Moonlight Mile (2002). Πικρά Φεγγάρια

Πληροφορίες

• Είδος: Ρομαντική, δραματική ταινία
• Σκηνοθεσία: Brad Silberling
• Ηθοποιοί: Jake Gyllenhaal, Dustin Hoffman, Susan Sarandon, Holly Hunter, Ellen Pompeo
• Διάρκεια: 117 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Σεπτεμβρίου 2002
• Ελληνικός τίτλος: Πικρά Φεγγάρια
• Παραγωγή: Touchstone Pictures
• Προϋπολογισμός ταινίας: 21 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 10 εκατομμύρια δολάρια

Πλέον στο Χόλυγουντ το σκέφτονται πάρα πολύ προτού κυκλοφορήσει κάποιο έργο από τα λεγόμενα “κοινωνικού προβληματισμού”. Για το λόγο αυτό κάνουμε και πολύ καιρό να δούμε πολύ μεγάλους αστέρες της υποκριτικής, όπως τον Ντάστιν Χόφμαν και την Σούζαν Σαράντον, να συμμετέχουν σε μια τέτοια παραγωγή. Συμπεριλαμβανομένης δε της πεζότητας και του κυνισμού που διακατέχει την καθημερινότητά μας τα σύγχρονα σενάρια που αποσκοπούν στο να μας προβληματίσουν θα εμπεριέχουν οπωσδήποτε μια ντουζίνα γυναικολογικούς όρους και δυο ντουζίνες σεξουαλικές ανασφάλειες. Όμως τα “Πικρά Φεγγάρια” έρχονται να φωτίσουν το σκοτάδι σε αυτή τη “γωνιά” της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Βρισκόμαστε στο 1973. Τα αντρόγυνο Μπέντζαμιν (Ντάστιν Χόφμαν) και Τζότζο Φλος (Σούζαν Σαράντον) θρηνούν το χαμό της κόρης τους τρεις μέρες προτού αυτή παντρευτεί τον Τζο Ναστ (Τζέηκ Γκίλενχααλ). Ο τελευταίος μετά το συμβάν αγκαλιάζεται από τα, παρολίγον, πεθερικά του και ζουν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, αρχικά μοιραζόμενοι και σταδιακά ξεπερνώντας τον ίδιο πόνο. Μέχρι που ο έρωτας πένθη δεν κοιτά και ξαναχτυπάει την πόρτα του Τζο.

Και ενώ θα περίμενε κανείς από το δυσοίωνο ξεκίνημα -την κηδεία- να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ζοφερό και βαρύ κλίμα στο πένθιμο σπιτικό τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Ο Μπεν καθαρίζει μανιωδώς το σπίτι αποσπώντας τη σκέψη του εκεί, η Τζότζο αστειεύεται με την αμηχανία ορισμένων επισκεπτών όταν αντίκριζαν τον νιόφερτο Τζο και ο ίδιος ο Τζο προσπαθεί να συνέλθει από τη χείριστη εμπειρία της κηδείας. Όλα φυσικά. Όλα ανθρώπινα.

Όλα αυτά που κάλλιστα μπορούν να συμβούν και στην πραγματική ζωή. Μην συμπεράνετε όμως βεβιασμένα πως ένα εύθυμο και “δεν τρέχει τίποτα” στυλάκι διακατέχει το στόρυ και τους ήρωες. Οι συγκινητικές στιγμές είναι αρκετές και είναι σίγουρο πως όλοι θα βουρκώσετε σε ορισμένα σημεία όπου ένας απλός μονόλογος καταλήγει στο πλέον ανθρώπινο ξέσπασμα ειλικρίνειας και εσωτερικού πόνου.

Ο 40χρονος σκηνοθέτης Μπραντ Σίλμπερλινγκ, που το 1998 μας έδωσε το γλυκό “City Of Angels”, το οποίο δίχασε το κοινό, με το φετινό του φιλμ δεν προσπαθεί ουσιαστικά να περάσει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. Εξιστορεί την ιστορία του πολύ στρωτά, κοιτά με την κάμερα στα μάτια τους πρωταγωνιστές και βγάζει από αυτούς τον καλύτερό τους εαυτό.

Ο Ντάστιν Χόφμαν, που είχαμε να τον δούμε από το ρόλο του Θεού στο “Joan of Arc”, επαληθεύει πως είναι “θεός” της υποκριτικής τέχνης! Με παρτενέρ κιόλας την Σούζαν Σαράντον και την εξίσου ισοπεδωτική της ερμηνεία μπορούμε με άνεση να αποφανθούμε πως μιλάμε για το καλύτερο κινηματογραφικό δίδυμο που παρακολουθήσαμε εδώ και πολλές πολλές πολλές… προβολές!

Δύο ουσιαστικά είναι τα ντουέτα! Των βετεράνων (Χόφμαν-Σαράντον) και των ανερχόμενων Τζέηκ Γκίλενχααλ και Έλεν Πομπέο. Ο πρώτος στέκεται επάξια δίπλα στα μεγαθήρια που προαναφέραμε, ή προεκθειάσαμε για να είμαστε πιο σωστοί, και ερμηνεύει το ρόλο του ιδανικά. Άλλοτε απεγνωσμένος, άλλοτε απλά συμπαθής και γλυκός, άλλοτε χαμένος και άλλοτε… ερωτευμένος. Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων σε συνδυασμό με τα δρώμενα της ιστορίας που μόνο αυτός γνωρίζει, καθιστά άμεσα πολύπλοκη και πολύπλευρη την ερμηνεία του. Η συμπρωταγωνίστριά του είναι επίσης καλή.

Γλυκιά και σαγηνευτική ενσαρκώνει μοναδικά το “φυτίλι” του σεναρίου και σαν μια άλλη Σειρήνα παρασέρνει στα πλατό τον Γκίλενχααλ σε ένα παιχνίδι απροσδιόριστης και συνάμα άριστης χημείας. Η Πομπέο είναι πιστεύω πολλά υποσχόμενη και θα την βλέπουμε πολύ συχνά από εδώ και πέρα, αν αναλογιστούμε μάλιστα πως τα τελευταία δύο χρόνια έβαλε την υπογραφή της, μετά από τα “Πικρά Φεγγάρια” σε άλλες τέσσερις παραγωγές.

Είναι λυπηρό, αλλά την ίδια στιγμή και πολύ ελπιδοφόρο, το να δηλώνω ανοιχτά πως είχα πολλά χρόνια να δω ένα κοινωνικό έργο που να με γοητεύσει τόσο πολύ. Η πρωτότυπη ιστορία, που δεν κάνει ούτε δευτερόλεπτο κοιλιά -στοιχείο πολύ σημαντικό, οι αξεπέραστες ερμηνείες -που είναι όλα τα λεφτά- και η ώριμη σκηνοθεσία έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα. Να κάνουν τα “Πικρά Φεγγάρια” ένα αξιολογότατο σύνολο που όλοι θα αγαπήσουμε και στο οποίο όλοι θα δακρύσουμε έστω και για λίγο. Ίσως από τα πιο κοντινά στην πραγματικότητα έργα που παρακολούθησα την τελευταία δεκαετία και που δεν προσπάθησε στιγμή να μου εκβιάσει ένα δάκρυ, ένα βλέμμα οίκτου για τους ήρωες ή ένα χαμόγελο συμπάθειας. Αληθινό όσο λίγα!

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Moonlight Mile (2002). Πικρά Φεγγάρια.