What The Bleep Do We Know? (2004). Τι στο Μπιπ Ξέρουμε;

Πληροφορίες

• Είδος: Ψευδοεπιστημονική ταινία, ντοκιμαντέρ
• Σκηνοθεσία: William Arntz, Betsy Chasse, Mark Vicente
• Παίζουν: Marlee Matlin, Elaine Hendrix, Barry Newman, Robert Bailey Jr., John Ross Bowie, Armin Shimerman, Robert Blanche
• Διάρκεια: 109 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 23 Απριλίου 2004
• Ελληνικός τίτλος: Τι στο Μπιπ Ξέρουμε;
• Παραγωγή: Lord of the Wind
• Ακαθάριστα έσοδα: 16 εκατομμύρια δολάρια

Το «Τι Στο Μπιπ Ξέρουμε» είναι λένε ένα νέο είδος ταινίας. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι ντοκιμαντέρ, κατά ένα αισθητά μικρότερο μυθοπλασία, και τέλος περικλείει κάποιες παρεμβαλόμμενες σκηνές δημιουργημένες εξ’ ολοκλήρου σε υπολογιστή. Για μένα δεν μπορεί να ταξινομηθεί κάπου ως είδος γιατί δεν το θεωρώ ταινία καν.

Είναι απλά μια απόπειρα μετάδοσης πολύ συγκεκριμένων μηνυμάτων (new age φιλοσοφίας) με τη χρησιμοποίηση της κινηματογραφικής γλώσσας. Δεν είναι ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία. Είναι μια προσπάθεια υπόδειξης θεωριών ως μια πλέον αποδεικτέα νέα πραγματικότητα, που καλό θα ήταν όλοι μας να αγκαλιάσουμε. Εγώ τέτοιες απόπειρες δεν τις εγκρίνω. Μου αρέσουν τα ξεκάθαρα πράγματα. Ας εξηγήσω πιο αναλυτικά το γιατί.

Βασιζόμενες σε κάποιες θεωρίες, ενδείξες αλλά και εν μέρει αποδείξεις τις κβαντομηχανικής και της κβαντικής φυσικής το φιλμ αυτό καταπιάνεται με το να μας υποδείξει τι είναι πραγματικότητα. Προσπαθεί τρόπο τινά να μας ανοίξει τα μάτια και να δούμε ποια είναι η πραγματικότητα αναφορικά το από που πηγάζουν τα συναισθηματά μας, οι επιλογές μας και γενικά τι είναι αυτό που καθορίζει τα γεγονότα, τι είναι αυτό που ορίζεται τελικά για τον καθένα μας ως πραγματικότητα. Καταλάβατε ή να κάνω και κακά;

Με παρεμβάσεις και απόψεις επιστημόνων και ακολουθώντας υπό τη μορφή μικρού οδοιπορικού μια κεντρική ηρωίδα η ταινία μας αποκαλύπτει τα μηνύματα που… ανοίγουν τα μάτια μας απέναντι στην πραγματικότητα. Μέσα από το πρίσμα των άπειρων πιθανοτήτων αλλά και της υπερ-ανάλυσης του ανθρώπινου εγκεφάλου και του ανθρώπινου οργανισμού σε κυτταρικό επίπεδο δίνονται εξηγήσεις, από τη μια μεριά του τι κάνουμε καθημερινά αλλά από την άλλη τι κρύβεται πίσω από κάθετι που κάνουμε, αλλά και υπό ποία άλλη οπτική γωνία θα μπορούσαμε να το δούμε, ούτως ώστε «πιθανών» να κάναμε κάτι άλλο. Εν μέρει η όλη σύλληψη είναι άκρως ενδιαφέρουσα αλλά επειδή ο γράφων έχει ασχοληθεί με το θέμα εις βάθος θεωρεί την ταινία μία γαργαλιστική για το νου σαλάτα δίχως ίχνος όμως ουσίας.

Καταρχάς είναι πολύ διδακτικό και ενδιαφέρον του να σου αποκαλύπτονται στοιχεία που να αποτελούν αυτό που λέμε «τροφή για σκέψη». Αυτό από μόνο του είναι κάτι που πραγματικά συναντάμε πολύ σπάνια πλέον είτε σε ντοκιμαντέρ είτε σε ταινίες μυθοπλασίας. Όμως θεωρώ κακή και παραπλανητική επιλογή για τον θεατή μια ταινία με new age philosophy περιεχόμενο, που μεθερμηνευόμενον εστί «απατεωνίστικη επιλογή», το να μη λένε απλά κάποιες αλήθειες σύμφωνα με αυτούς οι δημιουργοί της ταινίας αλλά να τα βασίζουν όλα πάνω στην κβαντοφυσική, επαναλαμβανοντάς την σαν την πανάκεια μέθοδο, λες και μονάχα μέσω αυτής θα φτάσουμε στην απώτερη αλήθεια, ή όπως λένε και οι ίδιοι στον πάτο της τρύπας του κουνελιού!

Αυτό σε συνδυασμό με την γνωστή τακτική των new age προσυλητιστών να παραθέτουν μερικά πάρα πολύ αξιόλογα δεδομένα που ουδεμία σχέση όμως έχουν με το περιεχόμενο αυτό καθεαυτό του μηνυματός του καθιστούν άμεσα για μένα αυτή την ταινία σε μια απόπειρα τύπου «εμείς ξέρουμε και σας δείχνουμε το πως θα ανοίξετε τα μάτια σας». Με μια διαφορά… υποδεικνύουν την κβαντοφυσική ως τον μόνο τρόπο. Λυπάμαι. Εγώ προτιμώ να είμαι ανοιχτός και σε άλλους τρόπους.

Πέραν όλων των ανωτέρω, γύρω από το περιεχόμενο, η κινηματογράφιση έχει κάποιο ενδιαφέρον. Η πλειάδα των συμμετεχόντων-συνεντευξιαζόμενων επιστημόνων παρελαύνει μπροστά από την κάμερα σε τακτά χρονικά διαστήματα ενώ ενδιαμέσως βλέπουμε, ακόμα και με voice over κάποιου από τους επιστήμονες, αντίστοιχα αποσπάσματα από τη ζωή της φωτογράφου, της κεντρικής ηρωίδας μας δηλαδή.

Επίσης σε κομμάτια που πρέπει να γίνει κάποιου είδους απεικόνιση π.χ. των κυττάρων ή των πεπτιδίων που δημιουργούνται στον εγκέφαλο, έχει επιστρατευτεί η ψηφιακή τεχνολογία για την αποδοσή τους. Εν μέρει πετυχημένη, εν μέρει αποτυχημένη και λίγο ενοχλητική, κυρίως σε κάποια διαστήματα όπου τέτοιες απεικονίσεις κρατάνε περισσότερο από όσο έπρεπε, αλλά όχι προς χάριν της ντοκυμαντερίστικης επιστημονικής απεικόνισης αλλά για να κάνει πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό το θέμα.

Στην τελική όσα θέλει να πει δεν τα λέει όλα επιτυχημένα. Εκεί καταλήγουμε μετά το πέρας της θέασης του «Τι Στο Μπιπ Ξέρουμε». Η ορολογία δίνει και παίρνει και σαφέστατα ο θεατής πρέπει να είναι απόλυτα προσηλωμένος στην οθόνη για να μη χάσει την πληροφορία που του δίνετε, εξαιτίας της δυσκολίας με την οποία αυτή διατυπώνεται λόγω της ορολογίας που χρησιμοποιείται.

Σίγουρα έχει να πει αρκετά και σε αρκετό κόσμο όμως εγώ προσωπικά, και αν θέλετε μην λαμβάνετε για αυτό το λόγο την γνώμη μου υπόψιν σας, αντιδρώ απέναντι σε τέτοιου είδους φιλοσοφίες-θεωρίες που αντί να αφήνουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα αντίληψης του μηνύματος προσπαθούν απεγνωσμένα να υποδείξουν πως η αλήθεια πίσω από το μήνυμα, εν προκειμένω του «τι είναι πραγματικό και τι όχι», κρύβεται πίσω από την κβαντοφυσική και μόνο. Θα προτιμούσα και θα σεβόμουν περισσότερο ένα ντοκιμαντέρ που με αφήνει με ανοιχτές πύλες για να ερμηνεύσω προσωπικά τις όποιες διδαχές, παρά μια ταινία που μου φωνάζει «έτσι είναι»! Δείτε το με δική σας ευθύνη.

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας What The Bleep Do We Know? (2004). Τι στο Μπιπ Ξέρουμε;