Η μάχη των BaaS: Supabase vs Firebase. Πλεονεκτήματα, περιορισμοί και ποιος κερδίζει.

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Αν έχεις περάσει τα τελευταία χρόνια γράφοντας κώδικα για το backend, στήνοντας APIs, παλεύοντας με το Docker orchestration και ρυθμίζοντας βάσεις δεδομένων, σίγουρα έχεις αναρωτηθεί: «Γιατί να μην τα αναθέσω όλα αυτά σε κάποιον άλλον και να εστιάσω στο προϊόν;». Εδώ ακριβώς μπαίνει στο παιχνίδι το Backend-as-a-Service (BaaS).

Για χρόνια, η απάντηση ήταν μονολεκτική: Firebase. Ήταν ο de facto κυρίαρχος, το αγαπημένο παιδί της Google που έλυνε χέρια. Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Η Supabase εμφανίστηκε με το σλόγκαν “The Open Source Firebase Alternative” και, αντί να είναι απλώς ένας κλώνος, έφερε στο τραπέζι κάτι που έλειπε απελπιστικά: Την ακατέργαστη δύναμη της SQL.

Σήμερα, δεν θα κάνουμε μια επιφανειακή σύγκριση χαρακτηριστικών. Θα βουτήξουμε βαθιά στην αρχιτεκτονική, θα αναλύσουμε το vendor lock-in, θα δούμε κώδικα και θα αποφασίσουμε ποιος αξίζει τελικά τα λεφτά (και τα δεδομένα) μας.

Η Φιλοσοφία – Walled Garden εναντίον Open Standards

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο δεν είναι το χρώμα του λογότυπου, αλλά η φιλοσοφία σχεδιασμού. Το Firebase είναι ένα οικοσύστημα “κλειστού κώδικα” (proprietary). Όταν χτίζεις πάνω στο Firebase, χτίζεις πάνω στην υποδομή της Google.

Αυτό σημαίνει απίστευτη σταθερότητα και ευκολία, αλλά ταυτόχρονα αποδέχεσαι ότι παίζεις με τους κανόνες τους. Είναι ένα “Walled Garden”. Όλα λειτουργούν μαγικά μεταξύ τους, αρκεί να μείνεις μέσα στους τοίχους.

Από την άλλη πλευρά, η Supabase υιοθετεί μια προσέγγιση που προσωπικά βρίσκω πολύ πιο ελκυστική για μακροχρόνια projects: Είναι ουσιαστικά μια συλλογή από open source εργαλεία, ραμμένα μεταξύ τους με έναν πολύ έξυπνο τρόπο.

Στην καρδιά της βρίσκεται η PostgreSQL. Δεν είναι μια “Postgres-like” βάση, είναι κανονική Postgres. Γύρω της έχουν χτίσει εργαλεία όπως το PostgREST για το API, το GoTrue για το Auth και το Realtime για τα websockets.

Αυτό αλλάζει τα πάντα. Στο Firebase μαθαίνεις το Firebase API. Στη Supabase μαθαίνεις SQL και Postgres. Η γνώση σου στη δεύτερη περίπτωση είναι μεταβιβάσιμη. Αν αύριο η Supabase κλείσει (χτύπα ξύλο), έχεις ακόμα μια βάση Postgres που μπορείς να τρέξεις οπουδήποτε.

Η καρδιά του κτήνους – NoSQL vs Relational SQL

Εδώ είναι που οι δρόμοι χωρίζουν πραγματικά και, κατά τη γνώμη μου, εδώ κρίνεται το 80% των αποφάσεων.

Το Firebase χρησιμοποιεί τον Cloud Firestore (ή τον παλαιότερο Realtime Database). Είναι μια NoSQL βάση δεδομένων εγγράφων (document store). Τα δεδομένα αποθηκεύονται σε JSON-like μορφή. Αυτό είναι φανταστικό για ευελιξία στην αρχή.

Δεν χρειάζεσαι schema migrations; Τέλεια. Θέλεις να αλλάξεις τη δομή ενός αντικειμένου; Κανένα πρόβλημα. Όμως, η έλλειψη σχήματος είναι δίκοπο μαχαίρι. Όσο μεγαλώνει η εφαρμογή, η ακεραιότητα των δεδομένων (data integrity) γίνεται πονοκέφαλος. Και το χειρότερο; Οι σχέσεις.

Το NoSQL δεν αγαπάει τα JOINS. Αναγκάζεσαι να κάνεις denormalization, δηλαδή να αντιγράφεις δεδομένα σε πολλά σημεία, για να αποφύγεις τα ακριβά reads.

Η Supabase, ως γνήσια PostgreSQL, σου δίνει όλη τη δύναμη του σχεσιακού μοντέλου. Foreign Keys, Constraints, ACID transactions και φυσικά, πολύπλοκα JOINS. Μπορείς να έχεις αυστηρή δομή που προστατεύει τα δεδομένα σου από λάθη της εφαρμογής.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι θέλουμε να βρούμε όλους τους χρήστες που έχουν παραγγείλει ένα συγκεκριμένο προϊόν και μένουν στην Αθήνα.

Στο Firestore, αν δεν έχεις σχεδιάσει τη βάση σου συγκεκριμένα για αυτό το ερώτημα (π.χ. με composite indexes), θα υποφέρεις. Στη Supabase/Postgres, είναι απλά SQL:

SQL

-- SQL Query στη Supabase (ή απευθείας μέσω του JS Client που το μεταφράζει)
SELECT users.name, orders.id
FROM users
JOIN orders ON users.id = orders.user_id
WHERE orders.product_id = 'xyz-123'
AND users.city = 'Athens';

Η διαφορά στην εκφραστικότητα είναι χαώδης. Αν η εφαρμογή σου απαιτεί πολύπλοκες αναφορές και αναλύσεις δεδομένων, η SQL κερδίζει κατά κράτος.

Authentication και Row Level Security (RLS)

Η ασφάλεια σε επίπεδο βάσης δεδομένων είναι ίσως το πιο υποτιμημένο χαρακτηριστικό και στις δύο πλατφόρμες.

Το Firebase Authentication είναι θρυλικό για την ευκολία του. Με λίγες γραμμές κώδικα έχεις Social Login (Google, Facebook, Apple). Οι κανόνες ασφαλείας (Security Rules) γράφονται σε μια ιδιόκτητη γλώσσα (ή πλέον και σε ειδική σύνταξη για το Firestore) που ελέγχει ποιος μπορεί να διαβάσει ή να γράψει τι. Είναι εύκολο να το μάθεις, αλλά μπορεί να γίνει δύσχρηστο όταν η λογική γίνει πολύπλοκη.

Η Supabase απαντά με το Row Level Security (RLS) της PostgreSQL. Αυτό δεν είναι ένα layer πάνω από τη βάση, είναι μέσα στη βάση. Δημιουργείς Policies χρησιμοποιώντας SQL.

Αυτό είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Γιατί; Επειδή η ασφάλεια είναι κοντά στα δεδομένα. Δεν έχει σημασία αν συνδέεσαι από το web, από mobile app ή από ένα script. Ο κανόνας ισχύει παντού.

Δείτε πόσο κομψή μπορεί να είναι μια πολιτική RLS στη Supabase:

SQL

-- Επιτρέπει την ανάγνωση των posts μόνο αν είναι δημοσιευμένα
-- ή αν ο χρήστης είναι ο συγγραφέας τους.
CREATE POLICY "Public posts are visible to everyone."
ON posts FOR SELECT
USING ( status = 'published' OR auth.uid() = user_id );

Η χρήση του auth.uid() που παρέχει η Supabase μέσα στην Postgres Engine είναι game changer. Συνδέει το JWT του χρήστη απευθείας με τη λογική της βάσης.

Real-time δυνατότητες – Subscriptions vs Replication

Το Firebase γεννήθηκε για το real-time. Το όνομά του είναι συνώνυμο με τον συγχρονισμό δεδομένων. Στον Firestore, το real-time είναι “native”. Κάνεις onSnapshot και κάθε αλλαγή έρχεται στον client αυτόματα. Είναι απίστευτα γρήγορο και αξιόπιστο.

Η Supabase προσεγγίζει το θέμα διαφορετικά. Η Postgres δεν είναι by default real-time. Η Supabase χρησιμοποιεί το Write Ahead Log (WAL) της Postgres, το “ακούει” μέσω ενός εργαλείου (Realtime engine γραμμένο σε Elixir) και στέλνει τις αλλαγές μέσω Websockets στους clients.

Λειτουργεί; Ναι, και μάλιστα πολύ καλά. Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή διαφορά. Στο Firebase το real-time είναι ενεργοποιημένο για τα πάντα (με το ανάλογο κόστος).

Στη Supabase πρέπει να επιλέξεις ποιοι πίνακες θα εκπέμπουν events (publication). Αυτό είναι καλύτερο για την απόδοση της βάσης (δεν χρειάζεται να ακούς τα πάντα), αλλά απαιτεί ένα επιπλέον βήμα ρύθμισης.

Σε σενάρια εξαιρετικά υψηλής συχνότητας ενημερώσεων (π.χ. multiplayer games positions), το Firebase τείνει να έχει ελαφρώς μικρότερο latency “out of the box”, αλλά η Supabase κλείνει γρήγορα την ψαλίδα.

Serverless Functions – Cloud vs Edge

Κάποια στιγμή, η λογική του backend δεν χωράει ούτε στη βάση ούτε στον client. Χρειάζεσαι δικό σου κώδικα σε ασφαλές περιβάλλον.

Το Firebase προσφέρει τα Cloud Functions. Τρέχουν σε Node.js, Python ή Go. Είναι ουσιαστικά containers που διαχειρίζεται η Google. Είναι ισχυρά, έχουν πρόσβαση σε όλο το Google Cloud οικοσύστημα, αλλά έχουν ένα γνωστό πρόβλημα: Cold Starts. Αν η συνάρτησή σου δεν έχει τρέξει για λίγη ώρα, το πρώτο request μπορεί να καθυστερήσει αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να “ξυπνήσει” ο container.

Η Supabase απαντά με τα Edge Functions. Αυτά βασίζονται στο Deno (τον διάδοχο του Node.js) και τρέχουν στο δίκτυο (edge network), δηλαδή σε servers κοντά στον χρήστη, όχι σε ένα κεντρικό region.

Τα πλεονεκτήματα των Edge Functions της Supabase είναι διπλά:

1. Ταχύτητα: Εκκινούν σε χιλιοστά του δευτερολέπτου (σχεδόν μηδενικό cold start).
2. Latency: Τρέχουν γεωγραφικά κοντά στον χρήστη.

Ωστόσο, το Deno οικοσύστημα, αν και ωριμάζει, δεν έχει ακόμα την άπειρη βιβλιοθήκη πακέτων του NPM με την ίδια ευκολία συμβατότητας που έχει το Node.js (αν και αυτό βελτιώνεται συνεχώς).

APIs – REST, GraphQL και η αυτοματοποίηση

Εδώ έχουμε μια φιλοσοφική σύγκρουση.

Στο Firebase, σπάνια σκέφτεσαι με όρους REST API. Χρησιμοποιείς το SDK τους στον client και μιλάς απευθείας στη βάση. Αν θέλεις API, πρέπει να φτιάξεις Cloud Functions που λειτουργούν ως endpoints (π.χ. Express app μέσα σε function).

Η Supabase κάνει κάτι μαγικό. Χρησιμοποιεί το PostgREST. Αυτό το εργαλείο διαβάζει το σχήμα της βάσης σου και δημιουργεί αυτόματα και δυναμικά ένα πλήρες RESTful API. Μόλις φτιάξεις έναν πίνακα, έχεις API. Χωρίς να γράψεις ούτε μία γραμμή κώδικα backend.

Επιπλέον, προσφέρει και GraphQL support (μέσω του pg_graphql).

Για έναν developer που θέλει να στήσει γρήγορα ένα dashboard ή να συνδέσει ένα 3rd party service, η αυτοματοποίηση της Supabase είναι ευλογία. Στο Firebase, η δημιουργία custom endpoints απαιτεί περισσότερο χειρωνακτικό κόπο (boilerplate code).

Το φάντασμα του Vendor Lock-in

Αυτό είναι το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης με CTOs. Τι συμβαίνει όταν θέλεις να φύγεις;

Στο Firebase, η έξοδος είναι δύσκολη. Τα δεδομένα σου είναι σε μια δομή (Collection/Document) που δεν μεταφράζεται εύκολα σε SQL. Οι Cloud Functions σου είναι γραμμένες με συγκεκριμένα triggers της Google. Η διαδικασία migration από Firestore σε μια SQL βάση είναι ένα project από μόνη της, γεμάτο scripts μετατροπής και data mapping.

Στη Supabase, η απάντηση είναι αφοπλιστική: pg_dump.

Μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις ένα πλήρες backup της βάσης σου και να το κάνεις restore σε οποιονδήποτε PostgreSQL server (στο AWS RDS, στο DigitalOcean, ακόμα και σε ένα Raspberry Pi στο σπίτι σου). Το Auth είναι επίσης exportable.

Αν η “φορητότητα” και η ιδιοκτησία των δεδομένων είναι κριτήρια (και θα έπρεπε να είναι), η Supabase κερδίζει με διαφορά. Δεν σε κρατάει επειδή δεν μπορείς να φύγεις, αλλά επειδή το UX της είναι καλό.

Vector Search και η εποχή του AI

Δεν μπορούμε να γράψουμε τεχνικό άρθρο το 2025 χωρίς να αναφέρουμε το AI.

Η Supabase αγκάλιασε το AI πολύ γρήγορα ενσωματώνοντας το pgvector. Αυτό είναι ένα extension της Postgres που επιτρέπει την αποθήκευση και αναζήτηση vectors (διανυσμάτων).

Αυτό την καθιστά ιδανική για να χτίσεις εφαρμογές με Embeddings (π.χ. Semantic Search, RAG για Chatbots). Επειδή είναι όλα στην ίδια βάση, μπορείς να κάνεις join τα vectors με τα metadata σου στο ίδιο query.

Το Firebase πρόσθεσε πρόσφατα δυνατότητες Vector Search στον Firestore, αλλά νιώθεις ότι είναι ένα “add-on”. Στην Postgres, τα vectors είναι “first-class citizens”. Η ωριμότητα και η απόδοση του pgvector σε συνδυασμό με τα indexes της Postgres (HNSW) προσφέρουν εξαιρετική απόδοση.

Κόστος και Κλιμάκωση (The Bill Shock)

Και τα δύο προσφέρουν γενναιόδωρα Free Tiers, ιδανικά για χόμπι projects. Αλλά τι γίνεται όταν πετύχεις;

• Firebase: Χρεώνει κυρίως με βάση τα Reads/Writes/Deletes. Αν η εφαρμογή σου κάνει πολλά μικρά reads (π.χ. ένα chat app που δεν είναι βελτιστοποιημένο), ο λογαριασμός μπορεί να εκτοξευθεί. Επίσης, το bandwidth χρεώνεται. Υπάρχουν πολλές ιστορίες τρόμου για startups που ξύπνησαν με λογαριασμούς χιλιάδων ευρώ λόγω κακού σχεδιασμού queries.
• Supabase: Χρεώνει κυρίως με βάση το μέγεθος της βάσης και το Compute (CPU/RAM). Το bandwidth είναι επίσης χρεώσιμο αλλά συνήθως πιο φθηνό. Το μοντέλο της μοιάζει πιο πολύ με παραδοσιακό hosting. Ξέρεις ότι πληρώνεις για έναν server συγκεκριμένων δυνατοτήτων.

Ποιο είναι φθηνότερο; Εξαρτάται. Για εφαρμογές με τεράστιο traffic αλλά απλά δεδομένα, το Firebase μπορεί να κλιμακωθεί άπειρα χωρίς να ανησυχείς για servers (serverless scaling). Η Supabase, ως Postgres, έχει όρια κάθετης κλιμάκωσης (vertical scaling). Κάποια στιγμή θα χρειαστείς μεγαλύτερο instance. Ωστόσο, για το 95% των εφαρμογών, το pricing model της Supabase είναι πιο προβλέψιμο.

Ο παρακάτω πίνακας συνοψίζει τις βασικές διαφορές:

Η ετυμηγορία

Ποιος κερδίζει λοιπόν; Όπως σε όλα στο engineering, η απάντηση είναι “εξαρτάται”, αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Αν χτίζεις ένα Mobile Game, ένα απλό Chat app ή κάτι που απαιτεί απίστευτα γρήγορο συγχρονισμό χωρίς πολύπλοκες σχέσεις δεδομένων, το Firebase παραμένει βασιλιάς. Η ενσωμάτωσή του με το Android και τα Push Notifications είναι ασυναγώνιστη. Η ευκολία του “ξεκινάω τώρα” είναι ακόμα αξεπέραστη για front-end devs που φοβούνται το backend.

Όμως, για όλα τα υπόλοιπα — SaaS πλατφόρμες, CRM, πολύπλοκα dashboards, εφαρμογές AI, και οτιδήποτε απαιτεί δομημένα δεδομένα — η Supabase είναι πλέον η καλύτερη επιλογή. Η δύναμη της SQL, η απουσία lock-in και το γεγονός ότι λειτουργεί με ανοιχτά πρότυπα, της δίνουν το προβάδισμα για σοβαρά, μακροπρόθεσμα projects.

Προσωπικά; Στο 90% των νέων projects μου επιλέγω Supabase. Η ηρεμία του να ξέρω ότι “από κάτω τρέχει Postgres” είναι ανεκτίμητη. Η εποχή που το NoSQL ήταν η μόνη λύση για το cloud scale έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η SQL επέστρεψε, και είναι πιο cool από ποτέ.