Ο Kenneth Rexroth (Κένεθ Ρέξροθ), Αμερικανός ποιητής, ακούραστος μεταφραστής εκλεκτών βιβλίων, κριτικός τέχνης και λόγιος αναζητητής της αλήθειας, είναι για αρκετούς στοχαστές, κάτι παραπάνω από ένας απλός εκπρόσωπος, ή έστω ιδρυτής του κινήματος «The Beat Generation». Για να καταλάβετε τι επιρροή είχε αυτή η σπουδαία προσωπικότητα, θα αναφέρω ενδεικτικά ότι στους θαυμαστές του περιλαμβάνονται και οι Τζάρμους (ο σκηνοθέτης) και ο μακαρίτης Τζιμ Μόρισον (ο μακαρίτης τραγουδιστής των Doors).
Οι Μπήτνικς, πέρα από τη λογοτεχνική σχολή, εκπροσωπούν μια στάση ζωής που υιοθετήθηκε από πολλούς και μετονομάστηκε χιπισμός. Μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο υπάρχει μια τεράστια δυσαρέσκεια ενός τμήματος της νεολαίας και είδαμε ότι αυτή η δυσαρέσκεια γέννησε το Ντανταϊσμό μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήθελε να είναι και αυτός στάση ζωής.
Ο Κένεθ Ρέξροθ είναι σημαντικός και από την άποψη ότι έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, ενθουσιάστηκε, ως αναρχικός φιλόσοφος, από το Ντανταϊσμό (και έθεσε κάποτε σκοπό της ζωής του να γνωρίσει προσωπικά τον Τριστάν Τζαρά), προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει αυτό το κίνημα που γεννήθηκε στο Σαν Φρανσίσκο και στο Σικάγο, ιδρύοντας Ντανταϊστική ομάδα δράσης για την οποία δεν έχω δυστυχώς πληροφορίες) και ευνόησε, με το έργο και τη δράση του τη δημιουργία και άλλου, πιο σύγχρονου κινήματος αμφισβήτησης.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε και γιατί απογοητεύτηκε από το κίνημα Beat του οποίου, από τραγική ειρωνία της ιστορίας, φέρεται ως ο πατέρας. Κατά τα άλλα, τα On the Road, και Junky, είναι βιβλία που ανέκαθεν ενθουσίαζαν τους νέους και, αν δεν το έχεις ήδη κάνει, στα συνιστώ.
Πέραν του γεγονότος ότι η Μπητ γενιά επιδίωξε μια πολιτιστική “αναστάτωση” που επηρέασε για χρόνια στο παρελθόν τις υποψιασμένες δυτικές νεολαίες και το καλλιτεχνικό life style, η προσωπική απόσταση που κράτησε ο Kenneth Rexroth από τον τρόπο ζωής των ενήλικων μπήτνικς, νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η στροφή του στο Ζεν και στην ανατολική “σιωπή” σε συνδυασμό με τη λογιότητα του, τη βαθιά φιλελεύθερη φύση του και τη συνεπή προς τις ιδέες του ζωή του τον κάνουν κάτι περισσότερο από έναν απλό εκπρόσωπο του ρεύματος της Μπητ λογοτεχνίας. Θα τολμούσα να πω ότι μπορεί να θεωρηθεί ένας “πεφωτισμένος” του χώρου, με την έννοια που ο ίδιος προσδιορίζει το φως ασκώντας σκληρή κριτική στις επιλογές ζωής του δημιουργού των “Illuminatios”, του Ρεμπώ. Οπωσδήποτε η ιδιαιτέρως εν-συναίσθητη επαφή του με την ασιατική φιλοσοφία και τέχνη έχει πολλά ακόμα να διδάξει τους εραστές του ασιατικού εξωτισμού πέραν των τύπων της “χάικου” γραφής.
Ακόμα και σήμερα η εικόνα της εισβολής ενός ξανθού ανοϊκού πλήθους στους γαλήνιους ασιατικούς βουδιστικούς ναούς κυνηγώντας την έκλαμψη σε πακέτο φασαριόζικης προσκοπικής εκδρομικής εμπειρίας με την μπίρα στο χέρι προκαλεί μια απογοητευτική απώθηση.
Η προσωπική ανάλωση στην αισθητική και εσωτερική αναζήτηση αυτού του αβόλευτου Αμερικανού λογοτέχνη, που δεν αναζήτησε την επωνυμία ούτε το σταβλισμό σε καιρούς δίσεκτους κι αμφίσημους, συνιστά μια επιπλέον εγγύηση για περαιτέρω μελέτη και στοχασμό.
Μάλιστα, οι ίδιοι οι beatniks αντιπαθούσαν αυτή την ονομασία γιατί δεν ήταν ακριβώς δική τους, τους αποκαλούσαν έτσι οι άλλοι. Προτιμούσαν να αποκαλούνται bohemians (μποέμ, περιπλανώμενοι) και hipsters (αυτοί που ξέρουν από εξωτικές θρησκείες, τζαζ και ναρκωτικά). Ο όρος hippie προήλθε από το hipster και οι ίδιοι οι beatniks αποκαλούσαν έτσι, από το 1964, νεαρά μέλη της παρέας τους που, πέρα από το ότι ντύνονταν με παρδαλά ρούχα, ήθελαν να αλλάξουν την κοινωνία μέσω πολιτικού ακτιβισμού. Οι ίδιοι οι beatniks δεν συμφωνούσαν με την πολιτική εμπλοκή και έλεγαν στους νεαρούς το περίφημο: cool man, cool.
Από αυτή τη “φιλοσοφία” (του cool man, cool) που είναι η μοντέρνα έκφραση της σκέψης του Λαφάργκ για τη κατάργηση της εργασίας και το δικαίωμα στη τεμπελιά, εμπνεύστηκαν οι αδερφοί Κοέν και γύρισαν το eξαιρετικό κινηματογραφικό έργο «Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι».
«Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι» ήταν μία ταινία αριστούργημα, ίσως η καλύτερη των Κοέν. Νομίζω ότι η καλύτερη μοντέρνα έκφραση των ιδεών του Λαφάργκ ήταν ο Ντεμπόρ και οι Καταστασιακοί που, θεωρητικά τουλάχιστον, έριξαν πολύ δυνατό χαστούκι στη “μισθωτή σκλαβιά”, όπως την αποκαλούσαν.
