Tears of the Sun (2003). Τα δάκρυα του ήλιου

• Είδος: Ταινία θρίλερ, δράσης
• Σκηνοθεσία: Antoine Fuqua
• Ηθοποιοί: Bruce Willis, Monica Bellucci, Cole Hauser, Fionnula Flanagan, Johnny Messner
• Διάρκεια: 118 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7 Μαρτίου 2003
• Ελληνικός τίτλος: Τα δάκρυα του ήλιου
• Παραγωγή: Columbia Pictures
• Προϋπολογισμός ταινίας: 100 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 86 εκατομμύρια δολάρια

Πολλές φορές κυκλοφορούν ταινίες οι οποίες αφού τις δούμε αποφαινόμαστε πως τελικά μόνο ταινίες δεν ήταν! Μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε οτιδήποτε άλλο, αλλά κινηματογραφικό έργο με τίποτα! Κατά διαβολική σύμπτωση δύο κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς, το “Δάκρυα του Ήλιου” και το “Βλέπω τον Θάνατο σου 2” (αν διαβάσετε την κριτική του άλλου έργου θα διαπιστώσετε ότι προλογίζω με τον ίδιο τρόπο… όχι θα κάτσω να σκάσω) με έκαναν να καταλήξω στο προαναφερθέν πόρισμα. Δηλαδή… μαύρα και κόκκινα κοράκια, τι θέλουν να πουν οι παραγωγοί;

Πεντάγωνο καλεί Μπρους Γουίλις. Στη Νιγηρία οι μουσουλμάνοι αντάρτες καταλαμβάνουν την εξουσία και οι χριστιανοί εκδιώκονται, δολοφονούνται εν ψυχρώ, σφαγιάζονται κλπ. (γιατί άραγε αυτή η επιλογή;) Ο Μπρους Γουίλις και η ομάδα του καλούνται να απομακρύνουν από τα γεμάτα τρομερούς μουσουλμάνους αντάρτες εδάφη, τέσσερα άτομα Αμερικανικής υπηκοότητας. Μία γιατρό (Μόνικα Μπελούτσι), δύο μοναχές και έναν ιερέα. Στην προσπαθειά του όμως να φέρει την αποστολή σε πέρας έρχεται αντιμέτωπος με πολλά ηθικά διλήμματα, πράγμα που τον οδηγεί στο τέλος να παρακούσει τις εντολές του για να σώσει πέραν των αρχικών “στόχων” του και άλλους 70 Νιγηριανούς του καταυλισμού.

Και ενώ από το τρέηλερ είχαμε προετοιμαστεί για μια πολεμική περιπέτεια στην πραγματικότητα βλέποντας τα “Δάκρυα του Ήλιου” βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα καθαρόαιμο Αμερικάνικο ηθικοπλαστικό δράμα, ηθικών αδιεξόδων, συγκρουόμενων αποφάσεων, διλημμάτων ανάμεσα στο τί πρέπει να γίνει και το τί είναι σωστό να γίνει κ.α. Και όλα αυτά σε ζούγκλα της Αφρικής.

Και όλα αυτά με πρωταγωνιστές, όχι καμμιά μίζερη οικογένεια από το Νιούκαστλ του Σπάικ Λη, αλλά από μια ομάδα επίλεκτων στρατιωτών (παύλα) σωτήρων (παύλα) καλών παιδιών Αντώνης (παύλα) Αμερικάνων! Εχθροί των ηρώων μας οι αδίστακτοι μουσουλμάνοι, που με το έτσι θέλω πήραν την εξουσία σκοτώνοντας αδιακρίτως του φτωχούς πλην τίμιους χριστιανούς της Νιγηρίας!

Ήμουν πάντα αντίθετος στην κριτική επισκόπηση της προπαγάνδας που διαρρέει από ένα έργο, καθώς πίστευα πως έτσι δεν αξιολογείται μια κινηματογραφικά παραγωγή αλλά… λογοκρίνεται. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να έχουν και όρια. Αν όλα αυτά τα στοιχεία τα έβλεπα σε μια ταινία όπου θα έβλεπα τουλάχιστον (!!!) στην μισή της διάρκεια δράση, έστω και κακός γυρισμένη, θα προσπέρναγα την προπαγάνδα όπως έκανα τόσες και τόσες άλλες φορές.

Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίωρο έργο όπου γινόμαστε μάρτυρες των πλέον φτηνών σεναριακών γραμμών και μονάχα δύο μαχών και αυτών υπό τη μορφή… σήριαλ! Το σενάριο έχει ως εξής: περπάτημα στη ζούγκλα (εξωτερικό) – κλισέ ατάκες (εξωτερικό) – περπάτημα στη ζούγκλα (εξωτερικό) – κλισέ ατάκες (εξωτερικό)… κ.ο.κ.

Απορίας άξιο, για να μην πω βραβείου Γκίνες άξιο, είναι το πως κατάφερε ο άνθρωπος που γύρισε ένα από τα καλύτερα έργα του 2002 (Training Day) να καταφέρει να γυρίσει ένα από τα χειρότερα μέχρι στιγμής του 2003!!! Αν μάλιστα δεν ήταν ο Αντουάν Φουκουά στην καρέκλα του σκηνοθέτη αλλά κάποιος άλλος τότε θα μιλάγαμε για το χάλι το μαύρο! Διότι για να είμαστε και ρεαλιστές τα μοναδικά καλά στοιχεία των “Δακρύων του Ήλιου” είναι η σκηνοθεσία και η φωτογραφία. Γίνεται πραγματικά εμφανές από την προσπάθεια του Φουκουά να μπαλώσει την ισχνότητα της ιστορίας και ως εκ τούτου την έλλειψη ενδιαφέροντος του θεατή για τα δρώμενα.

Σε συνδυασμό με την αρκετά καλή φωτογραφία, τα πλάνα του είναι πολύ καλά και οι γωνίες που εναλλάσει από σκηνή σε σκηνή εξίσου καλές. Αλλά μέχρι εκεί! Ότι μπορούσε έκανε ο άνθρωπος και τουλάχιστον στον ίδιο τον Φουκουά, που πρόκειται για μένα για έναν “δυνατό” σκηνοθέτη, δεν μπορούμε να καταλογίσουμε τίποτα άλλο πλην της αποφασής του να δεχτεί την πρόταση των παραγωγών.

Μπρους Γουίλις και Μόνικα Μπελούτσι. Ο μεν δείχνει γερασμένος και η δε κακάσχημη! Μιλάμε για παροιμιώδη χημεία! Ε, εντάξει δεν έχει love story (αυτό έλειπε, τότε θα έκοβα και τις φλέβες επιτόπου) αλλά κάποια άλλη ηθοποιός (οποιαδήποτε άλλη βρε αδερφέ) στον ρόλο της θα ήταν σαφώς καλύτερη επιλογή.

Όσοι είστε φαν της Μπελούτσι μην δείτε το έργο για τα κάλλη της διότι… μόνο αυτά δεν θα δείτε. Βέβαια… το βάψιμο βάψιμο. Ας περπατάνε μερόνυχτα, ας βρέχει, ας τους κυνηγάνε, ας πέφτουν οβίδες ολογυρά τους! Η βλεφαρίδα κάγκελο! Πάντως και από μόνη της η επιλογή της Μπελούτσι για το ρόλο κραυγάζει πως οι παραγωγοί ανησυχούσαν ιδιαιτέρως για τις εισπράξεις.

Τελικά… τι γρήγορα που γράφει κανείς όταν είναι έχει να απαριθμήσει (σχεδόν) μόνο αρνητικά! Εμ… άμα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού σου δίνουν τέτοια τροφή, πως να μην γράφω γρήγορα! Και μετά σου λένε φταίνε οι σνομπ που γράφουν τις κριτικές. Αμ δε! Ας προσέχουν πρώτα οι κύριοι που γράφουν τα σενάρια.

Διότι αυτό το σενάριο μπορεί να αρέσει ΜΟΝΟ σε Αμερικάνους! Όπως προλόγισα μερικές ταινίες δεν είναι ταινίες. Η συγκεκριμένη μάλιστα είναι σαν κάρτα με στατιστικά ποδοσφαιρικού αγώνα: κόκκινες κάρτες 2 (σενάριο, καστ), κίτρινες κάρτες 3 (μουσική, διάρκεια, οι 2 μόλις μάχες), πέναλτι 2 (σκηνοθεσία, φωτογραφία), γκολ κανένα!

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Tears of the Sun (2003). Τα δάκρυα του ήλιου.