The Mothman Prophecies (2002). Ο Χρησμός της Πεταλούδας

Πληροφορίες

• Είδος: Υπερφυσική ταινία μυστηρίου
• Σκηνοθεσία: Mark Pellington
• Ηθοποιοί: Richard Gere, Laura Linney, Will Patton, Debra Messing, Lucinda Jenney, Alan Bates, David Eigenberg
• Διάρκεια: 119 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Ιανουαρίου 2002
• Ελληνικός τίτλος: Ο Χρησμός της Πεταλούδας
• Παραγωγή: Columbia Pictures
• Προϋπολογισμός ταινίας: 32 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 90 εκατομμύρια δολάρια

Ταινίες με ατμόσφαιρα, στρωτό σενάριο, αμείωτο ενδιαφέρον και χωρίς κλισέ σκηνοθεσία σπανίζουν. Διότι όπως έλεγε ο Τραβόλτα στο ξεκίνημα του περσινού “Swordfish”: “In Hollywood they make unbelievable, unremarkable shit!”. Όμως έρχονται από το πουθενά πολλές φορές κάποια φιλμ που βροντοφωνάζουν ότι ο Τραβόλτα δεν έχει και πάντα δίκιο! Ένα από αυτά είναι και ο “Χρησμός της Πεταλούδας”.

Το ξεκίνημα δεν απέχει σεναριακά και πολύ από το “Time Machine” (ούτε και από το “Μήνυμα Σιωπής” με τον Κόστνερ). Δυστυχές αρσενικό χάνει το ατυχές ταίρι του έτσι ξαφνικά (γεια σου Ρέμο με τα ωραία σου…) και καταριέται ολημερίς και ολονυχτίς τη μοίρα του (τι είχες Κέβιν, τι είχα πάντα). Κοινώς ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης. Όμως εδώ δε προσπαθεί ο ήρωας Τζον Κλάιν (Ρίτσαρντ Γκιρ), γνωστός δημοσιογράφος της Ουάσινγκτον Ποστ, να γυρίσει στο παρελθόν και να αλλάξει τα γεγονότα, αλλά νέα γεγονότα μερικά χρόνια μετά έρχονται να τον “τσιγκλήσουν” ύπουλα ωθώντας τον σε μια διαδικασία τόσο μάταιη όσο και ο χαμός της γυναίκας του.

Τώρα τι καινούριο “φρούτο” είναι αυτό θα σας γελάσω. Η σεναριακή βάση “σκοτώνω τη γυναίκα του πρωταγωνιστή για να του δώσω κίνητρο να κάνει ότι κάνει στο υπόλοιπο έργο” μου θυμίζει λίγο τα ελληνικά σήριαλ τη δεκαετία του ’90 που όλα ανεξαιρέτως στο πρώτο τους επεισόδιο ξεκινάγανε με μετακόμιση! Εύχομαι πάντως να μη ξαναδώ ποτέ τρία έργα μέσα σε τρεις βδομάδες με το ίδιο opening. Τέλος πάντων, προσπερνάμε αυτή τη λεπτομέρεια και πάμε στο κυρίως πιάτο, όπου έχουμε ένα ωραιότατα σερβιρισμένο ατμοσφαιρικό μεταφυσικό θρίλερ στη συσκευασία ενός μεγάλου επεισοδίου των X-Files.

Ο σκηνοθέτης Μαρκ Πέλλινγκτον φαίνεται πως διαλέγει πολύ προσεκτικά τα έργα που θα σκηνοθετήσει. Μετά τον “Άγνωστο της Οδού Άρλινγκτον” επέλεξε και πάλι ένα πρωτότυπο και δεμένο σενάριο για να χτίσει πάνω του μια πολύ αξιόλογη ταινία αγωνίας. Σημειωτέον πως ο “Χρησμός” βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Η παγκόσμια σταθερά στο κινηματογράφο για ταινίες που εμπεριέχουν κυρίως τα στοιχεία του μυστηρίου και της αγωνίας είναι μία. Να παραμένει άγνωστη η απειλή. Αυτή η σταθερά αν “παντρευτεί” με αριστοτεχνική σκηνοθεσία μόνο ένα αποτέλεσμα μπορεί να έχει. Να μη χάσει καθόλου ο θεατής το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη της ταινίας καθ’ όλη τη διάρκεια της.

Από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο “Χρησμό” συμβαίνει ακριβώς αυτό. Ο σκηνοθέτης δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση της χρησιμοποίησης εφέ ή “ψηφιακών” τεράτων, με αποτέλεσμα να παραμένει πάντα στα μάτια μας άγνωστη η απειλή. Αυτή η αίσθηση του “κάτι μας παραμονεύει” μου δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα και δεν έφυγε ούτε όταν άναψαν τα φώτα. Οφείλω να επισημάνω πως όσοι είστε ψυχολογικά χάλια και θέλετε να ξεδώσετε πηγαίνοντας κινηματογράφο, σε καμία περίπτωση μη διαλέξετε να δείτε αυτό το έργο. Θα σας πάρει από κάτω και θα “ψυχοπλακωθείτε”, που λέει και ο λαός. Δεν υπερβάλλω! Η ατμόσφαιρά είναι μοναδική και σε συνδυασμό με την άγνωστη απειλή που προανέφερα κάνει την αγωνία στην αίθουσα να φαντάζει χειροπιαστή!

Αυτό όμως που πραγματικά λάτρεψα στη ταινία ήταν η πρωτοποριακή σκηνοθεσία. Cross-fade, dissolve σε διαφορετικά χρώματα και άλλα digital εφέ (video transitions) προστέθηκαν από τον Πέλλινγκτον στη διαδικασία του post-production περνώντας έτσι σε άλλη διάσταση το όλο ύφος του φιλμ. Πλάνα από φυσιολογικά γίνονται αλλόκοτα και υπό ψηλές περίεργες γωνίες, ενισχύοντας αυτόματα αυτό το κάτι που φαίνεται να μας παραμονεύει. Και ατμόσφαιρα να μην είχε αυτό το έργο θα με είχε κερδίσει με τη σκηνοθεσία του.

Εκεί που χαλάει λιγάκι η μαγιονέζα είναι στο καστ. Τον Ρίτσαρντ Γκιρ πάντα τον σεβόμουνα σαν ηθοποιό χωρίς όμως και να τον έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση όπως άλλους. Αλλά πάντα του αναγνώριζα το ότι διάλεγε προσεκτικά τα έργα στα οποία έπαιζε ανεξαιρέτου κατηγορίας ή … εισπρακτικής επιτυχίας. Εδώ τα βγάζει πέρα άκρως ικανοποιητικά -έως απρόσμενα ικανοποιητικά μπορώ να πω- αν και πιστεύω πως κάποιος άλλος ηθοποιός με άλλο στυλ θα μπορούσε να βάλει το θεατή ακόμα περισσότερο στο κλίμα αγωνίας και ανασφάλειας που διέπει το φιλμ.

Από την άλλη η Λόρα Λίνευ, όσο ωραία και να είναι με τη στολή, περισσότερο πείθει ως δικηγόρος (στο Primal Fear αυτός ήταν ο ρόλος της -πάλι στο πλευρό του Γκιρ) παρά σαν αστυνομικός επαρχιακής πόλης, δίχως όμως η παρουσία της να ενοχλεί. Μακράν καλύτερος και των δύο ο Άλαν Μπέιτς στο ρόλο του καθηγητή Αλεξάντερ.

Εν κατακλείδι “Ο Χρησμός της Πεταλούδας” είναι ένα πολύ καλό, και πιθανότατα σπάνιο, μεταφυσικό θρίλερ, που μου προσέφερε δυο γεμάτες ώρες αγωνίας, που ομολογουμένως είχα καιρό να νιώσω. Πρωτότυπο σενάριο δίχως περιττές ανατροπές, αξιομνημόνευτη σκηνοθεσία αλλά και πολύ καλή ατμόσφαιρα δημιουργούν ένα άκρως αξιόλογο έργο, από αυτά που μόνο λόγω έλλειψης διαφήμισης δεν έκοψε πολλά εισιτήρια όσο καλό και αν ήτανε. Για τους λάτρεις του είδους είναι μια επιλογή must, χωρίς να σας ξετρελάνει κιόλας, για όλους τους υπόλοιπους θα είναι ένα πρωτοφανές δίωρο. Καλή διασκέδαση.

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας The Mothman Prophecies (2002). Ο Χρησμός της Πεταλούδας.