The Time Machine (2002). Η Μηχανή του Χρόνου

• Είδος: Ταινία επιστημονικής φαντασίας
• Σκηνοθεσία: Simon Wells
• Ηθοποιοί: Guy Pearce, Samantha Mumba, Omero Mumba, Jeremy Irons, Orlando Jones, Mark Addy, Phyllida Law, Sienna Guillory
• Διάρκεια: 96 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Μαρτίου 2002
• Ελληνικός τίτλος: Η Μηχανή του Χρόνου
• Παραγωγή: DreamWorks SKG, Warner Bros.
• Προϋπολογισμός ταινίας: 80 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 123 εκατομμύρια δολάρια

Πολλές φορές όποτε πάω να δω μια ταινία που η σεναριακή της βάση έχει να κάνει είτε με στοιχειωμένα σπίτια είτε με ταξίδια στο χρόνο, δύο concept που πιστεύω πως όποιος έχει πολύ φαντασία μπορεί πάνω τους να χτίσει πολύ ενδιαφέροντα σενάρια, έχω φοβερή περιέργεια για το αποτέλεσμα. Αν δηλαδή θα δημιουργήσουν κάτι τόσο καλό όσο η αρχική ιδέα. Στο “Στοιχειωμένο Σπίτι” του 1999 ήταν η πρώτη φορά που κατάντησα να τρώω ποπ κορν στο σινεμά! Στο “Time Machine” όμως είχα την ίδια κατάληξη;

Ο Καθηγητής Αλεξάντερ Χάρντεγκεν (Γκάι Πιρς) είναι στα τέλη του 19ου αιώνα κάτι σα τους προγραμματιστές του σήμερα. Ένα πραγματικό “ζόμπι” της εποχής! Αφαιρείται με το παραμικρό, ενδιαφέρεται άμεσα για οποιοδήποτε καινούριο εξάρτημα ή μηχανισμό πιάσει η άκρη του ματιού του, ξεχνάει εύκολα και γενικά είναι στη καρακοσμάρα του! Όμως όλα αυτά δε του έχουν στερήσει το δικαίωμα στην αγάπη, καθώς φτάνει και για αυτόν η ευλογημένη μέρα που βρίσκει το θάρρος να πεί στην μνηστή του Έμμα “θέλεις να γίνεις γυναίκα μου”;

Η μέρα όμως αυτή κάθε άλλο παρά ευλογημένη ήταν. Μετά το “ναι” της Έμμα ακολουθεί το “δώστε μου τα λεφτά σας” από έναν επίδοξο κλέφτη που καραδοκούσε. Το ‘να φέρνει το άλλο και η Έμμα βρίσκεται νεκρή στο χιόνι από το όπλο του κλέφτη. Ποιο θα ήταν λοιπόν το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει ο φουκαράς Αλεξάντερ; Μα φυσικά να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να σώσει την Έμμα. Και εγένετο…

… η μηχανή του χρόνου. “Χίλιες φορές να γυρίσω πίσω, τόσες φορές θα τη δω να πεθαίνει”, λέει ο Γκάι Πιρς κοιτάζοντας το κενό. Ο Γκάι Πιρς, που είχα τη τύχη να τον απολαύσω σε δύο έργα μέσα σε μια βδομάδα (σε αυτό και στο Μόντε Χρήστο) και του οποίου από ότι φαίνεται οι μετοχές έχουν ανέβει κατακόρυφα, τα πάει άριστα υποκριτικά. Στη “Μηχανή του Χρόνου” ο ρόλος του είναι σαφέστατα πιο απαιτητικός από το έτερο φιλμ. Γιατί εδώ μιλάμε για ένα one man show! Παίζει πολύ καλά τον “χαμένο στο κόσμο του” καθηγητή όπως εξίσου καλά υποκρίνεται και τον “χαμένο στο μέλλον” κοινό θνητό.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, Τζέρεμι Άιρονς και Σαμάνθα Μάμπα, απλώς γεμίζουν τα καρέ και το υπόλοιπο του στόρυ με αρκετά καλές επιδόσεις. Όπως και να έχει πάντως μόνο ο Πιρς και η μηχανή του είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του έργου.

Και το ερώτημα είναι ζοφερό: “Τι θα γινόταν αν…;” (What if, όπως λέει και ο Άιρονς). Σκηνοθετικά το εγχείρημα είναι το ίδιο απαιτητικό με τις υποκριτικές απαιτήσεις από τον Γκάι Πιρς. Διότι όπου εμπλέκεται ο “χρόνος” σαν έννοια, πόσο μάλλον σε αυτό το φιλμ, το timing μεταξύ των σεκάνς πρέπει να είναι ιδανικό προς αποφυγή “κοιλιών”. Και εδώ ο σκηνοθέτης Σάιμον Γουέλς τα καταφέρνει θαυμάσια. Πλάνα που θα ζήλευε και το National Geographic, fast forward σκηνές εναλλαγών περιβάλλοντος χώρου και κλίματος, με πανέμορφα computer generated scenery.

Φυσικά για αυτά τα στιγμιότυπα τα εύσημα πρέπει να πάρει τόσο το τμήμα των special όσο και των visual effects (πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικές αλλά και αλληλένδετες κατηγορίες effects). Το ζητούμενο πάντα από έργα με εφέ δεν είναι να δημιουργήσουν τα πιο εντυπωσιακά (μια παγίδα που συχνά πέφτουν οι εταιρείες παραγωγής) αλλά τα πιο αληθοφανή. Εδώ ο συνδυασμός και των δύο αναζητά αβίαστα το χειροκρότημα. Ήταν βέβαια κάτι το αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς πως ο σκηνοθέτης έχει στο portfolio του καταγεγραμμένες τις δημιουργίες American Tail 2 και Prince of Egypt.

Εδώ όμως δεν έχει να κάνει με κανένα πρίγκιπα αλλά με το κόσμο μας μετά από 800.000 χρόνια. Εκεί που δεν υπάρχουν πλέον μόνο… άνθρωποι αλλά οι κυνηγοί και οι κυνηγημένοι. Εκεί που το “What if…?” βρίσκει απάντηση και αφήνει τους θεατές με ανοιχτό το στόμα.

Το σενάριο δεν γράφτηκε για να επικεντρωθεί ούτε σε μια ιστορία αγάπης και τραγωδίας του προπερασμένου αιώνα, ούτε σε μια ιστορία τόσο φανταστική από όπου θα επερχότανε μοιραία ένας κορεσμός απο computer generated στοιχεία. Γράφτηκε για ένα έργο που σκοπεύει τόσο να ψυχαγωγήσει όσο και να μας δώσει μέσω αυτού του τρόπου κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα ερωτήματα κοινά και μη. Τί θα γινόταν αν… το χρονικό παράδοξο τα έκανε πλακάκια με το παρελθόν; Εδώ σε θέλω… Αλεξάντερ Χάρντεγκεν!

Για τη μουσική επένδυση της ταινίας εργάστηκαν τέσσερις ο εξής ένας! Ο Klaus Badelt είχε ως συνεργάτες του James Michael Dooley και Geoff Zanelli, και τον Alan Zachary που επιμελήθηκε το τραγούδι “There is a place called tomorrow”. Ο Badelt για πρώτη φορά αποδεσμεύτηκε από το “όνομα” του Χανς Ζίμερ ο οποίος τον είχε δεξί του χέρι τη τελευταία τριετία, και κάθισε αυτός στη καρέκλα μπροστά από τα synths. Οι μελωδίες του είναι εξαιρετικές και σίγουρα το συντομότερο δυνατό θα προσθέσω το soundtrack στη συλλογή μου. Η αρχική σκηνή του θανάτου της Έμμα (αχ, που σε είχανε κρυμμένη ομορφιά μου) χωρίς μουσική σίγουρα δε θα είχε τέτοια συγκινησιακά αποτελέσματα. Σε σκηνές δράσης επίσης δρα καταλυτικά και κάνει το έργο ακόμα πιο απολαυστικά. Keep up the good work, Klaus…

Εν ολίγοις… η “Μηχανή του Χρόνου” δε με ψυχαγώγησε όσο ο Κόμης Μοντε Χρήστο αλλά σε καμία με περίπτωση δε με άφησε και αδιάφορο. Το φιλμ το χάρηκα πάρα πολύ σε σημείο που εντόπισα ως κυριότερο μειονέκτημά του τη μικρή του διάρκεια, μόλις 96 λεπτά. Όταν λοιπόν μιάμιση ώρα περνάει τόσο γρήγορα μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα τότε σημαίνει πως το έργο που παίζεται είναι το λιγότερο ενδιαφέρον! Τουλάχιστον δε κατέληξα να τρώω ποπ κορν, όπως ανέφερα στην αρχή, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση οι σεναριογράφοι βασίστηκαν σε μια καλή ιδέα και την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.

Η μεταφορά της ταινίας σε ψηφιακή μορφή αποτελεί ακόμη μία συνηθισμένη, ως προς τη συσκευασία, κυκλοφορία της Warner. Η χάρτινη συσκευασία που χρησιμοποιεί η εταιρία για τα DVD της είναι αισθητικά κατώτερη από τα πιο πολλά άλλα DVD της αγοράς, γεγονός που πάντα αποτελεί ένα αρνητικό σημείο. Κατά τα άλλα, από τεχνικής πλευράς (ήχος και εικόνα) δύσκολα θα εντοπίσει κανείς ψεγάδια. Η παρουσία ποικίλων πρόσθετων παροχών (αν και χωρίς ελληνικούς υπότιτλους) έρχεται να συμπληρώσει τις θετικές εντυπώσεις:

1. Dean Fulton Deleted Scene (7 λεπτών). Μια κομμένη σκηνή που ταυτόχρονα αποτελεί και την εναλλακτική έναρξη της ταινίας.
2. Δύο ηχητικούς σχολιασμούς από τους συντελεστές της παραγωγής.
3. 4 Documentaries: Creating the Morlocks (6 λεπτών), Building the Machine (6 λεπτών), Visual Effects (4 λεπτών) και Stunt Choreography (1 λεπτού).
4. Production Design Gallery.
5. “Hunt” Sequence Animatic (6 λεπτών).
6. Τρία (καταπληκτικά!) Trailers (teaser, theatrical, international).

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας The Time Machine (2002). Η Μηχανή του Χρόνου.