Tears of the Sun (soundtrack)

1 Απριλίου 2022

439

Σύνθεση, Εκτέλεση και Παραγωγή Μουσικής: Hans Zimmer
Κυκλοφορία CD: Varese, 2003
Συνολική Διάρκεια CD: 47 λεπτά
Είδος Tαινίας: Περιπέτεια

Ο Χανς Ζίμμερ για άλλη μια φορά αναλαμβάνει να συνθέσει μουσική για ταινία δράσης. Μετά τον “Βράχο”, που του άνοιξε πόρτες, τον πολύ καλό “Ειρηνοποιό”, τον επικό “Μονομάχο” αλλά και το περσινό “Μαύρο Γεράκι” ήρθε η ώρα για τα “Δάκρυα του Ήλιου”. Τελικά το αποτέλεσμα δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που θα περιμέναμε να προκύψει από τον συνδυασμό Ζίμμερ – δράση. Δηλαδή ένα εκρηκτικό score!

Ο Χανς Ζίμμερ μας σερβίρει για πολλοστή φορά ένα άλμπουμ με λίγα κομμάτια αλλά μεγάλης διάρκειας. Τα tracks του CD είναι δέκα, τα μισά εκ των οποίων πλησιάζουν τα οχτώ με εννιά λεπτά διάρκεια! Αυτό βέβαια δεν είναι κακό όταν οι συνθέσεις είναι μελωδικές, όπως π.χ. συνέβη στον “Ειρηνοποιό”, αλλά στην προκειμένη περίπτωση όπου ο ρυθμός είναι ιδιαίτερα υποτονικός, σε τέτοιο σημείο που μερικές φορές είναι ακόμα πιο αργός και από αυτόν που είχαν οι συνθέσεις του ίδιου συνθέτη στο “Χάνιμπαλ”, τότε τα οχτάλεπτα κομμάτια είναι κάτι παραπάνω από κουραστικά και μονότονα.

Πάντως από αυτή την δουλειά του φαίνεται πως… τον πάει (όχι ο Χριστόδουλος) η Αφρική! Μετά την Σομαλία και το “Μαύρο Γεράκι, η Κατάρριψη” μεταφέρεται φέτος αρκετά δυτικότερα, στη Νιγηρία. Ο Μπρους Γουίλις καλείται να σώσει γιατρούς Αμερικανικής υπηκοότητας εν μέσω τρομερών και φοβερών Νιγηριανών και ο Χανς Ζίμμερ καλείται να μας δώσει την Αφρικανική ατμόσφαιρα που προστάζει η ιστορία. Σε αυτό το σημείο πετυχαίνει απόλυτα.

Όλα τα κομμάτια “αφρικανίζουν” λίγο πολύ, και σε αυτό ασφαλώς συμβάλλει φοβερά η εισαγωγή αντίστοιχου ύφους φωνητικών. Εντύπωση μάλιστα μου έκανε η αναγραφή των στίχων στο ένθετο, που συνοδεύει το CD, κάτι βέβαια που δεν χρήζει και προσοχής αφού η τελική γεύση που αφήνει το συγκεκριμένο score είναι αρκετά… άνοστη.

Πιο συγκεκριμένα τώρα. Το άνοιγμα είναι αρκετά καλό. Ο Ζίμμερ καταφέρνει από τις πρώτες νότες -και τα πρώτα φωνητικά- να μας κόψεις εισιτήριο πρώτης θέσης για το ταξίδι μας στην Αφρική. Στο δεύτερο μισό αυτού του πρώτου κομματιού η συμβολή της Lisa Gerrard είναι σπουδαία και καταλυτική, για άλλη μια φορά σε δουλειά-συνεργασία με τον Ζίμμερ. Όμως η συνέχεια δεν είναι η ίδια. Ο ρυθμός είναι άνευ προηγουμένου υποτονικός και τα πολύ όμορφα φωνητικά δεν σώζουν την κατάσταση, αφού φαντάζουν σαν μικρές σταγόνες χρώμα πάνω σε έναν τεράστιο άχρωμο πίνακα! Μέχρι και το πέμπτο κομμάτι που έχουμε μια σύντομη έκρηξη, αλλά καθόλου μελωδική, τα πάντα κινούνται στους ίδιους αργούς ρυθμούς.

Φτάνουμε έτσι μετά από σχεδόν ένα ημίωρο απογοητευτικής ακουστικής εμπειρίας στα τρία τελευταία κομμάτια, όπου ο Ζίμμερ μας δίνει την εντύπωση πως ξύπνησε από το λήθαργο και αποφάσισε να… συνθέσει! Με το δίλεπτο αλλά μελωδικότατο “Cry in Silence” (#8) δείχνει τα πρώτα σημάδια επανόδου στον παλιό καλό εαυτό του. Φτάνουμε έτσι στο “Jablonsky Variations” (#9) το οποίο είναι μακράν και το καλύτερο κομμάτι όλου του άλμπουμ.

Ξεκινάει με δραματικότητα και εξαιρετικά φωνητικά αλλά λίγο μετά τα κρουστά παίρνουν τα ηνία και με τη συνοδεία αφρικανικών “στίχων” μας δίνουν ένα εξαίσιο κομμάτι, αρκετά εθιστικό θα τολμούσα μάλιστα να πω. Τέλος το κλείσιμο του CD είναι εξίσου καλό με το άνοιγμα του και τουλάχιστον διατηρεί την καλή μας εντύπωση από το “Jablonsky Variations”.

Η ουσιαστική απουσία main theme, ο πολύ χαμηλών τόνων ρυθμός που έχει στη μεγαλύτερη διάρκεια, η υπερπληθώρρα φωνητικών, όλα αυτά είναι στοιχεία που σίγουρα δεν περιμέναμε από ένα score του Χανς Ζίμμερ για ταινία δράσης. Σίγουρα πετυχαίνει να πιάσει τέλεια το ύφος που χρειαζόταν η διαδραματιζόμενη σε αφρικανική χώρα ιστορία αλλά ταυτόχρονα δεν πέτυχε επιδόσεις προηγούμενων δουλειών του.

Το τελικό αποτέλεσμα φέρνει περισσότερο σε αφρικανική έθνικ συλλογή παρά σε soundtrack! Για τον λόγο αυτό και τα target groups περιορίζονται. Συστήνω ανεπιφύλακτα αυτό το άλμπουμ στους φίλους του Ζίμμερ -και της Lisa Gerard- αλλά και της έθνικ μουσικής. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν το προτείνω σε όσους περίμεναν κάτι δυνατό, με όγκο και φρενήρη ρυθμό κατά διαστήματα. Θα απογοητευτείτε πλήρως! Τα “Δάκρυα του Ήλιου” είναι πιθανόν η πιο μέτρια δουλειά του Χανς Ζίμμερ.