράφος. Ο Kasdan δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη την εποχή, αφού είχε ξεκινήσει τη σκηνοθεσία του Body Heat. Η εναλλακτική του Lucas ήταν οι συνεργάτες του από το American Graffiti. Έτσι και έγινε. Στις αρχές του 1982 κάλεσε τους Gloria Katz και Willard Huyck, μαζί με τον Spielberg στο εξοχικό του, όπου τους παρουσίασε την αρχική του προοπτική για την ταινία.
Ο τίτλος που είχε στο μυαλό του ήταν Indiana Jones And The Temple Of Death. Η ιστορία ξεκινά περίπου ένα χρόνο πριν από τα γεγονότα του The Raiders Of The Lost Ark στην Σανγκάι. Ο ήρωας εμπλέκεται σε μια συντριβή αεροπλάνου και καταλήγει στην Ινδία, όπου οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού ζητούν την βοήθειά του για να βρουν την ιερή πέτρα που προστάτευε το χωριό τους.
Αν και ως αρχική ιδέα φαινόταν καλή, η μεταφορά της στη μεγάλη οθόνη και το τελικό αποτέλεσμα που όλοι μας έχουμε δει ήταν ένας αγώνας μετ΄ εμποδίων. Όλα ξεκίνησαν με την εμμονή του Lucas να υπάρχει μέσα στην ταινία μια παιδική μορφή. Είχε στο μυαλό του μια νεαρή παρθένα πριγκίπισσα.
Η ιδέα εκτός του ότι δεν ενθουσίασε τους υπόλοιπους, τους έκανε να νιώσουν αρκετά “άβολα”, καθώς η συγκεκριμένη εικόνα είναι δύσκολο να δουλευτεί μέσα σε ένα σενάριο. Μετά από πολύωρες συζητήσεις λοιπόν, κατέληξαν στην ιδέα του δεκάχρονου κινέζου που θα βοηθούσε τον Indy. Αυτή η έμπνευση οδήγησε και στην ιδέα του δεκάχρονου μαχαραγιά και αυτή με την σειρά της στην ιδέα των παιδιών του χωριού, από όπου τα είχαν απαγάγει.
Δημιουργώντας αρκετά δύσκολά την ιστορία, άρχισαν να διασκεδάζουν με τα ονόματα τον χαρακτήρων. Οι δυο κακοί πήραν τα ονόματά τους από δυο Ινδούς ζωγράφους του δεκάτου εβδόμου αιώνα, αλλά η αποκορύφωση ήταν όταν αποφάσισαν να ονομάσουν τους καινούριους πρωταγωνιστές σύμφωνα με τα ονόματα των σκύλων των συντελεστών. Η νέα κοπέλα του Indy πήρε το όνομα του σκύλου του Spielberg και ο δεκάχρονος κινέζος το όνομα του από το σκυλί των δύο συγγραφέων. Η παράδοση που είχε ξεκινήσει ο Lucas ονομάζοντας Indy τον ήρωα μας, από τον σκύλο του, συνεχίστηκε με επιτυχία!
The Curse of the Sequels Island
Η επόμενη ανησυχία του Spielberg ήταν η γενικότερη εικόνα που θα έδινε το φιλμ, καθώς ήξερε πως στην δημιουργία ενός sequel παραμονεύουν δυο παγίδες. Η μια είναι να παρουσιάσεις την ίδια ταινία, αλλάζοντας την υπόθεση και τα ονόματα των κακών, και η άλλη είναι να παρουσιάσεις μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από την πρώτη. Και στις δυο περιπτώσεις χάνεις μια μερίδα του κοινού. Στην πρώτη κάποιοι θα πουν ότι δεν είδαν τίποτα καινούριο, ενώ στην δεύτερη αυτοί που ικανοποιήθηκαν πλήρως με την πρώτη ταινία θα απογοητευτούν μιας και περίμεναν την ίδια δράση και πλοκή.
Αυτές ήταν και οι σκέψεις του σκηνοθέτη και αποφάσισε να κάνει κάποιες αλλαγές. Οι δυο πιστοί φίλοι του Indy, δηλαδή ο Marcus Brondy και ο Sallah, δε θα εμφανίζονταν στην ταινία, ενώ και ο χαρακτήρας της συμπρωταγωνίστριας θα έπρεπε να διαφοροποιηθεί. Δεν ήθελε να πέσει στην κοινοτυπία της Marie, που βοηθούσε τον ήρωα σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έτσι, η Willie είναι μια ξανθιά τραγουδίστρια, που απεχθάνεται ότι έχει σχέση με την φύση και το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να ντύνεται καλά και να χτενίζεται. Η αντίθεση αυτή έκανε το σενάριο να κερδίσει πολύ έδαφος, αφού οι καταστάσεις γέλιου που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ήταν άπειρες.
Μετά από αυτές τις κινήσεις οι δυο συγγραφείς χρειάστηκαν περίπου τέσσερις μήνες δουλειάς για να καταλήξουν στο τελειωτικό σενάριο, το οποίο παρουσιάστηκε και στον Ford. Ο ηθοποιός έμεινε ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, αλλά διαφώνησε με την πολιτική της εταιρίας που ήθελε να ανακοινώσει πως θα υπάρχουν συνολικά πέντε ταινίες. Τους είπε πως μάλλον ψάχνουν για τον Rooger Moore, ο οποίος την εποχή εκείνη έκανε το ένα Bond πίσω από το άλλο. Στην πραγματικότητα ανησυχούσε για την καριέρα του, καθώς κάθε επιτυχία που είχε κάνει μέχρι τότε (Star Wars και Indiana Jones) έτεινε να κάνει ένα και δύο sequel!
Sins of the Fathers
Στην ολοκλήρωση του σεναρίου βοήθησε και το γεγονός ότι κάποιες σκηνές που είχαν γραφτεί για το The Raiders δεν είχαν γυριστεί είτε λόγω κόστους είτε είχαν αφαιρεθεί τελείως για λόγους χρόνου. Ένα ολόκληρο κομμάτι της πρώτης ταινίας που δεν είδαμε ποτέ ήταν το ταξίδι του Indy στην Shangai για να πάρει το δεύτερο κομμάτι από το μενταγιόν της Marion.
Αρχικά το μενταγιόν του Ra ήταν κομμένο στα δυο. Το ένα κομμάτι το είχε η Marion και το άλλο κομμάτι ένας κινέζος στρατηγός λάτρης τον αρχαιολογικών κειμηλίων. Έτσι ο ήρωας έπρεπε να πάει στην αρχή στην Shangai για να πάρει το πρώτο κομμάτι. Εκεί αφού θα εξουδετέρωνε πρώτα δυο σαμουράι θα έπαιρνε το κομμάτι και την ώρα που θα έφευγε θα έμπαινε στην σκηνή ο στρατηγός έχοντας στα χέρια του ένα αυτόματο όπλο. Τότε ο Indy για να γλιτώσει από τις σφαίρες θα έριχνε ένα γκόνγκ που ήταν κρεμασμένο και χρησιμοποιώντας το για ασπίδα θα το έσκαγε. Σας θυμίζει τίποτα; Είναι ο τρόπος με τον οποίο το σκάει από το κλαμπ στην αρχή της δεύτερης ταινίας.
Ακόμη μια σκηνή που αφαιρέθηκε από τους Raiders ήταν η πτήση του Indy από την Shangai στο Nepal όπου συναντά την Marion. Σε αυτή την σκηνή το αεροπλάνο που θα ήταν τουριστικό θα ήταν μια παγίδα του στρατηγού. Ενώ ο Indy κοιμόταν, όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες θα πηδούσαν από το αεροπλάνα με κάθε διαθέσιμο αλεξίπτωτο και όταν ο Indy θα ξυπνούσε θα έβλεπε πως το αεροπλάνο ήταν έτοιμο να συγκρουστεί. Έτσι θα έπαιρνε την σωσίβια λέμβο και πηδούσε για να σωθεί. Αντικαθιστώντας τους τουρίστες με ένα … φορτίο κοτόπουλα (!), αναγνωρίζουμε την σκηνή συντριβής στο The Temple Of Doom.
Άλλη μια σκηνή που είχε σχεδιαστεί για το πρώτο φιλμ είναι η σκηνή μέσα στο ορυχείο. Στον The Raiders μετά το άνοιγμα της Κιβωτού ο Indy με την Marion θα έπαιρναν την Κιβωτό μέσα σε ένα βαγονέτο και θα προσπαθούσαν να φύγουν από το νησί, αφού όλη η περιοχή είχε λαμπαδιάσει. Μέσα στα ορυχεία όμως οι Ναζί θα τους κυνηγούσαν με ένα άλλο βαγονέτο, ενώ οι πρωταγωνιστές θα βρίσκονταν σε δυσκολία, καθώς το δικό τους δε θα λειτουργούσε κανονικά. Αυτή η σκηνή ήταν εξ’ αρχής μικρής διάρκειας, αλλά τελικά κατέληξε να είναι η πιο μεγάλη και εντυπωσιακή σκηνή δράσης του The Temple.
The One with the Pre-production
Στο δρόμο της προ – παραγωγής υπήρχαν τρεις δυσκολίες. Που θα γίνονταν τα γυρίσματα, η ενδυματολογία και ποιοι θα ήταν οι ηθοποιοί που θα πλαισίωναν τον Harrison Ford.
Ο Robert Watts με τον Elliot Scoot άρχισαν να ψάχνουν για τα μέρη που τους ενδιέφεραν. Μιας και η Paramount είχε διαθέσει 28 εκατομμύρια δολάρια δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ιδιαίτερα προβλήματα. Ξεκινώντας από την Κίνα ζήτησαν από την κυβέρνηση την άδεια να γυρίσουν ορισμένες σκηνές στο Σινικό Τείχος και φυσικά να κάνουν και άλλα γυρίσματα σε διάφορα άλλα μέρη της χώρας. Η απάντηση ήταν αρνητική για το πρώτο αίτημα, όμως και για τα υπόλοιπα οι τιμές ήταν εκτός των επιτρεπτών ορίων, οπότε και η ιδέα εγκαταλείφθηκε.
Η επόμενη στάση τους ήταν η Ινδία. Η αρχική επιλογή ήταν οι βόρειες περιοχές της χώρας που βρίσκονται στους πρόποδες τον Ιμαλαΐων. Όμως το χιόνι που κάλυπτε την εν λόγω περιοχή, τους εμπόδιζε να εντοπίσουν αυτό που ακριβώς ήθελαν. Οι υπόλοιπες περιοχές που είχαν στο μυαλό τους ήταν μεταξύ τους απομακρυσμένες και τα έξοδα μεταφορών τους το απαγόρευσαν. Η τρίτη τους επιλογή ήταν και η τυχερή.
Στην Σρι Λάνκα υπήρχαν υπέροχα τοπία που ταίριαζαν με την όλη εικόνα του σεναρίου και εκτός του άλλων εντόπισαν και την είσοδο ενός ορυχείου που θα τους ήταν πολύ χρήσιμη στα γυρίσματα. Για τα εσωτερικά γυρίσματα του παλατιού στόχευαν στο Rose Palace του Jaipur, που βρίσκεται σε μια περιοχή της Ινδίας. Όμως η τοπική κυβέρνηση διαβάζοντας το σενάριο για να δώσει την άδεια της ήθελε να γίνουν πάρα πολλές αλλαγές. Έτσι ο Lucas αποφάσισε πως τα Elstree Studios τον κάλυπταν και με το παραπάνω.
Η ενδυματολογία ήταν ένα στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει ο Anthony Powell. Το πρόβλημα ήταν ότι η ταινία ήταν εγκλιματισμένη σε μια δύσκολη εποχή και τα κουστούμια που έπρεπε να φτιαχτούν πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους. Ξεκινώντας από την πρώτη σκηνή που είναι στην Κίνα, αμέσως πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, περνάμε στην υψηλή κοινωνία της Ινδίας και τέλος στις μυστικιστικές στολές των πιστών της θεάς Κάλι. Εκτός όμως από αυτό το πρόβλημα τα ρούχα του Ford αποτελούσαν μια δυσκολία από μόνα τους.
Χαρακτηριστικά ο Powell δήλωσε πως «Μόνο για τον Indy χρειάζονταν τουλάχιστον 30 πουκάμισα για κάθε σκηνή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο χαρακτήρας κάνει τα απίστευτα μέσα στο έργο και κάθε σκηνή μπορεί να χρειαστεί να γυριστεί πολλές φορές. Άλλες φορές ο ηθοποιός πρέπει να φοράει ρούχα που να φαίνονται παλιά. Αυτή είναι μια άλλη δυσκολία που συναντάει ο ενδυματολόγος και τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται μπροστά από τον φακό.»
The One with the Casting
Το casting ήταν στα χέρια του Spielberg. Για το ρόλο της κοπέλας δεν δυσκολεύτηκαν πολύ. Πάνω από χίλιες κοπέλες παρουσιάστηκαν στα δοκιμαστικά. Ανάμεσα στις επικρατέστερες ήταν και η τότε ακόμη άγνωστη Sharon Stone, η οποία τελικά δεν πήρε το ρόλο. Η επιλογή του σκηνοθέτη ήταν η Kate Chapshaw. Νεαρή κοπέλα, με όχι ιδιαίτερη πείρα η οποία δήλωσε «όταν μου είπε ο σκηνοθέτης ότι πήρα τον ρόλο περίμενα κάτι σαν πυροτεχνήματα, όμως το μόνο που έκανα ήταν να γελάσω… νόμιζα ότι με δούλευε!»
Ένας ρόλος που ήταν δύσκολος να καλυφθεί ήταν του δεκάχρονου κινέζου. Ο σκηνοθέτης ζήτησε μια μαζική έρευνα και έτσι έγιναν δοκιμαστικά σε πολλές πόλεις παγκοσμίως. Αφού είδαν πάνω από 6.000 άτομα, η λύση ήρθε εξ΄ ουρανού και ποιο συγκεκριμένα από το Los Angeles. Μια μέρα ο Spielberg επισκέφθηκε τυχαία την κινέζικη αποικία της περιοχής και έπεσε πάνω στον μικρό Ke Huy Quan.
Ήταν ένας μικρός βιετναμέζος που είχε έρθει στην Αμερική μαζί με τους δικούς του λίγα χρόνια πριν. Παρόλο που ήταν άπειρος στα δοκιμαστικά ήταν πολύ καλός και αυτό που έκανε εντύπωση στους συντελεστές ήταν ότι δεν είχε καθόλου τρακ παρά την παρουσία του Spielberg και του Ford στον χώρο. Δεν είχε δει το The Raiders και όταν τον ρώτησαν για τον Ford είπε «είχα ακούσει για έναν Han Solo, αλλά δεν ήξερα ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Harison Ford!».
Το πρόβλημα τους ήταν ότι ο Quan, ενώ μιλούσε αγγλικά δεν ήξερε να διαβάζει. Για να τον δοκιμάσει ο Spielberg σκέφτηκε μια σκηνή αυτοσχεδιασμού, όπου ο μικρός θα έπαιζε χαρτιά με τον Indy και κάποια στιγμή θα καταλάβαινε ότι τον κλέβει. Η σκηνή ήταν τόσο καλή που την προσάρμοσαν στο φιλμ και εξελίσσεται κατά την διάρκεια του ταξιδιού μέσα στην ζούγκλα.
Για τους ρόλους των Ινδών ο Lucas και ο Spielberg ήθελαν γνήσιους Ινδούς για να τους καλύψουν. Αφού δεν βρήκαν κανένα κατάλληλο ανάμεσα στους ηθοποιούς που βρίσκονταν και δούλευαν στην Αμερική στράφηκαν κατευθείαν στην Ινδία. Εκεί για τον ρόλο του Mola Ram βρήκαν έναν από τους κορυφαίους Ινδούς του χώρου τον Amrish Puri.
Το μόνο δύσκολο ήταν πώς ο τελευταίος θα έκανε τα γυρίσματα, αφού εκείνη την περίοδο ήταν απασχολημένος με 18 παραγωγές ταυτόχρονα! Ο Robert Watts είπε «Αν ποτέ δούλευα στον κινηματογράφο στην Ινδία το σίγουρο είναι πως θα τρελαινόμουν!» Για τον ρόλο του πρωθυπουργού του Pankot Palace επέλεξαν τον Rosan Seth, ενώ ο ρόλος του κινέζου φίλου του Indy στην αρχική σκηνή δόθηκε σε έναν, ήδη γνωστό από την βρετανική τηλεόραση, κινέζο ηθοποιό, τον Wu Han.
Είχαν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη ενσάρκωση του Indiana από τον Harrison Ford και η νέα ταινία, όντας prequel, απαιτούσε από τον πρωταγωνιστή να βρίσκεται σε φόρμα. Ο Spielberg τον παρέδωσε λοιπόν στα χέρια του Jake Steinfield, ο οποίος έκανε τον Hulk στην ομώνυμη σειρά. Ο Ford αφού τελείωσε τα καθήκοντα του από το The Return Of The Jedi, γυμνάστηκε σκληρά για οχτώ μήνες! «Δεν ξέρω γιατί μου το κάνανε αυτό. Μεγάλωσα τρία χρόνια και ο χαρακτήρας έγινε ένα χρόνο νεώτερος. Δηλαδή είμαι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον χαρακτήρα. Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω την διαφορά!»
The Longest Journey
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1983, καθώς ο Spielberg ήθελε να περιμένει την απονομή των Oscar, μιας και ο E.T. είχε 10 υποψηφιότητες. Δέκα μέρες πριν την επίσημη έναρξη των γυρισμάτων ο σκηνοθέτης της βοηθητικής ομάδας, γνωστός και από την σκηνή καταδίωξης με το φορτηγό στο The Raiders, Mickey Moore ήταν ήδη στην Σρι Λάνκα και γύριζε την σκηνή στην οποία ο Short Round σώζει τον Indy και την Willie περιμένοντας έξω από το κλαμπ με το αυτοκίνητο. Η σκηνή γυρίστηκε όλη με αντικαταστάτες. Από την στιγμή που πηδούν από το παράθυρο οι δυο πρωταγωνιστές μέχρι το σημείο που φτάνουν στο αεροδρόμιο. Αργότερα προστέθηκαν και οι σκηνές στις οποίες εμφανίζονται και τα πρόσωπα τους.
Όταν τα επίσημα γυρίσματα ξεκίνησαν, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ καλή. Όλοι όσοι δούλευαν εκεί είχαν συνεργαστεί και στα γυρίσματα της πρώτης ταινίας. Ο Marshall είπε «Ήταν σαν να μαζευτήκαμε για να γυρίσουμε την συνέχεια του The Raiders.».
Οι πρώτες σκηνές που γυρίστηκαν ήταν αυτές στο ινδικό χωριό. Η τοποθεσία ήταν μια απομονωμένη χαράδρα, σε μια φυτεία τσαγιού της Lipton, λίγο πιο βόρεια από την πόλη που βρίσκονταν. Τα προβλήματα πολλά. Λόγω της βλάστησης τα φορτηγά που χρησιμοποιούσαν δεν μπορούσαν να διασχίσουν τους στενούς δρόμους πάνω στο βουνό και επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος πρόσβασης, αναγκάστηκαν να αντικαταστήσουν το κάθε φορτηγό με τρία μικρότερα. Έτσι κατέληξε ένα κομβόι με πάνω από 100 φορτηγά να προσπαθεί να φτάσει στο σημείο τον γυρισμάτων.
Στην αρχή η βλάστηση ήταν φυσική και όπως ήταν αναμενόμενο καταπράσινη. Αφού λοιπόν έχτισαν το χωριό έκαναν τα γυρίσματα τον τελευταίων σκηνών, όπου στο χωριό έχουν επιστρέψει τα παιδιά και η ευημερία. Κατόπιν έκαψαν όλο το σετ για τα γυρίσματα όπου ο Indy φτάνει στο χωριό και η κατάσταση είναι απελπιστική, αφού η τύχη τους έχει εγκαταλείψει μαζί με την πέτρα που κλάπηκε από τους κακούς. Η όλη προσπάθεια ήταν χρονοβόρα, καθώς δεν μπορούσαν να ανάψουν μια φωτιά και να την αφήσουν να καίει μέσα στη μέση της ζούγκλας. Έτσι η μισή ομάδα με δαυλούς και η άλλη μισή με πυροσβεστήρες έκαψαν ένα – ένα τα φυτά σε όλη την έκταση που τους ενδιέφερε.
Overseer
Η μητέρα φύση πήρε την εκδίκηση της, δυο φορές μάλιστα! Οι ελέφαντες που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν στα γυρίσματα δεν μπορούσαν να μεταφερθούν με οχήματα και έτσι έπρεπε να περπατήσουν μέχρι το σημείο των γυρισμάτων, γεγονός που κατανάλωσε πολύτιμο χρόνο. Συν τοις άλλοις, οι δυο πρωταγωνιστές έπρεπε να τους καβαλήσουν σε διάφορα γυρίσματα. Ο Ford αγαναχτισμένος είχε μετανιώσει πολύ πικρά τη πρότασή του να υπάρχουν και ελέφαντες, όταν του είχαν ανακοινώσει πως θα υπήρχαν γυρίσματα μέσα στη ζούγκλα!
Το δεύτερο χτύπημα της φύσης ήταν με μια ξαφνική καταιγίδα. Ο Watts είχε υπολογίσει να βρίσκονται στην Σρι Λάνκα σε μια περίοδο ανάμεσα σε δυο μουσώνες. Δυστυχώς όταν έφτασαν εκεί, ο πρώτος μουσώνας δεν είχε χτυπήσει ακόμη την περιοχή. Αυτό τους δημιούργησε μια σειρά προβλημάτων.
Στη σκηνή όπου η Willie έπεφτε από τον ελέφαντα μέσα στο νερό, έπρεπε να φτιάξουν μια τεχνητή πισίνα μεταφέροντας νερό. Πρωτύτερα όταν ήταν ακόμη στο χωριό περίμεναν το σούρουπο για να κάνουν μια σκηνή με φυσικό φωτισμό. Την στιγμή που το catering τους σερβίριζε άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και όλο το πλήρωμα άρχισε να τρέχει πανικόβλητο. Οι περισσότεροι έτρεξαν να πάρουν τα αυτοκίνητα για να γυρίσουν στην πόλη πριν ο δρόμος κλείσει από το πολύ νερό. Μέσα σε αυτήν την εικόνα … απείρου κάλλους ο Watts φώναζε να περιμένουν να περάσει η μπόρα, ώστε ύστερα να κάνουν το γύρισμα που ήθελαν.
Εκτός όμως από ελέφαντες τα γυρίσματα περιείχαν και άλλους … κατοίκους τις ζούγκλας. Υπήρχε μια σκηνή στην οποία η Capshaw θα έκανε μπάνιο μέσα σε μια λιμνούλα και εκείνη την στιγμή ένας πύθωνας θα τυλίγονταν στην μέση της. Όταν ήρθε η στιγμή του γυρίσματος, η ηθοποιός με το που την άγγιξε το ερπετό την κατέλαβε πανικός! Τότε ο Spielberg της είπε «Ωραία, αφού δεν το κάνεις αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνεις την σκηνή με τα έντομα!»
Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά θα κοιμόμουν και με τον πύθωνα, αλλά εκείνη τη φρικαλέα σκηνή με τα έντομα δε θα την έκανα … που να μου έδιναν Oscar! Οι άλλοι συμπαθητικοί κάτοικοι που έπρεπε να ποζάρουν μπροστά στο φακό ήταν οι νυχτερίδες του δάσους. Ήταν ένα είδος το οποίο έτρωγε μόνο φρούτα, αλλά το μέγεθος του ήταν τρομακτικό και δεν ήξερε κανείς τι ή ποιόν ήταν ικανές να δαγκώσουν σε στιγμές που ένιωθαν απειλή. Για να κάνουν την σκηνή που φαίνεται ένα σμήνος να πετάει ανάμεσα στα δέντρα αποφάσισαν να βάλουν φωτιά από κάτω έτσι ώστε ο καπνός να τις διώχνει.
Ακόμη μια σκηνή που έπρεπε να γυριστεί σε εξωτερικό χώρο ήταν η επιστροφή στο χωριό ενός παιδιού που το είχε σκάσει από τα ορυχεία. Για αυτή την περίπτωση είχαν στείλει δυο παιδιά από την πρωτεύουσα που είχαν ήδη εμπειρία στον τοπικό κινηματογράφο για να κάνουν το δοκιμαστικό. Κατά την διάρκειά του πρόσεξαν ένα παιδί που στεκόταν στην άκρη του σετ το οποίο έμοιαζε να αφομοιώνει το κάθε τι που έβλεπε. Του ζήτησαν να κάνει το δοκιμαστικό και αποδείχτηκε υπέροχο. Ήταν ο γιος μιας εργάτριας που δούλευε στις φυτείες του τσαγιού στην περιοχή.
The Bridge of Khazad Dum
Η εξωτερική σκηνή που ήθελε την προσοχή όλων και φυσικά τον τέλειο συγχρονισμό δεν είναι άλλη από την σκηνή πάνω στην γέφυρα. Απαιτήθηκε 4 εβδομάδες για να την κατασκευή της αρχικής από συρματόσχοινο, την οποία εκ των υστέρων καμουφλάρισαν με σχοινιά και ξύλο έτσι ώστε να δείχνει παλιά και ετοιμόρροπη. Η γέφυρα βρισκόταν πάνω από μια χαράδρα σε ύψος 85 μέτρων. Μάλιστα, παρόλο που στην αρχή όλοι χρησιμοποιούσαν τα μέτρα ασφαλείας, ύστερα από μερικές μέρες συνήθισαν και κανείς δεν αντιλαμβανόταν πόσο επικίνδυνο ήταν να περνούν πάνω από την γέφυρα χωρίς να είναι δεμένοι στο ειδικό συρματόσχοινο ασφαλείας.
Το σημαντικότερο πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί ήταν η στιγμή κατά την οποία ο Indy κόβει την γέφυρα στα δύο. Στην ταινία το κάνει με ένα σπαθί, αλλά στην πραγματικότητα ένα συρματόσχοινο πάχους δύο εκατοστών δεν κόβεται τόσο απλά! Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος ούτως ώστε να κόψουν το σχοινί γρήγορα, αθόρυβα και χωρίς να βγαίνει καπνός.
Ο υπεύθυνος των μηχανικών εφέ George Gibbs βρήκε τη λύση αφού όμως γύρισε την μισή υφήλιο. Έναν γαλλικό εργαστήριο του έφτιαξε έναν μηχανισμό, ο οποίος θα έκοβε το συρματόσχοινο με την ελάχιστη ποσότητα εκρηκτικού και την βοήθεια ενός ξυραφιού.
Για να γυριστεί η συγκεκριμένη σκηνή στήθηκαν 9 κάμερες, όλες συγχρονισμένες. Το γύρισμα θα μπορούσε να γίνει μόνο μια φορά γιατί από την στιγμή που θα κοβόταν η γέφυρα δεν θα είχαν δεύτερη ευκαιρία. Ο Gibbs είπε στον σκηνοθέτη «Ότι και να γίνει αν θέλεις να σταματήσεις το γύρισμα μην φωνάξεις cut! Γιατί μπορεί να είμαι νευρικός…»
Για να γίνει ακόμη πιο ρεαλιστική η σκηνή, ο Spielberg ζήτησε από τον Gibbs να φτιάξει μαριονέτες οι οποίες θα πέφτουν πάνω από την γέφυρα την ώρα που αυτή θα πέφτει. Η λύση που έδωσε αυτή την φορά ήταν κούκλες βιτρίνας, οι οποίες με τις κατάλληλες αλλαγές είχαν φυσική κίνηση στο κεφάλι και στις αρθρώσεις.
Ο Ford αρνήθηκε να αντικατασταθεί και όταν ρωτήθηκε πως θα βρει το κουράγιο να τρέξει πάνω στην γέφυρα, αυτός απάντησε με την ατάκα του Indy από το The Raiders: “How should I know? I’m making this up as I go along!”
Όλη η διαδικασία των εξωτερικών γυρισμάτων χρειάστηκε συνολικά τρεις εβδομάδες και αμέσως μετά μεταφέρθηκαν όλοι στην Αγγλία για την συνέχεια. Τα γυρίσματα της σκηνής ολοκληρώθηκαν στο στούντιο όπου είχε στηθεί μια δεύτερη γέφυρα για τα κοντινά των ηθοποιών, η οποία όμως είχε ύψος μόλις … 5 μέτρων.
Blood of the Sacred, Blood of the Damned
Στα Elmstree Studios όλα ήταν έτοιμα. Όμως αυτό που τους καθυστέρησε αυτή την φορά ήταν ο ίδιος ο Ford. Από τους ελέφαντες της Σρι Λάνκα είχε κάποιες ενοχλήσεις στην πλάτη, όμως μέχρι να φτάσουν στην Αγγλία οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι, με αποτέλεσμα να γυρίσει κατευθείαν στην Αμερική, όπου του διεγιγνώσθη σοβαρό πρόβλημα σε έναν μεσοσπονδύλιο δίσκο. Έπρεπε να εγχειριστεί και να μείνει για αποθεραπεία εκεί τουλάχιστον για τρεις εβδομάδες. Στην Αγγλία παράλληλα ξεκίνησαν με τις σκηνές στις οποίες δεν χρειαζόταν ο Ford, όπως το χορευτικό που ανοίγει η ταινία. Οι επιλογές όμως δεν ήταν πολλές και έτσι η παραγωγή αποφάσισε να σταματήσει για το διάστημα που θα έλειπε ο Ford.
Ο Spielberg αγωνιούσε να συνεχίσει τα γυρίσματα, αλλά ο Ford δυσκολευόταν τρομερά με την μέση του. Η σκηνή στο κλαμπ χρειάστηκε τρεις μέρες για να γυριστεί και οι αλλαγές που έγιναν ήταν πολλές και όλες εξαιτίας του προβλήματος του Ford. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έπρεπε να αντιμετωπισθεί και … η τρέλα του σκηνοθέτη, ο οποίος φτάνοντας την τρίτη ημέρα στο ήδη μισοκατεστραμμένο σετ ζήτησε να ξαναγυρίσει την σκηνή με το διαμάντι και το αντίδοτο!
Τα γυρίσματα συνεχίστηκαν με κρυφό πρωταγωνιστή τον πόνο του Ford. Ο πραγματικός όμως ήρωας των υπόλοιπων σκηνών, όπως η μονομαχία του Indy με τον αρχιφύλακα των ορυχείων, ήταν ο αντικαταστάτης του Harrison, Vic Armstrong. Οι δυο τους έμοιαζαν καταπληκτικά και πολλές φορές ο ίδιος ο Spielberg τους μπέρδευε, ακόμη και όταν βρίσκονταν μαζί στο σετ. Οι σκηνές που έπρεπε να γυριστούν με την βοήθειά του ήταν πολλές και δύσκολες. Και εδώ φάνηκε η ικανότητα του σκηνοθέτη! Ο βοηθός του μάλιστα, David Tomblin, δήλωσε : «Βγάζω το καπέλο μου στον Spielberg. Όσο έλειπε ο Ford γυρίσαμε σκηνές και με την επιστροφή του γυρίσαμε ακόμη περισσότερες. Προκαλώ τον οποιοδήποτε να μου πει ποιος είναι ο αντικαταστάτης και ποιος είναι ο Ford!»
Shivers
Η επόμενη πρόκληση ήταν η σκηνή με το βαγονέτο. Ο Gibbs είχε φτιάξει ολόκληρη κατασκευή από ράγες σε τρία διαφορετικά επίπεδα, συνολικού μήκους περίπου 200 μέτρων. Τα 4 βαγονέτα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πραγματικά και ύστερα από συνεργασία με μηχανικούς εταιριών, ο Gibbs πρόσθεσε στο καθένα ανεξάρτητη μηχανή και φρένα. Έτσι για αυτούς που θα επέβαιναν ήταν πλήρως ασφαλή και μπορούσαν οι ίδιοι να τα ελέγχουν από μέσα.
Κάμερες υπήρχαν κατά μήκος όλης της διαδρομής. Η ιδέα να γυριστούν πλάνα με την κάμερα πάνω στο βαγονέτο φάνηκε αρχικά να ναυαγεί, καθώς οι κραδασμοί ήταν πολλοί και η φωτογραφία της σκηνής ουσιαστικά κατεστραμμένη. Ο Spielberg όμως το θεώρησε πολύ ρεαλιστικό και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει και αυτή την τεχνική.
Σε ορισμένα πλάνα μάλιστα που η ταχύτητα ήταν πολύ μικρή μείωσε την ταχύτητα λήψης της κάμερας για να φαίνεται ότι πάνε πολύ πιο γρήγορα και χαλάρωσε τα στηρίγματα της έτσι ώστε να κινείται με το παραμικρό. Το αποτέλεσμα που είδαμε στις οθόνες ολοκληρώθηκε αργότερα με μινιατούρες και την χρήση μαριονέτων που αντικαθιστούσαν τους ηθοποιούς.
Για τη σκηνή του δωματίου παγίδα, ο Ford είχε ήδη εμπειρία από τον Πόλεμο των Άστρων, όπου ο Solo με τη Leia παγιδεύονταν στα σκουπίδια. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν ούτε ο Indy, ούτε ο Short Round, αλλά η Willie, η οποία για να τους σώσει έπρεπε να βρεθεί σε … στενές επαφές τρίτου τύπου με όλα τα έντομα της υφηλίου! Κάθε είδους και μεγέθους! Επί ημέρες στις πρόβες ο ειδικός της τοποθετούσε έντομα σε διάφορα μέρη του σώματός της, ακόμη μέσα στα μαλλιά.
Όσο συνήθιζε αυτή όμως, τόσο τους δυσκόλευαν τα έντομα μέσα στο στούντιο, καθώς από φυσικού τους φοβούνται το έντονο φως. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις μέρες να κυνηγούν τα έντομα με… την κάμερα για την ολοκλήρωση της σκηνής.
Επιστρέφοντας στην Αμερική, γυρίστηκαν στη Lucasfilm το υπόλοιπο λιγοστό μέρος του φιλμ. Οι σκηνές που απόμειναν ήταν το εσωτερικό του αυτοκινήτου στην αρχή της ταινίας και η αμέσως επόμενη σκηνή στο αεροδρόμιο. Η τελευταία μάλιστα έχει ενδιαφέρον, καθώς είναι γεμάτη από cameos. Ο Frank Marshall κάνει έναν εργάτη που σέρνει ένα καροτσάκι, ενώ ο Lucas, ο Spielberg, ο Antony Powell και ο Sid Ganis κάνουν τους ιεραπόστολους που περιμένουν το αεροπλάνο.
Τα επίσημα γυρίσματα τελείωσαν ύστερα από 85 μέρες των Σεπτέμβριο του 1983. Ο Lucas κατά την διάρκεια των γυρισμάτων δεν ήταν παρόν εκτός από μια φορά στην Σρι Λάνκα και δυο φορές στα στούντιο στην Αγγλία. Την ίδια περίοδο πραγματοποιούσε τα γυρίσματα του The Return of The Jedi, γεγονός που τον κράτησε μακριά από το πλατό του The Temple of Doom.
Vamos, Enter the Light!
Τις τελευταίες πινελιές και πάλι ανέλαβε η ILM. Αν και είχαν στα χέρια τους το σενάριο εξαρχής, μετά από συζητήσεις πολλές σκηνές απλοποιήθηκαν, άλλες εξελίχθηκαν και άλλες αφαιρέθηκαν τελείως από την ταινία. Στη σκηνή του αεροπλάνου, εκτός από τα γυρίσματα του εσωτερικού έπρεπε να καλύψουν την σκηνή του πιλοτηρίου στην οποία φαίνεται ότι πετάνε, ενώ τα εξωτερικά πλάνα καλύφθηκαν με την βοήθεια μιας μινιατούρας μήκους ενός μέτρου. Για την κάλυψη του φόντου, επικράτησε εξαρχής η ιδέα του χάρτη που θα έδειχνε την πορεία του αεροπλάνου. Εντούτοις, καθώς το αεροπλάνο διέσχιζε την Κίνα, ήταν φυσικό να φαίνεται το Σινικό Τείχος, στο οποίο μη μπορώντας να κάνουν γυρίσματα, κατασκεύασαν ένα δικό τους μοντέλο.
Για την συντριβή η σκηνή θα έπρεπε να γυριστεί επιτυχώς με την πρώτη φορά, αφού η μινιατούρα της πλαγιάς θα καταστρέφονταν. Με πολύ προσοχή κατασκεύασαν ένα μηχανισμό με συρματόσκοινα, με τον οποίο θα πετούσε το αεροπλάνο. Ο φόβος ωστόσο ήταν μήπως κάποια κομμάτια του αεροπλάνου έμεναν πάνω σε αυτά. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιήθηκε ένα έμβολο, το οποίο θα τραβούσε την μινιατούρα προς το βουνό.
Αφού όλα ήταν στην εντέλεια, έμεινε το δίλημμα αν το αεροπλάνο θα προκαλούσε έκρηξη με την πτώση του ή όχι, καθώς είχε ήδη χάσει τα καύσιμα του. Αποφασίστηκε τελικά να μην υπάρχει έκρηξη. Η σκηνή έγινε, όμως μόλις την είδε ο Spielberg ζήτησε να προστεθούν εκρήξεις μιας και για μια ταινία δράσης θα θεωρείτο ανολοκλήρωτη.
Μια άλλη σκηνή γεμάτη εφέ είναι η τελετή στον ναό της Κάλι. Η λάβα που φαίνεται στο βάθος του λάκκου, είναι το αποτέλεσμα κόκκινων προβολέων και μηχανημάτων καπνού. Κι όμως! Η άλλη πρόκληση ήταν η στιγμή κορύφωσης της τελετής, όπου ο αρχιερέας αφαιρεί την καρδία από το στήθος ενός ανθρώπου. Η λύση ήταν ένα στρώμα latex κάτω από το οποίο θα βρισκόταν η καρδιά, ενώ η στιγμή που επουλώνεται η πληγή είναι με τον ίδιο τρόπο γυρισμένη, απλώς ανάποδα.
Ακόμη μια σκηνή που ήθελε το μαγικό άγγιγμα της ILM ήταν το κυνηγητό με το βαγονάκι. Αν και υπήρχαν αρκετά πλάνα από το κανονικό σετ, ο Spielberg ήθελε να προσθέσει και άλλα. Έτσι έφτιαξαν μια μινιατούρα του ορυχείου και μέσα στα μικρά βαγόνια έβαλαν μαριονέτες. Η χρήση της κάμερας μάλιστα ήταν αδύνατη, καθώς ήταν αρκετά μεγάλη και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις γρήγορες κινήσεις της μινιατούρας. Για το λόγο αυτό οι τεχνικοί μετέτρεψαν μια απλή ερασιτεχνική κάμερα σε επαγγελματική. Ήταν μια κάμερα που χωρούσε στην παλάμη του χεριού, αλλά μπορούσε να τραβήξει πλάνα όπως μια κανονική κάμερα στούντιο.
End Credits
Η ταινία μετά το μοντάζ είχε διάρκεια 118 λεπτά ο Spielberg ήταν πολύ ευχαριστημένος γιατί κατάφερε να προσαρμόσει και ορισμένες σκηνές που θύμιζαν με πολύ χιούμορ το The Raiders. Η μια από αυτή είναι το κλασικό άνοιγμα της ταινίας με το σήμα της Paramount, το οποίο μετατρέπεται σε διακοσμητικό γλυπτικής πάνω στο κονγκ, ενώ στη συνέχεια βγαίνει η Willie και τραγουδάει. Η άλλη σκηνή που παραπέμπει στο πρώτο φιλμ είναι όταν ο Indy έρχεται αντιμέτωπος με δυο ινδούς με σπαθιά, όπου βγάζει το πιστόλι του για να ανακαλύψει πως δεν έχει μέσα σφαίρες.
Με την έξοδό του στις αίθουσες υπήρχαν πολλές και διαφορετικές αντιδράσεις. Πολλοί γονείς θεώρησαν ότι υπήρχε πολλή βία μέσα στην ταινία. Άλλοι είπαν πως ήταν απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο εμφάνισαν τους Ινδούς και κατηγόρησαν τον Spielberg για κοινωνικό ρατσισμό. Οι κριτικές ήταν τόσο έντονες που η βρετανική έκδοση του φιλμ έχει 25 κομμένες σκηνές!
Οι περισσότεροι βέβαια απόλαυσαν αυτό που είδαν και οι εισπράξεις έβαλαν την ταινία στις δέκα μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής με ένα σύνολο 109 εκατομμυρίων δολαρίων. Εκτός αυτού η ταινία κατάφερε να πάρει και δυο υποψηφιότητες Oscar. Μια για την μουσική του John Williams και μια για τα εφέ της ILM. Ο Dennis Mooren κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο βραβείο.
Το αφιέρωμα στον Indiana Jones συνεχίζεται και με τις υπόλοιπες ταινίες. Συνεπώς κάντε υπομονή, γιατί δεν τελειώσαμε ακόμη, αφού θα προσθέτουμε καινούριο περιεχόμενο ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
