Σημείωση: Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το Triumph Street Cup του 2017.
Τα έξι café racer της Triumph σταμάτησαν στο φανάρι πίσω από μια Lambretta, και στάθηκαν στο φανάρι σκυμμένοι προς τα clip-ons και δίνοντας πού και πού ξερογκαζιές, αναγκάζοντας τον μοναχικό αναβάτη του scooter να γυρίσει έκπληκτος να κοιτάξει προς τα πίσω. Για μια στιγμή, αυτή η εικόνα θα μπορούσε να είναι ένα flashback στην Αγγλία της δεκαετίας του ’60 – μια συμμορία Rockers που παρενοχλούν έναν ανυποψίαστο Mod, έχοντας μπελάδες στο μυαλό τους.
Δεν είμαστε στην Αγγλία όμως, αλλά σε ένα νυσταγμένο χωριό της νότιας Ισπανίας το 2017, ο αναβάτης του scooter είναι ένας ντόπιος κυριούλης και οι μοτοσικλέτες μας είναι τα καινούργια Triumph Street Cup. Πρόκειται σίγουρα για ένα café racer με δικύλινδρο εν σειρά κινητήρα, αλλά και ένα από τα πιο καλόβολα που φόρεσαν ποτέ τιμόνι Ace bars. Όταν το φανάρι άλλαξε ορμήσαμε μπροστά με παλιομοδίτικο στυλ, απολαμβάνοντας τις (εντάξει, όχι εκρηκτικές) επιδόσεις του Triumph Street Cup και χωρίς να… πειράξουμε τους ντόπιους.
Η έλλειψη επιθετικότητας είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό στο Triumph Street Cup, που δεν είναι ένα hard-and-fast street racer αλλά μια φιλική μοτοσικλέτα δρόμου με café racer look. Το διαφημιστικό σλόγκαν της Triumph είναι “urban sports Bonneville” κι έχει στόχο του να είναι μια διασκεδαστική, προσιτή κι εύκολη στο customising μοτοσικλέτα. «Το προορίζουμε ως την πιο σπορ έκδοση του Triumph Street Twin κι όχι ως το μικρότερο Thruxton» λέει ο Stuart Wool, αρχισχεδιαστής του εργοστασίου στο Hinckley.
Triumph Street Cup – μια κοντινή ματιά
Τα περισσότερα εξαρτήματα του Triumph Street Cup προέρχονται από το Triumph Street Twin, όπως ο δικύλινδρος κινητήρας των 900cc με τον μονό επικεφαλής εκκεντροφόρο που μηχανικά έχει μείνει ίδιος, με ήπια απόδοση ισχύος, ή υψηλής ροπής (high torque) όπως το λέει η Triumph. Το καινούργιο ζεύγος εξατμίσεων που είναι κοντύτερες και σε μαύρο φινίρισμα δεν επηρεάζουν ούτε τη μέγιστη ισχύ των 54hp στις 5.900rpm ούτε το σεβαστό νούμερο της μέγιστης ροπής στα 80Nm στις μόλις 3.230rpm.
Ιδιο έχει παραμείνει και το ατσάλινο πλαίσιο καθώς και το πιρούνι της Kayaba μαζί με τις πλάκες, μόνο που το διαμέτρου 41mm καλάμια έχουν μικρά προστατευτικά κι όχι φούσκες που έχει το Street Twin. Κύρια διαφοροποίηση στο στήσιμο είναι τα μακρύτερα και σκληρότερα αμορτισέρ που κάνουν τη γεωμετρία λίγο πιο γρήγορη (η γωνία κάστερ πάει από τις 25,1 μοίρες στις 24,3) και αυξάνουν την απόσταση από το έδαφος σε συνδυασμό με τα νέα μαρσπιέ που μοιάζουν με του Thruxton.
Εξαρτήματα που το Triumph Street Cup έχει δανειστεί από το Thruxton είναι οι σφυρήλατοι αλουμινένιοι φανοστάτες του προβολέα που στηρίζουν ένα μασκάκι στο ίδιο χρώμα με τη διχρωμία της μοτοσικλέτας. Υπάρχει επίσης κουμπωτό καπάκι πίσω σέλας με το χαρακτηριστικό σχήμα της καμπούρας των café racer κι αυτό στον ίδιο συνδυασμό χρωμάτων κίτρινο ή μαύρο με γκρι. Η ταπετσαρία της σέλας σε στυλ Alcantara δίνει πολύ ποιοτική εμφάνιση.
Άλλες ωραίες λεπτομέρειες περιλαμβάνουν καθρέφτες bar-end (στα αντίβαρα), φλασάκια bullet, και όργανα σε στυλ Thruxton με γυαλισμένα ανοξείδωτα στεφάνια και ένθετες ψηφιακές οθόνες, αντί για το μονό ταχύμετρο του Street Twin.
Το πιο χαρακτηριστικό ίσως café racer στοιχείο είναι το τιμόνι Ace, που δίνει πιο επιθετικό look από το ίσιο τιμόνι του Street Twin. Τα γκριπ είναι ελάχιστα χαμηλότερα και στενότερα, άρα δεν χρειαζόταν να σκύψω παρά ελάχιστα για να φτάσω το τιμόνι, όταν πλέον έκατσα στη σέλα που είναι λίγο ψηλότερα από του Triumph Street Twin λόγω των μακρύτερων αμορτισέρ, αλλά και πάλι είναι αρκετά χαμηλά ώστε η μοτοσικλέτα να είναι εύκολη στη μανούβρες.
Triumph Street Cup – οn board
Το Triumph Street Cup έδινε και πάλι την αίσθηση ότι είναι κόμπακτ και ελαφρύ, και δικαίως επειδή ζυγίζει 200kg στεγνό, λίγο παραπάνω από το Street Twin.
Επομένως στο δρόμο για τα προάστια της Σεβίλλης που έγινε η παρουσίαση το Triumph Street Cup είχε τη γνώριμη φιλική αίσθηση που είχε και το μοντέλο που εγκαινίασε τη νέα γενιά Bonneville πριν από ένα χρόνο. Δεν σου φαίνεται ότι οδηγείς μια μοτοσικλέτα 900cc, παρά το racing look. Ο ήπιας απόδοσης κινητήρας έχει μόνο ένα χάρτη οδήγησης, αλλά δεν χρειαζόταν και κανέναν άλλο. Ούτε χρειάστηκα και ποτέ το στροφόμετρο για να επιβεβαιώσω ότι ο κινητήρας τραβούσε γλυκά σχεδόν από το ρελαντί, αν και είναι ωραίο ότι υπάρχει ένα στροφόμετρο.
Το μεγάλο εύρος απόδοσης της ροπής συνδυαζόμενο με την άμεση απόκριση στο γκάζι, εξασφάλιζε ότι υπήρχε πάντα διαθέσιμη επιτάχυνση.
Το Triumph Street Cup ορμούσε μπροστά με έναν ωραίο βαθύ ήχο από τις εξατμίσεις που συμμορφώνονται με τις προδιαγραφές Euro 4. Ο στρόφαλος 270 μοιρών διατηρεί τη λειτουργία του κινητήρα αρκετά ομαλή (χωρίς κραδασμό δηλαδή) ακόμη και στις υψηλές στροφές, αλλά έδινε την αίσθηση επίπεδης απόδοσης στα ψηλά κι έτσι γενικά άλλαζα νωρίς ταχύτητες στο μαλακό 5τάχυτο κιβώτιο.
Στον ανοιχτό δρόμο
Όταν φτάσαμε στον αυτοκινητόδρομο με δυτική κατεύθυνση προς τη Huelva, το Triumph Street Cup ταξίδευε με ξεκούραστο κινητήρα στα 120km/h καθώς έσκυβα πίσω από το μασκάκι, αισθανόμενος ευγνωμοσύνη για την ύπαρξή του και για το ότι κρατούσε τον άνεμο μακριά από το στήθος μου εκείνη την κρύα ημέρα.
Τα προσπεράσματα στον Α-49 δεν ήταν πρόβλημα, ενώ με καθαρό δρόμο μπροστά μου είδα μέχρι και 160km/h, κάτι που είναι κοντά στην πραγματική του τελική ταχύτητα και μπορούσα μάλιστα να ρίξω και μια ματιά στους εκπληκτικά χρήσιμους bar-end καθρέφτες.
Αυτή η ταχύτητα δεν θα εντυπωσιάσει πολλούς από τους παλιούς Rockers αφού οι δικές τους μοτοσικλέτες έφταναν το “ton”, τα 160km/h πριν από μισό αιώνα, αλλά τουλάχιστον το Triumph Street Cup μπορούσε να τα κρατάει με αξιοπιστία μέχρι το 12λιτρο ρεζερβουάρ του να αδειάσει.
Κι αν το Triumph Street Cup δεν πάρει βραβείο για την ταχύτητά του, σίγουρα του αξίζει ένα βραβείο για την οικονομία του. Κάνοντας ενθουσιώδη χρήση του γκαζιού η ένδειξη της κατανάλωσης έφτασε τα 4,7lt ανά 100km, που σημαίνει ότι τα 4lt/100km είναι εφικτά [είναι κατανάλωση που αντιστοιχεί σε 250άρι scooter αν μου επιτρέπετε τη σύγκριση], επομένως η ρεαλιστική αυτονομία του είναι στα 250km τουλάχιστον, αν όχι στα 320km που ανακοινώνει η Triumph.
Στις στροφές
Πάντως πέρα από τις επιδόσεις του στην ευθεία το Triumph Street Cup στα σίγουρα μπορεί να προσφέρει μπόλικη διασκέδαση στις στροφές, πράγμα που το είδαμε όταν φτάσαμε έναν υπέροχο δρόμο στο βουνό δυτικά της Σεβίλλης.
Στα περισσότερα από τα 30km δρόμου που απλώνονται ανάμεσα στο La Palma del Condado και το Berrocal, η άσφαλτος ακολουθεί την όχθη του ποταμού Rio Tinto, που έχει τόσο κλειστές και συναρπαστικές που, με το ρυθμό που είχε πιάσει ο πλοηγός μας και αναβάτης δοκιμών David Lopez, δεν μπορέσαμε να ρίξουμε στα σκουροκόκκινα νερά που έτρεχαν πλάι μας, ούτε μια ματιά!
Το Triumph Street Cup απέδειξε ότι είναι ευέλικτο, ελεγχόμενο και πολύ διασκεδαστικό για μια μοτοσικλέτα που φοράει δύο αμορτισέρ στο πίσω μέρος. Το Ace τιμόνι μεταφέρει λίγο βάρος προς τα εμπρός (δεν σκύβεις και πολύ όπως είπαμε) κι αυτό σε συνδυασμό με τα μακρύτερα αμορτισέρ προσφέρει αμεσότερη απόκριση στην αλλαγή κατεύθυνσης. Και πάλι έπρεπε να πιέσω δυνατά το τιμόνι για να κάνω τον 18in να αλλάξει κατεύθυνση με ταχύτητα και όταν ο ρυθμός έγινε πιο γρήγορος το μη ρυθμιζόμενο πιρούνι έδειξε ότι είναι μαλακά ρυθμισμένο και με όχι αρκετές αποσβέσεις για να τον παρακολουθήσει.
Όμως τα αμορτισέρ με τα προοδευτικά ελατήρια και με διαδρομές 120m (όπως και το πιρούνι) ήταν αρκετά σφιχτές και προσέφεραν πολύ καλό έλεγχο. Η σταθερότητα ήταν εξαιρετική και το περιθώριο κλίσης αρκετά μεγάλο για να απολαύσουμε τα ρετρό χάραξης Pirelli Phantom SportsCopm με την καλή πρόσφυση. Όπως και στο Street Twin υπάρχει traction control που θα φανεί υπό προϋποθέσεις πολύ χρήσιμο, έστω κι αν είναι απλών προδιαγραφών.
Τα φρένα μου φάνηκαν επίσης αρκετά δυνατά, αν μερικοί άλλοι δημοσιογράφοι στην παρουσίαση ήταν λιγότερο εντυπωσιασμένοι. Το Triumph Street Cup έχει διαφορετικές διέμβολες δαγκάνες της Nissin και πλευστό δίσκο εμπρός. Για δυνατή επιβράδυνση έπρεπε να πατήσω τη μανέτα δυνατά (η μανέτα είναι ρυθμιζόμενη), όμως υπήρχε καλή αίσθηση, το ABS δούλευε καλά και το γενικά το σύστημα έδειχνε ότι ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα της μοτοσικλέτας.
Πρακτικότητα
Η αξία του σχετικά μαλακού εμπρός μέρους και της άνετης θέσης οδήγησης μου έγινε ξεκάθαρη προς το τέλος της διαδρομής όταν επιστρέφαμε στη Σεβίλλη από τον αυτοκινητόδρομο. Σε πολλά café racer τα clip-ons και η σφιχτή ανάρτηση (που θα βοηθούσε σε πολλή περισσότερη διασκέδαση στις στροφές) θα ήταν αρχίσει να ενοχλούν (να πονάνε).
Όχι όμως στο Triumph Street Cup που ταξίδευε γλυκά προσφέροντας την ίδια φιλικότητα όπως πάντα. Η σέλα και η θέση οδήγησης μου φάνηκαν άνετα, αν και έχω μακριά πόδια, και τα μαρσπιέ ήταν αρκετά ψηλά τοποθετημένα. Κατά τη γνώμη μου η μόνη έλλειψη των μοτοσικλετών της παρουσίασης, όταν η θάλπη του ήλιου είχε πια χαθεί, ήταν ότι δεν είχαν θερμαινόμενα γκριπ.
Βέβαια θερμαινόμενα γκριπ θα βρείτε στα αξεσουάρ μαζί με άλλα 130 κομμάτια, από billet μανέτες και διαφορετικές σέλες μέχρι αμορτισέρ με εξωτερικό δοχείο της Fox και εξατμίσεις slip-on της Vance & Hines. Για την ευρωπαϊκή αγορά θα υπάρχει κι ένα κιτ για δίπλωμα Α2 που θα περιορίζει το άνοιγμα του γκαζιού και τη ρύθμιση του κινητήρα για να κατεβάσει τη μέγιστη ισχύ στους 47hp/35kW.
Το απολαυστικό café racer
Αυτά τα φιλικά στους νέους αναβάτες χαρακτηριστικά δεν είναι η κουλτούρα των café racer των δεκαετιών του ’50 και του ’60, όμως ταιριάζουν απόλυτα στην προσωπικότητα του Triumph Street Cup. Ακόμη και χωρίς τον περιορισμό ισχύος το Triumph Street Cup είναι ουσιαστικά ένα entry-level μοντέλο με λίγο πιο σπορ look και τιμή που θα είναι κάπου 15% υψηλότερη από του Street Twin. Με δεδομένο ότι το Triumph Street Twin είναι το πιο επιτυχημένο μοντέλο της νέας οικογένειας Bonneville, το πιο σπορτίβικο αδελφάκι του θα βρει σίγουρα μεγάλη πελατεία, που στα σίγουρα θα απολαύσουν τη ζωή τους με τη μοτοσικλέτας τους.
