Sonic Generations (video game review)

«Σπάστε το φράγμα ταχύτητας των video games με τον Sonic», ήταν, σε ελεύθερη απόδοση, η πρώτη φράση που διάβαζε κάποιος στο πίσω μέρος της συσκευασίας του Sonic the Hedgehog, όταν αυτό κυκλοφόρησε στο Mega Drive 20 χρόνια πριν. Αυτό ακριβώς προσέφερε η μασκότ της SEGA στο κοινό της, όσο ο υπερηχητικός σκαντζόχοιρός της κινούνταν σε δύο διαστάσεις.

Όταν μπήκε στη μέση η τρίτη διάσταση, μαζί με το φράγμα ταχύτητας έσπασαν και τα νεύρα των παικτών, λόγω της προβληματικής κάμερας, του ασαφούς χειρισμού, της trial and error φύσης του νέου gameplay και της εμμονής της SEGA να προσθέτει όσο περισσότερους αδιάφορους playable χαρακτήρες μπορεί. Μόνο πρόσφατα άρχισε να γίνεται ανεκτή η κατάσταση, με το πολύ καλό Sonic Colors του Wii, αλλά και πάλι, ως καλύτερο Sonic της μετά-Mega Drive εποχής θεωρείται από τους περισσότερους το -δισδιάστατο φυσικά- Sonic 4: Episode 1.

Το Sonic Generations έρχεται να συνδυάσει τις 2D και 3D προσεγγίσεις της SEGA, αποτελώντας ταυτόχρονα συλλογή και sequel. Σεναριακά, ήταν πολύ εύκολο να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο: το χωροχρονικό συνεχές μπλέκεται ύστερα από παρέμβαση του Robotnik, με αποτέλεσμα να γίνει εφικτή η συνύπαρξη του παλιού με τον νέο Sonic.

Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι κάθε επίπεδο διαθέτει δύο εκδόσεις, μία 2D, με τον Sonic της εποχής του Mega Drive και μία 3D, με τον «εξελιγμένο» Sonic, όπως αυτός διαμορφώθηκε από την εποχή του Dreamcast και μετά, με τις ανάλογες φυσικά προσαρμογές στο gameplay. Τα εννέα επίπεδα του παιχνιδιού προέρχονται όλα από προηγούμενα επεισόδια της σειράς, ξεκινώντας από την Green Hill Zone του Sonic 1 και φτάνοντας μέχρι το Planet Wisp του φετινού Sonic Colors.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η υλοποίηση των 2D πιστών που βασίζονται στα 3D επίπεδα των σύγχρονων Sonic, αλλά και το αντίστροφο, αφού δίνεται κυριολεκτικά άλλη διάσταση σε γνωστές περιοχές, τόσο εικαστικά όσο και σε επίπεδο gameplay. Θα θέλαμε πάντως περισσότερα επίπεδα που να προέρχονται από τα «παλιά» Sonic, γιατί τρία δεν είναι αρκετά.

Όπως αναμενόταν, οι δισδιάστατες πίστες λειτουργούν καλύτερα. Εκεί, ο Sonic βρίσκεται στο φυσικό του περιβάλλον κι έτσι τα στοιχεία που τον έκαναν διάσημο στο παρελθόν εμφανίζονται και εδώ. Όπως και τότε, η εκμάθηση των επιπέδων έχει ως αποτέλεσμα εντυπωσιακά speed runs, όπου ο μπλε σκαντζόχοιρος τρέχει, σπινιάρει και εκτελεί έγκαιρα άλματα ακριβείας, που του επιτρέπουν να αποκτήσει πρόσβαση σε εναλλακτικές, πιο σύντομες διαδρομές μέσα στο κάθε επίπεδο, οι οποίες οδηγούν με τη σειρά τους σε μείωση του χρόνου ολοκλήρωσής του και στην εύρεση μυστικών. Τα τρισδιάστατα επίπεδα είναι πιο εντυπωσιακά από οπτικής άποψης, αφού η κάμερα τοποθετείται πίσω από τον Sonic, με αποτέλεσμα η αίσθηση ταχύτητας να είναι απλώς εξωφρενική.

Εκεί, ο μπλε σκαντζόχοιρος διαθέτει μεγαλύτερο ρεπερτόριο κινήσεων, αφού μπορεί να κάνει boost χωρίς να διακόψει την κίνησή του, να κινηθεί οριζόντια για μικρή επόσταση ενώ είναι στον αέρα, αλλά και να κλειδώσει σε εχθρούς και να κατευθύνει το άλμα προς το μέρος τους, αποκτώντας επιπλέον ύψος μετά την εξόντωσή τους.

Τα παραπάνω μοιάζουν σαν εξέλιξη των παλιών μηχανισμών, όμως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για τρόπους διευκόλυνσης της κίνησης του Sonic στο τρισδιάστατο περιβάλλον. Εκ φύσεως, η κίνηση ενός τόσο γρήγορου χαρακτήρα σε τρεις διαστάσεις παρουσιάζει προβλήματα, τα οποία δεν έχουν επιλυθεί πλήρως ούτε στο Sonic Generations.

Για παράδειγμα, όταν ο Sonic δεν κινείται σε τμήματα της πίστας που θυμίζουν αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας, ο χειρισμός δεν επιτρέπει platforming ακριβείας, εκτός κι αν η κάμερα είναι τοποθετημένη στο πλάι, όπως συμβαίνει κάποιες φορές ακόμη και στα 3D επίπεδα. Επιπλέον, αν και οι θανατηφόρες πτώσεις υποδεικνύονται πλέον με ένα σχετικό σήμα, θα χρειαστεί αρκετό trial and error για να τις αποφύγετε όλες, λόγω των υψηλών ταχυτήτων, αλλά και του ασαφούς κάποιες φορές σχεδιασμού των επιπέδων.

Σε γενικές γραμμές πάντως, η κατάσταση είναι πολύ πιο ανεκτή σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, σε ό,τι αφορά το 3D κομμάτι του παιχνιδιού. Η κάμερα λειτουργεί αρκετά καλά, σε αντίθεση με ό,τι είχαμε συνηθίσει, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η SEGA δείχνει να βρήκε τον τρόπο για να ξεπεράσει πολλά από τα προαναφερθέντα προβλήματα, αλλά μας τον παρουσιάζει μετά το τέλος του παιχνιδιού, ως βραβείο για την ολοκλήρωσή του.

Πρόκειται για την δυνατότητα Time Brake, η οποία επιτρέπει στον Sonic να κινηθεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα σε αργή κίνηση, σε στιλ Matrix, εξαλείφοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο του trial and error. Πρόκειται για ένα μόνο από τα διαθέσιμα “skills” που μπορεί να αποκτήσει ο Sonic ξοδεύοντας πόντους που κερδίζει από την ολοκλήρωση των επιπέδων, αλλά είναι μακράν το πιο σημαντικό και ουσιαστικό.

Τα υπόλοιπα απλώς κάνουν το παιχνίδι πιο εύκολο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Safety Net, που δίνει στον Sonic 10 δαχτυλίδια αμέσως μόλις χάσει τα υπόλοιπα λόγω της επαφής του με κάποιον εχθρό. Υπάρχει κι ένα ακόμη εντυπωσιακό skill, που εμφανίζεται αφού μαζέψετε όλα τα Chaos Emeralds και θα σας θυμίσει τις εποχές του Sonic 2, αλλά αυτό θα ήταν καλύτερο να το μάθετε μόνοι σας… Τα επίπεδα συνδέονται μεταξύ τους μέσω ενός ιδιόμορφου hub, που αποτελεί ουσιαστικά ένα platform επίπεδο από μόνο του και περιλαμβάνει τις πύλες εισόδου στα επίπεδα, αλλά και στα Challenges.

Πρόκειται για 90 σύντομες δοκιμασίες που λαμβάνουν χώρα σε τροποποιημένες εκδόσεις των υπαρχόντων επιπέδων. Συνήθως, θα αντιμετωπίζετε απλώς ένα αντίγραφο του Sonic σε αγώνα ταχύτητας, όμως αρκετά από τα Challenges είναι έξυπνα και διασκεδαστικά, προσδίδοντας ποικιλία και διάρκεια στο παιχνίδι, τα κεντρικά επίπεδα του οποίου αποδεικνύονται σχετικά λίγα.

Εννέα επίπεδα, επί δύο πίστες το καθένα, συν τέσσερα -εντυπωσιακά, πλην του τελευταίου- bosses, έχουν ως αποτέλεσμα έξι περίπου ώρες gameplay στο πρώτο playthrough. Ωστόσο, υπάχει η δυνατότητα να παίξετε ξανά και ξανά κάθε επίπεδο, μέχρι να αγγίξετε την τελειότητα σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Και θα θελήσετε να το κάνετε, όχι μόνο λόγω των leaderboards, αλλά και γιατί το Sonic Generations αναδεικνύεται πραγματικά όταν ο παίκτης γνωρίζει το layout των επιπέδων του, όπως συμβαίνει περίπου με τα racing games.

Μπορεί σε αυτή την περίπτωση να λείπει η χαρά της ανακάλυψης, όμως τη θέση της παίρνει η ικανοποίηση της τέλειας εκτέλεσης. Αν και τα Challenges αποτελούν θετική προσθήκη, δεν ισχύει το ίδιο και για την μη προαιρετική φύση τους. Η αντιμετώπιση κάθε boss, πλην του τελευταίου, προϋποθέτει την ολοκλήρωση τριών Challenges, γεγονός που χαλάει τη ροή του ήδη κατακερματισμένου, λόγω της hub δομής, παιχνιδιού.

Με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις πτώσης του frame rate σε σημεία που δεν ενοχλούν, ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού κινείται σε υψηλά επίπεδα, επιτρέποντας την κίνηση ικανοποιητικής λεπτομέρειας γραφικών σε πραγματικά μεγάλες ταχύτητες. Ηχητικά, την παράσταση κλέβουν τα remixed κομμάτια από το παρελθόν της σειράς, όπως και οι αρχικές εκδόσεις τους, που μπορείτε να ξεκλειδώσετε ολοκληρώνοντας τα Challenges. Όσο για τα cut-scenes του παιχνιδιού, αυτά παραμένουν τόσο παιδικά και αφελή όσο θυμάστε από τα πρόσφατα παιχνίδια της σειράς, όμως διασώζονται οριακά λόγω των πιο σύντομων διαλόγων και της στοιχειώδους αυτοσαρκαστικής διάθεσης που επιδεικνύεται σε κάποιες περιπτώσεις.

Το Sonic Generations αποτελεί συνολικά ένα πλούσιο «δώρο» στους φίλους του Sonic, ξυπνώντας ευχάριστες αναμνήσεις και ωραιοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τις δυσάρεστες. Τα λάθη στη δομή και τα προβλήματα που έχουν απομείνει στο 3D platforming δεν επιτρέπουν στο τελευταίο δημιούργημα της Sonic Team να προσεγγίσει τα επίπεδα ποιότητας της χρυσής εποχής της σειράς, όμως, όπως αποδεικνύτεαι από την αλληλουχία Sonic 4, Sonic Colors και Sonic Generations, ο μπλε σκαντζόχοιρος δείχνει να έχει ξαναβρεί επιτέλους το δρόμο του.