- Σκηνοθεσία: Lars von Trier
- Ηθοποιοί: Willem Dafoe, Charlotte Gainsbourg
- Συνολική διάρκεια: 104 λεπτά
- Παραγωγή: Zentropa Entertainments, arte France Cinéma
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20 Μαΐου 2009
- Γλώσσα: Αγγλικά
- Προϋπολογισμός ταινίας: 3.4 εκατομμύρια
Ο William Dafoe και η Charlotte Gainsbourg υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι του οποίου η ζωή ανατρέπεται από το θάνατο του γιου τους. Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα αμέλειάς τους και το γεγονός αυτό είναι το εναρκτήριο σημείο της καθόδου τους στην απόγνωση, τον πόνο και την παράνοια. Ο χαρακτήρας του Dafoe, ψυχοθεραπευτής στο επάγγελμα, αναλαμβάνει να βοηθήσει τη γυναίκα του να ξεπεράσει την απώλεια και την πηγαίνει στο εξοχικό τους στο δάσος για να ηρεμήσει. Στο μυαλό αυτής όμως, η φύση είναι η Εκκλησία του Σατανά και το μέρος που κρύβεται ένας ασυνείδητος φόβος.
Η νέα ταινία του Τρίερ διχάζει, σοκάρει, ταρακουνάει τον ψυχισμό του θεατή και είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα τον αφήσει ανεπηρέαστο. Προσωπικά, ο ντόρος που είχε δημιουργηθεί γύρω από την ταινία σε συνδυασμό με την προκατάληψη μου απέναντι στο σινεμά του Τρίερ, μ’ έκανε να καθυστερήσω την προβολή της, κάτι το οποίο εν τέλει μετάνιωσα.
Κατ’ αρχάς, η ταινία δεν είναι οι δυο επίμαχες σκηνές που αναφέρουν και κατηγορούν πολλοί. Το δίχως άλλο είναι σοκαριστικές αλλά είναι απλά ένα μικρό μέρος της και είναι άδικο η συζήτηση για τον Αντίχριστο να εξαντλείται σ’ αυτές. Αυτό είναι κάτι που γίνεται φανερό από τα πρώτα 5 λεπτά του έργου. Η εισαγωγή της ήταν μια από τις πιο έντονες, τραγικές και σκηνοθετικά άρτιες που έχω δει. Η μουσική, οι εικόνες και το slow motion που καθυστερεί το αναπόφευκτο γεγονός σε καθηλώνουν.
Σε ανάλογα μοτίβα είναι και το υπόλοιπο έργο και μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξαιρετική σκηνοθεσία, με εναλλαγές που συγκινούν με τον επώδυνο ρεαλισμό τους, τρομάζουν με την εφιαλτική, παρανοϊκή τους υφή και ενίοτε γαληνεύουν με την ονειρική τους χροιά. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο επίσης ήταν πολύ καλό και κατάφερε ν’ αντεπεξέλθει στις δύσκολες απαιτήσεις της ταινίας.
Προχωρώντας τώρα στο νόημα της ταινίας, εκεί είναι που βρίσκεται η πραγματική της αξία. Ξεκινάει με θέματα διαχείρισης της απώλειας και του πένθους, της πάλης των ενστίκτων τόσο μεταξύ τους όσο και με τις επίκτητες ηθικές επιταγές και καταλήγει να είναι η ιστορία, το οδοιπορικό μιας ψύχωσης. Εμφανείς επιρροές από τη Φροϋδική σκέψη και παραπομπές στην ψυχοθεραπεία παράλληλα με μια λανθάνουσα ειρωνεία απέναντι στην έπαρση της ψυχολογίας-ψυχανάλυσης και την πίστη αυτής ότι μπορεί να ελέγξει και να θεραπεύσει κάθε πτυχή του ανθρώπινου ψυχισμού.
Και όλα αυτά ενσωματωμένα σ’ ένα θρησκευτικό πλαίσιο. Η φύση, η εσωτερική και η εξωτερική, είναι η εκκλησία του Σατανά, όπως αναφέρεται στην ταινία. Η φύση στη μορφή των ενστίκτων κόστισε τη ζωή ενός παιδιού, η φύση που απογυμνώνει τον άνθρωπο από τα δεσμά του πολιτισμού και τον επαναφέρει στο χάος της ζωώδους καταβολής του. Στον Αντίχριστο, η γυναίκα είναι πιο δεκτική, πιο “ανοιχτή” στο κάλεσμα της φύσης και ως εκ τούτου, υποκείμενη στην “κακία” αυτής. Ο Τρίερ βγάζει εδώ έναν μισογυνισμό, συνεπή με τις Φροϋδικές επιρροές.
Εν τέλει, είτε τη θεωρήσεις αριστούργημα είτε την απαξιώσεις ως προσωπική θεραπεία του σκηνοθέτη, ένα είναι αδιαμφισβήτητο για τον Αντίχριστο. Δεν είναι μια εύκολη ταινία και καθ’ όλη τη διάρκεια δοκιμάζει τις ψυχικές αντοχές του θεατή δίχως καν να του δίνει την παρηγοριά της τελικής λύτρωσης. Δείτε την ακόμα και αν χρειαστεί να κλείσετε τα μάτια σας σε κάποιες σκηνές, είναι ένα έργο που δύσκολα αφήνει κάποιον αδιάφορο.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας τρόμου Antichrist (2009).
Διάβασε επίσης:
. Ταινία τρόμου. Ο William Dafoe και η Charlotte Gainsbourg υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι του οποίου η ζωή){kind=link}