In Good Company (2004). Ποιος είναι το αφεντικό

Πληροφορίες

• Είδος: Δραματική ταινία, ρομαντική κωμωδία
• Σκηνοθεσία: Paul Weitz
• Ηθοποιοί: Dennis Quaid, Topher Grace, Marg Helgenberger, Scarlett Johansson, Selma Blair, Clark Gregg, David Paymer, Ty Burrell
• Διάρκεια: 110 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας; 6 Δεκεμβρίου 2004
• Ελληνικός τίτλος: Ποιος είναι το αφεντικό
• Παραγωγή: Universal Pictures
• Προϋπολογισμός ταινίας: 26 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 61 εκατομμύρια δολάρια

Για να πω την αμαρτία μου το όνομα του κυρίου δεν είχε εντυπωθεί στη μνήμη μου παρά τις δύο πετυχημένες παραγωγές που είχε σκηνοθετήσει στο παρελθόν. Αναφέρομαι στον Paul Weitz που το 1999 μας είχε δώσει το πρώτο “American Pie” αλλά και το 2002 την συμπαθητική κομεντί με τον Χιου Γκραντ “About a Boy”. Φέτος μας δίνει κάτι στα ίδια κυβικά, από απόψεως χιούμορ, με το About a Boy αλλά σαφέστατα αυτή τη φορά δίνει και έξτρα βάρος στο… υπόβαθρο του σεναρίου του, όπου δείχνει φανερά προβληματισμένος με σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και βάσει αυτών προσπαθεί να διασκεδάσει περισσότερο τον θεατή αλλά και να τον προβληματίσει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο 51χρονος Νταν Φόρμαν (Ντένις Κουέηντ) είναι επί 23 συναπτά έτη διευθυντής πωλήσεων του περιοδικού Sports America. Μετά την εξαγορά της μητρικής εταιρείας που έχει την ιδιοκτησία του περιοδικού από την Globecom του Τέντυ Κέι (Μάλκολμ ΜακΝτάουελ) τα πάντα, όσον αφορά το εργασιακό μέλλον των υπαλλήλων του Sports America, φαίνονται ρευστά. Η άμεση αλλαγή είναι ο υποβιβασμός του Νταν από διευθυντής σε «βοηθό» του ανθρώπου που θα πάρει τη θέση του.

Και αυτός είναι ένας νεαρός, 26 χρονών, ο Κάρτερ Ντουρία (Τόφερ Γκρέις), ένας φιλόδοξος γιάπης, με μια ήδη επιτυχημένη σταδιοδρομία στην Globecom. Ταυτόχρονα η μεγάλη κόρη του Νταν, η Άλεξ (Σκάρλετ Γιόχανσον), πάει για να σπουδάσει σε ένα ακριβό πανεπιστήμιο και η γυναίκα του είναι και πάλι έγκυος. Τα έξοδα φαίνεται να τρέχουν και το ίδιο και οι ανασφάλειες του Νταν όσον αφορά το τι μέλλει γενέσθαι με το πόστο του. Όμως οι δικές του ανασφάλειες δεν συγκρίνονται μπροστά στην μία και μοναδική που κουβαλάει ο Κάρτερ. Την μοναξιά.

Το σταυρόλεξο έχει ως εξής. Από τη μια ο Ντένις Κουέηντ προσπαθεί να είναι σωστός και συνεπής ως πατέρας απέναντι στην οικογένειά του αλλά και ως πρώην αφεντικό απέναντι στους εργαζομένους του περιοδικού. Το άγχος και το βάρος ανα περίσταση είναι μεγάλο. Από την άλλη ο Κάρτερ, έχει όντως μια τέλεια καριέρα αλλά έχει μια άθλια προσωπική ζωή.

Και ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος φαίνεται να διερωτάται; Τι να κάνω την υπέροχη δουλειά όταν στα προσωπικά μου ειμαι τόσο κενός; Τι να κάνει την τόσο σύντομη επαγγελματική επιτυχία όταν δεν έχω καν κανονική οικογένεια; Ποιος είναι τελικά ο κερδισμένος Δαυίδ και ποιος ο Γολιάθ στη ζωή; Αυτό τον απασχολεί σε πρώτο επίπεδο. Σε ένα άλλο επίπεδο, τον απασχολεί η παγκοσμιοποίηση. Κατά το «που πάει αυτή η χώρα» που λέμε κατά καιρούς, ο Paul Weitz δείχνει να αναρωτιέται που πάει αυτός ο κόσμος όταν η Χ πολυεθνική αγοράζεται από την άλλη και ο Ψ οργανισμός συγχωνεύεται με τον παράλλο.

Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ο Weitz πήρε όλα αυτά τα ερωτηματικά και… έκανε πλάκα μαζί τους. Οι σκηνές που βγάζουν γέλιο είναι άφθονες, μερικές μάλιστα πολύ απολαυστικές, κυρίως αυτές που βασίζονται σε πνευματώδεις ατάκες. Για να είμαι ειλικρινής ακόμα και «μάπα» να ήταν το καρπούζι στο σύνολό του για αυτές τις σκηνές αξίζει να την παρακολουθήσει κάποιος. Παρόλα αυτά κατάφερε να κάνει πετυχημένο χιούμορ με τόσο σοβαρά θέματα και του αξίζουν συγχαρητήρια αφού κράτησε τις ισορροπίες και πέτυχε να διασκεδάσει αλλά και να προβληματίσει όσο χρειαζότανε.

Αρωγοί του σε αυτό το σημείο οι άψογες ερμηνείες του καστ. Ένας προς ένας είναι τέλειοι και αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ο Ντένις Κουέηντ είναι παλιά καραβάνα και το υποκριτικό του ταλέντο δεν φθίνει αλλά δείχνει να ωριμάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Η Σκάρλετ Γιόχανσον έχει δώσει ήδη στο παρελθόν τα διαπιστευτήριά της σε πολύ δυσκολότερους ρόλους (αλλά και καλύτερες ταινίες ομολογουμένως) όπως πρόπερσι στο Lost In Translation.

Πάντως ακόμα και που έπαιξε μια 18χρονη φοιτήτρια μας έπεισε με μεγάλη ευκολία. Τελευταίος στη λίστα ο Τόφερ Γκρέις, τον οποίο ελπίζω να τον βλέπω συχνά πυκνά από δω και στο εξής. Μετά τις συμμετοχές του στα “Traffic”, “Pinocchio” και “Το Χαμόγελο της Μόνα Λίζα” παίρνει εδώ τα ηνία ενός πρωταγωνιστικού ρόλου και τα πάει περίφημα. Μου θυμίζει, τολμώ να πω, κάπως τον Κόλιν Φάρελ στο ξεκίνημά του, γιατί δείχνει να είναι εξίσου «γήινος» και ταλαντούχος.

Η ταινία αυτή είναι αυτό που μπορεί να πει κανείς ταινία για όλα τα γούστα, όλες τις ηλικίες, όλα τις διαθέσεις. Αν έχετε όρεξη να γελάσετε δείτε τη. Αν είστε πεσμένοι ψυχολογικά και θέλετε κάτι ευχάριστο να σας ανεβάσει τη διάθεση τότε δείτε τη. Αν έχετε σκύψει με ζήλο πάνω από το ευρετήριο των κινηματογράφων προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρείτε τι ταινία μπορεί να δει όλη η παρέα σας χωρίς μουρμούρα αλλά και ποια είναι εκείνη που θα μπορέσει να διασκεδάσει μια ολόκληρη οικογένεια τότε και πάλι σας λέω: δείτε τη.

Το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι το «εκθαμβωτικό» που θα παρακολουθήσετε και θα το συζητάτε για καιρό αλλά πραγματικά είναι άκρως ευχάριστο σε βαθμό που προκαλεί έκπληξη. Μέσα στην πληθώρα των «κακών» ταινιών που κυκλοφορούν αυτό το καιρό η συγκεκριμένη είναι μια όαση.

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας In Good Company (2004). Ποιος είναι το αφεντικό.