Μοιάζουν με καθημερινούς ανθρώπους, όμως οι δυνάμεις τους ξεπερνούν τα όρια κάθε φαντασίας. Ο λόγος για τους υπερ-ήρωες, που όμως ίσως δεν αψηφούν, στο βαθμό που πιστεύουμε, την επιστημονική γνώση…!
Με ταινίες όπως οι πρόσφατες με πρωταγωνιστές τους Spiderman ή Hulk, αλλά και οι παλιότερες του Superman, οι φανταστικοί Υπερήρωες των κόμικς, αν και μετρούν σχεδόν μισό αιώνα ζωής, δείχνουν πιο επίκαιροι από ποτέ.
Οι περισσότεροι άνθρωποι βέβαια, ακόμα και όσοι συγκαταλέγονται στους θαυμαστές τους, παραδέχονται ότι δεν πρόκειται παρά για γεννήματα φαντασίας, τόσο από την πλευρά της προσωπικότητας, όσο και από την άποψη των άθλων που επιτυγχάνουν.
Δεν σκέφτονται όμως όλοι έτσι: ο Robert Weinberg, ένας συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας, επιμένει ότι αξίζει να μελετηθούν επιστημονικά όλοι οι ήρωες εκατομμυρίων παιδιών παγκοσμίως.
Ο κ. Weinberg, σε συνεργασία με τη Lois Gresh, έγραψε τα βιβλία «The Science of Superheroes» (Η επιστήμη των υπέρ-ηρώων) και το πιο πρόσφατο «The Science of Supervillains» (Η επιστήμη των υπέρ-κακών [χαρακτήρων]).
Σκοπός του έργου: να διαχωρίσει τους χαρακτήρες που θα μπορούσαν να γίνουν πιστευτοί στην πραγματικότητα, με βάση επιστημονικά στοιχεία, από εκείνους που στηρίζονται μονάχα στην φαντασία.
Ένας κακός – κακός επιστήμονας
Τα εικονογραφημένα περιοδικά αυτού του είδους σχεδόν εξ’ αρχής αναμείγνυαν σε μεγάλο βαθμό την επιστήμη στις ιστορίες τους. Οι περισσότεροι εχθρικοί χαρακτήρες, για παράδειγμα, ξεκίνησαν την «καριέρα» τους ως επιστήμονες, προτού αποκτήσουν κάποιου είδους δύναμη που τους καθιστούσε υπέρ-ανθρώπους και τους επέτρεπε να κατακτήσουν τον κόσμο προκαλώντας απόλυτο χάος.
«Μια τρελή επιστήμη ήταν πάντοτε ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του ανθρώπου», τονίζει ο κ. Weinberg.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Lex Luthor, ο αιώνιος αντίπαλος του Superman.
Ο ίδιος, αν και σε νεαρή ηλικία θεωρούνταν αρχικά ιδιοφυΐα, σύντομα κατέληξε αυτό που ο Weinberg ονομάζει «Dr. Evil» (δρ. Διάβολος), αφού πρώτα είχε εκτεθεί σε μεγάλες ποσότητες ραδιενεργού ακτινοβολίας.
Κοντά στην πραγματικότητα;
Την ίδια ώρα που στο Hollywood οι παραγωγοί ταινιών χρησιμοποιούν όλα τα παρεχόμενα μέσα προκειμένου να καταστήσουν τις ταινίες τους όσο πιο επιστημονικά ρεαλιστικές μπορούν η βιομηχανία των κόμικς, και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της αποκαλούμενης «Ασημένια Περιόδου» (στα τέλη δηλαδή της δεκαετίας του ’50 και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60), στηριζόταν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε επιστημονικές βάσεις από όλα αυτά που φθάνουν στο ευρύ κοινό σήμερα.
Αυτό τουλάχιστον είναι το συμπέρασμα του κ. Weinberg, ο οποίος προσθέτει:
«Οι περισσότεροι άνθρωποι που έφτιαχναν κόμικς τότε, ήταν αρχικά συγγραφείς έργων επιστημονικής φαντασίας, οι οποίοι γνώριζαν από επιστήμη και τεχνολογία
»Πολλοί από αυτούς που φτιάχνουν σήμερα τα κόμικς, απέκτησαν τις επιστημονικές τους γνώσεις διαβάζοντας κόμικς και όχι μελετώντας την μοντέρνα τεχνολογία».
Φυσική από άγνωστα σύμπαντα!
Όμως ο Weinberg και η Gresh δεν είναι σίγουρα οι μόνοι άνθρωποι που μελετούν τους Υπερήρωες.
Μια ακόμα απόπειρα βαθμολόγησης της επιστημονικότητας των κόμικς γίνεται και στο διαδίκτυο.
Στον ηλεκτρονικό τόπο «Insultingly Stupid Movie Physics» (Προσβλητική και Ανόητη Κινηματογραφική Φυσική) περιέχει παρουσιάσεις ταινιών που λαμβάνουν βαθμολογίες από «καλή φυσική γενικά» (GP, δηλαδή “good physics in general”)έως και «προφανώς φυσική από ένα άγνωστο σύμπαν» (XP, δηλαδή “obviously physics from an unknown universe”).
Στο πανεπιστήμιο της Μινεσότα, ο άνθρωπος πίσω από αυτό τον ηλεκτρονικό τόπο, ο James Kakalios, χρησιμοποιεί τους Υπερήρωες σαν βοηθητικό υλικό στο μάθημα που ο ίδιος αποκαλεί «Όλα Όσα Γνωρίζω για την Επιστήμη Τα Έμαθα Διαβάζοντας Κόμικς».
Μάλιστα, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε σχετικό άρθρο του ο δικτυακός χώρος του National Geographic, ο καθηγητής δε δίστασε κάποτε να συμπεριλάβει στις εξετάσεις των φοιτητών του και μια ερώτηση σχετικά με το θάνατο της αγαπημένης του Spider-Man, Stacey Gwen.
Διάβασε επίσης: Το μέλλον της γαστρονομίας και της μαγειρικής
