Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl (soundtrack)

7 Μαρτίου 2022

578

Σύνθεση Μουσικής: Klaus Badelt
Εκτέλεση Μουσικής: Blake Neely
Παραγωγή Μουσικής: Hans Zimmer
Κυκλοφορία: Walt Disney Records, 2003
Συνολική Διάρκεια: 43 λεπτά

Music composed by Klaus Badelt, Score Overproduced by Hans Zimmer. Το πρώτο το καταλαβαίνω. Και το επικροτώ. Το δεύτερο; Τί πάει να πει “overproduced”; Τελικά με ένα άκουσμα αυτού του OST της πλέον αναμενόμενης ταινίας για τη νέα σεζόν «Οι Πειρατές της Καραιβικής και η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού» θα καταλάβουμε άμεσα τι σημαίνει και θα καταριόμαστε και εμείς με την σειρά μας, όχι κανένα «μαργαριτάρι», αλλά την ώρα και την στιγμή που έβαλε το χεράκι του ο Χανς Ζίμμερ στην παραγωγή του.

Βέβαια δεν το έβαλε και σε ξένα χωράφια. Όντας συνεργάτες επί χρόνια με τον Κλάους Μπάντελτ, προτού ξεκινήσει ο τελευταίος σόλο καριέρα, προφανώς είχε κάθε δικαίωμα. Αλλά τα μοναδικά μειονεκτήματα που παρουσιάζει το εν λόγω soundtrack φέρουν την υπογραφή του Ζίμμερ.

Πειρατές ίσον περιπέτεια. Δράση. Ένταση. Επικότητα. Δυναμισμός. Ατμόσφαιρα. Όλα αυτά τα στοιχεία τα έχει αυτό το άλμπουμ και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Βασικό ατού του τα ωραία θέματα, με πολύ έντεχνο τρόπο αναλωμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής, τα οποία είναι όσο επικά χρειάζονταν για την περίσταση.

Αν και το ξεκίνημα είναι κάπως μουδιασμένο αλλά αρκετά πετυχημένο για να μας βάλει στο κλίμα φτάνουμε στο κομμάτι #3 (The Black Pearl) όπου ερχόμαστε σε μία πρώτη επαφή με το κεντρικό θέμα του soundtrack. Και ω τι έκπληξις!!! Ο Μονομάχος κρουαζιέρα στην Καραιβική! Μήπως να είναι ψέμα; Μήπως τα αυτιά μου με γελούν; Δυστυχώς το #4 (Will & Elizabeth) μας διώχνει κάθε ίχνος αμφιβολίας που είχαμε. Πάρτε λοιπόν το θέμα του Μονομάχου από τα κομμάτια “Battle” & “Barbarian Hordes” του ομώνυμου CD του Ζίμμερ και επιταχύνετε αρκετά το τέμπο του.

Αποτέλεσμα; Τα περισσότερα θέματα (για να μην πω ολόκληρα κομμάτια) των «Πειρατών της Καραιβικής». Ευτυχώς το κεντρικό θέμα είναι μια σύνθεση του Μπάντελτ που γοητεύει και το οποίο επαναλαμβάνεται ουκ ολίγες φορές. Όμως για όσους έχουν ήδη ακούσει τις συνθέσεις του Ζίμμερ για τον «Μονομάχο» τότε η μουσική στο CD αυτό γίνεται άμεσα πολύ προβλέψιμη.

Για του λόγου το αληθές όσοι αγοράσετε το CD και βιάζεστε να επαληθεύσετε τα λεγομενά μου βάλτε και παίξτε το κομμάτι #7 (Barbosa is Hungry) ή και το #9 (Moonlight Serenade), μετά το πρώτο λεπτό του, ή ακόμα και το φινάλε του #12 (Bootstrap’s Bootstraps). Αν και το σοκ που ένιωσα, τις πρώτες στιγμές που αντιλήφθηκα τί άκουγα, ήταν κάπως μεγάλο τελικά κατέληξα πως αυτή τη μουσική την προτιμώ πολύ περισσότερο από αυτή του «Μονομάχου». Γρήγορη, διασκεδαστική και ως εκ τούτου λιγότερο δραματική και σκοτεινή. Η επικότητα όμως παραμένει.

Και είναι πολλαπλάσια. Πάντως για να λέμε και τα πράγματα με το ονομά τους θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός τού «πάρτα και βάλτα» από τον Ζίμμερ στον Μπάντελτ, που έγινε για να έρθει εις πέρας η μουσική επένδυση των «Πειρατών».

Τελευταίο μειονέκτημα είναι η κάκιστη παραγωγή που έχει γίνει στο soundtrack όχι από άποψη ηχοληψίας, αφού αυτή είναι εξαιρετική, αλλά άποψη τελικού mastering. Η ένταση υπερβαίνει κατά πολύ την περιβάλλουσα (δηλαδή τα επιτρεπτά όρια έντασης της κυματομορφής) με αποτέλεσμα αν π.χ. (ενδεικτικά τα νούμερα) ακούτε συνήθως τα CD σας με την ένταση στο 10 να αναγκαστείτε να την κατεβάσετε στο 5 για να ακούσετε το συγκεκριμένο CD φυσιολογικά.

Γενικά όμως όσο περνάει η ώρα το soundtrack γίνεται όλο και περισσότερο απολαυστικό. Μετά το τέλος του (συνολική διάρκεια 43:30) έχουμε την γλυκιά αίσθηση πως τόση ώρα ακούγαμε ένα ενιαίο κομμάτι. Οι πινελιές του Μπάντελτ στις συνθέσεις των «Πειρατών» είναι εύστοχες και πολύ πολύ όμορφες. Ο όγκος που έχει δώσει στη μουσική σε συνδυασμό με τις πολύ πετυχημένες εναλλαγές μεταξύ των θεμάτων του κάνουν αυτό το soundtrack ένα must-have CD για τους φίλους της επικής μουσικής. Ειδικότερα οι φαν του είδους τον πρώτο καιρό θα το ακούνε συνεχώς. Ακόμα και για τους μη φαν είναι ένα πολύ καλό soundtrack που αξίζει να βρίσκετε στη συλλογή σας.