Ο τομέας των εφαρμογών imaging για “έξυπνες” κινητές συσκευές -πες τα και smartphones και ταμπλέτες, δεν θα σε παρεξηγήσουμε- έχει αρχίσει να ζορίζεται, ειδικά μετά την αγορά του Instagram από το Facebook. Οι λόγοι είναι εμφανείς: όλες τους κάτι κάνουν, όλες τους κάποια ανάγκη καλύπτουν αλλά καμία δεν τα καταφέρνει να κυριαρχήσει, να επιβληθεί — λίγο τ’ ότι όλοι μας έχουμε διαφορετικές απαιτήσεις από τέτοια apps, λίγο ο κατακερματισμός των “κοινωνικών δικτύων” που η κάθε εταιρεία θέλει να στήσει, λίγο το πρόβλημα του να μην ξέρεις ποια εφαρμογή ν’ ανοίξεις για να πετύχεις αυτό που θέλεις όταν το θέλεις, λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά…
Προσωπικά, δεν μασάω. Θα ανοίξω το πρώτο εργαλείο που θα βρω μπροστά μου και θα κάνω τη δουλειά μου — κι αν με την χρηστικότητα και τις επιλογές του κάτι κερδίσει την εμπιστοσύνη μου και τα άμεσα taps μου, τόσο το καλύτερο γι’ αυτό. Αν είναι και δωρεάν -ή αν έστω μου δίνει τη δυνατότητα να το δοκιμάσω δωρεάν- τότε τόσο το καλύτερο γι’ αυτό. Θα παίξω με νέα παιχνίδια μόλις γίνουν διαθέσιμα, μόνο και μόνο για να δω τι έχουν να μου προσφέρουν — αυτός είναι ο χαρακτήρας μου σαν χρήστης. Σπάνια θα ασχοληθώ με το “κοινωνικό” κομμάτι: εκεί χρειάζεται λίγη περισσότερη τσακαλιά, και αρκετοί φίλοι που να το χρησιμοποιούν ήδη. Γι’ αυτό και καταλήγουμε όλοι να μοιραζόμαστε τις φωτογραφίες που τραβάμε με διάφορες εφαρμογές στο Facebook και το Twitter, έτσι δεν είναι;
Το Pixplit μου άρεσε επειδή ακριβώς πατάει σ’ ένα ενδιαφέρον concept που σπάει την όλη ιδέα της “εφαρμογής για να τραβήξεις φωτογραφίες” — όπως την έσπασε το Instagram, και δεν πάνε να γκρινιάζουν οι φίλοι των φωτογραφιών πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Βλέπεις, μεγάλε, ζούμε στο 2019: περάσαμε τον αιώνα της διάδοσης της φωτογραφίας στις μάζες λες και ήταν ζεστό ψωμί — οι μάζες πλέον την χώνεψαν, και καλύτερα να μη σου περιγράψω τι έγινε μετά. Το θέμα είναι πως η εικόνα είναι εδώ για να μείνει, είναι κτήμα όλων, σχετικών και άσχετων, και κάνει κουμάντο σ’ ένα μεγάλο μέρος της ιντερνετικής μας κοινωνικότητας. Η τεχνική σου αξίζει και θ’ αξίζει πάντα, η γνώση σου του κανόνα των τρίτων είναι όντως εντυπωσιακή και μπορεί να μην ξέρουμε γιατί ακριβώς μας αρέσει το αποτέλεσμα, αλλά μας αρέσει. Τώρα πίσω στο στούντιό σου να προσπαθείς να βρεις κάποιον να σε πληρώσει γι’ αυτό που κάνεις!
Εδώ το ενδιαφέρον σημείο που πάτησε το Instagram και οι αντίστοιχες εφαρμογές -με την πιο γνωστή να είναι το Hipstamatic- για smartphones: έχεις μια Polaroid στη τσέπη σου, μέρα-νύχτα. Κανόνες δεν υπάρχουν, πέρα από έναν: μοίρασε τις οπτικές σου εντυπώσεις με τους “ακόλουθούς” σου. Παραείναι κοινές; Ε, πέρνα τους λίγο αποχρωματισμό, λίγες τυχαίες κουκκίδες εδώ κι εκεί κι ένα “πρωτότυπο” κάδρο. Δεν έχει σημασία αν είναι τα ίδια με ό,τι χρησιμοποιεί και ο Πέτρος, και η Σούλα, και η Χαρούλα, και ο Σάκης — σημασία έχει πως ακόμη δείχνουν διαφορετικά. “Διαφορετικότητα” και “μοιρασιά“, λοιπόν.
Τι το διαφορετικό έχει αυτό το “ενδιαφέρον concept” του Pixplit, που σπάει την ιδέα της απλής εφαρμογής για φωτογραφίες;
Το Pixplit ξεκινάει από τη κοινωνικότητα και η φωτογραφία -ή οι εικόνες, για να λέμε την αλήθεια- έρχεται δεύτερη. Απ, έκπληξη! Αργά ή γρήγορα θα φτάναμε κι εδώ: στο σημείο που δεν φωτογραφίζεις επειδή θέλεις να φωτογραφίσεις και κατόπιν μοιράζεσαι την εικόνα, αλλά μπαίνεις… κάπου, πρώτα για να κοινωνικοποιηθείς και μετά για να συμμετάσχεις με εικόνες σου.
Δες το σαν ένα έξυπνο και απλό παιχνίδι: κάθε “split” στο Pixplit αποτελείται από δύο ή περισσότερους κενούς χώρους. Ξεκινώντας το, γεμίζεις τον ένα χώρο με μια φωτογραφία ή εικόνα από το smartphone σου. Όλοι οι υπόλοιποι -φίλοι σου και άγνωστοι, έχεις την επιλογή να τ’ ορίσεις- γεμίζουν τους υπόλοιπους μέχρι το split να ολοκληρωθεί. Οπότε μιλάμε για έναν… διάλογο με εικόνες, όπου όλοι οι συμμετέχοντες έχουν την ίδια “ένταση” φωνής: σκοπός δεν είναι να δείξεις το πόσο γαμάτη ήταν η μακαρονάδα που έφαγες στους “ακόλουθούς σου” αλλά να συνεργαστείς με φίλους και μη σ’ ένα δημιουργικό παιχνίδι. Αν το αποτέλεσμα βγει καλό, αυτό οφείλεται στη δημιουργικότητα και τις καλές ιδέες όλων των συμμετεχόντων.
Συναρπαστικό;
Στη συνέχεια, το Pixplit έχει μια ολόκληρη αρμαθιά από λειτουργίες για να σε κρατήσει απασχολημένο, αν αποφασίσεις να χωθείς στο δίκτυό του για τα καλά: εννοείται πως υπάρχει δυνατότητα αυτόματης “ομορφοποίησης” των φωτογραφιών σου και διάφορα πλαίσια ή layouts για να παίξεις, και ό,τι έχουμε συνηθίσει πλέον από αντίστοιχες εφαρμογές, αλλά και πως μπορείς να σχολιάσεις και να σε σχολιάσουν, ν’ ακολουθήσεις (“γίνεις φίλος με“) χρήστες ή να δεις τα splits χρησιμοποιώντας λέξεις-κλειδιά. Αυτό που ίσως να μην περίμενες, αλλά δείχνει το πόσο διαφορετικά σκέφτηκαν οι developers το θέμα της κοινωνικότητας, είναι τ’ ότι το κάθε split μπορεί να “re-split-αριστεί“: να ξεκινήσει φτου κι από την αρχή από άλλο χρήστη, δηλαδή, με κάποιες εικόνες του αυθεντικού να παραμένουν σταθερές και κάποιες άλλες ν’ αντικαθιστούνται.
Α, είπα πως είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένο και λειτουργικό; Όχι; Ας το αναφέρω κι αυτό, λοιπόν: το περιβάλλον του έχει ρετρό αισθητική και όλη η λειτουργικότητα είναι ένα ή δύο χτυπήματα του δαχτύλου σου μακριά ανά πάσα στιγμή. Συνοψίζοντας: μιλάμε για μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα, που το κύριό της ατού είναι τ’ ότι σ’ αναγκάζει να σκεφτείς δημιουργικά και ομαδικά. Είναι σχεδόν… παιχνίδι, στη λογική του — και σίγουρα η χρήση του είναι παιχνιδάκι. Κυκλοφορεί -δωρεάν- για iOS και Android.