Road to Perdition (soundtrack)

• Σύνθεση, Εκτέλεση και Παραγωγή Μουσικής: Thomas Newman
• Κυκλοφορία: Decca Records, 2002
• Συνολική Διάρκεια: 70 λεπτά
• Εύρεση CD στην Αγορά: Περιορισμένη
• Είδος Tαινίας: Γκαγκστερικό Δράμα

O Δρόμος της Απώλειας ήταν μία από τις καλύτερες και πιο ατμοσφαιρικές ταινίες της κινηματογραφικής χρονιάς που πέρασε. Κι όταν αναφέρεσαι στην ατμόσφαιρα μιας ταινίας δε μπορείς να μη σχολιάσεις τη μουσική της, έναν από τους πρωταρχικούς παράγοντες που τη διαμορφώνουν. Στην προκειμένη περίπτωση η επιλογή του συνθέτη Thomas Newman στάθηκε καταλυτική και απολύτως επιτυχής για τη μουσική που απαιτούσε η ταινία. Από την άποψη αυτή, η υποψηφιότητα για το όσκαρ καλύτερης μουσικής δεν αποτέλεσε έκπληξη.

Ο Thomas Newman, γιος του θρυλικού συνθέτη Alfred Newman (1901 – 1970), είναι από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες της γενιάς του. Έχει το καταπληκτικό χάρισμα (το οποίο δε μπορεί παρά να είναι κληρονομικό) να συνθέτει μουσική που όχι μόνο να ταιριάζει σε μια ταινία αλλά μορφοποιεί την ατμόσφαιρά της, την προσδιορίζει με τη μουσική του. Ίσως το πιο παραστατικό παράδειγμα να είναι ο Δρόμος της Απώλειας όπου η μουσική του είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί την ταινία χωρίς τη μουσική που είχε;

Σε μια ταινία που ανήκει στο είδος του δράματος και μάλιστα του γκαγκστερικού δράματος, η μουσική είναι μια υπόθεση κάθε άλλο παρά εύκολη ή απλή. Βαδίζει με το ρυθμό και τη διάθεση των εικόνων, δίνει μουσικές διαστάσεις στη μελαγχολία, στις εντάσεις, στη συγκίνηση, στην εποχή και το μέρος όπου εκτυλίσσονται τα γεγονότα και κυρίως στη δραματική τους φύση. Η διάθεση που επικρατεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι η δραματική και αυτό καθρεφτίζεται πλήρως στη μουσική.

Η εισαγωγή – που για πολλούς είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η μουσική – υπογραμμίζει την καταγωγή του κεντρικού χαρακτήρα με τη χρήση ιρλανδέζικων αυλών . Πρόκειται για τους τίτλους αρχής όπου έχουμε ένα από τα θέματα της ταινίας και είναι το κομμάτι “Rock Island, 1931”.

Η μουσική, στο σύνολό της, δεν έχει ένα κυρίαρχο θέμα που να δεσπόζει στο soundtrack. Υπάρχουν μερικά σημαντικά δευτερεύοντα θέματα που αποτελούν την καρδιά της μουσικής αλλά δεν καταφέρνουν να δώσουν συνοχή σε ένα CD με 27 κομμάτια! Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν πολλά κομμάτια που δεν έχουν να πουν τίποτα εκτός ταινίας, με παραδείγματα τα “Bit Borrowers” (5), “Reading Room” (8), “Finn McGovern” (12) κ.α.

Ωστόσο, υπάρχουν και κομμάτια που προσφέρουν εξαιρετικές δόσεις μελαγχολίας και δράματος. Αυτές είναι και οι πιο ευχάριστες στιγμές από τη μουσική του Δρόμου της Απώλειας γιατί αποτελούν και τις πιο εμπνευσμένες. Ο λόγος για τα κομμάτια “Road to Chicago” (7), “Cathedral” (22) και “Road to Perdition” (26). Σε όλες τις δραματικές στιγμές ο συνδυασμός και οι επιδόσεις πιάνου και εγχόρδων φέρουν συναισθηματική φόρτιση στο ξεχωριστό στύλ του Thomas Newman.

Βέβαια, δεν λείπουν και οι εντάσεις στη μουσική, οι οποίες είναι φυσικά ήπιας μορφής λόγω της φύσεως της ταινίας. Δεν είναι στο ύφος του συνθέτη να γράφει μουσική που συνοδεύει ταινίες δράσης. Πάντοτε οι ταινίες του εστίαζαν στους χαρακτήρες, όπως συμβαίνει και με το Road to Perdition. Διασκεδαστικές στιγμές έντασης βρίσκει κανείς στα κομμάτια “Dirty Money” (14) και “Lexington Hotel, Room 1432” (25).

Kάτι που αξίζει αναφοράς είναι η ασυνήθιστη και εξαιρετική ενορχήστρωση της μουσικής του Thomas Newman. Πέρα από τα συνηθισμένα όργανα που διαθέτει μια ορχήστρα, ο συνθέτης χρησιμοποιεί πληθώρα άλλων (αναφέρονται στη συσκευασία) που άλλοτε συνδυάζονται κατά τρόπο πρωτότυπο (αν και όχι πάντα ευχάριστο για τον ακροατή του CD) και άλλοτε έχουν δικές τους πρωταγωνιστικές στιγμές.

Παράλληλα, η παρουσία στο soundtrack τριών τραγουδιών εποχής είναι κάπως ενοχλητική. Τα κομμάτια “Someday Sweetheart” (9), “Queer Notions” (18) και “There’ll be some Changes Made” (23) ακούγονταν μέσα στην ταινία και θεωρήθηκε χρήσιμη η συμμετοχή τους στο CD.

Όμως, επιβαρύνουν το σύνολο που ήδη αποτελείται από πιο πολλά κομμάτια μουσικής απ’όσα θα έπρεπε. Στο τελευταίο κομμάτι “Perdition – Piano Duet” (27), ένα απαλό και ζεστό πιάνο αναλαμβάνει να δώσει τον επίλογο. Παίζεται από το ντουέτο των πρωταγωνιστών Tom Hanks – Paul Newman και είναι η κατάλληλη επιλογή για το κλείσιμο του soundtrack.

O Thomas Newman είναι από εκείνους τους λίγους νεότερους συνθέτες που έχουν δικό τους, προσωπικό στύλ σύνθεσης. Η μουσική του ξεχωρίζει αμέσως και δύσκολα μπορεί να την μπερδέψει κανείς με άλλου συνθέτη. Η δημιουργικότητά του έχει αποδειχθεί στο παρελθόν με μουσική ήπιων τόνων για ανάλογου ύφους ταινίες και αποκτά ένα νέο εκπρόσωπό της με τη μουσική του Δρόμου της Απώλειας. Μερικές φορές μπορεί να επαναλαμβάνεται αλλά αυτό είναι κάτι που συνήθως συμβαίνει.

Η χαρακτηριστική χρήση του πιάνου και των εγχόρδων είναι κάτι που σε κερδίζει στο συγκεκριμένο soundtrack. Από την άλλη, τα κομμάτια είναι πολλά για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή. Εντός της ταινίας, η μουσική ήταν η απόλυτη συνοδεία. Εκτός αυτής, χάνει σε σημαντικό βαθμό με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον να εστιάζεται σε μεμονωμένα κομμάτια, παρά στο σύνολο.

Road to Perdition soundtrack

1. Rock Island, 1931 (3:22)
2. Wake (1:55)
3. Just the Feller (2:44)
4. Mr. Rance (1:38)
5. Bit Borrowers (2:25)
6. Murder (In Four Parts) (7:54)
7. Road to Chicago (3:06)
8. Reading Room (1:25)
9. Someday Sweetheart (3:06) – Κομμάτι εποχής (The Charleston Chasers)
10. Meet Maguire (1:44)
11. Blood Dog (1:06)
12. Finn McGovern (2:11)
13. The Farm (2:09)
14. Dirty Money (3:10)
15. Rain Hammers (2:41)
16. A Blind Eye (2:27)
17. Nothing to Trade (2:25)
18. Queer Notions (1:20) – Κομμάτι εποχής (O Fletcher Henderson και η ορχήστρα του)
19. Virgin Mary (2:40)
20. Shoot the Dead (2:25)
21. Grave Drive (1:20)
22. Cathedral (2:40)
23. There’ll Be Some Changes Made (2:59) – Κομμάτι εποχής (Chicago Rhythm Kings)
24. Ghosts (3:40)
25. Lexington Hotel, Room 1432 (1:45)
26. Road to Perdition (3:55)
27. Perdition – Piano Duet (1:39)