Mission: Impossible (soundtrack)

9 Μαρτίου 2022

443

Σύνθεση και Παραγωγή Μουσικής: Danny Elfman
Εκτέλεση Μουσικής: Artie Kane
Κυκλοφορία: Point Music, 1996
Συνολική Διάρκεια: 52 λεπτά
Εύρεση CD στην Αγορά: Περιορισμένη
Είδος Tαινίας: Κατασκοπευτική, Περιπέτεια

Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της πασίγνωστης τηλεοπτικής σειράς “Mission Impossible” έγινε το 1996 από τον μέτρ της σκηνοθεσίας Brian De Palma με ιδιαίτερη επιτυχία. Η ταινία “Mission Impossible”, πιστή στην παράδοση που άφησε πίσω της η τηλεοπτική σειρά, είχε άκρως ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική πλοκή με τη δράση να παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Η αρχική επιλογή για τη μουσική της ταινίας ήταν ο συνθέτης Alan Silvestri του “The Mummy Returns” και του “Forrest Gump”. Επειδή, όμως, οι συνθέσεις του δεν ικανοποίησαν το σκηνοθέτη, η μουσική του απορρίφθηκε και ο ίδιος αντικαταστάθηκε από τον Danny Elfman κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Ο Danny Elfman έπρεπε να ερευνήσει τη μουσική προσέγγιση που θα ακολουθούσε σε μια ταινία που ήταν κάτι το εντελώς διαφορετικό με ότι είχε ασχοληθεί στο παρελθόν. Πράγματι, το “Mission Impossible” ως κατασκοπευτική ταινία που είναι, ανήκει σε ένα είδος για το οποίο ομολογουμένως ο Danny Elfman δεν είναι ο κατάλληλος για να γράψει μουσική, λαμβάνοντας υπόψη το στυλ των συνθέσεών του. Το γεγονός ότι ο συνθέτης ήταν “έξω από τα νερά του” γίνεται φανερό με μια αναφορά σε μερικούς σταθμούς της φιλμογραφίας του: Batman, Edward Scissorhands, Sleepy Hollow, Instinct, Planet of the Apes, Red Dragon κ.α.

Ωστόσο, η λανθασμένη επιλογή του σκηνοθέτη δεν κόστισε στην ταινία. Με όρους απολύτως κινηματογραφικούς, η μουσική ακολούθησε τη διεκπαιρεωτική οδό. Υπήρχε απλώς για να υπάρχει, χωρίς να προσθέτει τίποτα ουσιαστικό στις εικόνες.

Όταν οι εντυπώσεις από τη μουσική της ταινίας συνοψίζονται στην πρόταση “υπάρχει γιατί δε θα μπορούσε να μην έχει μουσική η ταινία”, τότε τι μπορεί να πει κανείς για το soundtrack και το πως ακούγεται από εκεί η μουσική; Δυστυχώς, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα! Η μουσική του Danny Elfman χαρακτηρίζεται από τέτοια αδυναμία και ανουσιότητα που καταλήγει να γίνει μία από τις χειρότερες που έχει γράψει ο συνθέτης για λογαριασμό ταινίας. Αυτό που πρόκειται να ηχήσει στα αυτιά σας μετά την ακρόαση του soundtrack δεν θα είναι τίποτα άλλο από τη λέξη “απογοήτευση”!

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν ο λόγος ήταν ο λίγος χρόνος που είχε στη διάθεσή του ο συνθέτης για να γράψει τη μουσική (η περίπτωση του φετεινού “Hulk” έρχεται να επαληθεύσει τις μετριότατες επιδόσεις του όταν πιέζεται χρονικά) ή αν ο λόγος ήταν το ότι δεν ήξερε πώς να προσεγγίσει μουσικά την ταινία. Αυτό που τελικά έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα και αυτό δε μας έχει κουράσει περισσότερο σε κάποιο άλλο soundtrack του Danny Elfman.

Πέρα από το ότι σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει η μουσική να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του θεατή, αυτό που εύκολα παρατηρεί κανείς είναι η απουσία θεματικής ταυτότητας στις συνθέσεις του Elfman. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δε θα ήταν απαραίτητο από ένα soundtrack σαν κι αυτό αλλά οπωσδήποτε θα το έκανε πολύ πιο ενδιαφέρον από ότι είναι τώρα. Υπάρχουν πολλά soundtracks που δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο θέμα, όμως είναι αξιόλογα και ακούγονται αρκετά ευχάριστα. Εδώ, δεν ισχύει ούτε αυτό!

Η μουσική στα περισσότερα κομμάτια του CD δίνει την αίσθηση πως είναι καρπός ακατάσχετου πειραματισμού από το συνθέτη, ο οποίος συνδυάζει ορισμένα όργανα της ορχήστρας δημιουργώντας στοιχειώδη μουσικά ακούσματα που αποσκοπούν στο “γέμισμα” της εικόνας, που έπρεπε αναγκαστικά να έχει μουσική συνοδεία.

Δηλαδή, δεν μιλάμε για μουσική χάρην της μουσικής αλλά για μουσική χάρην της εικόνας. Και στην περίπτωση αυτή ο όρος “μουσική” δεν είναι ο κατάλληλος. Μάλλον υπερβολικός φαίνεται γιατί αυτό που ακούμε με δυσκολία θα χαρακτηριζόταν “μουσική”. Έτσι, λοιπόν, η ακρόαση του CD είναι μια πραγματική δοκιμασία με τη μουσική να καταντάει ανυπόφορα βαρετή.

Αυτό που αποκαλείται “δράση” δε θα το βρείτε εδώ αν δεν ψάξετε με προσοχή: το κομμάτι “Zoom B” (18) ίσως να σας δώσει μια ψευδαίσθηση δράσης. Το καλύτερο κομμάτι του CD δεν έχει μουσική από τον Elfman αλλά το κλασικό θέμα της τηλεοπτικής σειράς του Lalo Schifrin που ακούγεται στους τίτλους έναρξης στην ταινία. Ο Danny Elfman δεν χρησιμοποιεί στη μουσική του το θέμα, παρά μόνο στο τελευταίο κομμάτι του CD και πάλι για πολύ λίγο.

Όαση στη μουσική ερημιά του soundtrack αποτελεί το κομμάτι “Betrayal” (10) που φιλοξενεί χορωδιακές στιγμές, που δεν περιμένεις πως θα ακούσεις σε μια τέτοια ταινία, τις οποίες είναι γνωστό πως ο συνθέτης είναι ιδιαιτέρως ικανός στο να γράφει. Στην ταινία, το κομμάτι αυτό ακούγεται όταν αποκαλύπτεται το παρασκήνιο της πλεκτάνης που είχε στηθεί.

Ενώ η ταινία αποτελεί μία από τις καλύτερες επιλογές που έχετε να κάνετε για να περάσετε το χρόνο σας, η μουσική της αποτελεί μία από τις χειρότερες. Το soundtrack, όχι μόνο πρέπει να έρχεται τελευταίο στις επιλογές σας αλλά να μη βρίσκεται καν μέσα σε αυτές. Είναι υπερβολικά βαρετό και κουραστικό και τόσο ανάξιο της προσοχής σας – πόσο μάλλον αγοράς – όσο δε μπορείτε να φανταστείτε. Αποφύγετέ το με κάθε τρόπο…